Wyrok z dnia 2006-02-21 sygn. IV SA/Wr 598/04

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marcin Miemiec (sprawozdawca) Sędziowie WSA Małgorzata Masternak-Kubiak Asesor WSA Ewa Kamieniecka Protokolant Krzysztof Caliński po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 lutego 2006 r. sprawy ze skargi Wojewody Dolnośląskiego na uchwałę Rady Miejskiej w Złotoryi z dnia 29 czerwca 2004 r. Nr XXII/129/2004 w przedmiocie ustalenia organizacji oraz szczegółowych zasad ponoszenia odpłatności za pobyt w Klubie Seniora I. stwierdza nieważność przepisów § 1, 2, 3 i 4 oraz § 5 ust. 2 zaskarżonej uchwały; II. zasądza od Gminy Miejskiej Złotoryja na rzecz Wojewody Dolnośląskiego kwotę 240 (dwieście czterdzieści) zł tytułem kosztów zastępstwa prawnego.

Uzasadnienie

Na podstawie art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn. Dz.U. z 2001 r., Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.), w związku z art. 147 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153 poz. 1270) Wojewoda Dolnośląski wniósł skargę na uchwałę Rady Miejskiej w Złotoryi z dnia 29 czerwca 2004 r., Nr XXII/129/2004, w przedmiocie ustalenia organizacji oraz szczegółowych zasad ponoszenia odpłatności za pobyt w Klubie Seniora

Wojewoda badając legalność uchwały stwierdził, że została ona podjęta z naruszeniem art. 97 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz.U. Nr 64, poz. 593 ze zm.) oraz § 137 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z 20.06.2002 r. w sprawie "Zasad techniki prawodawczej" (Dz.U.Nr 100, poz. 908). Zakres regulacji § 1-4 uchwały obejmuje organizację Klubu Seniora działającego w ramach Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w Złotoryi, normując zagadnienia związane z kierownictwem i nadzorem, zakresem przedmiotowym i podmiotowym świadczenia usług, a także powołując organy Klubu. Według organu nadzoru przepisy § 1-4 uchwały zostały podjęte z istotnym naruszeniem art. 97 ust. 5 ustawy o pomocy społecznej.

Artykuł 97 ust. 5 ustawy o pomocy społecznej stanowi, że rada powiatu lub rada gminy w drodze uchwały ustala organizację oraz szczegółowe zasady ponoszenia odpłatności za pobyt w ośrodkach wsparcia, mieszkaniach chronionych i ośrodkach interwencji kryzysowej. Organ nadzoru przyjął, że z wykładni językowej tego przepisu wynika, iż użytego w normie kompetencyjnej słowa "organizacja" nie należy rozumieć jako upoważnienia do normowania organizacji ośrodka wsparcia. Pojęcie "organizacja" w kontekście całej normy prawnej art. 97 ust. 5 odnosi się bowiem do ponoszenia odpłatności za pobyt w ośrodkach wsparcia. Chodzi zatem o organizację oraz szczegółowe zasady ponoszenia odpłatności. Organ nadzoru uważa, że trudno jest dopatrywać się tu kompetencji dla rady do regulowania także organizacji pobytu w ośrodkach wsparcia, mieszkaniach chronionych i ośrodkach interwencji kryzysowej. Organ nadzoru wskazał ponadto, że analizowana norma kompetencyjna została zawarta w rozdziale 6 ustawy "Zasady odpłatności za świadczenia". Świadczy to także woli ustawodawcy odniesienia upoważnienia na rzecz rady do normowania tylko organizacji ponoszenia opłat. Organizacji pomocy społecznej poświęcony został natomiast cały dział III ustawy o pomocy społecznej.

