Wyrok z dnia 2007-01-31 sygn. II SA/Gd 290/06

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Wanda Antończyk Sędziowie: Sędzia WSA Tamara Dziełakowska (spr.) Asesor WSA Katarzyna Krzysztofowicz Protokolant Sekretarz sądowy Agnieszka Dobroń po rozpoznaniu w dniu 17 stycznia 2007 r. na rozprawie przy udziale Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w Gdańsku Bożeny Kiecol sprawy ze skargi kuratora A Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w likwidacji w K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 27 lutego 2006 r., nr [...] w przedmiocie nieważności decyzji w sprawie przejęcia w administrację nieruchomości stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji oraz decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 6 października 2005 r. nr [...].

Uzasadnienie

Kurator A Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w likwidacji w K. A. B. wystąpił do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku ze skargą na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 27 lutego 2006 r. ( nr [...]), którą organ ten uchylił decyzję własną z dnia 6 października 2005 r. o numerze [...] i odmówił stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 12 czerwca 1984 r. w sprawie przejęcia w administrację nieruchomości położonej w K. przy ul. [...][...] i powierzenia sprawowania zarządu tą nieruchomością B w K.

Z akt administracyjnych wynikają następujące bezsporne w sprawie okoliczności:

Zabudowana nieruchomość położona w K. przy ul. [...][...], dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą kw nr [...], stanowi od 1959 roku własność A Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w K. Spółka ta figuruje w dawnym rejestrze handlowym Sądu Rejonowego pod numerem [...] jako spółka w likwidacji. Z rejestru tego wynika, iż funkcję likwidatora spółki sprawował od 1966 roku J. O. Likwidator J. O. zmarł w dniu 27 września 1981 r. i od tego czasu spółka nie posiada organu uprawnionego do jej reprezentacji. W dniu 12 czerwca 1984 roku Naczelnik Miasta i Gminy wydał decyzję nr [...], którą orzekł o przejęciu z dniem 1 lipca 1984 r. nieruchomości położonej w K. przy ul. [...][...]w administrację i powierzeniu zarządu tą nieruchomością B w K. W podstawie prawnej tej decyzji organ wskazał na przepisy art. 20 ust. 2 pkt 2 i 3 obowiązującej wówczas ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. Prawo lokalowe ( tekst jedn. Dz. U. Nr 11, poz. 55 z 1983 r. ). W uzasadnieniu wskazano jedynie, iż z wnioskiem o przejęcie nieruchomości w zarząd wystąpiła Ł. O. - żona zmarłego likwidatora, która od czasu śmierci męża pełniła funkcję administratora nieruchomości. Wniosek ten Ł. O. motywowała podeszłym wiekiem i stanem zdrowia. Organ stwierdził, iż wiek i stan zdrowia wnioskodawczyni nie daje rękojmi sprawowania zarządu w sposób zapewniający utrzymanie budynku w należytym stanie. Powyższe okoliczności, w ocenie tego organu, uzasadniały wydanie przedmiotowej decyzji. Z akt wynika, iż decyzję doręczono Ł. O. oraz ustanowionemu zarządcy tj. B w K. Na jej podstawie administrację nieruchomości przez wiele lat sprawowało B w K., a po jego przekształceniu - Zakład Komunalny ( zakład budżetowy Gminy). Po likwidacji tego ostatniego podmiotu nieruchomością stanowiącą własność spółki A włada Gmina K. w imieniu której administrację sprawuje Zakład Gospodarki Mieszkaniowej w K. W aktach administracyjnych znajdują się odpisy umów najmu lokali położonych w budynku przy ul. [...][...]zawieranych w przeszłości przez B.

Do czasu niniejszego postępowania administracyjnego, którego dotyczy skarga, nie toczyło się żadne inne postępowanie administracyjne mające na celu zmianę, uchylenie lub unieważnienie decyzji z dnia 12 czerwca 1984 r.

