Wyrok z dnia 1979-04-04 sygn. I PR 13/79

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt I PR 13/79

Wyrok z dnia 4 kwietnia 1979 r.

"Oczywistość" popełnienia przestępstwa w rozumieniu art. 52 § 1 pkt 2 k.p. może być stwierdzona nie tylko na podstawie prawomocnego wyroku skazującego, ale również na podstawie oceny konkretnego zdarzenia, które nie pozostawia wątpliwości, że przestępstwo zostało popełnione.

Przewodniczący: Sędzia SN W. Formański. Sędziowie SN: E, Brzeziński, E. Jachczyk (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu sprawy z powództwa Kazimierza S. przeciwko Spółdzielni Pracy Branży Skórzanej w S. o uchylenie uchwały Walnego Zgromadzenia, na skutek rewizji powoda od wyroku Sądu Wojewódzkiego w Tarnobrzegu z siedzibą w Sandomierzu z dnia 30 września 1979 r.

oddalił rewizję.

Uzasadnienie

W pozwie wniesionym w dniu 6.VIII.1978 r. powód domagał się uchylenia uchwały Walnego Zgromadzenia pozwanej Spółdzielni Pracy z dnia 17.VII.1978 r. oraz uchwały Rady pozwanej Spółdzielni z dnia 14.V.1978 r. w przedmiocie wykluczenia go z pozwanej Spółdzielni i rozwiązania z nim umowy o pracę ze skutkiem natychmiastowym, a także domagał się przywrócenia mu praw członka pozwanej Spółdzielni i przywrócenia go do pracy na dotychczasowych warunkach, ponadto zaś zasądzenia na jego rzecz odszkodowania tytułem pozostawania bez pracy przez okres 6 miesięcy. Na uzasadnienie tych roszczeń, podał, że w dniu 24.V.1978 r. został wykluczony z pozwanej Spółdzielni i jego odwołanie od uchwały Rady Spółdzielni wykluczającej go z pozwanej Spółdzielni nie zostało przez Walne Zgromadzenie uwzględnione, pomimo że zarzuty dotyczące dokonania przez powoda kradzieży materiałów na szkodę pozwanej Spółdzielni, które były podstawą wykluczenia, nie zostały udowodnione.

Pozwana Spółdzielnia wnosiła o oddalenie powództwa i zarzuciła, że pozwany dopuścił się zarzucanych mu kradzieży na szkodę Spółdzielni i że jego wykluczenie ze Spółdzielni dokonano w sposób zgodny ze statutem i obowiązującymi przepisami.

Sąd Wojewódzki w Tarnobrzegu wyrokiem z dnia 30.IX.1978 r. oddalił powództwo odstępując od obciążenia powoda kosztami procesu na rzecz pozwanej Spółdzielni.

Od powyższego wyroku powód wniósł rewizję, w której zarzuca niewyjaśnienie wszystkich okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy oraz sprzeczność istotnych ustaleń z zebranym w sprawie materiałem i domaga się zmiany zaskarżonego wyroku przez uwzględnienie powództwa w całości.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Rewizja jest bezpodstawna.

Zarzut nienależytego wyjaśnienia przez Sąd Wojewódzki istotnych okoliczności sprawy nie znajduje żadnego potwierdzenia. Sąd Wojewódzki niewadliwie ustalił, że powód już w dniu 1.XII.1977 r. został ukarany upomnieniem z wpisaniem do akt osobowych za usiłowanie kradzieży 17 sztuk usztywnień stalowych i od tej kary porządkowej powód nie odwoływał się do Rady Spółdzielni. Następnie, w dniu 15.V.1978 r. na drugiej zmianie, w czasie przerwy w pracy przeznaczonej na posiłek, powód wszedł do magazynu podręcznego, gdy nikogo tam nie było, rozwiązał wiązkę cholewek i jedną z nich schował do kieszeni. Zachowanie to zaobserwowała Anna S., gdy powód ją zobaczył, rzucił cholewki na podłogę. O fakcie tym za pośrednictwem Zofii Sz. zgłosiła majstrowi Stanisławowi S., który jest bratem powoda. Przeprowadzona przez niego rewizja nie dała wprawdzie wyniku, lecz przeprowadzona w dniu następnym inwentaryzacja w magazynie podręcznym wykazała niedobór na 7.000 zł. Do wydawania z podręcznego magazynu potrzebnych materiałów upoważnieni byli tylko odpowiedzialni materialnie majster i brygadziści, którym powód nie zgłosił żadnego zapotrzebowania, w związku z czym jego wyjaśnienie, że w obawie przed przestojem z powodu braku cholewek wszedł do magazynu podręcznego dla ich pobrania - nie może usprawiedliwić jego czynu i nie zasługuje na wiarę, zwłaszcza że powyższa usiłowana kradzież nie była pierwszą dokonaną przez powoda. To zachowanie się powoda - zdaniem Sądu Wojewódzkiego - stanowiło ciężkie naruszenie obowiązków członkowskich i uzasadniało, w myśl § 13 pkt 2 ust. 1 i 5 oraz § 14 pkt 1 statutu spółdzielni, uchwałę Rady Spółdzielni o wykluczeniu powoda z członkostwa pozwanej Spółdzielni. W tych warunkach brak było też podstaw do uchylenia uchwały Walnego Zgromadzenia (z dnia 17.VII.1978 r.) nie uwzględniającej odwołania powoda od uchwały Rady Spółdzielni w sprawie jego wykluczenia. W świetle powyższych niewadliwych ustaleń zaskarżonego wyroku, gdy powód nie kwestionował w rewizji prawidłowości postępowania Rady i Walnego Zgromadzenia Spółdzielni nie uwzględniającego odwołania powoda od uchwały Rady Spółdzielni, nie zachodziła potrzeba wyjaśnienia innych okoliczności istotnych dla sprawy. Takich innych okoliczności, które miałyby być niewyjaśnione, powód w rewizji nie przytacza, z wyjątkiem twierdzenia, że powód nie został skazany za kradzież na szkodę pozwanej Spółdzielni, w związku z czym - zdaniem powoda - nie może być mowy o "oczywistości" popełnienia przez niego tego przestępstwa. W tym przedmiocie Sąd Najwyższy zważył, że "oczywistość" popełnienia przestępstwa może być stwierdzona nie tylko na podstawie prawomocnego wyroku skazującego, ale również i bez tej podstawy, lecz na podstawie takiej oceny konkretnego zdarzenia, które nie pozostawia wątpliwości co do wyniku ewentualnego postępowania karnego, np. gdy sprawca został "złapany na gorącym uczynku" w momencie dokonywania kradzieży. Miało to miejsce w niniejszej sprawie. Oczywistość przestępstwa w rozumieniu art. 52 § 1 pkt 2 k.p. dotyczy bezsporności (obiektywności) faktu, a więc samego zaistnienia czynu kwalifikowanego przez prawo jako przestępstwo bez względu na to, czy przestępstwo to będzie następnie ścigane i sprawca jego skazany. Z powyższych względów nie można uznać za trafny zarzut rewizyjny pozwanego, jakoby przyjęcie przez Sąd Wojewódzki oczywistości usiłowania kradzieży przez powoda cholewek z magazynu podręcznego pozwanej Spółdzielni było sprzeczne z zebranym w sprawie materiałem lub naruszało jakiekolwiek przepisy, których zresztą powód w rewizji nie powołuje.

Zatem, gdy rewizja okazała się nieuzasadniona, należało w myśl art. 387 k.p.c. orzec jak w sentencji wyroku.

OSNC 1979 r., Nr 11, poz. 221