Organ nadzoru podkreślił, że analizowana norma kompetencyjna zawarta jest w art. 97 ustawy, który w całości dotyczy odpłatności za pobyt w ośrodkach wsparcia, mieszkaniach chronionych i ośrodkach interwencji kryzysowej. I tak np., zgodnie z art. 97 ust. 1: "Opłatę za pobyt w ośrodkach wsparcia, mieszkaniach chronionych i ośrodkach interwencji kryzysowej ustala podmiot kierujący w uzgodnieniu z osobą kierowaną, uwzględniając przyznany zakres usług. Osoby nie ponoszą opłat, jeżeli dochód osoby samotnie gospodarującej lub dochód na osobę w rodzinie nie przekracza kwoty kryterium dochodowego".

Organ nadzoru powołał § 54 i § 55 rozporządzenia w sprawie zasad techniki prawodawczej. Organ nadzoru przyznaje jednak, że techniki prawodawcze wyrażone w cytowanych paragrafach nie są wiążącymi dyrektywami wykładni przepisów prawa. Pozwalają one jednak jego zdaniem w pomocniczy sposób ustalić wolę prawodawcy. Biorąc pod uwagę to, że cały artykuł stanowi jedną myśl - dotyczy opłat za usługi pomocy społecznej, to nie ma podstaw do twierdzenia, że norma kompetencyjna zawarta w tej jednostce redakcyjnej dotyczy innej kwestii, niż odpłatność.

Dodatkowo organ nadzoru podniósł, że trudno jest dopatrywać się celu, jakim ustawodawca kierowałby się udzielając radzie gminy kompetencji do normowania organizacji tylko trzech instytucji pomocy społecznej. Organizację pozostałych jednostek pomocy społecznej określają bowiem regulaminy organizacyjne nadawane przez podmioty upoważnione, np. przez kierownika domu pomocy społecznej. Według art. 53 ust. 3 ustawy o pomocy społecznej mieszkanie chronione może być prowadzone przez każdą jednostkę organizacyjną pomocy społecznej. Gdy takie mieszkanie prowadzone jest przez dom pomocy społecznej, to organizację domu pomocy społecznej określa jego kierownik w trybie regulaminu organizacyjnego. Organizację mieszkania chronionego reguluje natomiast rada uchwałą mającą moc aktu prawa miejscowego. Według organu nadzoru ten przykład wskazuje, że ujmowanie w art. 97 ust. 5 słowa "organizacja" w kontekście organizacji jednostki jest niedopuszczalne. Prowadzi bowiem do sprzeczności.

Organ nadzoru wskazał ponadto, że art. 97 ust. 5 jest normą kompetencyjną do stanowienia aktu prawa miejscowego. Powołał się na to, że zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie ugruntował się pogląd dotyczący dyrektyw wykładni norm o charakterze kompetencyjnym. Naczelną zasadą prawa administracyjnego jest zakaz domniemania kompetencji. Normy kompetencyjne należy interpretować w sposób ścisły. Zakazuje się dokonywania wykładni rozszerzającej takich norm oraz wyprowadzania kompetencji w drodze analogii. Organ nadzoru powołał się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 28 czerwca 2000 r. (K25/99, OTK 2000/5/141), zgodnie z którym: "Stosując przy interpretacji art. 87 ust.l i art. 92 ust. 1 konstytucji, odnoszących się do źródeł prawa, takie zasady przyjęte w polskim systemie prawnym, jak: zakaz domniemania kompetencji prawodawczych, zakaz wykładni rozszerzającej kompetencje prawodawcze oraz zasadę głoszącą, że wyznaczenie jakiemuś organowi określonych zadań nie jest równoznaczne z udzieleniem mu kompetencji do ustanawiania aktów normatywnych służących realizowaniu tych zadań (...)."

Zdaniem organu nadzoru, kolejne istotne naruszenie prawa nastąpiło w § 5 ust. 2 uchwały. Stanowi on "W szczególnie uzasadnionych przypadkach Dyrektor Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w Złotoryi może zwolnić całkowicie lub częściowo osobę korzystającą z gorących posiłków, z ponoszenia odpłatności określonej w ust. 1". Jest to powtórzenie normy prawnej z art. 104 ust. 4 ustawy o pomocy społecznej, według którego: "W przypadkach szczególnych, zwłaszcza jeżeli żądanie zwrotu wydatków na udzielone świadczenie w całości lub w części stanowiłoby dla osoby zobowiązanej nadmierne obciążenie lub też niweczyłoby skutki udzielanej pomocy, właściwy organ na wniosek pracownika socjalnego lub osoby zainteresowanej może odstąpić od żądania takiego zwrotu".

