Postanowienie z dnia 2008-01-30 sygn. V CNP 199/07

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania Pokaż dokument źródłowy

Sygn. akt V CNP 199/07

POSTANOWIENIE

Dnia 30 stycznia 2008 r. Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Lech Walentynowicz

w sprawie ze skargi dłużniczki M. R.

o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia Sądu Okręgowego w O.

z dnia 18 października 2005 r., sygn. akt II Cz (…) [WSC (…)]

w sprawie z wniosku (...) BANK S.A. Oddział w R.

(poprzednio:(...) Bank Gospodarczy S.A. Oddział w R.) przy uczestnictwie A. R. i M. R.

o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu, na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 30 stycznia 2008 r.,

odrzuca skargę.

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia 18 października 2005 r. Sąd Okręgowy w O. oddalił zażalenie uczestników postępowania A. R. i M. R. od postanowienia Sądu Rejonowego w G. z dnia 9 sierpnia 2005 r. nadającego klauzulę wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu.

Postanowienie Sądu Okręgowego zostało zakwestionowane przez dłużniczkę Mariolę Rowińską skargą o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia (art. 424¹ k.p.c.). Skarżąca jako podstawę skargi wskazała naruszenie przepisów prawa procesowego (art. 786² § 1 i § 2 k.p.c.) oraz prawa materialnego (art. 97 ust. 1 i art. 5 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe).

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 424⁵ § 1 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia powinna zawierać - obok oznaczenia orzeczenia, od którego została wniesiona – przytoczenie - jej podstaw oraz ich uzasadnienia i wniosek o stwierdzenie niezgodności orzeczenia z prawem, wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody spowodowanej przez wydanie orzeczenia, którego skarga dotyczy, a także wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe.

Wymagania te mają charakter konstrukcyjny i powinny być spełnione w sposób kumulatywny, w związku z czym skarga niespełniająca któregokolwiek z nich dotknięta jest tzw. brakiem istotnym, nienaprawialnym w trybie właściwym dla usuwania braków formalnych i podlega odrzuceniu a limine.

Skarżąca nie wykazała, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe (art. 424⁵ § 1 pkt 5 k.p.c.).

Wymaganie przewidziane w art. 424⁵ § 1 pkt 5 k.p.c. jest spełnione, gdy skarżący przeprowadzi wywód, z którego wynika, iż ani skarga kasacyjna, ani skarga o wznowienie postępowania nie są w sprawie dopuszczalne albo z innych przyczyn nie mogą zostać skutecznie wniesione (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 sierpnia 2005 r., l CNP 5/05, OSNC 2006, nr 1, poz.17). Należy również podkreślić, że środkami umożliwiającymi wzruszenie zaskarżonego orzeczenia mogą być - oprócz wymienionych - także inne narzędzia procesowe np. powództwo przeciwegzekucyjne (art. 840 § 1 pkt 1 k.p.c.) lub specjalne środki funkcjonujące w postępowaniu nieprocesowym. Zgodnie zatem z art. 424⁵ § 1 pkt 5 k.p.c., skarżący musi wykazać, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27 stycznia 2006 r.. III CNP 23/05, OSNC 2006, nr 7-8, poz. 140). Obowiązkiem strony jest bowiem wykorzystanie wszystkich istniejących narzędzi procesowych i dopiero ich bezskuteczność lub brak może - w wypadku wystąpienia szkody -uzasadniać odpowiedzialność Skarbu Państwa przewidzianą w art. 77 Konstytucji i art. 417¹ § 2 k.c., opartą na skardze unormowanej w art. 424¹ k.p.c.

Tymczasem w skardze niniejszej skarżąca poprzestała na stwierdzeniu, że wzruszenie zaskarżonego postanowienia w drodze innych środków prawnych nie jest możliwe, gdyż postanowienie te jest prawomocne i ostateczne w toku instancji oraz nie podlega zaskarżeniu skargą kasacyjną. Skarżąca nie skorzystała we właściwym czasie z prawa do wniesienia powództwa przeciwegzekucyjnego (art. 840 § 1 pkt 1 k.p.c.). W istocie skarżąca zastępuje skargą o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia środki odwoławcze przysługujące od zaskarżonego orzeczenia na zasadach ogólnych. W skardze tej nie powołano przy tym żadnych okoliczności wskazujących na wystąpienie wyjątkowego wypadku, o którym mowa w art. 424¹ § 2 k.p.c., uzasadniającego wniesienie skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, mimo nieskorzystania z przysługujących skarżącej środków prawnych.

W konsekwencji, skarga podlegała odrzuceniu jako niedopuszczalna (art. 424⁸ § 1 k.p.c.).