Wyrok z dnia 2008-07-17 sygn. VI SA/Wa 669/08

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Marcinkowska Sędziowie Sędzia WSA Pamela Kuraś-Dębecka (spr.) Sędzia WSA Olga Żurawska-Matusiak Protokolant Anna Fabiańczuk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 lipca 2008 r. sprawy ze skargi E. E. na decyzję Ministra Sprawiedliwości z dnia [...] stycznia 2008 r. nr [...] w przedmiocie zwolnienia z funkcji biegłego sądowego 1. uchyla zaskarżoną decyzję i utrzymaną nią w mocy decyzję Prezesa Sądu Okręgowego w K. z dnia [...] października 2007 r.; 2. stwierdza, że uchylone decyzje nie podlegają wykonaniu.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] stycznia 2008 r. Minister Sprawiedliwości, działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. w związku z § 6 ust. 1 pkt 2 oraz § 12 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie biegłych sądowych (Dz. U. Nr 15, poz. 133), po rozpatrzeniu odwołania E. E. złożonego w dniu [...] października 2007 r. od decyzji Prezesa Sądu Okręgowego w [...] z dnia [...] października 2007 r. w przedmiocie zwolnienia z funkcji biegłego sądowego z zakresu technologii drewna, budownictwa ogólnego i szacowania nieruchomości zaskarżoną decyzję utrzymał w mocy.

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło na podstawie następującego stanu faktycznego i prawnego:

Decyzją z dnia [...] grudnia 2004 r. Prezesa Sądu Okręgowego w [...] E. E. (skarżący) został ustanowiony biegłym sądowym na okres do dnia 31 grudnia 2009 r.

Prezes Sądu Okręgowego w [...] decyzją z dnia [...] czerwca 2007 r. zwolnił skarżącego z funkcji biegłego sądowego, na podstawie § 6 ust. 2 w związku z § 8 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie biegłych sądowych (Dz. U. Nr 15, poz. 133 ).

W uzasadnieniu decyzji Prezes wskazał, iż przeciwko odwołującemu zapadł prawomocny wyrok Sądu Rejonowego w [...] z dnia [...] sierpnia 2004 r., sygn. akt [...]. Na mocy tego orzeczenia skarżący został uznany za winnego popełnienia przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. i skazany na karę 1 roku pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres próby 2 lat i karę grzywny. Okoliczność ta powoduje, iż utracił on warunek rękojmi niezbędny do należytego wykonywania obowiązków biegłego sądowego (§ 12 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie biegłych sądowych).

Minister Sprawiedliwości decyzją z dnia [...] sierpnia 2007 r. - w związku z odwołaniem E. E. - uchylił decyzję Prezesa Sądu Okręgowego w [...] z dnia [...] czerwca 2007 r.

Przekazując sprawę do ponownego rozpatrzenia - Minister Sprawiedliwości wskazał, aby Prezes Sądu Okręgowego w [...] wysłuchał odwołującego zgodnie z § 6 ust. 3 cyt. rozporządzenia MS oraz zapewnił stronie czynny udział w każdym stadium postępowania, a przed wydaniem decyzji umożliwił wypowiedzenie się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań.

Prezes Sądu Okręgowego w [...] decyzją z dnia [...] października 2007 r., po wysłuchaniu strony w trybie § 6 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie biegłych sądowych w dniu [...] września 2007 r., ponownie zwolnił E. E. z funkcji biegłego sądowego. Jako podstawę prawną podał § 6 ust. 1 pkt 2 oraz § 12 ust. 1 pkt 4 cyt. rozporządzenia. W uzasadnieniu Prezes ponowił swoją argumentację, iż E. E. w związku z prawomocnym uznaniem go za winnego popełnienia przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. na mocy wyroku Sądu Rejonowego w [...] z dnia [...] sierpnia 2004 r., sygn. akt [...] utracił warunek rękojmi niezbędny do należytego dalszego pełnienia funkcji biegłego sądowego.