W latach 2002 – 2004 z wniosku Gminy prowadzone było przed Sądem Rejonowym postępowanie o stwierdzenie zasiedzenia przez Gminę przedmiotowej nieruchomości. W toku tego postępowania, na wniosek Gminy, Sąd Rejonowy postanowieniem z dnia 2 marca 2004 r. w sprawie III RNs 92/03 ustanowił dla A Spółki z o.o. w likwidacji w K. kuratora w osobie A. B. W uzasadnieniu tego postanowienia sąd wskazał, iż brak uprawnionego organu do reprezentacji spółki uniemożliwia nadanie biegu sprawie I Ns 137/01 tj. sprawie o stwierdzenie zasiedzenia, w której spółka jest uczestnikiem postępowania. Prawomocnym postanowieniem z dnia 22 września 2004 r. Sąd Rejonowy oddalił wniosek Gminy o stwierdzenie zasiedzenia.

W dniu 28 września 2004 r. A. B. legitymując się wskazanym wyżej postanowieniem Sądu o ustanowieniu go kuratorem wystąpił do Samorządowego Kolegium Odwoławczego z podaniem o stwierdzenie nieważności decyzji Naczelnika Miasta i Gminy z dnia 12 czerwca 1984 r. o przejęciu nieruchomości w administrację. Uzasadniając żądanie skarżący wskazał na treść przepisu ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. Prawo lokalowe, powołanego w podstawie prawnej decyzji, zgodnie z którym terenowy organ administracji państwowej mógł postanowić o objęciu zarządem budynków nie stanowiących własności jednostek gospodarki uspołecznionej: 1/na wniosek właściciela, 2/ w przypadku gdy zarząd nie był przez właściciela w ogóle sprawowany albo 3/ jeżeli właściciel nie sprawował zarządu w sposób zapewniający utrzymanie budynku w należytym stanie. Wnioskodawca zarzucił, iż organ wydając decyzję z dnia 12 czerwca 1984 r. faktycznie nie wskazał która z tych okoliczności stanowiła podstawę rozstrzygnięcia. Powołanie się w decyzji zarówno na punkt 2 jak i 3 omawianego przepisu, które to punkty regulują dwie odmienne wzajemnie wykluczające się sytuacje ( nie można jednocześnie sprawować zarządu w sposób nienależyty i nie sprawować go w ogóle ), w ocenie wnioskodawcy, narusza przepis art. 107 § 1 kpa. Ponadto, jak stwierdził skarżący, przedmiotowa decyzja nie zawiera uzasadnienia prawnego odpowiadającego wymogom art. 107 § 3 kpa i nie wskazuje adresata, co również narusza przepis art. 107 kpa. Dodatkowo przy wydaniu tejże decyzji nie został zachowany tryb wskazany w rozporządzeniu Ministra Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 5 października 1974 r. w sprawie przejmowania budynków nie stanowiących własności jednostek gospodarki uspołecznionej w zarząd terenowych organów administracji państwowej lub jednostek gospodarczych ( Dz. U. Nr 37, poz. 222 ) nakazujący organowi przed wydaniem decyzji wezwanie właściciela do wykonywania czynności związanych z wykonywaniem zarządu lub utrzymania budynku w należytym stanie. W ocenie skarżącego przedmiotowa decyzja, wskutek wskazanych naruszeń prawa materialnego i proceduralnego, powinna być wyeliminowana z obiegu prawnego na podstawie art. 156 § 1 kpa.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze po rozpoznaniu powyższego wniosku kuratora decyzją z dnia 6 października 2005 r., nr [...] wskazując na przepisy art. 157 § 1 – 2 w związku z art. 156 § 1 pkt 2 i art. 127 § 3 kpa oraz art. 20 ust. 1 pkt 1 – 3 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r Prawo lokalowe ( j. t. Dz. U. z 1984 r., Nr 11, poz. 55 ) stwierdziło nieważność decyzji z dnia 12 czerwca 1984 r. Z uzasadnienia omawianej decyzji wynika, iż organ podzielił w całości argumentację wniosku w przedmiocie rażącego naruszenia przepisów powołanych w podstawie prawnej decyzji. W ocenie Kolegium, decyzja z dnia 12 czerwca 1984 r. została wydana z rażącym naruszeniem prawa ( art. 156 § 1 pkt 2 kpa ) przez błędne zastosowanie art. 20 ust. 2 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. Prawo lokalowe. Ponadto decyzja nie została skierowana do podmiotu, który powinien być stroną postępowania tj. spółki A, a tym samym spełniona jest także przesłanka nieważności wynikająca z art. 156 § 1 pkt 4 kpa. Dodatkowo decyzja Naczelnika Miasta i Gminy narusza § 3 ust. 3 -4 rozporządzenia wskazanego we wniosku, gdyż przed jej wydaniem właściciel nieruchomości tj. spółka A nie był wzywany do usunięcia jakichkolwiek nieprawidłowości w sprawowaniu zarządu.

We wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy Burmistrz Gminy wniósł o uchylenie decyzji Kolegium z dnia 6 października 2005 r. i umorzenie postępowania. W ocenie reprezentanta Gminy kurator spółki nie jest legitymowany do złożenia podania o stwierdzenie nieważności decyzji w sprawie przejęcia w administrację nieruchomości. W uzasadnieniu wniosku wskazano również, iż w dacie złożenia podania A. B. nie był jedynym kuratorem spółki A. Od 1992 r. funkcję tą na mocy postanowienia Sądu Rejonowego sprawowała także inna osoba tj. A. K. – Ś.

Zaskarżoną decyzją z dnia 27 lutego 2006 r., nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze uchyliło decyzję z dnia 6 października 2005 r. i odmówiło stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 12 czerwca 1984 r. Rozpatrując ponownie sprawę Kolegium stwierdziło, iż decyzja Naczelnika Miasta i Gminy nie jest obciążona wadą z art. 156 § 1 pkt 2 kpa. O rażącym naruszeniu prawa w rozumieniu tego przepisu można bowiem mówić tylko w przypadku, gdy istnieje oczywista sprzeczność pomiędzy treścią przepisu a rozstrzygnięciem objętym decyzją. W ocenie organu w niniejszej sprawie taka sytuacja nie występuje. Nie zachodzi również przesłanka z art. 156 § 1 pkt 4 kpa, albowiem sprawa toczyła się z wniosku Ł. O., która faktycznie pełniła funkcję administratora budynku i która wystąpiła z wnioskiem o przejęcie nieruchomości w zarząd. W ocenie Kolegium, fakt nie doręczenia decyzji z 12 czerwca 1984 r. spółce A nie skutkuje jej nieważnością lecz stanowi podstawę do ewentualnego wznowienia postępowania ( art. 145 § 1 pkt 4 kpa ). Jest to jednak inny tryb postępowania do przeprowadzenia którego właściwy jest inny organ. Kolegium nie podzieliło natomiast twierdzeń wniosku dotyczących braku legitymacji kuratora w prowadzonym postępowaniu stwierdzając w uzasadnieniu, iż w przypadku braku organów osoby prawnej w postępowaniu administracyjnym powinien działać w imieniu tej osoby kurator ustanowiony przez sąd na podstawie art. 42 § 1 kodeksu cywilnego.

W skardze na powyższą decyzję kurator A. B. wskazał na okoliczności związane z oddaleniem wniosku Gminy o zasiedzenie nieruchomości, a także na brak uprawnień Ł. O. do administrowania nieruchomością po śmierci likwidatora. Stwierdził ponadto, iż ewentualne wznowienie postępowania, "będzie dla spadkobierców po udziałowcach spółki prawnie krzywdzące a w konsekwencji również materialnie". Zdaniem skarżącego, "w sytuacji, gdy podstawowe prawo jakim jest prawo własności zostało zignorowane przez ówczesną podstawową jednostkę administracyjną, obecnie powinno zostać przywrócone, a tym samym naprawiony stan prawny". Wyjaśnił także, iż w okresie sprawowania funkcji kuratora ustalił listę spadkobierców udziałowców spółki A, a więc wkrótce doprowadzi do zwołania walnego zgromadzenia wspólników, które powoła organy spółki.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie z przyczyn wskazanych w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną ( art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. ) zważył, co następuje:

Skarga jest zasadna, jednakże z innych przyczyn niż w niej wskazane.

