Postanowienie z dnia 1973-06-07 sygn. I CZ 86/73

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt I CZ 86/73

Postanowienie z dnia 7 czerwca 1973 r.

Jeżeli biegły rozbudował niepomiernie opinię ponad rzeczywistą potrzebę, sąd może zmniejszyć żądane przez niego wynagrodzenie.

Przewodniczący: sędzia J. Ignatowicz (sprawozdawca). Sędziowie: A. Gola, D. Trojnar.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa Tadeusza i Zofii małżonków T. przeciwko Skarbowi Państwa - Wydział Rolnictwa i Leśnictwa Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w K., PZU - Inspektorat Powiatowy w K. o odszkodowanie na skutek zażalenia biegłego w przedmiocie wynagrodzenia na postanowienie Sądu Wojewódzkiego w Lublinie z dnia 15 marca 1973 r.,

zażalenie oddalił.

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia 15.III.1973 r. Sąd Wojewódzki w Lublinie przyznał biegłemu inż. Władysławowi G. wynagrodzenie w kwocie 1.000 zł, nie uwzględnił zaś jego wniosku o otrzymanie wynagrodzenia wyższego - w kwocie 1.800 zł.

Postanowienie to zaskarżył biegły.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

W zażaleniu swym skarżący trafnie wywodzi, że wynagrodzenie w kwocie 1.000 zł jest najpewniej za niskie w stosunku do nakładu pracy, jaką wykonał sporządzając opinię. Opinia ta bowiem była ze względu na swe rozmiary (18 stron plus trzy strony opinii uzupełniającej) i szczegółowość rozważań bardzo pracochłonna. Jednakże skarżący nie bierze pod uwagę tego, że tak szczegółowa opinia była w sprawie niepotrzebna. W sprawie bowiem chodziło o zagadnienie stosunkowo proste, tj. o oszacowanie niektórych płodów rolnych i pewnych urządzeń spalonych w czasie pożaru. Wydając taką opinię biegły, mający oczywiście odpowiednie kwalifikacje, powinien ograniczyć się do wskazania podstawy oszacowania (np. znanych mu cen rynkowych, cen urzędowych, cen wziętych z rocznika statystycznego itp.) i stopnia zużycia ocenianego urządzenia oraz do dokonania ostatecznego obliczenia. Natomiast dalsze szczegółowe teoretyczne wywody są w tak nieskomplikowanym wypadku zbędne.

W myśl art. 10 ust. 1 dekretu z dnia 26 października 1950 r. o należnościach świadków, biegłych i stron w postępowaniu sądowym (Dz. U. Nr 49, poz. 445) wynagrodzenie biegłego za wykonaną pracę oblicza się m.in. uwzględniając potrzebny do wykonania tej pracy czas. Ponieważ - jak to wyżej wyjaśniono - biegły rozbudował nadmiernie opinię ponad rzeczywistą potrzebę, Sąd I instancji musiał zmniejszyć żądane przez niego wynagrodzenie. Zmniejszenia tego Sąd Wojewódzki dokonał w sposób nie nasuwający zastrzeżeń.

Z tych względów należało orzec jak w sentencji.

OSNC 1974 r., Nr 4, poz. 74