Od powyższej decyzji skarżący odwołał się do Ministra Sprawiedliwości, zarzucając zaskarżonej decyzji naruszenie przepisów prawa materialnego i procesowego. Podniósł, iż Prezes Sądu Okręgowego w [...] wydając przedmiotową decyzję naruszył art. 6, art. 7, art. 8, art. 12 § 1 oraz art. 77 § 1 k.p.a. Prezes nie zebrał w sposób wyczerpujący i nie rozpatrzył należycie całego materiału dowodowego. Poza tym w decyzji z dnia [...] października 2007 r. Prezes dokonał zmiany jej podstawy prawnej, co zdaniem skarżącego przemawia za tym, iż postępowanie było prowadzone na nowo, o czym nie został powiadomiony. Podniósł także, iż nie figuruje jako skazany w Krajowym Rejestrze Karnym w konsekwencji skazanie uległo zatarciu. Dodał ponadto, iż zwolnienie z funkcji jest zbyt surową sankcją w stosunku do wagi popełnionego czynu. Decyzją swoją Prezes pozbawił go także możliwości wykonywania zawodu. Powołał się na dotychczasową pozytywną opinię biegłego sądowego i osiągane sukcesy zawodowe oraz nienaganną postawę etyczną, na dowód czego przedłożył szereg poświadczonych przez siebie kopii dokumentów. W obszernym uzasadnieniu odwołania E. E. podniósł m. in. zarzut naruszenia zasady prawdy obiektywnej z uwagi na to, że organ zupełnie nie odniósł się do przebiegu jego dotychczasowej pracy zawodowej , posiadanych kwalifikacji i doświadczenia.

Decyzją z dnia [...] stycznia 2008 r. Minister Sprawiedliwości utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję, uznając iż odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie. W jej uzasadnieniu organ wskazał, iż ze względu na fakt, iż biegły jest organem pomocniczym sądu lub organu prowadzącego postępowanie przygotowawcze w sprawach karnych, w myśl § 12 ust. 1 pkt 4 cyt. rozporządzenia, funkcję biegłego sądowego może pełnić osoba, która daje rękojmię należytego wykonywania obowiązków w tym zakresie. Natomiast skoro skarżący został skazany prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo oszustwa popełnione na szkodę Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych w K., zatem nie sposób uznać, iż osoba skazana za taki czyn daje rękojmię należytego wykonywania obowiązków biegłego oraz, że będzie się nadal cieszyła zaufaniem prezesa sądu okręgowego. Zdaniem organu, argument, że skazanie uległo zatarciu - nie oznacza, iż skarżący uzyskał na powrót takie cechy charakteru i przymioty osobiste, jakie posiadał przed popełnieniem przestępstwa. Pogląd taki w analogicznych sprawach wyraził Naczelny Sąd Administracyjny w wyrokach: z dnia 24 lutego 2003 r., sygn. akt. II S.A. 1678/01, z dnia 4 sierpnia 1998 r., sygn. akt. II SA 737/98 oraz z dnia 13 kwietnia 2000 r., sygn. akt. II SA 115/00. Organ podkreślił, iż, skarżący, prawidłowo wezwany o uzupełnienie postępowania o informację dotyczącą jego osoby z Krajowego Rejestru Karnego, nie wywiązał się z tego obowiązku., mimo że był bardzo aktywny w przedstawianiu dowodów mających świadczyć na jego korzyść. Organ powołał się na art. 76 § 1 i 2 k.k., zgodnie z którym skazanie ulega z mocy prawa zatarciu z upływem 6 miesięcy od zakończenia okresu próby. Jednak zatracie skazania nie może nastąpić przed wykonaniem orzeczonej kary grzywny. Ponieważ ostatnia rata grzywny została uiszczona w dniu [...] lipca 2007 r. należy przyjąć, iż zatracie skazania mogło nastąpić najwcześniej w tej dacie. Skarżącego obciąża także okoliczność, iż nie poinformował Prezesa Sądu Okręgowego w [...] (mimo, iż zarzuty dotyczące przestępstwa, jak przyznał, przedstawiono mu już w 1998 r.), iż toczy się przeciwko niemu postępowanie karne, które zakończyło się wydaniem wyroku skazującego. W wyniku tego w 1999 r. oraz w 2004 r. nastąpiło ustanowienie E. E. biegłym sądowym na dwie ostatnie kadencje. Obowiązek informowania prezesa sądu okręgowego przez biegłego o pociągnięciu do odpowiedzialności karnej nie wynika co prawda wprost z przepisów prawnych, jest to jednak na tyle istotna okoliczność, iż zatajenie jej przed prezesem - który swoim autorytetem potwierdza wizerunek biegłego jako osoby zaufania publicznego - stanowi również istotną okoliczność stanowiącą powód do utraty zaufania do biegłego sądowego.

