Wyrok z dnia 1976-12-17 sygn. I PR 185/76

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt I PR 185/76

Wyrok z dnia 17 grudnia 1976 r.

W razie zatarcia skazania należy usunąć z akt osobowych pracownika i wydawanej na ich podstawie opinii o pracy wszelkie dane dotyczące zatartego skazania.

Przewodniczący: sędzia K. Zieliński. Sędziowie: M. Piekarski (sprawozdawca), Z. Stypułkowska.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu sprawy z powództwa Tadeusza K. przeciwko Hucie w W. o ochronę dóbr osobistych, na skutek rewizji powoda od wyroku Sądu Wojewódzkiego w Warszawie z dnia 10 września 1976 r.

1. zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że:
2. a) zobowiązał pozwaną Hutę do wydania powodowi opinii o jego pracy o treści wymienionej w piśmie Huty z dnia 21.X.1975 r. z zaznaczeniem, że z dniem 26.I.1963 r. powód przestał pracować w tej Hucie i z pominięciem przyczyn zaprzestania pracy;
3. b) zobowiązał pozwaną Hutę do usunięcia z akt osobowych powoda dokumentów dotyczących zatartego skazania;
4. oddalił rewizję w pozostałym zakresie.

Uzasadnienie

Powód żądał, by pozwana Huta usunęła "po osiemnastu latach" z jego akt personalnych "kompromitujące informacje" dotyczące skazania go przed 1963 r., gdyż wykreślono je w 1974 r. z rejestru skazanych. Powód żądał także naprawienia przez Hutę szkody przez zasądzenie od Huty zadośćuczynienia na podstawie art. 23 i 24 k.c. za naruszenie czci pracowniczej i osobistej godności powoda w wydanej w dniu 21.X.1975 r. opinii o jego pracy. Huta w tej opinii m.in. podała, że z dniem 26.I.1963 r. zwolniła powoda z pracy w związku z odbywaniem kary więzienia, po czym zatrudniła powoda do dnia 24.XII.1974 r. aż do zwolnienia z pracy wskutek przedłużającej się choroby. W opinii tej Huta pozytywnie oceniła pracę powoda i stronę etyczno-moralną powoda. Zarzucił on jednak, że w opinii pominięto jego działalność społeczną i nadane mu odznaczenia.

Huta w piśmie z dnia 6.XI.1975 r. zawiadomiła powoda, że jego działalność społeczna, wynikająca z posiadanych przez niego dokumentów, nie dotyczyła jego pracy w Hucie i z tej przyczyny nie podlegała uwidocznieniu w opinii o pracy. Aczkolwiek dopiero po upływie 10 miesięcy od zaprzestania pracy w Hucie wskutek całkowitej niezdolności do pracy powód jako inwalida II grupy zwrócił o wydanie potrzebnej mu opinii o pracy, Huta zawiadomiła powoda, że wykreśli z opinii wzmiankę o karze pozbawienia wolności i w tym celu prosi o zwrot dotychczasowej opinii.

Sąd Wojewódzki uznał, że zamieszczenie w opinii o pracy powoda wzmianki o odbywaniu przez niego kary więzienia nie narusza jego czci, ponieważ wzmianka ta dotyczy określenia przyczyny zwolnienia z pracy z dniem 26.I.1963 r. i powód nie skorzystał z propozycji wykreślenia jej. Z tych przyczyn Sąd Wojewódzki oddalił powództwo.

Powód w rewizji zarzucił, że wskutek zatarcia skazania wszelkie dokumenty dotyczące skazania podlegały usunięciu z jego akt osobowych i zamieszczenie w opinii o pracy wzmianki o skazaniu przy pominięciu "szeregu uzyskanych przez niego nagród i wyróżnień" narusza jego część. Żąda więc uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi Wojewódzkiemu do ponownego rozpoznania.

Sąd Najwyższy stwierdza, że sprawa dotyczy stanu prawnego obowiązującego przed wejściem w życie kodeksu pracy. Z tej przyczyny chybiony jest zarzut Huty, podniesiony w odpowiedzi na rewizję, dotyczący niedopuszczalności korygowania przez Sąd opinii pod rządem kodeksu pracy.

Słusznie natomiast skarżący domaga się usunięcia z jego akt osobowych i z kwestionowanej opinii o jego pracy dokumentów i danych dotyczących zatartego skazania. Z mocy bowiem art. 110 i 111 § 1 k.k. z chwilą zatarcia z mocy prawa - z upływem 10 lat od wykonania kary pozbawienia wolności - skazania dotyczącego takiej kary skazanie uważa się za niebyłe, wpis zaś o skazaniu usuwa się z rejestru skazanych. Toteż należy usunąć z akt osobowych pracownika i z wydanej na ich podstawie opinii o pracy wszelkie dane, dotyczące zatartego skazania w celu umożliwienia pracownikowi pełnej resocjalizacji. W tym więc zakresie Sąd Najwyższy z mocy art. 390 § 1 k.p.c. uwzględnił rewizję przez skorygowanie zaskarżonego wyroku. Oddalił natomiast rewizję jako nieuzasadnioną w pozostałym zakresie, gdyż Sąd Wojewódzki niewadliwie wskazał, że powód posiadanymi dokumentami może w miarę potrzeby udowodnić uzyskane nagrody i wyróżnienia, których zakład pracy nie jest obowiązany wymienić w świadectwie pracy, jeśli nie są one związane z wyróżnieniem pracownika w zakresie jego zatrudnienia w tym zakładzie.

Zaskarżony wyrok w tym przedmiocie odpowiada więc prawu (art. 387 k.p.c.).

OSNC 1977 r., Nr 8, poz. 139