Wyrok z dnia 2009-03-18 sygn. II FSK 1838/07

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Grzegorz Borkowski, Sędziowie NSA Jacek Brolik, NSA Bogdan Lubiński (sprawozdawca), Protokolant Barbara Mróz, po rozpoznaniu w dniu 18 marca 2009 r. na rozprawie w Izbie Finansowej ze skargi kasacyjnej C. spółki z o.o. z siedzibą w T. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 10 lipca 2007 r. sygn. akt I SA/Kr 1517/05 w sprawie ze skargi C. spółki z o.o. z siedzibą w T. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 12 października 2005 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 2003 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od C. spółki z o.o. z siedzibą w T. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w K. kwotę 1.800 (jeden tysiąc osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

II FSK 1838/07

UZASADNIENIE

Wyrokiem z 10 lipca 2007 r. (sygn. akt I SA/Kr 1517/05) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oddalił skargę "C." spółki z o.o. z siedzibą w T. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 12 października 2005 r. nr (...) w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych.

Uzasadniając swoje rozstrzygnięcie Sąd I instancji wskazał, iż zasadnie przyjęto, że w okresie od 1 stycznia 2003 do 2 lipca 2003 spółka "C." otrzymała nieodpłatne świadczenie a okoliczności z powodu, których doszło do takiego stanu rzeczy nie mogą mieć wpływu na wymiar zobowiązań podatkowych. Fakt nieprawidłowego podwyższania kapitału uznano za zawiniony przez spółkę, a nie do końca precyzyjne pouczenie spółki o sposobie podwyższenia kapitału dokonane przez sąd rejestrowy, nie stanowi okoliczności mającej jakikolwiek wpływ na obowiązki podatnika. Przy wymiarze zobowiązań podatkowych zarówno sądy, jak i organy podatkowe oceniać mogą wyłącznie okoliczności objęte hipotezami norm prawnych, mających zastosowanie w rozpoznawanej sprawie. Zdaniem Sądu I instancji organy podatkowe trafnie powoływały się na zasadę materialnej sprawiedliwości podatkowej, obligującą do jednolitego kształtowania obciążeń podatkowych, zgodnie z zasadą równości i powszechności opodatkowania. Żaden z przepisów prawa materialnego nie przewiduje bowiem wpływu czasu trwania postępowań prowadzących przed podmioty prawa handlowego przed sądami rejestrowymi na wymiar zobowiązań podatkowych tych podmiotów. Podkreślono - na co zwracał także uwagę sąd rejestrowy - że to postępowanie spółki stało się przyczyną nieuwzględnienia kolejnych wniosków spółki o podwyższenia kapitału. Wskazano, iż przepis art. 262 § 1 i 4 Kodeksu spółek handlowych stanowi wyraźnie, iż podwyższenie kapitału zakładowego zarząd zgłasza do sądu rejestrowego a podwyższenie kapitału następuje z chwilą wpisania do rejestru. Nie zostały uznane za skuteczne zarzuty strony skarżącej dotyczące kilkakrotnego rozpoznawania sprawy przez sąd rejestrowy, skoro przyczyną tego stanu rzeczy było w istocie wadliwe działanie organów spółki. Dopiero prawidłowe przygotowanie wniosku w sprawie podwyższenia kapitału, skompletowanie wymaganych przez przepisy dokumentów oraz podjęcie przez spółkę skutecznych prawnie uchwał pozwoliło sądowi rejestrowemu na wpisanie do rejestru podwyższenia kapitału.

Zdaniem Sądu I instancji, przyjęty przez organ sposób wyliczenia jest prawidłowy gdyż odnosi się w istocie do cen obowiązujących podmioty działające na rynku finansowym. Za wartość nieodpłatnego świadczenia, słusznie więc przyjęto koszt uzyskania takiego kapitału na rynku finansowym czyli wartość odsetek, które Spółka musiałaby zapłacić przy zaciąganiu kredytu lub pożyczki w banku w którym prowadzony jest jej rachunek.