Organ stwierdził, że na zmianę powyższych ustaleń nie mają wpływu opinie zawierające pozytywne oceny sposobu wykonywania obowiązków biegłego sądowego przez skarżącego wystawione przez przedstawicieli sądów oraz prokuratur, na rzecz których odwołujący pełnił obowiązki biegłego sądowego oraz [...] Stowarzyszenia Rzeczoznawców Majątkowych z dnia 7 grudnia 2007 r. Ponadto decyzja w przedmiocie pozbawienia skarżącego możliwości wykonywania obowiązków biegłego sądowego nie ogranicza jego prawa do wykonywania zawodu bowiem instytucja biegłego sądowego stanowi bowiem wyłącznie funkcję.

Zmiana podstawy prawnej ostatniej decyzji Prezesa Sądu Okręgowego w [...] wbrew argumentom odwołującego - nie stanowi zatem naruszenia prawa. Ponadto skarżący w pełni korzystał z praw strony wykazując się również inicjatywą dowodową. Przy piśmie z dnia 27 września 2007 r. przedstawił bowiem dodatkowe wyjaśnienia do przeprowadzonego wcześniej ustnego wysłuchania wraz z kopiami dokumentów.

W skardze na powyższą decyzję, która wpłynęła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie E. E., wnosząc o jej uchylenie zarzucił naruszenie zasady prawdy obiektywnej poprzez ustalenie istotnych dla sprawy okoliczności faktycznych w sposób nie odpowiadający rzeczywistości oraz zasady oficjalności poprzez nie przeprowadzenie przez organ rozpoznający sprawę żadnego dowodu z urzędu.

Podniósł, że ocena dowodów nie została oparta na wszechstronnej analizie całokształtu materiału dowodowego i dokonano jej z naruszeniem art. 76 k.p.a., zaś odmowa wiary określonym dowodom nastąpiła bez podania przyczyny. Ponadto nie zapewniono skarżącemu czynnego udziału w postępowaniu oraz możliwości wypowiedzenia się co do zebranych w sprawie dowodów i materiałów.

Zdaniem skarżącego wydana decyzja narusza w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy:

a. zasadę praworządności;

b. konstytucyjną zasadę równości/pewności wobec prawa,

c. konstytucyjną zasadę nieretroakcji, wskutek oparciu decyzji o czyn, którego skutki uległy zatarciu z mocy prawa;

d. konstytucyjną zasadę domniemania niewinności;

e. zasadę należytego uzasadniania decyzji.

Ponadto wydano rozstrzygnięcie bez przeprowadzenia postępowania, oraz bez formalnego wszczęcia postępowania, a także naruszono art. 138 § 2 k.p.a., art. 139 k.p.a., art. 107 k.p.a. oraz rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie biegłych sądowych ( Dz. U. nr 15, poz. 133 z późn. zm.).

W bardzo obszernym uzasadnieniu skargi strona wywodzi, iż oprócz "wysłuchania" biegłego, wynikającego z obowiązku żadne czynności nie były podejmowane na korzyść skarżącego. W szczególności organ bezzasadnie pominął wyjaśnienia i zarzuty zawarte w odwołaniu z dnia 9 lipca 2007 r., informację z Krajowego Rejestru Karnego potwierdzającą niekaralność skarżącego, dokumenty o ukończeniu kursów zawodowych, podziękowania za zasługi dla wymiaru sprawiedliwości, kilkanaście opinii sądów powszechnych, prokuratur - uznających wiedzę i kwalifikacje oraz rękojmię należytego wykonywania zawodu, brak skargi na czynności biegłego, dyskryminowanie skarżącego przez oparcie się na orzeczeniu sądowym, co do którego istnieje szereg wątpliwości.

Skarżący podniósł, iż dowód w postaci informacji z Krajowego Rejestru Karnego, gdzie skarżący nie figuruje w rejestrze skazanych z niewiadomych skarżącemu powodów nie znalazł uznania organu odwoławczego, mimo że został dopuszczony przez organ jako środek dowodowy na okoliczność ustalenia lub wykluczenia skazania skarżącego. W mniemaniu skarżącego dokument z Krajowego Rejestru Karnego został przesłany organowi odwoławczemu i znajdował się w aktach sprawy, lecz nie został przezeń rozpatrzony.

