Wyrok z dnia 1977-08-12 sygn. I PRN 105/77

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt I PRN 105/77

Wyrok z dnia 12 sierpnia 1977 r.

Nie tylko poważne uchybienia pracownika mogą uzasadniać wypowiedzenie mu umowy o pracę. Mogą je uzasadniać także liczne mniej poważne uchybienia, jeżeli są następstwem niedbałości pracownika.

Przewodniczący: Sędzia SN Z. Zaziemski. Sędziowie SN: M. Rafacz-Krzyżanowska, S. Rejman (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu sprawy z wniosku Alicji O. przeciwko Przemysłowemu Zespołowi Opieki Zdrowotnej nr 3 w W. o przywrócenie do pracy, na skutek rewizji nadzwyczajnej Centralnej Rady Związków Zawodowych od wyroku Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie z dnia 13 kwietnia 1977 r.

oddalił rewizję nadzwyczajną.

Uzasadnienie

Centralna Rada Związków Zawodowych złożyła rewizję nadzwyczajną od wyroku Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z wnioskiem o jego uchylenie i przywrócenie wnioskodawczyni do pracy w Przemysłowym Zespole Opieki Zdrowotnej nr 3 w W., w którym pracowała około 2 lat. Rewizja nadzwyczajna zarzuca zaskarżonemu wyrokowi rażące naruszenie prawa, a w szczególności art. 45 k.p.

Alicja O. była długoletnią pracownicą służby zdrowia. W czasie 16-letniego stażu pracy awansowała zajmując ostatnio w nowym zakładzie pracy stanowisko kierownika działu administracyjno-gospodarczego. Do maja 1976 r. nie zgłoszono pod adresem jej pracy żadnych zastrzeżeń. Później natomiast przeprowadzone kontrole wykazały pewne niedociągnięcia w pracy wnioskodawczyni.

Zdaniem Centralnej Rady Związków Zawodowych, w przypadku poszczególnych uchybień mniejszej wagi, zakład pracy powinien zastosować właściwe środki dyscyplinujące w celu wychowawczego oddziaływania na pracownika. Rozwiązanie umowy o pracę z długoletnim pracownikiem mogą uzasadniać tylko jego poważne uchybienia w pracy, będące wyrazem niedbałego stosunku do powierzonych mu zadań.

Takiego zarzutu nie można jednak postawić wnioskodawczyni.

Sąd Najwyższy doszedł do następujących wniosków.

W sprawie jest poza sporem, że wnioskodawczyni wprawdzie kilkanaście lat pracowała w służbie zdrowia, ale prawdą jest także, że w pozwanym zakładzie pracy była zatrudniona tylko przez okres 2 lat.

Przeprowadzone kontrole ujawniły w pracy Alicji O. szereg niedociągnięć. Za maj 1976 r. nie przyznano jej w związku z tym premii. Jak wynika zaś z zeznań św. Krystyny K. wnioskodawczyni nie wykonała zaleceń pokontrolnych, co zostało stwierdzone w wyniku sprawdzenia zarządzonego przez jednostkę nadrzędną. Następna wyrywkowa kontrola z dnia 8.I.1976 r. ujawniła brak ocechowania szeregu przedmiotów oraz niewłaściwe ich składowanie. Natomiast kontrola przeprowadzona w dniu 9.X.1976 r. stwierdziła przechowywanie sprzętu w nieodpowiednich na to pomieszczeniach, nieuporządkowanie archiwum, utrzymywanie w niewłaściwym stanie technicznym pomieszczeń i urządzeń oraz brak protokołu kasacyjnego, który uniemożliwił kontrolę działalności związanej z kasacją.

Wreszcie w dniu 15.X.1976 r. komisja zauważyła brak zapisów na kartach prowadzonych przez dział gospodarczy, wobec czego stan ten nie był zgodny z kartami ewidencyjnymi księgowości w odniesieniu do 15 pozycji. W tym stanie rzeczy zakład pracy doszedł do wniosku, że dalsze pozostawanie przez Alicję O. na zajmowanym stanowisku nie jest możliwe. O zamiarze wypowiedzenia jej umowy o pracę zawiadomił na piśmie radę zakładową (art. 38 § 1 k.p.), podając jako przyczyny niewywiązywanie się przez wnioskodawczynię z nałożonych na nią obowiązków. Rada zakładowa odpowiedziała, że nie zgłasza zastrzeżeń.

W świetle zebranego materiału, Terenowa Komisja Odwoławcza do Spraw Pracy, a także Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych stanęły na stanowisku, że wypowiedzenie wnioskodawczyni umowy o pracę było uzasadnione.

To stanowisko organów powołanych do rozpatrywania sporów o roszczenia pracowników ze stosunku pracy zakwestionowała Centralna Rada Związków Zawodowych.

W tym przypadku przeoczono jednak, iż do postępowania przed Sądem Najwyższym, wywołanego złożeniem rewizji nadzwyczajnej, stosuje się odpowiednio przepisy kodeksu postępowania cywilnego dotyczące rewizji nadzwyczajnej (art. 277 § 2 k.p.). W myśl zaś art. 417 § 1 k.p.c. rewizja nadzwyczajna może być złożona przez podmioty do tego upoważnione tylko wówczas, jeżeli prawomocne orzeczenie kończące postępowanie w sprawie rażąco narusza prawo lub interes Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.

Zaskarżonemu orzeczeniu nie można postawić takiego zarzutu.

W sprawie zostało wykazane, że trzykrotnie kontrole ujawniły nieprawidłowości w pracy wnioskodawczyni, które świadczą o jej nieprzydatności na zajmowanym stanowisku. Przewodniczący Rady Zakładowej oświadczył nadto, że współpraca z Alicją O. nie układa się dobrze i że były na nią skargi ze strony pracowników.

W tych okolicznościach nie można postawić Sądowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zarzutu rażącego naruszenia prawa przez oddalenie odwołania wnioskodawczyni od orzeczenia Komisji Odwoławczej do Spraw Pracy. W szczególności nie można podzielić poglądu Centralnej Rady Związków Zawodowych, że tylko poważne uchybienia pracownika mogą uzasadniać wypowiedzenie mu umowy o pracę. Mogą je uzasadniać także liczne mniej poważne uchybienia, jeżeli są następstwem niedbałości pracownika.

Wszechstronne rozważenie interesu zakładu pracy oraz pracownika prowadzi do wniosku, że w tej sprawie Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych nie dopuścił się rażącego naruszenia art. 45 k.p. i dlatego rewizja nadzwyczajna podlega oddaleniu (art. 421 § 1 k.p.c. w związku z art. 277 § 2 k.p.).

OSNC 1978 r., Nr 10, poz. 175