Decyzje wydane w niniejszej sprawie przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze dotknięte są wadą nieważności określoną w art. 156 § 1 pkt 4 kpa.

Postępowanie administracyjne o stwierdzenie nieważności decyzji Naczelnika Miasta i Gminy z dnia 12 czerwca 1984 r. zainicjowane zostało wnioskiem skarżącego - kuratora A Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w likwidacji, który ustanowiony został postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 2 marca 2004 r. Zgodnie z art. 157 § 2 kpa postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji następuje na żądanie strony lub z urzędu. Prowadzone postępowanie nie zostało wszczęte z urzędu. O tym, iż zostało ono wszczęte na wniosek świadczą jednoznacznie stosowne stwierdzenia zawarte w wydanych decyzjach, jak i zawiadomienie o wszczęciu postępowania z dnia 26 września 2005 r. Zgodnie z przepisami kodeksu postępowania administracyjnego po wszczęciu postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji organ administracji rozpoznaje sprawę i rozstrzyga ją w formie decyzji ( art. 158 § 1 kpa ). Rozstrzygnięcie może przybrać formę stwierdzenia nieważności decyzji ( art. 156 § 1 kpa ), stwierdzenia wydania decyzji z naruszeniem prawa i wskazania okoliczności, z powodu których nie stwierdza się nieważności ( art. 158 § 2 kpa ) oraz odmowy stwierdzenia nieważności ( art. 157 § 3 kpa ). Decyzję o odmowie stwierdzenia nieważności organ administracji wydaje wówczas, jeżeli nie jest dopuszczalne wszczęcie postępowania o stwierdzenie nieważności. Niedopuszczalność wszczęcia postępowania o stwierdzenie nieważności może mieć charakter podmiotowy lub przedmiotowy. Jedną z przesłanek niedopuszczalności o charakterze podmiotowym jest wystąpienie z żądaniem wszczęcia postępowania o stwierdzenie nieważności przez osobę, która nie jest stroną w rozumieniu art. 28 kpa. Decyzja o odmowie wszczęcia postępowania jest wówczas wynikiem oceny zdolności do działania w sprawie osoby wnoszącej żądanie i jej legitymacji jako strony tego postępowania. Z powyższego wynika więc, iż decyzja o odmowie stwierdzenia nieważności decyzji musi być skierowana do podmiotu, który był uprawniony do żądania wszczęcia postępowania o stwierdzenie nieważności. Decyzja taka nie może być natomiast skierowana do podmiotu, który nie jest stroną w sprawie, gdyż wówczas organ jest obligowany do podjęcia decyzji o odmowie wszczęcia postępowania. Z kolei decyzja o odmowie stwierdzenia nieważności, podjęta na skutek żądania podmiotu, który nie jest stroną w sprawie, musi być uznana za decyzję dotkniętą wadą nieważności określoną w art. 156 § 1 pkt 4 kpa.