W odpowiedzi na skargę Minister Sprawiedliwości wnosząc o oddalenie skargi podtrzymał stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji. Zdaniem organu prawomocny zaś wyrok skazujący za umyślne przestępstwo oszustwa jest wystarczającą okolicznością do uznania, że skarżący nie daje rękojmi wymaganej od biegłego sądowego (wyrok WSA w Warszawie z dnia 11 stycznia 2006 r., sygn. akt VI SA/Wa 1976/2005). Nietrafny jest zatem zarzut wydania decyzji w oparciu o rażąco nieprawidłowo przeprowadzone postępowanie wyjaśniające. Minister Sprawiedliwości rozpatrzył sprawę we wszystkich jej aspektach oraz dokonał wszechstronnego zbadania materiału dowodowego w celu ustalenia stanu faktycznego. W ocenie organu nie można bowiem utożsamiać samego faktu poczynienia ustaleń niekorzystnych dla strony, jak i wydania decyzji, nie uwzględniającej jej żądania z naruszeniem art. 138 § 2 k.p.a., 139 k.p.a. oraz 107 k.p.a., albowiem dopóki takie działanie organu znajduje oparcie w przepisach prawa, nie może być jednocześnie uznane za naruszenie prawa. Organ podkreślił, że skarżący nie powołuje się na żadne nowe okoliczności, przemawiałyby za zmianą decyzji. Treść skargi sprowadza się jedynie do polemiki ze stanowiskiem Ministra Sprawiedliwości.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle § 2 tego artykułu, kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Innymi słowy, wchodzi tutaj w grę kontrola aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dokonywana pod względem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi, stosownie do stanu faktycznego i prawnego z daty podjęcia tych aktów lub czynności, nie zaś według kryteriów słusznościowych czy celowościowych.

Stosownie natomiast do art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a., Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Dokonując oceny zaskarżonej decyzji z punktu widzenia powyższych kryteriów, Sąd stwierdził uchybienia przepisom prawa przez organy obu instancji w stopniu uzasadniającym uchylenie decyzji.

Trafny jest zarzut strony skarżącej naruszenia przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy. Naruszenie przepisów postępowania dotyczy w głównej mierze przepisów art. 136-139 k.p.a. w związku z art. 15 k.p.a.

Należy podkreślić, iż organ odwoławczy jest uprawniony do przeprowadzenia jedynie uzupełniającego postępowania dowodowego, bowiem w przypadku, gdy istnieje konieczność przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w całości lub w znacznej części, organ drugiej instancji jest obowiązany uchylić decyzję organu pierwszej instancji i przekazać sprawę temu organowi do ponownego rozpatrzenia (por. wyrok NSA z dnia 4 maja 1982 r., I SA 95/82, ONSA 1982, nr 1, poz. 41, w którym stwierdzono, że: "Organ odwoławczy, mający wątpliwości co do okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, powinien przeprowadzić postępowanie dowodowe uzupełniające (art. 136 k.p.a.) bądź też uchylić zaskarżoną decyzję w całości i przekazać sprawę organowi I instancji do ponownego rozpatrzenia (art. 138 § 2 k.p.a.)...". Prowadzi to do wniosku, że postępowanie odwoławcze ma w pierwszym rzędzie charakter kontrolny, bowiem jego przedmiotem jest ocena prawidłowości decyzji administracyjnej, a dopiero w ramach tych uprawnień kontrolnych organ odwoławczy może podejmować zarówno decyzje uchylające zaskarżoną decyzję w całości lub w części i rozstrzygającą w tym zakresie o istocie sprawy albo decyzję o uchyleniu zaskarżonej decyzji i przekazaniu sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji (decyzja kasacyjna), albo inne decyzje niemerytoryczne, do których należy także decyzja o utrzymaniu w mocy zaskarżonej decyzji. Z przepisów kodeksu nie wynika usytuowanie organu odwoławczego jako organu wyłącznie reformatoryjnego ani też jako organu wyłącznie kasacyjnego. W związku z tym ocena prawidłowości zaskarżonej decyzji wymaga od organu odwoławczego ustalenia czy organ pierwszej instancji zgromadził cały materiał dowodowy i właściwie ocenił zebrane w sprawie dowody. Natomiast organ odwoławczy nie jest obowiązany do ponownego gromadzenia materiału dowodowego bowiem sprzeciwia się temu przepis art. 136 k.p.a., który uprawnia organ odwoławczy do przeprowadzenia jedynie dodatkowego (uzupełniającego) postępowania dowodowego (por. Komentarz do art.136 kodeksu postępowania administracyjnego (Dz.U.00.98.1071), [w:] M. Jaśkowska, A. Wróbel, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Zakamycze, 2005, wyd. II).

