Wyrok z dnia 2008-03-04 sygn. II SA/Bd 48/08

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Wiesław Czerwiński Sędziowie: Sędzia WSA Grażyna Malinowska - Wasik (spr.) Sędzia WSA Anna Klotz Protokolant Justyna Straka po rozpoznaniu w II Wydziale na rozprawie w dniu 4 marca 2008r. sprawy ze skargi J. G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w T. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie zasiłku stałego oddala skargę.

Uzasadnienie

II SA/Bd 48/08

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] listopada 2007 r., Nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w T. utrzymało w mocy, wydaną na podstawie art. 13 ust. 1 i 37 ust. 1 pkt 1 ustawy o pomocy społecznej z dnia 12 marca 2004 r. (Dz. U. Nr 64, poz. 593, z późn. zm.) decyzję z dnia [...] września 2007 r., nr [...], którą Kierownik Działu Pomocy Środowiskowej Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w T., działając z upoważnienia Prezydenta Miasta T., odmówił przyznania Jerzemu G. pomocy w formie zasiłku stałego.

W uzasadnieniu decyzji organ II instancji, wskazując na przesłanki uzyskania zasiłku stałego, określone w art. 37 ust 1 pkt 1 ustawy o pomocy społecznej, stwierdził, że jakkolwiek Jerzy G. legitymuje się orzeczeniem o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności, wydanym przez Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w B. i orzeczenie to wydane zostało na stałe, to jednak w myśl art 13 cyt. ustawy osobie odbywającej karę pozbawienia wolności nie przysługuje prawo do świadczeń z pomocy społecznej. Powołując się na postępowanie przeprowadzone przez organ I instancji, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w T. wskazało, iż Jerzy G. przebywa w Zakładzie Karnym Nr [...] w G., gdzie odbywa karę pozbawienia wolności od dnia [...] sierpnia 1993 r. do dnia [...] sierpnia 2022 r., a okoliczność ta uniemożliwia przyznania skarżącemu pomocy w formie zasiłku stałego. Zatem, zdaniem SKO, decyzja organu I instancji była prawidłowa.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w T. Jerzy G. podniósł, iż nie zgadza się z argumentacją przyjętą w uzasadnieniu decyzji tego organu. Skarżący wskazał, iż jako osoba niepełnosprawna nie może być pozbawiony dostępu do pomocy społecznej ze względu na odbywanie kary pozbawienia wolności. Podkreślił, iż jego niepełnosprawność powstała podczas pobytu w zakładzie karnym. Nadto nie ma możliwości zatrudnienia w zakładzie karnym, ze względu na brak stanowisk pracy chronionej, nie jest zdolny do pracy poza zakładem karnym, a także nie ma rodziny, od której mógłby uzyskać wsparcie finansowe.

W odpowiedzi na skargę organ II instancji wniósł o jej oddalenie, podtrzymując jednocześnie argumentację uzasadnienia zakwestionowanej przez skarżącego decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 12269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli przepisy szczególne nie stanowią inaczej. Kontrola ta sprowadza się do oceny, czy organ administracji nie naruszył prawa w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, według stanu faktycznego i prawnego, na dzień wydania zaskarżonej decyzji.

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem zaskarżona decyzja nie narusza prawa.

Na podstawie art. 37ust. 1 ustawy o pomocy społecznej z dnia 12 marca 2004 r. (Dz. U. Nr 64, poz. 593, z późn. zm.) zasiłek stały przysługuje pełnoletniej osobie samotnie gospodarującej, niezdolnej do pracy z powodu wieku lub całkowicie niezdolnej do pracy, jeżeli jej dochód jest niższy od kryterium dochodowego osoby samotnie gospodarującej, a także pełnoletniej osobie pozostającej w rodzinie, niezdolnej do pracy z powodu wieku lub całkowicie niezdolnej do pracy, jeżeli jej dochód, jak również dochód na osobę w rodzinie są niższe od kryterium dochodowego na osobę w rodzinie. Jednakże art. 13 cytowanej ustawy stanowi, iż osobie odbywającej karę pozbawienia wolności nie przysługuje prawo do świadczeń z pomocy społecznej, natomiast osobie tymczasowo aresztowanej zawiesza się prawo do świadczeń z pomocy społecznej, a za okres tymczasowego aresztowania nie udziela się świadczeń.

W niniejszej sprawie okolicznością bezsporną jest, iż skarżący przebywa w Zakładzie Karnym, gdzie odbywa długoletnią karę pozbawienia wolności, trwającą w chwili składania przez niego wniosku o przyznanie świadczenia. Wobec powyższego cytowany art. 13 ustawy o pomocy społecznej nie nastręczający żadnych wątpliwości interpretacyjnych, bezsprzecznie eliminuje go z kręgu beneficjentów pomocy społecznej. Stan taki motywowany jest faktem, iż osoba osadzona pozostaje na utrzymaniu Państwa, w związku z czym ma zapewnione przez Zakład Karny, w którym przebywa odpowiednie warunki mieszkaniowe, a także opiekę zdrowotną, posiłki oraz odzież, a zatem nie ma potrzeby dodatkowego jej dofinansowania.

Zgodnie z art. 7 Konstytucji RP z dnia 2 kwietnia 2007 r. organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa. Powtórzenie powyższej zasady zawiera art. 6 Kodeksu postępowania administracyjnego. Działanie na podstawie prawa oznacza działanie w oparciu o obowiązujące aktualnie normy prawne.

Ze względu na to, iż przepis art. 13 ustawy o pomocy społecznej nie uprawnia organów do stosowania go na zasadzie administracyjnego uznania – ma on charakter bezwzględnie obowiązujący, nie były one władne uwzględnić wniosku skarżącego o przyznanie mu świadczenia

W związku z powyższym, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) Sąd orzekł, jak w sentencji.