W niniejszej sprawie kurator spółki A A. B. nie był uprawniony do złożenia wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji Naczelnika Miasta i Gminy ani w imieniu własnym, ani w imieniu tej spółki. Jest oczywiste, iż skarżący jako osoba fizyczna nie ma własnej legitymacji do zainicjowania jakiegokolwiek postępowania administracyjnego dotyczącego spraw związanych z nieruchomością stanowiącą własność spółki. W odniesieniu do tych postępowań A. B. nie jest stroną postępowania w rozumieniu art. 28 kpa. Natomiast nie ulega wątpliwości, iż stroną prowadzonego postępowania uprawnioną do złożenia wniosku w sprawie zgodnie z art. 28 kpa mogła być spółka A. W niniejszej sprawie rozpoznając złożony przez kuratora wniosek i podejmując decyzję o odmowie stwierdzenia nieważności Kolegium uznało kuratora za legitymowanego do reprezentacji tej spółki. Przyjęło zatem, iż spółka A w prowadzonym postępowaniu jest reprezentowana prawidłowo. Powyższe stanowisko organu jest jednak błędne. Zgodnie z art. 30 § 3 kpa strony nie będące osobami fizycznymi działają przez swych ustawowych lub statutowych przedstawicieli. Organem uprawnionym do reprezentacji spółki jest jej zarząd, a spółki w likwidacji - likwidator. W sytuacji natomiast gdy w postępowaniu administracyjnym osoba prawna z powodu braku ustawowych lub statutowych organów nie może prowadzić swoich spraw, a więc gdy zachodzi przypadek przewidziany w art. 42 § 1 kc, to - jak wskazują komentatorzy - organ uprawniony jest do zastosowania art. 34 § 1 kpa tj. do wystąpienia z wnioskiem do sądu o wyznaczenie przedstawiciela dla zapewnienia właściwej reprezentacji strony ( por. Kodeks postępowania administracyjnego Komentarz, B. Adamiak, J. Borkowski, Wydawnictwo C.H.Beck, Warszawa 2005, s. 272 ). Przepis art. 34 § 1 kpa wskazuje, że organ występuje do sądu z wnioskiem o wyznaczenie przedstawiciela, "o ile przedstawiciel nie został już wyznaczony". Zwrot ten nie oznacza jednak, iż każdy ustanowiony przez sąd kurator spółki niezależnie od celu i potrzeby jego ustanowienia jest uprawniony do jej reprezentacji w nieograniczonym zakresie i w każdym prowadzonym następnie postępowaniu administracyjnym. Ustanowienie danego podmiotu kuratorem osoby prawnej nie daje temu podmiotowi legitymacji do zastępowania organów osoby prawnej ze wszystkimi kompetencjami i uprawnieniami przynależnymi dla tych organów. Przyznanie bowiem kuratorowi spółki wszystkich funkcji organu zarządzającego oznaczałoby funkcjonowanie tej spółki w obrocie prawnym i gospodarczym w jakimś ułomnym nie przewidzianym przez prawo handlowe kształcie. Instytucja kurateli dla osób prawnych nie służy zapewnieniu ich funkcjonowania w obrocie z kuratorem jako zarządcą poddanym jedynie nadzorowi sądu opiekuńczego. Przepisy prawa, zwłaszcza cywilnego i rodzinnego, przewidują ustanawianie kurateli w różnych sytuacjach i dla różnych celów, dla osób fizycznych i prawnych. W każdym jednak przypadku o zakresie umocowania kuratora decyduje cel i potrzeba jego powołania. Wynika to faktu, iż jest on szczególnym przedstawicielem powoływanym w przypadkach wskazanych w przepisach. W przypadku kuratora osoby prawnej powołanego w sytuacji określonej w art. 42 § 1 kc zakres jego umocowania określa § 2 tego przepisu. Kurator osoby prawnej powinien niezwłocznie postarać się o powołanie jej organów, a w razie potrzeby o jej likwidację. Zakres umocowania kuratora określa również sąd decydując o jego powołaniu w konkretnej sprawie której osoba prawna nie może prowadzić właśnie z racji braku organów. Jak wskazano wyżej, żaden przepis prawa nie uprawnia do takiego traktowania kuratora jak uczynił to organ rozpoznający sprawę tj. do generalnego zastępcy organu osoby prawnej i jej przedstawiciela we wszystkich sprawach. Owszem, jak słusznie wskazało Kolegium, w przypadku braku organów spółki w postępowaniu administracyjnym reprezentuje ją kurator ustanowiony przez sąd na podstawie art. 42 § 1 kc z tym jednakże zastrzeżeniem, iż jego umocowanie musi obejmować reprezentowanie tej spółki w danej sprawie administracyjnej, a potrzeba jego powołania związana jest z przedmiotem prowadzonego postępowania. W niniejszej sprawie zakres uprawnień kuratora A. B. określony został postanowieniem Sądu Rejonowego i zgodnie z jego treścią oraz wskazaną podstawą prawną ( art. 42 § 1 w związku z art. 184 kro ) obejmował powołanie organów spółki i jej reprezentację w postępowaniu o sygnaturze I Ns 137/01 tj. o stwierdzenie zasiedzenia. A. B. legitymując się wskazanym postanowieniem Sądu nie był zatem uprawniony do żądania wszczęcia postępowania o stwierdzenie nieważności decyzji Naczelnika Miasta i Gminy, gdyż ani postępowanie w sprawie wydania tej decyzji, ani też postępowanie o stwierdzenie jej nieważności nie dotyczyło jego uprawnienia lub obowiązku, a nie był on umocowany do reprezentacji spółki A w zakresie wszczęcia i prowadzenia tego postępowania. W takiej sytuacji organ powinien był odmówić wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności. Wszczęcie postępowania o stwierdzenie nieważności z wniosku nieuprawnionego podmiotu i zakończenie go decyzją wprawdzie odmawiającą lecz nie wszczęcia postępowania ale stwierdzenia nieważności powoduje, iż ta ostatnia oraz poprzedzającą ją decyzja z dnia 6 października 2005 r. stwierdzająca nieważność zostały skierowane do podmiotu nie będącego stroną postępowania ( art. 156 § 1 pkt 4 kpa ). W konsekwencji skarga na mocy art. 145 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. ) podlegała uwzględnieniu. Sąd miał przy tym na uwadze treść art. 134 § 1 i § 2 tej ustawy, który stanowi, iż Sąd nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi i zezwala na orzeczenie na niekorzyść skarżącego w przypadku stwierdzenia naruszeń skutkujących nieważnością zaskarżonego aktu. Jest to tyle istotne, iż konsekwencją niniejszego wyroku będzie wydanie przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzji o odmowie wszczęcia na wniosek skarżącego postępowania o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 12 czerwca 1984 r. na podstawie art. 157 § 3 kpa.