Organ nadzoru zwrócił uwagę na to, że powtórzenie regulacji ustawowych, bądź ich modyfikacja i uzupełnienie w przepisach stanowionych przez Radę Miejską jest niezgodne z zasadami legislacji, jako zbędne, dezinformujące i mogące prowadzić do sprzecznej z intencjami ustawodawcy interpretacji przepisów. Zakaz taki wynika wprost z treści § 137 w zw. z § 143 załącznika do rozporządzenia w sprawie zasad techniki prawodawczej, który stanowi: "W uchwale i zarządzeniu nie powtarza się przepisów ustaw, ratyfikowanych umów międzynarodowych i rozporządzeń". Stanowisko takie wyrażane jest w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, który w wyroku z dnia 16 czerwca 1992 r. sygn. Akt. II S.A. 99/92 stwierdził: "uchwała rady miejskiej nie może regulować jeszcze raz tego, co jest już zawarte w ustawie."

W oparciu o powyższe argumenty organ nadzoru uznał skargę za zasadną.

W odpowiedzi na skargę Gmina Miejska Złotoryja wniosła o jej oddalenie. W uzasadnieniu stwierdziła, że nie jest zasadne stanowisko organu nadzoru o podjęciu zaskarżonej uchwały z istotnym naruszeniem przepisów prawa. W art. 97 ust. 5 ustawy z dnia 12 marca 2004r. o pomocy społecznej rada gminy została bowiem upoważniona do ustalenia w drodze uchwały organizacji oraz szczegółowych zasad ponoszenia odpłatności za pobyt w ośrodkach wsparcia, mieszkaniach chronionych i ośrodkach interwencji kryzysowej. Rada Miejska w Złotoryi na podstawie tego upoważnienia uregulowała w zaskarżonych przepisach § 1-4 uchwały organizację Klubu Seniora działającego w ramach Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w Złotoryi. Wbrew zarzutom organu nadzoru, z treści art. 97 ust. 5 ustawy o pomocy społecznej nie wynika, iż użytego w tym przepisie słowa "organizacja" nie należy interpretować jako upoważnienia do normowania organizacji ośrodka wsparcia. Zastosowana przez organ nadzoru wykładnia językowa prowadzi jednak do odmiennego wniosku. Zdaniem gminy, użyty w przepisie spójnik "oraz" oznacza jednak, że ustawodawca upoważnił radę gminy zarówno do ustalenia organizacji ośrodków wsparcia jak i szczegółowych zasad ponoszenia odpłatności za pobyt w ośrodkach wsparcia. Stanowisko organu nadzoru nie znajduje więc uzasadnienia w treści art. 97 ust. 5.