Powyższy wyrok pełnomocnik spółki zaskarżył skargą kasacyjną do naczelnego Sądu Administracyjnego

Skargę kasacyjną oparto na następujących podstawach:

I. naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie (art. 174 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi), a mianowicie:

1. art 12 ust 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. 2000 nr 54 póz. 654 z póz. zm.) w brzmieniu obowiązującym w 2003 r. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie przejawiające się w przyjęciu, iż korzystanie przez skarżącą z kapitału uzyskanego ze sprzedaży własnej nieruchomości stanowiło nieodpłatne świadczenie w rozumieniu tego przepisu i podlegało opodatkowaniu;

2. art. 12 ust 1 pkt 2 w/w ustawy w związku z art. 535 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. (Dz. U. nr 16 poz. 93 z póz. zm.) Kodeks cywilny poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, iż podmiotem uprawnionym do otrzymania ceny za sprzedaną nieruchomość skarżącej był wspólnik, który wniósł ją jako wkład niepieniężny do spółki, a co za tym idzie uznanie, iż pieniądze otrzymane przez spółkę ze sprzedaży nieruchomości były kapitałem cudzym;

3. art. 12 ust. 6 pkt 4 w związku z art. 16 ust. 1 pkt 10) lit. a) w/w ustawy poprzez niewłaściwe zastosowanie tego przepisu i przyjęcie błędnego wyliczenia wartości nieodpłatnego świadczenia bez uwzględnienia przepisu, z którego wynika prawo podatnika do zakwalifikowania w koszty działalności skapitalizowanych odsetek od kredytu;

4. art 535 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. (Dz. U. nr 16 poz. 93 z póz. zm.) Kodeks cywilny poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i pominięcie przy rozpoznaniu sprawy, w wyniku czego umowa sprzedaży została zakwalifikowana jako zdarzenie gospodarcze nieodpłatne, a środki uzyskane ze sprzedaży za cudze środki finansowe;

5. art 140 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. (Dz. U. nr 16 póz. 93 z póz. zm.) Kodeks cywilny - poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i pominięcie przy rozpoznaniu sprawy w wyniku czego przyjęto, że prawo spółki do dysponowania nieruchomością było ograniczone, a środki uzyskane ze sprzedaży własnej nieruchomości są cudzymi środkami;

6. art. 262 § 1 i 4 ustawy z dnia 15 września 2000 r.- Kodeks spółek handlowych - przez błędną jego wykładnię i przyjęcie, iż z przepisu tego wynika ograniczenie możliwości dysponowania własnością;

7. art. 2 i 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej poprzez ich pominięcie przy wydawaniu zaskarżonego orzeczenia przez co orzeczenie zapadło z naruszeniem zasady państwa prawnego, zasady sprawiedliwości społecznej i równości wobec prawa, w konsekwencji czego skarżący działający zgodnie z pouczeniem sądu został "ukarany" naliczeniem podatku dochodowego.

II. naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy (art. 174 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi), a mianowicie naruszenia:

1. art. 134 § 1 w zw. z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r . -Prawo o ustroju sądów administracyjnych oraz art. 3 § 1- 3 - poprzez wydanie zaskarżonego orzeczenia bez rozważenia wszystkich podnoszonych w skardze zarzutów i twierdzeń, bez uprzedniego wyjaśnienia istoty sprawy i bez faktycznego rozpoznania sprawy, a przez to błędne przyjęcie, że zaskarżona decyzja odpowiada prawu w sytuacji, gdy postępowanie podatkowe prowadzone było z naruszeniem zasad ogólnych postępowania podatkowego w tym zasad obligujących organ do ustalenia prawdy obiektywnej, wyważenia interesu społecznego i interesu podatnika, w związku z czym brak było podstaw do wydania decyzji w zaskarżonym zakresie;

2. art. 145 § 1pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w związku z art. 120, 122 i 187 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 Ordynacja podatkowa - poprzez błędne przyjęcie, że w sprawie nie występowały naruszenia przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy i w konsekwencji niezasadne oddalenie skargi w sytuacji gdy stan faktyczny sprawy został przez organy podatkowe oraz Sąd l instancji błędnie zinterpretowany;

3. art. 151 p.p.s.a. - poprzez jego błędne zastosowanie i oddalenie skargi pomimo, że skarga podlegała uwzględnieniu;

4. art. 145 § 1 pkt 1 lit b i c ) - poprzez jego niezastosowanie i oddalenie skargi pomimo, że skarga winna być uwzględniona w zaskarżonej części;

5. art. 8 ust. 2 w związku z art. 2 i art. 32 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. Konstytucja Rzeczpospolitej Polskiej (Dz. U. 1997 Nr 78, poz. 483) poprzez ich niezastosowanie i w konsekwencji uznanie, iż okoliczności związane z nieskutecznym podwyższaniem kapitału zakładowego wywołane przez błędne pouczenie sądu rejestrowego nie były istotne z punktu widzenia zastosowania przepisów prawa podatkowego;

6. art. 8 ust 2 Konstytucji poprzez niezastosowanie przepisów ustawy zasadniczej bezpośrednio.

