Wyrok z dnia 2008-04-01 sygn. IV SA/Gl 1090/07

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia NSA Wiesław Morys (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Beata Kalaga – Gajewska Sędzia NSA Tadeusz Michalik Protokolant referent stażysta Katarzyna Wajs po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 kwietnia 2008 r. sprawy ze skargi S.N. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie zasiłku okresowego oddala skargę

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] Zastępca Dyrektora Ośrodka Pomocy Społecznej działając z upoważnienia Prezydenta Miasta J. Z. na podstawie art. 106 ust. 5, art. 13 ust. 1 oraz art. 14 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 593 ze zm) uchylił z dniem 1 maja 2007 r. decyzję przyznającą Panu S. N. zasiłek okresowy na okres od [...] do [...].

W odwołaniu od tej decyzji skarżący wyraził swoje niezadowolenie z rozstrzygnięcia organu I instancji oraz oświadczył, iż po opuszczeniu zakładu karnego pozostanie bez środków do życia, dlatego też wniósł o wstrzymanie wypłaty ostatniego zasiłku okresowego (za m-c [...]) do momentu ukończenia odbywania kary pozbawienia wolności.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia [...] na mocy art. 138 §1 pkt 1 w zw. z art. 13 ust. 1 oraz art. 106 ust. 5 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu decyzji organ ten wskazując na treść art. 13 ustawy o pomocy społecznej, stwierdził, iż osobie odbywającej karę pozbawienia wolności nie przysługuje prawo do świadczeń z pomocy społecznej.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach skarżący stwierdził, iż nie zgadza się z decyzją wydaną przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze oraz wniósł o wydanie korzystnego dla niego rozstrzygnięcia.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w C. w odpowiedzi na skargę wniosło o jej oddalenie i przywołało analogiczną argumentację jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Na wstępie należy wskazać, że zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153 poz.1269) Sąd ten sprawuje w zakresie swojej właściwości kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym § 2 wspomnianego przepisu stanowi, iż kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Z brzmienia art. 145 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270) wynika natomiast, że tylko w przypadku, gdy Sąd stwierdzi bądź to naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, bądź to naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, bądź wreszcie inne naruszenie przepisów postępowania, jeśli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy, wówczas uchyla decyzję lub postanowienie w całości lub w części. Gdy zaś ustali istnienie przesłanek z art. 156 k.p.a., wówczas stwierdza ich nieważność bądź niezgodność z prawem.

Jednocześnie na mocy art. 134 § 1 cytowanej ustawy tejże kontroli legalności dokonuje także z urzędu, nie będąc związanym zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Dokonując oceny zaskarżonej decyzji zgodnie ze wskazanymi normami Wojewódzki Sąd Administracyjny doszedł do przekonania, iż zarzuty skargi nie są zasadne. Skarga nie zasługuje również na jej uwzględnienie z przyczyn, które Sąd obowiązany był wziąć pod uwagę działając z urzędu.

