Postanowienie z dnia 2008-01-09 sygn. II SA/Ol 930/07

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Beata Jezielska po rozpoznaniu w dniu 9 stycznia 2008r. na posiedzeniu niejawnym sprawy na skutek sprzeciwu R. Z. od postanowienia Referendarza Sądowego w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Olsztynie z dnia 21 grudnia 2007r. sygn. akt II SA/Ol 930/07 w przedmiocie odmowy przyznania prawa pomocy w sprawie ze skargi R. Z. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia "[...]" Nr "[...]" w przedmiocie skierowania do domu pomocy społecznej postanawia przyznać prawo pomocy w zakresie częściowym ustanawiając dla skarżącego adwokata

Uzasadnienie

R. Z. wystąpił do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z wnioskiem o przyznanie prawa pomocy obejmującego zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie adwokata w związku z zamiarem wniesienia skargi kasacyjnej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 30 października 2007r. (Sygn. akt II SA/Ol 930/07) oddalającego jego skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia "[...]" w przedmiocie skierowania do domu pomocy społecznej. Podał, iż prowadzi jednoosobowe gospodarstwo domowe, nie posiada żadnego majątku, a źródłem jego dochodu jest renta w wysokości 800 zł. Jednocześnie wyjaśnił, iż po potrąceniu kwoty świadczonych alimentów do jego dyspozycji pozostaje około 200 zł, które przeznacza na zakup środków higienicznych. Podał, iż nie ma możliwości "dorobienia" z uwagi na całkowity zakaz pracy. Z akt sprawy wynika ponadto, iż skarżący obecnie przebywa w zakładzie karnym.

Postanowieniem Referendarza Sądowego z dnia 21 grudnia 2007r. odmówiono skarżącemu ustanowienia adwokata. W uzasadnieniu podano, iż z mocy art. 239 pkt 1 lit. a Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi skarżący w niniejszej sprawie nie ma obowiązku uiszczenia kosztów sądowych, stąd jego wniosek rozpoznano tylko w zakresie ustanowienia adwokata. Wskazano, iż to na stronie ciąży obowiązek wykazania, iż poniesienie kosztów postępowania pogorszy jej sytuację materialną. Strona musi zatem wykazać, iż posiadane środki są tak skromne, iż uiszczenie kosztów postępowania spowoduje uszczerbek w wydatkach na zaspokojenie najniezbędniejszych potrzeb, a ponadto że środki którymi dysponuje nie dają możliwości poczynienia jakichkolwiek oszczędności, które mogłyby być przeznaczone na ten cel. Wskazano, iż w przedmiotowej sprawie stronę obciąża jedynie koszt ustanowienia zawodowego pełnomocnika, jednakże skarżący nie wykazał, aby nie był w stanie ponieść takiego wydatku. Podano, iż przebywając w zakładzie karnym skarżący ma zapewnione niezbędne wyżywienie, odzież, bieliznę, obuwie oraz warunki niezbędne do utrzymania higieny osobistej, a także bezpłatne świadczenia zdrowotne, leki i artykuły higieny osobistej. Zatem środki pieniężne, które pozostają w dyspozycji skarżącego w wysokości 190 zł miesięcznie może przeznaczyć na pokrycie kosztów związanych z ustanowieniem adwokata, zwłaszcza iż jest to jedyny koszt postępowania, jaki zmuszony jest ponieść w niniejszej sprawie. Wskazano, iż środki finansowe skarżącego czynią realnym zarówno pokrycie wynagrodzenia adwokata za sporządzenie i wniesienie skargi kasacyjnej, równego stawce minimalnej wynoszącej 180 zł, jak i zgromadzenie oszczędności wystarczających na pokrycie wynagrodzenia

w wysokości równej wielokrotności tej kwoty.

Od postanowienia tego sprzeciw złożył R. Z. Podniósł, iż postanowienie Sądu jest dla niego krzywdzące i pozbawia go prawa do obrony i wyczerpania wszystkich środków prawnych, zagwarantowanego w Europejskiej Karcie Praw Człowieka. Podał, iż przed Naczelnym Sądem Administracyjnym może go reprezentować tylko prawnik, a stwierdzenie iż kwota 190 zł jest wystarczająca nawet w miejscu, w którym się znajduje nie wymaga żadnego komentarza. Jest to bowiem zdaniem strony twierdzenie stronnicze, a Sąd winien kierować się doświadczeniem życiowym i logicznym myśleniem. W związku z tym rozstrzygnięcie to w ocenie skarżącego jest nieuzasadnione.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 246 § 1 pkt 1 w związku z art. 245 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270), zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata, czyli przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym, może mieć miejsce jedynie w przypadku, gdy osoba fizyczna wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania. Natomiast przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym może nastąpić tylko wtedy, jeśli osoba fizyczna wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny (art. 246 § 1 pkt 2 powołanej ustawy).

Postępowanie w przedmiotowej sprawie mieści się w kategorii spraw, o których mowa w art. 239 pkt lit. a Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi,

a więc spraw z zakresu pomocy i opieki społecznej i w związku z tym skarżący jest zwolniony z obowiązku uiszczenia kosztów sądowych. Stąd też Sąd orzekł jedynie

o przyznaniu prawa pomocy w zakresie częściowym, ustanawiając dla skarżącego adwokata. Wskazać przy tym należy, iż jedyną przesłanka jako podlega ocenie

w trakcie rozpatrywania wniosku o przyznanie prawa pomocy jest sytuacja materialna skarżącego i mając to na względzie Sąd uznał, iż zachodzą przesłanki do przyznania prawa pomocy. Skarżący wprawdzie posiada dochód w postaci renty w wysokości 800 zł brutto, lecz większość tej kwoty potrącana jest na zaspokojenie świadczeń alimentacyjnych. Część renty natomiast - zgodnie z Kodeksem postępowania wykonawczego - jest gromadzona i przekazywana skazanemu dopiero w chwili jego zwolnienia. Stąd kwota, jaka pozostaje skarżącemu do jego wyłącznej dyspozycji

w wysokości 190 zł miesięcznie nie daje w ocenie Sądu możliwości pokrycia kosztów związanych z ustanowieniem profesjonalnego pełnomocnika. Wprawdzie skarżący ma zabezpieczone podstawowe potrzeby bytowe, jednakże kwota pozostająca w jego dyspozycji jest tak niewielka, iż nie sposób uznać, iż może on z niej poczynić oszczędności. Przy czym nawet gdyby przyjąć taką możliwość, to zgromadzenie odpowiednich środków wymagałoby zdecydowanie dłuższego okresu czasu, zaś termin na wniesienie skargi kasacyjnej wynosi 30 dni. Zatem w ocenie Sądu skarżący w chwili obecnej nie jest w stanie ponieść kosztów ustanowienia adwokata we własnym zakresie.

W związku z powyższym na podstawie art. 260 w związku z art. 246 § 1 pkt 2 powołanej wyżej ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnym, orzeczono jak w sentencji.