W związku z powyższymi zarzutami wnoszono uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Krakowie do ponownego rozpoznania.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Dyrektor Izby Skarbowej w K. wniósł o jej oddalenie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

W myśl art. 174 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a., skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach:

1) naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie,

2) naruszenie przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Naczelny Sąd Administracyjny związany jest podstawami skargi kasacyjnej, bowiem według art. 183 § 1 p.p.s.a. rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod uwagę jedynie nieważność postępowania.

Związanie Naczelnego Sądu Administracyjnego podstawami skargi kasacyjnej wymaga prawidłowego ich określenia w skardze kasacyjnej. Oznacza to konieczność powołania konkretnych przepisów prawa, którym - zdaniem skarżącego - Sąd uchybił, uzasadnienia ich naruszenia, a w razie zgłoszenia zarzutu naruszenia prawa procesowego wykazania dodatkowo, że to wytknięte uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Kasacja nie odpowiadająca tym wymaganiom, pozbawiona konstytuujących ją elementów treściowych, uniemożliwia Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu ocenę jej zasadności.

Złożona w rozpatrywanej sprawie skarga kasacyjna odpowiada przedstawionym wymogom, jednak nie sposób uznać za trafne i uzasadnione przytoczonych w niej podstaw kasacyjnych. W skardze Spółki z o.o. C. powołano się na obie podstawy kasacyjne.

W tej sytuacji, jako pierwsze należy rozpoznać te, które dotyczą uchybień postępowania sądowoadministracyjnego. W ramach podstawy kasacyjnej wynikającej z art. 174 punkt 2 p.p.s.a., zarzucono Sądowi naruszenie art. 134 § 1 p.p.s.a. w związku z art. 1 § 1 i 2 oraz art. 3 § 1 - 3 tej ustawy , art. 145 § 1 pkt 1 lit .c w związku z art. 120,122 i 187 § 1 Ordynacji podatkowej, art. 151 i art. 145 § 1 pkt 1 lit. b i c p.p.s.a., a także art. 8.ust 2 i art. 32 Konstytucji RP.

Analiza argumentacji zaprezentowanej przez stronę skarżącą w zakresie naruszenia wymienionych przepisów pozwala dojść do jednoznacznego wniosku , iż strona opiera ich zasadność, najogólniej rzecz biorąc, na naruszeniu prawa przez sąd rejestrowy w trakcie całego tego postępowania, którego naruszenie w konsekwencji miało istotne znaczenie przy rozpatrywaniu sprawy przez organy podatkowe na gruncie przepisów prawa podatkowego.

Do naruszenia tych przepisów dojść miało, w ocenie strony wnoszącej skargę kasacyjną, na błędnym pouczeniu sądu rejestrowego i zaakceptowaniu przez Sąd l instancji stanowiska organów podatkowych, że okoliczność ta nie miała znaczenia dla potrzeb sprawy podatkowej.

Zarzuty te nie zasługują jednak na uwzględnienie.

Jak słusznie wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w zaskarżonym wyroku, stosownie do art. 3 § 1 p.p.s.a. sądu administracyjne sprawują kontrolę z punktu widzenia legalności zaś przedmiotem sporu była kwestia prawidłowego zastosowania przepisów art. 12 ust.1 pkt 2 i ust 4 pkt 4 i ust . 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Przypomnieć w tym miejscu wypada, że stosownie do treści art. 134 p.p.s.a. oznacza, że Sąd nie może uczynić przedmiotem kontroli zgodności z prawem innej sprawy toczącej się ramach przepisów postępowania cywilnego i spółek prawa handlowego niż ta, w której wniesiono skargę.

Zwrot w "granicach sprawy, której dotyczy skarga" jest tożsamy z określeniem "w granicach danej sprawy".

Tym samym, przedmiotu rozważań sądu pierwszej instancji nie stanowiła kwestia ewentualnych "błędów " sądu w związku z prowadzonym postępowaniem w zakresie rejestracji podwyższenia kapitału spółki i naruszenia przez ten sąd art. 262 § 4 K.s.h uprzednio.

