Wyrok z dnia 1975-05-20 sygn. I PR 342/74

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt I PR 342/74

Wyrok z dnia 20 maja 1975 r.

Ograniczenie odpowiedzialności odszkodowawczej pracownika przewidziane w art. 119 § 1 k.p. nie wyłącza dopuszczalności dalszego ograniczenia odszkodowania w granicach i w sytuacji przewidzianej w art. 121 § 2 k.p.

Przewodniczący: sędzia J. Knap. Sędziowie: M. Rafacz-Krzyżanowska (sprawozdawca), A. Szczurzewski.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu sprawy z powództwa Wojewódzkiego Przedsiębiorstwa Państwowej Komunikacji Samochodowej - III Oddział w Ł. przeciwko Eugeniuszowi S. i Kombinatowi Obrabiarek i Narzędzi do Obróbki Ściernej "Ponar Jotes" - Zakłady Mechaniczne w Ł. o zapłatę 101.050 zł na skutek rewizji pozwanego Eugeniusza S. od wyroku Sądu Wojewódzkiego w Łodzi z dnia 22 marca 1974 r.,

zmienił zaskarżony wyrok w części uwzględniającej powództwo oraz orzekającej o kosztach procesu między powodowym Przedsiębiorstwem a pozwanym Eugeniuszem S. w ten sposób, że zasądzoną tym wyrokiem kwotę 25.262 zł obniżył do kwoty 10.718 zł z zasądzonymi odsetkami, przyznając pozwanemu Eugeniuszowi S. od powodowego Przedsiębiorstwa kwotę 2.000 zł tytułem zwrotu kosztów procesu za pierwszą instancję; oddalił rewizję w pozostałej części i zniósł między stronami koszty postępowania rewizyjnego.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Wojewódzki zasądził od pozwanego na rzecz powodowego Przedsiębiorstwa kwotę 25.262 zł, oddalając powództwo w pozostałej części. Sąd Wojewódzki oparł swe rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach oraz wynikających z nich wnioskach:

Pozwany był zatrudniony jako kierowca w powodowym Przedsiębiorstwie i w czasie swej pracy cieszył się dobrą opinią. Powodowe Przedsiębiorstwo zawarło umowę z Kombinatem Obrabiarek i Narzędzi, na podstawie której zobowiązało się do przewiezienia dwóch szlifierek. Szlifierki załadowała na samochód strony powodowej ekipa Kombinatu Obrabiarek i Narzędzi. Sąd Wojewódzki podzielił opinię biegłego co do tego, że załadowanie szlifierek na samochód było właściwe. Pozwany jako pracownik strony powodowej przewoził w dniu 27.VIII.1971 r. szlifierki i w związku z niedostosowaniem szybkości prowadzonego samochodu do warunków atmosferycznych (tego dnia padał deszcz i jezdnia była śliska) doprowadził do przewrócenia się samochodu i uszkodzenia szlifierek. Za czyn ten pozwany został skazany z art. 145 § 1 k.k. Z sentencji wyroku karnego wynika, że Sąd zakwalifikował czyn pozwanego jako przestępstwo nieumyślne. Powodowe Przedsiębiorstwo z tytułu szkody poniesionej przez Kombinat Obrabiarek i Narzędzi zapłaciło w drodze inkasa bankowego kwotę 101.050 zł.

Na tle tak ustalonego stanu faktycznego Sąd Wojewódzki uznał, że pozwany ponosi odpowiedzialność za spowodowanie wypadku drogowego i wynikającą stąd szkodę strony powodowej. Z drugiej jednak strony Sąd Wojewódzki przyjął na podstawie art. 362 k.c., że do szkody przyczyniło się również powodowe Przedsiębiorstwo, gdyż samochód prowadzony przez pozwanego nie nadawał się w pełni do przewożenia ciężkich przedmiotów. Przyczynienie się to ocenił Sąd Wojewódzki w granicach 50% szkody. Jednocześnie Sąd Wojewódzki, opierając się na uchwale składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 13.V.1965 r. III PO 40/64 (OSNCP 1966, z. 6, poz. 88), obniżył wysokość tego odszkodowania o 1/4 część, zasądzając na rzecz powodowego Przedsiębiorstwa kwotę 25.262 zł.

Wyrok ten zaskarżył w części uwzględniającej powództwo pełnomocnik pozwanego, wnosząc o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Wojewódzkiemu do ponownego rozpoznania albo o zmianę wyroku i oddalenie powództwa.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Wina pozwanego została przesądzona prawomocnym wyrokiem karnym, skazującym pozwanego za nieumyślne spowodowanie wypadku drogowego. Wyrok ten wiąże sąd cywilny na podstawie art. 11 k.p.c., w. związku z czym zarzut skarżącego zmierzający do całkowitego oddalenia powództwa nie może być uwzględniony.

Sąd Najwyższy wziął jednak z urzędu pod uwagę, że zgodnie z art. XVIII § 1 przep. wprow. k.p. przepisy kodeksu pracy stosuje się do roszczeń zakładów pracy z tytułu szkód wyrządzonych przez pracownika przed dniem wejścia w życie tego kodeksu. Stosownie zaś do art. 119 § 1 k.p. odszkodowanie należne od pracownika nie może przewyższać kwoty trzymiesięcznego wynagrodzenia za pracę. Jak wynika z zaświadczenia powodowego Przedsiębiorstwa, przeciętna wysokość wynagrodzenia za pracę pozwanego wynosi 4.446 zł miesięcznie. Tym samym więc odpowiedzialność odszkodowawcza skarżącego nie może przewyższać kwoty 13.398 zł (wysokość trzymiesięcznego wynagrodzenia za pracę).

Ograniczenie odpowiedzialności odszkodowawczej pracownika przewidziane w art. 119 § 1 k.p. nie wyłącza dopuszczalności dalszego ograniczenia odszkodowania w granicach i w sytuacji przewidzianej w art. 121 § 2 k.p. Ponieważ według prawidłowych ustaleń Sądu Wojewódzkiego pozwany cieszył się jako kierowca dobrą opinią, a wypadek drogowy był jego pierwszym wypadkiem, przy czym miał on miejsce w sytuacji, w której również do wypadku przyczyniła się strona powodowa w związku z przydzieleniem pozwanemu samochodu nie nadającego się w pełni do przewożenia ciężkich ładunków, przeto Sąd Najwyższy - na tle konkretnych okoliczności niniejszej sprawy - uznał za dopuszczalne dodatkowe obniżenie wysokości odszkodowania o około 1/5 przewidzianą w art. 121 § 2 k.p.

W tym stanie rzeczy Sąd Najwyższy na podstawie art. 390 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok, zasądzając od pozwanego kwotę 10.718 zł oraz orzekając o kosztach procesu na podstawie art. 100 w związku z art. 393 § 1 k.p.c.

OSNC 1975 r., Nr 12, poz. 180