W myśl art. 106 ust. 5 ustawy o pomocy społecznej, decyzję administracyjną zmienia się lub uchyla na niekorzyść strony bez jej zgody w przypadku zmiany przepisów prawa, zmiany sytuacji dochodowej lub osobistej strony oraz pobrania nienależnego świadczenia. Jedną z obligatoryjnych przesłanek weryfikacji decyzji dokonywanych w oparciu o ten przepis prawa jest zmiana sytuacji dochodowej lub osobistej strony. Z takim stanem rzeczy mamy do czynienia w niniejszej sprawie, uległa bowiem zmianie sytuacja osobista skarżącego. Pan S. N. przebywa w zakładzie karnym odbywając karę pozbawienia wolności. Zgodnie z obowiązkiem wynikającym z art. 109 ustawy o pomocy społecznej nakładającym na osoby i rodziny korzystające ze świadczeń pomocy społecznej obowiązek niezwłocznego poinformowania organu, który przyznał świadczenie, o każdej zmianie ich sytuacji osobistej, dochodowej i majątkowej związanej z udzieleniem pomocy, Pan S. N. poinformował OPS o tym fakcie. Po potwierdzeniu tej informacji przez Zakład Karny w R., organ dokonał weryfikacji wydanej wcześniej decyzji. Zgodnie z art. 13 ust. 1 i 2 wymienionej wyżej ustawy, osobie odbywającej karę pozbawienia wolności nie przysługuje prawo do świadczeń z pomocy społecznej, zaś osobie tymczasowo aresztowanej zawiesza się prawo do świadczeń z pomocy społecznej, za okres tymczasowego aresztowania nie udziela się świadczeń. Z przepisu tego jednoznacznie wynika, iż fakt odbywania kary pozbawienia wolności, podobnie jak i fakt tymczasowego aresztowania wyklucza możliwość przyznania skarżącemu pomocy społecznej. Osoby odbywające wymienioną karę tracą prawo do wszystkich świadczeń pomocowych i nie nabywają uprawnień do świadczeń w czasie przebywania w zakładzie karnym. Skarżącemu, który od dnia [...] przebywa zakładzie karnym, zgodnie z zasadą wynikającą z art. 13 nie przysługuje prawo do uzyskania świadczeń z pomocy społecznej, w tym zasiłku okresowego. Uzasadnienia takiej regulacji można się dopatrywać w fakcie pozostawania osadzonych na utrzymaniu państwa. Zgodnie z odpowiednimi regulacjami zawartymi w przepisach Kodeksu karnego wykonawczego (Dz. U. Nr 90, poz. 557 ze zm.) osobie odbywającej karę pozbawienia wolności i tymczasowo aresztowanej zapewnia się minimum 3 razy dziennie posiłek, i odpowiedniej wartości odżywczej, w tym co najmniej 1 gorący, odpowiednie warunki mieszkaniowe, odpowiednią do pory roku odzież i bieliznę oraz obuwie. Dzięki świadczeniom gwarantowanym w oparciu o art. 109 do 111 Kodeksu karnego wykonawczego osoby te są zwolnione z zaspokajania własnym staraniem podstawowych potrzeb bytowych. Trudno zatem dopatrzeć się przesłanek do udzielenia im dodatkowego wsparcia w ramach pomocy społecznej. Odnosząc się do wniosku o zawieszenie wypłaty świadczenia jaki skarżący zawarł w skardze do Sądu wskazać należy, iż zawiesić można jedynie wypłatę świadczenia należnego, natomiast w oparciu o jednoznaczną treść artykułu 13 ustawy o pomocy społecznej, skarżącemu w okresie odbywania kary pozbawienia wolności w zakładzie karnym żadne świadczenia z pomocy społecznej nie przysługują. Osoby pozbawione wolności zwalniane z zakładów karnych mogą natomiast korzystać ze środków specjalnie utworzonego w tym celu funduszu. W paragrafie 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 kwietnia 2005 r. w sprawie Funduszu Pomocy Postpenitencjarnej (DZ. U. Nr 69, poz. 618) określony został szeroki zakres świadczeń udzielanych osobom opuszczającym zakłady karne, należą do nich między innymi pomoc rzeczowa w formie żywności lub bonów żywnościowych, odzieży oraz leków, dopłata do bieżących zobowiązań czynszowych za lokal mieszkalny, finansowanie kosztów przejazdu środkami komunikacji publicznej, pokrywanie kosztów związanych z uzyskaniem dowodu osobistego oraz innych niezbędnych dokumentów. Świadczeń tych udziela się do czasu otrzymania pomocy na podstawie ustawy o pomocy społecznej. Po opuszczeniu zakładu karnego skarżący będzie mógł więc skorzystać z opisanej wyżej formy pomocy udzielanej przez państwo. Należy przy tym nadmienić, że opisana sytuacja skarżącego nie sprzeciwia się uzyskaniu pomocy w opłacaniu czynszu za mieszkanie w postaci dodatku mieszkaniowego – oczywiście w razie spełnienia ustawowych przesłanek.

Wobec powyższego stwierdzić należy, że zaskarżona decyzja nie narusza prawa, co nakazuje oddalić skargę w oparciu o art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.