Tymczasem w rozpoznawanej sprawie przed organem pierwszej instancji - Prezesem Sądu Okręgowego w [...] - oprócz wysłuchania strony zgodnie z wymogami rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie biegłych sądowych i wytycznymi zawartymi w decyzji Ministra Sprawiedliwości z dnia [...] sierpnia 2007 r., nie przeprowadzono żadnego postępowania dowodowego. Z akt sprawy wynika natomiast, iż takie postępowanie dowodowe, polegające na zgromadzeniu szeregu opinii sądu i prokuratury dotyczących wywiązywania się skarżącego z obowiązków biegłego, zwłaszcza odnośnie fachowości i terminowości sporządzanych opinii, toczyło się przed Ministrem Sprawiedliwości jako organem drugiej instancji. To właśnie organ drugiej instancji - Minister Sprawiedliwości - wziął na siebie ciężar przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości, zamiast zlecić przeprowadzenie tego postępowania organowi pierwszej instancji. Przeprowadzenie w całości lub w znacznej części postępowania wyjaśniającego dopiero w postępowaniu odwoławczym stanowi też naruszenie zasady dwuinstancyjności ( por. wyrok NSA z dnia 20 maja 1998 r., sygn. akt IV SA 2058/97 , niepublik.)

Jednocześnie zaś, w ocenie Sądu, sporządzony przez Prezesa Sądu Okręgowego w [...] dokument wysłuchania biegłego nie odpowiada wymogom przepisów art. 67-71 k.p.a. W szczególności należy zauważyć, że stosownie do przepisu art. 68 § 2 k.p.a. protokół odczytuje się wszystkim osobom obecnym, biorącym udział w czynności urzędowej, które powinny następnie protokół podpisać. Odmowę lub brak podpisu którejkolwiek osoby należy omówić w protokole. Natomiast w rozpoznawanej sprawie protokół wysłuchania biegłego nie zawiera daty ani podpisu skarżącego, jak również nie ma w nim adnotacji o przyczynie braku podpisu osoby wysłuchiwanej. O terminie przesłuchania świadczy jedynie znajdujące się w aktach administracyjnych zawiadomienie z dnia 10 września 2007 r. informujące stronę , iż rozmowa odbędzie się 24 września 2007 r.

Odnosząc się do zarzutu skarżącego dotyczącego zatarcia skazania trzeba zauważyć, że z zaświadczenia z Krajowego Rejestru Karnego (KRK) sporządzonego w dniu 3 grudnia 2007 r., a zatem przed wydaniem przez Ministra Sprawiedliwości decyzji z dnia [...] stycznia 2008 r., wynika, iż skarżący nie figuruje w kartotece karnej tego rejestru. W tej sytuacji powołanie się przez organ drugiej instancji na wyrok sądowy, co do którego nastąpiło zatarcie skazania z mocy prawa, jest naruszeniem art. 75 k.p.a., zgodnie z którym nie może być dopuszczony dowód sprzeczny z prawem (a contrario z treści art. 75 k.p.a.). W świetle art. 106 k.k. i odpowiednio art. 37 k.k.w. powoływanie się na kary objęte zatarciem jest niedopuszczalne i nieskuteczne, gdyż samo prawo uważa te kary za niebyłe. Jednakże, zarówno orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego jak i Sądu Najwyższego oraz doktryna przyjmują, iż zatarcie skazania nie stanowi przeszkody do dokonywania ustaleń w trybie art. 75 k.p.a., że dana osoba, będąc biegłym popełniła czyn naganny, który sam w sobie lub w powiązaniu z innymi okolicznościami może podważać jej wiarygodność oraz rękojmię w rozumieniu przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie biegłych sądowych. Zatarcie skazania pozwala wprawdzie daną osobę uznać za niekaraną, jednakże przy ocenie rękojmi ważny jest nie tyle fakt ukarania bądź nieukarania, ale dotychczasowe życie i sposób postępowania tej osoby. Można zatem w postępowaniu administracyjnym ustalić, że doszło do działania na szkodę jakiejś osoby (fizycznej lub prawnej), skutkiem czego uszczuplony został jej majątek. Nie można jedynie powołać się na fakt skazania, co wadliwie uczynił organ drugiej instancji. Zgodnie z dyspozycją art. 75 § 1 k.p.a., organ administracyjny może w granicach prawa przeprowadzić wszelkie dowody (np. z przesłuchania świadków) co do zdarzeń, które w innym postępowaniu zostały zakwalifikowane jako przestępstwa, mimo że później skazanie zostało zatarte (v. wyroki NSA z dnia: 12 maja 1999 r., Lex 45099 oraz 22 października 1981 r., - ONSA 1981/2/103, wyrok SN z dnia 27 listopada 1984 r., OSNC 1985/8/105).