Poza oceną Sądu pozostawało także badanie przebiegu tego postępowania rejestrowego w związku z podjętymi przez Spółkę C. uchwałami.

Autor skargi kasacyjnej niewłaściwie zatem zarzucił Sądowi l instancji naruszenie przepisów postępowania poprzez błędną ocenę stanu faktycznego i nie uwzględnienie dowodu w postaci wyroków i ich uzasadnień w postępowaniu podatkowym.

W rozpoznawanej sprawie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie stosownie do art. 3 § 1 i § 2 ust. 1 p.p.s.a. dokonał sądowej kontroli legalności rozstrzygnięcia Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 12 października 2005 r. wydanego w wyniku odwołania podatnika od decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w K. z dnia 18 lipca 2005 roku .

Sąd administracyjny pierwszej instancji nie dopuścił się także naruszenia art.8 ust.2 w związku 2 i art. i art 32 Konstytucji, bowiem za takie nie można uznać odmowę uwzględnienia stanowiska skarżącej polegającego na jej błędnym przekonaniu, iż niewłaściwe pouczenie i ewentualne naruszenie przepisów w postępowaniu będącym poza kontrolą sądów administracyjnych może mieć podstawowe znaczenie przy rozpatrywaniu sprawy podatkowej.

Przechodząc z kolei do oceny przedstawionych w skardze kasacyjnej zarzutów naruszenia przez Sąd prawa materialnego, należy wskazać, że i te zarzuty nie zasługują na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności podkreślenia wymaga, że ani organy podatkowe, ani Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, dokonując sądowej kontroli legalności decyzji wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 12 października 2005 roku nie stosowały postanowień art. 262 § 1 i 4 ustawy -Kodeks spółek handlowych.

Nie mogło zatem dojść do naruszenia postanowień tego przepisu, co błędnie zarzuca Sądowi autor skargi kasacyjnej.

Na marginesie, w kwestii wyjaśnienia wątpliwości w zakresie interpretacji tego przepisu, trzeba stwierdzić, iż w celu spełnienia ustawowych wymagań nie wystarczy powzięcie przez wspólników odpowiednich uchwał , jak to miało miejsc w tej sprawie. Mając na względzie treść art. 255 § 1 oraz art. 262 § 4 k.s.h. zmiana umowy spółki oraz podwyższenie jej kapitału zakładowego następują dopiero z chwilą wpisu do rejestru (wpis konstytutywny). Można wskazać, że skutki podwyższenia kapitału zakładowego następują z chwilą jego rejestracji, zarówno w stosunku do osób trzecich jak i do spółki . Podmiotami stosującymi postanowienia tego przepisu były jedynie strony, co do których przepis ten miał zastosowanie. Wykonanie postanowień uchwał Zgromadzenia Wspólników Spółki "C." i dokonanie ich rejestracji w Krajowym Rejestrze Sądowym skutkowało powstaniem stanu faktycznego, z którym przepisy prawa podatkowego łączą skutki podatkowe. Dlatego też zasadnie Dyrektor Izby Skarbowej uchylając decyzję organu l instancji uznał, że skoro podwyższenie kapitału zakładowego nastąpiło na podstawie uchwały Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników z dnia 2 lipca 2003 roku - jej zarejestrowanie nastąpiło 5 września 2005 roku, to wartość nieodpłatnego świadczenia należało liczyć do dnia 2 lipca 2003 roku .

Przechodząc do oceny kolejnego zarzutu skargi kasacyjnej dotyczącego naruszenia art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który to należało uznać za niezasadny, w punkcie wyjścia przede wszystkim podnieść trzeba, że zgodnie z poglądami prawnymi przedstawionymi w uchwałach składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego: z dnia 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02 (ONSA 2003, nr 2, póz. 47) oraz z dnia 16 października 2006 r, sygn. akt II FPS 1/06 (ONSAiWSA 2006, nr 6, póz. 153) wynika (między innymi), że pojęcie nieodpłatnego świadczenia ma na gruncie art. 12 ust. 1 pkt 2 u.p.d.o.p. szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. O ile w prawie cywilnym nie ma świadczenia bez świadczącego, o tyle w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych nie jest istotne, kto świadczył, ani czy w ogóle działanie innego podmiotu było źródłem przysporzenia majątkowego. Zgodnie z art. 7 ust. 1 u.p.d.o.p. przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty. Skoro więc nie jest ważne źródło przychodów, lecz sam fakt osiągnięcia dochodu, to tym bardziej nie jest ważne, czy osiągnięty dochód był następstwem działania (zaniechania) innej osoby, czy też nie, czy wina jakiejkolwiek strony może mieć znaczenie.