Zdaniem Gminy Miejskiej Złotoryja, nie nastąpiło również naruszenie prawa w § 5 ust. 2 uchwały. Zawarty tam zapis, wbrew twierdzeniom organu nadzoru, nie stanowi bowiem powtórzenia normy prawnej wymienionej w art. 104 ust. 4 ustawy o pomocy społecznej. Artykuł 104 ust. 4 upoważnia bowiem właściwy organ do odstąpienia od żądania zwrotu wydatków na udzielone świadczenie w całości lub części. Zaskarżona uchwała została natomiast wydana na podstawie art. 97 ust. 5, upoważniającego radę gminy do ustalenia szczegółowych zasad ponoszenia odpłatności za pobyt w ośrodkach wsparcia. Pojęcie "ponoszenie odpłatności za świadczenia z pomocy społecznej" nie jest tożsame z pojęciem "zwrot wydatków za te świadczenia". Zwrot wydatków przewidziany za świadczenia, o których mowa w art. 96 ust. 2, jest innym pojęciem niż przewidziane w art. 97 ust. 5 "ponoszenie odpłatności za pobyt". Nie można bowiem używać w ustawie różnych określeń na oznaczenie tego samego pojęcia. Skoro zatem rada gminy została upoważniona do ustalenia zasad odpłatności za pobyt w ośrodkach wsparcia, miała też kompetencje do zwolnienia z odpłatności za pobyt w ośrodkach osób korzystających z gorących posiłków. Wobec tego wniosek o oddalenie skargi należy uznać za uzasadniony.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Stosownie do art. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269), sądy administracyjne właściwe są do badania zgodności z prawem zaskarżonych aktów administracyjnych. Sąd nie może opierać tej kontroli na innym kryterium. Uchwała rady gminy jest prawidłowa, jeżeli jest zgodna z przepisami prawa, które zawierają upoważnienie do wydania takiego aktu oraz określają tryb postępowania prawodawczego. Zgodnie z art. 3 § 2 pkt 5 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), sądy administracyjne zostały powołane do orzekania w sprawach skarg na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego. Wojewódzki Sąd Administracyjny może zakwestionować zaskarżony akt tylko wtedy, gdy jest on niezgodny z prawem.

W niniejszej sprawie takie wady i uchybienia występują. Skarga zasługiwała zatem na uwzględnienie.

Przesłanki zgodności z prawem uchwały rady gminy są określone w art. 91 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn. Dz.U. z 2001 r., Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.). Według tego przepisu uchwała organu gminy sprzeczna z prawem jest nieważna. Podstawą stwierdzenia nieważności takiego aktu jest zatem uznanie, że doszło do istotnego naruszenia prawa. Wynika to z art. 91 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym.

Samorząd terytorialny jest elementem władzy wykonawczej w państwie. Wykonuje on część zadań należących do tej władzy (art. 163 Konstytucji). Konstytucja przyznaje jednostkom samorządu terytorialnego w zakresie przyznanych im uprawnień samodzielność, podlegającą z mocy art. 165 Konstytucji ochronie sądowej. Zgodnie z art. 171 Konstytucji działalność ta podlega jednak nadzorowi wskazanych tam organów, z punktu widzenia legalności. Wynika to także z art. 85 ustawy o samorządzie gminnym. Działalność prowadzona przez organy samorządu terytorialnego opiera się na ustawach i musi się mieścić w granicach przez nie ustanowionych. Zgodność działania organów samorządu terytorialnego z prawem podlega nadzorowi organów administracji rządowej.

Według powołanego art. 91 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, uchwała organu gminy sprzeczna z prawem jest nieważna. O nieważności uchwały w całości lub w części orzeka organ nadzoru w terminie nie dłuższym niż 30 dni od dnia jej doręczenia organowi nadzoru. Przepis ten określa sposób wykonywania nadzoru oraz skutki prawne stwierdzenia nieważności uchwały. Organ nadzoru ma zatem obowiązek stwierdzenia nieważności uchwały, która w sposób istotny narusza prawo. Z powyższego wynika, że każda uchwała rady gminy dotknięta istotnymi wadami prawnymi jest nieważna od dnia jej wydania. W rozpatrywanej sprawie organ nadzoru przekroczył ustawowy 30 dniowy termin do podjęcia rozstrzygnięcia nadzorczego, określony w art. 93 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym. W tej sytuacji, zgodnie z art. 81 ust. 1 tej ustawy, organ nadzoru zaskarżył uchwałę do sądu administracyjnego.

Stanowienia aktów prawa miejscowego poddane jest reglamentacji prawnej. Stanowi o tym Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej. Według art. 87 ust. 2 Konstytucji źródłami powszechnie obowiązującego prawa w Rzeczypospolitej Polskiej są na obszarze działania organów, które je ustanowiły, akty prawa miejscowego. Art. 94 Konstytucji stanowi natomiast, że organy jednostek samorządu terytorialnego oraz terenowe organy administracji rządowej, na podstawie ustaw i w granicach upoważnień zawartych w ustawie, ustanawiają akty prawa miejscowego obowiązujące na obszarze działania tych organów. Zasady i tryb wydawania aktów prawa miejscowego określa ustawa.

