Postanowienie z dnia 2015-04-22 sygn. II CSK 560/14

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania Pokaż dokument źródłowy

Sygn. akt II CSK 560/14

POSTANOWIENIE

Dnia 22 kwietnia 2015 r. Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Henryk Pietrzkowski

w sprawie z powództwa K. K.

przeciwko Skarbowi Państwa - Szefowi Wojskowego Zarządu Infrastruktury w P.

o zapłatę,

na posiedzeniu niejawnym

w Izbie Cywilnej w dniu 22 kwietnia 2015 r.,

na skutek skargi kasacyjnej strony pozwanej

od wyroku Sądu Apelacyjnego

z dnia 9 kwietnia 2014 r.,

1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,

2. zasądza od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 1800 (jeden tysiąc osiemset) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

UZASADNIENIE

Skarga kasacyjna ukształtowana została w przepisach kodeksu postępowania cywilnego jako nadzwyczajny środek zaskarżenia, nakierowany na ochronę interesu publicznego przez zapewnienie rozwoju prawa i jednolitości wykładni oraz usunięcie z obrotu prawnego orzeczeń wydanych w postępowaniu dotkniętym nieważnością lub oczywiście wadliwych, nie zaś jako ogólnie dostępny środek zaskarżenia orzeczeń nie satysfakcjonujących stron. Koniecznej selekcji skarg pod kątem realizacji tego celu służy instytucja tzw. przedsądu, ustanowiona w art. 398⁹ k.p.c., w ramach której Sąd Najwyższy dokonuje wstępnej oceny sprawy przedstawionej mu ze skargą kasacyjną. Zakres przeprowadzanego badania jest ograniczony do kontroli, czy w sprawie ujawniły się przewidziane w art. 398⁹ § 1 pkt 1 - 4 k.p.c. okoliczności przemawiające za przyjęciem skargi do rozpoznania.

Pozwany Skarb Państwa w skardze kasacyjnej wniesionej od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 9 kwietnia 2014 r. wniosek o przyjęcie jej do rozpoznania oparł na przesłance wskazanej w art. 398⁹ § 1 pkt 1 k.p.c., stwierdzając, że zachodzi konieczność rozstrzygnięcia następującego zagadnienia prawnego: „czy złożenie wniosku o zawezwanie do próby ugodowej jedynie do Sądu w ostatnim dniu dwuletniego terminu wskazanego w art. 129 ust. 4 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska stanowi skuteczne wystąpienie z roszczeniem, o którym mowa we wskazanym przepisie".

Przedstawione zagadnienie nie wymaga rozstrzygnięcia, bowiem w orzecznictwie nie wywołuje wątpliwości możliwość stosowania przez analogię, choć w stopniu ograniczonym, przepisów o przedawnieniu do terminów zawitych, a takim terminem jest dwuletni termin przewidziany w art. 129 ust.4 ustawy - Prawo ochrony środowiska z dnia 27 kwietnia 2001 r. (jedn. tekst Dz. U. z 2008 r., poz. 150 ze zm.). Sąd Najwyższy dokonał takiej kwalifikacji wspomnianego terminu w wyroku z dnia 4 grudnia 2013 r., II CSK 161/13, (nie publ.), a ponadto uznał, że bieg terminu zawitego ulega przerwaniu przez zawezwanie do próby ugodowej, wskazując, że zależy to od charakteru powództwa, w tym możliwości polubownego zakończenia sporu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 lutego 2003 r. I CK 282/02, nie publ.). Możliwość polubownego zakończenia sporu o roszczenie wynikające z art. 129 ust. 4 powołanej ustawy nie jest kwestionowana w orzecznictwie Sądu Najwyższego (wyrok z dnia 10 października 2008 r. II CSK 216/08, nie publ.). Należy nadto zaznaczyć, że w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 29 listopada 2012 r. II CSK 254/12 (nie publ.), na który powołuje się skarżący wyjaśniono, że zwrot „z roszczeniem można wystąpić" oznacza zarówno wezwanie obowiązanego do zapłaty jak i wniesienie pozwu.

Wbrew twierdzeniom przedstawionym skardze kasacyjnej poruszone w niej zagadnienia prawne zostały rozstrzygnięte w judykaturze Sądu Najwyższego. Nie zachodzi zatem konieczność ich ponownego rozstrzygania, zwłaszcza w sytuacji, gdy stanowisko skarżącego jest odmienne od ukształtowanego w orzeczeniach Sądu Najwyższego.

Z przytoczonych względów należało odmówić przyjęcia skargi kasacyjnej do merytorycznego rozpoznania (art. 398⁹ § 2 k.p.c.).

O kosztach postępowania kasacyjnego Sąd Najwyższy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. i art. 398²¹ k.p.c. oraz § 6 pkt 6 w zw. z § 12 ust. 4 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. z 2013 r., poz. 490).