Wyrok z dnia 1975-10-15 sygn. I PR 111/75

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt I PR 111/75

Wyrok z dnia 15 października 1975 r.

Zgodnie z art. 389 k.p.c. wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w uzasadnieniu orzeczenia sądu rewizyjnego wiążą sąd pierwszej instancji przy ponownym rozpoznaniu sprawy nie tylko w zakresie uchylonym przez sąd rewizyjny, lecz również w części, w której powód po uchyleniu orzeczenia rozszerzył żądanie pozwu za dalszy okres.

Przewodniczący: sędzia J. Knap. Sędziowie: M. Rafacz-Krzyżanowska (sprawozdawca), Z. Zaziemski

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu sprawy z powództwa Tadeusza R. przeciwko Przedsiębiorstwu Instalacji Przemysłowych w G. o zapłatę, na skutek rewizji pozwanego od wyroku Sądu Wojewódzkiego w Gdańsku z dnia 26.III.1975 r.

uchylił zaskarżony wyrok w części uwzględniającej powództwo (pkt I) oraz w części orzekającej o kosztach procesu (pkt IV) i o opłatach sądowych (pkt III) i w tym zakresie sprawę przekazał Sądowi Wojewódzkiemu w Gdańsku do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie wniosków stron o zwrot kosztów postępowania rewizyjnego.

Uzasadnienie

Powód domagał się sprostowania opinii z dnia 21.IV.1971 r. oraz zasądzenia odszkodowania z tytułu pozostawania bez pracy na skutek wydania przez pozwane Przedsiębiorstwo wadliwej i niezgodnej z rzeczywistością opinii o pracy. Za podstawę obliczenia wysokości szkody wziął powód zarobki, jakie otrzymywał w pozwanym Przedsiębiorstwie.

Prawomocnym wyrokiem Sąd Wojewódzki zobowiązał stronę pozwaną do sprostowania opinii w sposób bliżej sprecyzowany w sentencji orzeczenia oraz zasądził na rzecz powoda z tytułu odszkodowania kwotę 18.606 zł. Wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 19.IX.1972 r. kwota ta została obniżona do sumy 15.948 zł. Sądy obu instancji za podstawę wyliczenia szkody przyjęły - zgodnie z żądaniem pozwu - zarobki uzyskane przez powoda w pozwanym Przedsiębiorstwie. Tymże wyrokiem Sąd Najwyższy uchylił wyrok Sądu Wojewódzkiego w części oddalającej powództwo o zasądzenie kwoty 4.068 zł i w tym zakresie przekazał sprawę Sądowi Wojewódzkiemu do ponownego rozpoznania. Z uzasadnienia wyroku Sądu Najwyższego wynika, że do podstawy należnego powodowi odszkodowania za czas pozostawania bez pracy należy wliczyć również premie otrzymywaną przez powoda w pozwanym Przedsiębiorstwie, a ponieważ brak jest wystarczających ustaleń co do wysokości tej premii, przeto Sąd Najwyższy w tej części wyrok Sądu Wojewódzkiego uchylił i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania.

Po ponownym rozpoznaniu powód rozszerzył żądanie pozwu za okres do dnia 3.IV.1972 r. (data otrzymania przez powoda nowej pracy).

Sąd Wojewódzki rozpoznając ponownie spór zaskarżonym wyrokiem zasądził na rzecz powoda od strony pozwanej kwotę 17.482 zł 50 gr. Zasądzona kwota obejmuje okres od dnia 1.VII.1971 r. do dnia 3.IV.1972 r., a za podstawę wyliczenia wysokości szkody wziął Sąd Wojewódzki zarobki, jakie by mógł powód otrzymać w przedsiębiorstwie, w którym starał się o pracę, a której nie mógł otrzymać na skutek wadliwej opinii o pracy.

Wyrok ten w części uwzględniającej powództwo oraz orzekającej o kosztach procesu zaskarżyło pozwane Przedsiębiorstwo, wnosząc o uchylenie wyroku Sądu Wojewódzkiego i przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Uchylając wyrok Sądu Wojewódzkiego, Sąd Najwyższy podkreślił, że wysokość odszkodowania należnego powodowi za okres od dnia 1.VII.1971 r. do dnia 29.XII.1971 r. powinna być obliczona z uwzględnieniem otrzymywanej przez powoda premii w pozwanym Przedsiębiorstwie.

Sąd Wojewódzki przy ponownym rozpoznaniu sprawy - wbrew tym wskazaniom - ustalił wysokość odszkodowania na odmiennych zasadach, niż wskazane wiążąco przez Sąd Najwyższy, skoro za podstawę wyliczenia szkody wziął nie zarobki otrzymane przez powoda w pozwanym przedsiębiorstwie, lecz zarobki, jakie powód mógłby uzyskać w przedsiębiorstwie, w którym starał się o pracę. Sąd Wojewódzki - wbrew wiążącym wytycznym Sądu Najwyższego - uchylił się natomiast od dokonania jakichkolwiek ustaleń w przedmiocie wysokości premii otrzymywanej przez powoda w pozwanym Przedsiębiorstwie. Wskazania Sądu Najwyższego zawarte w wyroku z dnia 19.IX.1972 r. wiązały Sąd Wojewódzki również, jeśli chodzi o ustalenie wysokości szkody za okres, co do którego powód rozszerzył powództwo (okres od dnia 29.XII.1971 r. do dnia 3.IV.1972 r.). Zgodnie z art. 389 k.p.c. wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w uzasadnieniu orzeczenia sądu rewizyjnego wiążą sąd pierwszej instancji przy ponownym rozpoznaniu sprawy nie tylko w zakresie uchylonym przez sąd rewizyjny, lecz również w części, w której powód po uchyleniu orzeczenia rozszerzył żądanie pozwu za dalszy okres.

W tych warunkach zaskarżony wyrok w sposób oczywisty narusza przepis art. 389 k.p.c., w związku z czym wyrok podlega uchyleniu. Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Wojewódzki ograniczy się do dokonania ustaleń w zakresie wysokości premii otrzymywanej przez powoda w pozwanym Przedsiębiorstwie i w zależności od tych ustaleń dokona oceny, czy i jaką powód poniósł szkodę.

W związku z powyższym Sąd Najwyższy na podstawie art. 388 § 1 k.p.c. orzekł jak w sentencji.

OSNC 1976 r., Nr 6, poz. 146