Nie można też podzielić stanowiska Ministra Sprawiedliwości, iż fakt nie złożenia w odpowiednim czasie zaświadczenia z KRK obciąża skarżącego skoro KRK jest jednostką organizacyjną Ministerstwa Sprawiedliwości, a zatem sprawdzenia podnoszonego przez stronę zarzutu zatarcia skazania organ mógł dokonać we własnym zakresie przed wydaniem decyzji ostatecznej.

Zdaniem organu skarżącego obciąża także okoliczność, iż nie poinformował Prezesa Sądu Okręgowego w [...] (mimo, iż zarzuty dotyczące przestępstwa, jak przyznał, przedstawiono mu już w 1998 r.), iż toczy się przeciwko niemu postępowanie karne, które zakończyło się wydaniem wyroku skazującego. W wyniku tego w 1999 r. oraz w 2004 r. nastąpiło ustanowienie E. E. biegłym sądowym na dwie ostatnie kadencje. Organ wskazał, iż obowiązek informowania prezesa sądu okręgowego przez biegłego o pociągnięciu do odpowiedzialności karnej nie wynika co prawda wprost z przepisów prawnych, jest to jednak na tyle istotna okoliczność, iż zatajenie jej przed prezesem - który swoim autorytetem potwierdza wizerunek biegłego jako osoby zaufania publicznego - stanowi również istotną okoliczność stanowiącą powód do utraty zaufania do biegłego sądowego.

Wobec nowości tego rodzaju okoliczności podniesionej w uzasadnieniu decyzji drugiej instancji a przede wszystkim jej ważnej roli w sprawie niniejszej, obowiązkiem organu było poinformować o nim stronę postępowania tak, aby mogły się do niego ustosunkować. Takie postępowanie organu budzi wątpliwości Sądu zwłaszcza w świetle zasady pogłębiania zaufania obywateli do organów Państwa (art. 8 k.p.a.). Z zasady tej wynika przede wszystkim wymóg praworządnego i sprawiedliwego prowadzenia postępowania i rozstrzygnięcia sprawy przez organ administracji publicznej, co jest zasadniczą treścią zasady praworządności. Tylko postępowanie odpowiadające takim wymogom i decyzje wydane w wyniku postępowania tak ukształtowanego mogą wzbudzać zaufanie obywateli do organów administracji publicznej, nawet wtedy, gdy decyzje administracyjne nie uwzględniają jej żądań.

Niewątpliwie uzasadnienie decyzji organu I instancji jest bardzo lakoniczne i z akt administracyjnych można wnosić, że opiera się ono jedynie o fakt skazania oraz notatkę urzędową, zawierającą wysłuchanie biegłego.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy organ pierwszej instancji ponownie ustali stan faktyczny sprawy uwzględniając zatarcie skazania oraz okoliczności i dowody wskazane przez skarżącego i podda je ocenie przy uwzględnieniu, że na wizerunek biegłego jako osoby zaufania publicznego, który winien cieszyć się zaufaniem Sądu składa się łącznie wiele cech charakteru m.in. sumienność, bezstronność, prawość charakteru, a następnie swoje stanowisko uzasadni zgodnie z wymogami zawartymi w art. 107 § 3 k.p.a. Jednocześnie należy pamiętać, iż przedmiotem postępowania odwoławczego jest ponowne rozpoznanie i rozstrzygnięcie sprawy administracyjnej rozstrzygniętej decyzją organu I instancji. Granice postępowania dowodowego wyznaczają zasady ogólne postępowania administracyjnego, a przede wszystkim zasada prawdy obiektywnej. Nakłada ona na organy obowiązek podjęcia wszelkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy administracyjnej. Natomiast stan faktyczny organ drugiej instancji ustala w oparciu o materiał dowodowy zebrany w postępowaniu w pierwszej instancji, co gwarantuje także przestrzeganie zasady dwuinstacyjności określonej w art. 15 k.p.a.

Mając wszystkie powyższe względy na uwadze Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. orzekł jak w sentencji wyroku.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie wykonalności zapadło na zasadzie art. 152 p.p.s.a.