Postanowienie z dnia 1974-02-14 sygn. I CR 8/74

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt I CR 8/74

Postanowienie z dnia 14 lutego 1974 r.

W razie istnienia przesłanek ubezwłasnowolnienia częściowego sąd może nie ubezwłasnowolnić osoby chorej (art. 16 § 1 k.c.), gdyby ubezwłasnowolnienie w większym stopniu osłabiło pozycję tej osoby, niż przyniosło jej pomoc. W szczególności pozostawienie osobie chorej możności prowadzenia przez nią jej spraw i decydowania o nich może być dla tej osoby korzystniejsze od pomocy kuratora.

Przewodniczący: sędzia W. Kuryłowicz. Sędziowie: R. Czarnecki (sprawozdawca), T. Gągoł.

Sąd Najwyższy, z udziałem przedstawiciela Prokuratury Generalnej PRL prokuratora W. Bryndy, po rozpoznaniu sprawy z wniosku Marianny N. o ubezwłasnowolnienie Anny N. na skutek rewizji Prokuratora Wojewódzkiego od postanowienia Sądu Wojewódzkiego w Opolu z dnia 2 listopada 1973 r.,

uchylił zaskarżone postanowienie i przekazał sprawę Sądowi Wojewódzkiemu w Opolu do ponownego rozpoznania.

Uzasadnienie

Marianna N. wniosła o ubezwłasnowolnienie swej matki Anny N., urodzonej w 1897 r. Wnioskodawczyni twierdziła m.in., że jest "niezdolna do dalszej opieki nad matką i dlatego zachodzi konieczność ubezwłasnowolnienia jej i umieszczenia w zakładzie pomocy społecznej".

Sąd Wojewódzki ubezwłasnowolnił częściowo Annę N. ze względu na jej otępienie starcze, podnosząc, że "ustanowiony w przyszłości kurator będzie mógł kontrolować, czy wnioskodawczyni wywiązuje się należycie ze swoich obowiązków w stosunku do matki".

Postanowienie to zaskarżył Prokurator.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Nawet w razie spełnienia się przesłanek ubezwłasnowolnienia częściowego sąd "może" nie ubezwłasnowolnić osoby chorej (art. 16 § 1 k.c.), mianowicie w wypadku, gdy ubezwłasnowolnienie w większym stopniu osłabiłoby pozycję tej osoby, niż przyniosło jej pomoc. W szczególności pozostawienie osobie chorej możności prowadzenia przez nią jej spraw i decydowania o nich może być dla tej osoby korzystniejsze od pomocy kuratora.

To, co powiedziano, aktualne jest zwłaszcza na tle stanu faktycznego polegającego na tym, że ubezwłasnowolnienie ma umożliwić umieszczenie chorej, zapewne wbrew jej woli, w zakładzie pomocy społecznej.

W konsekwencji, w niniejszej sprawie należało wyjaśnić i rozważyć, czy ubezwłasnowolnienie byłoby rzeczywiście pomocne dla Anny N., czy też w istocie służyłoby interesom wnioskodawczyni. Zajęcie stanowiska w tej kwestii nie mogło nastąpić bez szczegółowego przesłuchania wnioskodawczyni na tle jej twierdzeń zawartych we wniosku.

Z tych względów zaskarżone postanowienie nie może być utrzymane w mocy.

OSNC 1975 r., Nr 1, poz. 12