Wyrok z dnia 1975-03-25 sygn. II CR 55/75

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt II CR 55/75

Wyrok z dnia 25 marca 1975 r.

Wymóg art. 281 k.p.c., aby strona złożyła wniosek o wyłączenie biegłego przed ukończeniem przez niego czynności, nie ma zastosowania w sytuacji, gdy biegły jest wyłączony z mocy ustawy na skutek jednej z przyczyn wymienionych w art. 48 k.p.c. W takiej sytuacji sąd powinien z urzędu wyłączyć biegłego w każdym stanie sprawy.

Przewodniczący: sędzia F. Wesely. Sędziowie: W. Maruczyński, Z. Wasilkowska (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy z powództwa Wacława O. przeciwko Skarbowi Państwa (Zakład Karny w B.) o 50.000 zł odszkodowania na skutek rewizji powoda od wyroku Sądu Wojewódzkiego w Olsztynie z dnia 7 października 1974 r.

uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi Wojewódzkiemu w Olsztynie do ponownego rozpoznania.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 7.X.1974 r. Sąd Wojewódzki oddalił powództwo Wacława C. przeciwko Skarbowi Państwa - Zakładowi Karnemu w B. o odszkodowanie.

Sąd Wojewódzki ustalił, że w 1968 r. powód zachorował w czasie pobytu w zakładzie karnym na chorobę skóry - egzemę o charakterze świerzbiączki. Choroba ta z różnym nasileniem występuje do chwili obecnej. Zdaniem biegłego powód przejawia wrodzoną predyspozycję do tego rodzaju choroby i warunki więzienne nie były przyczyną jej powstania. Wbrew twierdzeniom powoda służbie zdrowia nie można przypisać żadnych zaniedbań w zakresie leczenia. W tych warunkach brak jest przesłanek do przyjęcia odpowiedzialności Skarbu Państwa.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Uzasadniony jest zarzut uchybienia procesowego, polegającego na dopuszczeniu w charakterze biegłego lekarza więziennego, pod którego opinią specjalistyczną powód pozostaje od 1968 r., co sam biegły przyznaje.

Z art. 281 k.p.c. wynika, że wyłączenie biegłego następuje z tych samych przyczyn, z jakich można żądać wyłączenia sędziego. W myśl art. 48 § 1 pkt 1 k.p.c. sędzia jest wyłączony z mocy samej ustawy w sprawach, w których jest stroną lub pozostaje z jedną ze stron w takim stosunku prawnym, że wynik sprawy oddziaływa na jego prawa lub obowiązki. Taka sytuacja zachodzi w sprawie niniejszej w stosunku do biegłego. Jak wynika bowiem z twierdzeń powoda, głównych przesłanek w zakresie odpowiedzialności Skarbu Państwa upatruje on w niewłaściwym leczeniu. Powód pozwał wprawdzie tylko Skarb Państwa, a nie lekarzy, którym przypisuje zaniedbania w zakresie leczenia, jednakże lekarze ci mogą stać się stroną procesu, a w każdym razie ewentualny niekorzystny dla Skarbu Państwa wynik procesu mógłby oddziaływać na ich prawa lub obowiązki. Dotyczy to również lekarza występującego w niniejszej sprawie w charakterze biegłego, skoro on właśnie leczył powoda od 1968 r.

W tych warunkach skarżący zasadnie zarzuca, że lekarz leczący powoda mógłby być powołany tylko w charakterze świadka, a nie biegłego.

Powód nie wnosił wprawdzie o wyłączenie biegłego w I instancji, jednakże okoliczność ta nie ma istotnego znaczenia. Należy bowiem przyjąć, że wymóg art. 281 k.p.c., aby strona złożyła wniosek o wyłączenie biegłego przed ukończeniem przez niego czynności, nie ma zastosowania w sytuacji, gdy biegły jest wyłączony z mocy ustawy na skutek jednej z przyczyn wymienionych w art. 48 k.p.c. W takiej sytuacji sąd powinien z urzędu wyłączyć biegłego w każdym stanie sprawy.

Z tych przyczyn i skoro wyrok został oparty na opinii lekarza, który nie mógł być biegłym w niniejszej sprawie, Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.

OSNC 1976 r., Nr 5, poz. 110