Uchwała z dnia 1977-01-13 sygn. III PZP 16/76

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt III PZP 16/76

Uchwała z dnia 13 stycznia 1977 r.

Przewodniczący: sędzia SN J. Knap. Sędziowie SN: E. Berutowicz (sprawozdawca), T. Kasiński.

Sąd Najwyższy, z udziałem Prokuratora Prokuratury Generalnej PRL, K. Soboty, w sprawie z wniosku Franciszka P. przeciwko Wojewódzkiemu Przedsiębiorstwu Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej w Z. Oddział w B. o uznanie wypadku przy pracy, po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym zagadnienia prawnego przekazanego przez Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Lublinie postanowieniem z dnia 30 listopada 1976 r. do rozstrzygnięcia w trybie art. 66 ustawy z dnia 24 października 1974 r. o okręgowych sądach pracy i ubezpieczeń społecznych.

"Czy uznać należy za wypadek przy pracy w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 23 października 1968 r. o świadczeniach pieniężnych przysługujących w razie wypadków przy pracy (Dz. U. Nr 3, poz. 8) upadek pracownika podczas wykonywania przez niego zwykłych czynności w zakładzie pracy, w wyniku którego to wypadku doznał złamania podstawy czaszki i innych obrażeń powodujących jego śmierć, gdy upadek ten nastąpił na skutek napadu padaczkowego tegoż pracownika?"

udzielił odpowiedzi przeczącej.

Uzasadnienie

Czesław P. zatrudniony był w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej w Z. na stanowisku obchodowego palacza kotłowni.

W dniu 15.IV.1975 r. w godzinach rannych (około godz. 6.00) znaleziono go martwego w pomieszczeniu kotłowni znajdującej się w B., obsługiwanej przez palacza Antoniego R.

Według opinii lekarza - biegłego sądowego zawartej w protokole oględzin i sekcji zwłok Czesława P. zgon nastąpił wskutek pęknięcia pokrywy i podstawy czaszki. Wiedząc zaś z oświadczeń rodziny, że Czesław P. cierpiał na padaczkę biegły przyjął, iż urazy powyższe powstały od upadku na twarde podłoże przy epileptycznej utracie przytomności.

Zespół powypadkowy przy Powiatowym Przedsiębiorstwie Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej w B. zdarzenia, w wyniku którego nastąpił zgon Czesława P., nie uznał jako wypadku przy pracy - a zatem odmówiono rodzinie zmarłego świadczeń odszkodowawczych. Protokół powypadkowy zatwierdzony został przez jednostkę nadrzędną, tj. Wojewódzkie Zjednoczenie Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej w L.

Zakładowa Komisja Rozjemcza do Spraw Pracy przy WPGK i M w Z. wniosek rodziny Cz. P. o jednorazowe odszkodowanie oddaliła.

Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Lublinie, do którego odwołał się Leon P., przedstawił - na tle podanego wyżej stanu faktycznego - Sądowi Najwyższemu do rozstrzygnięcia zagadnienie prawne sformułowane w sentencji uchwały.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 23 stycznia 1968 r. o świadczeniach pieniężnych w razie wypadków przy pracy (Dz. U. Nr 3, poz. 8) za wypadek przy pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną, które zaszło w związku z pracą (...). Dla przypisania więc nagłemu zdarzeniu przymiotu wypadku przy pracy konieczne jest aby przyczyna zewnętrzna uwarunkowana została źródłem zagrożenia związanego z pracą. Przyczyna nagłego zdarzenia nie może natomiast wynikać z właściwości samego organizmu pracownika, gdyż brak wtedy cechy "zewnętrzności" przyczyny w powyższym rozumieniu.

Schorzenie, jakim jest epilepsja, jest schorzeniem samoistnym i charakteryzuje się występowaniem okresowych ataków, w czasie których dochodzi z reguły do upadku chorego, mogącego w określonej sytuacji spowodować ciężki uraz, a nawet zgon. Doznanie urazów w następstwie ataku epileptycznego nie może więc być wywołane przyczyną zewnętrzną, skoro źródło ataku nie jest związane z warunkami lub przebiegiem pracy, lecz wywołane jest przyczyną wewnętrzną.

W szczególności nie ujawniają związku z pracą uszkodzenia, jakich doznał pracownik w wyniku uderzenia głową o twardą powierzchnię podczas upadku wywołanego utratą przytomności w ataku epileptycznym.

Jeżeli więc atak epileptyczny był rzeczywiście jedyną przyczyną upadku pracownika i w konsekwencji ciężkiego urazu czaszki, który spowodował zgon, to zdarzenie takie nie może być uznane za wypadek przy pracy w rozumieniu cyt. art. 2 ustawy wypadkowej.

Z tych powodów Sąd Najwyższy postanowił jak w sentencji.

OSNC 1977 r., Nr 9, poz. 155