Konstytucja po części reguluje bezpośrednio tryb prawodawczy, po części zaś odsyła do ustawy zwykłej. Taką ustawą jest ustawa o samorządzie gminnym. W rozdziale 4. "Akty prawa miejscowego stanowione przez gminę" dokonany jest podział tych aktów na dwie kategorie, a mianowicie na akty wykonawcze (do ustawy o samorządzie gminnym i do innych ustaw) oraz na akty porządkowe. Zaskarżona uchwała należy do kategorii aktów prawa miejscowego o charakterze wykonawczym. Została bowiem wydana w wykonaniu upoważnienia ustawowego, zawartego w art. 97 ust. 5 ustawy o pomocy społecznej. Niesporne w sprawie jest zakwalifikowanie tej uchwały jako aktu prawa miejscowego. Zawiera bowiem normy powszechnie obowiązujące na terenie gminy, nie konsumujące się w jednostkowym stosowaniu. Istotny dla zaliczenia rozpatrywanej uchwały do kategorii aktów prawa miejscowego jest także przedmiot jej regulacji, który wkracza w sferę uprawnień osób prywatnych - użytkowników, czyli osób korzystających z Klubu Seniora.

Dla rozstrzygnięcia rozpatrywanej sprawy istotna jest wykładnia art. 97 ust. 5 ustawy, który stanowi upoważnienie do wydania zaskarżonej uchwały. Słuszne jest odniesienie się w skardze do poglądów doktryny i orzecznictwa dotyczących nakazu ścisłej wykładni norm kompetencyjnych, a także zakazu stosowania wykładni rozszerzającej oraz stosowania analogii. Organ wykonujący kompetencję prawodawczą zawartą w upoważnieniu ustawowym jest zatem obowiązany działać ściśle w granicach tego upoważnienia. Artykuł 97 ust. 5 ustawy o pomocy społecznej stanowi, że rada powiatu lub rada gminy w drodze uchwały ustala organizację oraz szczegółowe zasady ponoszenia odpłatności za pobyt w ośrodkach wsparcia, mieszkaniach chronionych i ośrodkach interwencji kryzysowej.

Sporne w sprawie jest pojęcie "organizacja". Organ nadzoru przyjął, że pojęcia tego nie należy rozumieć szeroko, w ujęciu prowadzącym do możliwości normowania organizacji ośrodka wsparcia, czyli zagadnień strukturalnych Klubu Seniora. Organ nadzoru przyjmuje słusznie, że pojęcie to trzeba interpretować biorąc pod uwagę treść przepisu art. 97 oraz treść rozdziału ustawy, w którym ten przepis jest umieszczony. Rozdział 6. ustawy zatytułowany jest "Zasady odpłatności za świadczenia". Organizacja pomocy społecznej jest natomiast przedmiotem odrębnej regulacji Działu III. ustawy o pomocy społecznej. Zdaniem Sądu istotne jest także to, że w przypadku braku szczegółowych norm w zakresie tworzenia, przekształcania czy też regulowania struktury organizacyjnej gminnych jednostek organizacyjnych należy odwoływać się do odpowiednich przepisów ustawy o samorządzie gminnym.