Na zakończenie należy wskazać, iż skarżący kurator spółki A był uprawniony do wniesienia skargi w myśl art. 50 § 1 w/w ustawy, gdyż był adresatem decyzji podjętych w warunkach określonych w art. 156 § 1 pkt 4 kpa.

Okoliczność, iż stosownie do art. 157 § 2 kpa postępowanie o stwierdzenie nieważności decyzji może być również wszczęte z urzędu nie mogła mieć wpływu na wynik niniejszej sprawy. Kontrolowane przez sąd decyzje zostały wydane po rozpoznaniu wniosku nieuprawnionego podmiotu i skierowane do tego podmiotu. Ewentualne potraktowanie wniosku kuratora jako źródła informacji co do możliwości wszczęcia postępowania z urzędu nie zwalniało organu od zastosowania się do dyspozycji art. 157 § 3 kpa i wydania decyzji o odmowie wszczęcia postępowania zainicjowanego przez ten podmiot. Na marginesie należy również zauważyć, iż wszczęcie postępowania z urzędu obligowałoby organ do zapewnienia właściwej reprezentacji spółki A. Na uwzględnienie nie zasługiwał także wniosek skarżącego z dnia 22 stycznia 2007 r. zmierzający do otwarcia zamkniętej rozprawy do czasu rozstrzygnięcia sprawy w sądzie powszechnym o ustalenie zakresu umocowania kuratora A. B. Ewentualne rozszerzenie przez sąd powszechny zakresu umocowania kuratora mogłoby odnieść skutek jedynie w odniesieniu do jego późniejszych czynności. Kontroli sądu podlegały natomiast decyzje wydane w oparciu o wniosek kuratora skierowany do organu w dniu 28 września 2004 r.