Gdyby zatem wziąć pod uwagę pojęcie "organizacja" w kontekście treści art. 97 ustawy, należy stwierdzić, że jest ono związane z kwestią odpłatności za pobyt w ośrodkach wsparcia. Zdaniem Sądu, prowadzi to zatem do ustalenia, że pojęcie "organizacja" z art. 97 ust. 5 ustawy powinno być ściśle odniesione do zasad odpłatności za świadczenia Klubu Seniora, tak jak to przyjął organ nadzoru w skardze. Trzeba bowiem mieć na względzie, że pojęcie "organizacja" ma różne znaczenia. Ujęcie określane jako strukturalne zostało przyjęte w zaskarżonej uchwale. Możliwe jest również ujęcie funkcjonalne. Przez "organizację" rozumie się wtedy uporządkowane działanie bądź proces zmierzający do osiągnięcia określonego celu, np. organizowanie urzędu, ośrodka pomocy społecznej, poboru podatku czy też analizowanej odpłatności. Ustawodawca przyjął zatem, zdaniem Sądu, takie ujęcie organizowania, które jest odniesione tylko do problematyki ponoszenia odpłatności w ośrodkach wsparcia, a więc także w Klubie Seniora. Przepisy zaskarżonych § 1 - 4 uchwały, jako wykraczające przedmiotowo poza ten zakres, są zatem zdaniem Sądu sprzeczne z prawem.

W skardze zakwestionowano także zgodność z prawem § 5 ust. 2 uchwały. Przepis ten wprowadza szczególną formę ulgi w ponoszeniu odpłatności za świadczenia Klubu Seniora. Stanowi on: "W szczególnie uzasadnionych przypadkach Dyrektor Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w Złotoryi może zwolnić całkowicie lub częściowo osobę korzystającą z gorących posiłków, z ponoszenia odpłatności określonej w ust. 1". Sąd podziela co do zasady stanowisko organu nadzoru w tym przedmiocie. Jest to bowiem wkroczenie w zakres regulacji art. 104 ust. 4 ustawy o pomocy społecznej, stanowiącego: "W przypadkach szczególnych, zwłaszcza jeżeli żądanie zwrotu wydatków na udzielone świadczenie w całości lub w części stanowiłoby dla osoby zobowiązanej nadmierne obciążenie lub też niweczyłoby skutki udzielanej pomocy, właściwy organ na wniosek pracownika socjalnego lub osoby zainteresowanej może odstąpić od żądania takiego zwrotu". Sąd podkreśla, zgodnie ze stanowiskiem zawartym w odpowiedzi na skargę, że przepis § 5 ust. 2 nie jest powtórzeniem powołanego art. 104 ust. 4 ustawy. Przepis ten jest odniesiony jedynie do świadczeń, określonych w § 5 ust. 1 oraz ma charakter uprzedni. Jego celem była bowiem możliwość zwolnienia od ponoszenia odpłatności przed uzyskaniem świadczenia. Artykuł 104 ust. 4 dotyczy natomiast odstąpienia od zwrotu wydatków w całości lub w części na udzielone już świadczenia. Ma więc szerszy przedmiot regulacji oraz charakter następny. Nie znajduje jednak uzasadnienia stanowisko gminy, gdy przyjmuje, że upoważnienie zawarte w art. 97 ust. 5 obejmuje także możliwość określenia w zaskarżonej uchwale zasad zwolnienia z ponoszenia odpłatności. Ulgi w formie zwolnień, umorzeń czy zaniechania zwrotu stanowią bowiem odrębny przedmiot regulacji prawnej. Stąd ustawodawca musiałby upoważnić radę gminy do objęcia tej materii zakresem regulacji uchwały. Takiego szczegółowego upoważnienia brak jest jednak w ustawie. Ustawodawca uznał zatem, że cel socjalny w postaci ulgi polegającej na odstąpieniu od żądania zwrotu wydatków na udzielone świadczenie zostanie osiągnięty na podstawie art. 104 ust. 4 ustawy. Stąd też sprzeczny z prawem jest § 5 ust. 2 uchwały, jako wykraczający poza zakres upoważnienia zawartego w art. 97 ust. 5 ustawy.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał, że zarzuty skargi są trafne. Zaistniały zatem przesłanki do stwierdzenia nieważności zaskarżonych przepisów uchwały, określone w art. 147 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270). Z tych powodów Sąd orzekł zatem jak w sentencji wyroku.