Bezpłatne umożliwienie przez J.G. korzystania przez podatniczkę z środków finansowych pochodzących z tytułu sprzedaży w dniu 30 lipca 2002 roku nieruchomości przedsiębiorstwu "G." dawało jej możliwość dysponowania określoną kwotą pieniężną z tytułu tej sprzedaży. W takiej sytuacji odpada potrzeba zaciągnięcia oprocentowanego kredytu. Wspomniana możliwość sama w sobie stanowi więc korzyść o konkretnym wymiarze finansowym. Samo stwierdzenie strony skarżącej, zawarte w skardze kasacyjnej ,iż "korzystanie przez skarżącą z kapitału uzyskanego ze sprzedaży własnej nieruchomości..." nie stanowiło nieodpłatnego świadczenia w świetle bezspornie ustalonego stanu faktycznego sprawy nie mogło zostać uwzględnione. Strona skarżąca nie uwzględniła bowiem faktu, że uchwała Spółki "C." o podwyższeniu kapitału zakładowego z 50 000 zł do kwoty 1 755 1000 zł z dnia 22 czerwca 2002 roku w świetle treści art. 262 § 4k.s.h. była prawnie nieskuteczna. Zatem spółka sprzedała własną nieruchomość, za którą nie zapłaciła ceny, gdyż nie nastąpiło podwyższenie kapitału zakładowego o wniesiony aport na co mogłaby wskazywać uchwała Walnego Zgromadzenia Spółki. W konsekwencji po jej stronie wystąpiło zobowiązanie, a po stronie J.G. wierzytelność.

Według art. 353 § 1 k.c . "zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić.

Z akt sprawy wynika, iż J.G. przekazał Spółce "C." przedsiębiorstwo -nieruchomość położoną w L. przy ul. (...), którą następnie sprzedała w dniu 30 lipca 2002 roku. Natomiast podatniczka rozliczyła się z J.G. poprzez zwrócenie mu pieniędzy 1 lipca 2003 roku w kwocie 707 503 zł, w dniu 14 lipca 2003 roku w kocie 40 940 zł. Natomiast pozostała kwota w wysokości 707 530 zł została wniesiona do spółki jako aport w oparciu o uchwałę Walnego Zgromadzenia z dnia 2 lipca 2003 roku.

Zatem w wypadku kiedy podmiot otrzymuje środki finansowe i nie spłaca swoich zobowiązań przeznaczając "zaoszczędzone" w ten sposób środki finansowe na własne potrzeby nie ponosząc konsekwencji finansowych swoich działań, ponieważ wierzyciel , w tym przypadku J.G., nie domagał się zwrotu należności - korzyść ekonomiczna spółki była ewidentna.

Zachodzi bowiem sytuacja, w której spółka korzysta nieodpłatnie z cudzego kapitału, dysponując określoną kwotą pieniężną bez potrzeby zaciągnięcia oprocentowanego kredytu.

Mając powyższe na uwadze za trafne należy uznać stanowisko organów podatkowych, zaakceptowane przez Sąd l instancji, iż otrzymanie nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 o.p.d.p. polegało bezpłatnym korzystaniu z uzyskanej, a nie zwróconej w związku ze sprzedażą nieruchomości kwoty pieniędzy.

Wysokość przychodu obliczona została w oparciu o art. 12 ust . 6 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stosownie do jego treści wartość nieodpłatnych świadczeń ustala się między innymi na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku.

W oparciu o informacje otrzymane z ING Bank Śląski O/Nowy Sącz , z którego usług korzystała strona skarżąca w zakresie wysokości stosowanego oprocentowania kredytów złotówkowych środków obrotowych, a z której wynikało że oprocentowanie w tym okresie wynosiło 6,72% ustalono wysokość nieodpłatnego przychodu.

Poza oceną Sądu w zaskarżonym wyroku pozostawała natomiast kwestia oceny umowy sprzedaży nieruchomości z dnia 30 lipca 2002 roku przez pryzmat art. 535 i 140 kodeksu cywilnego. Dla prawnopodatkowych skutków wynikających z przeniesienia własności nieruchomości w postaci powstania po stronie skarżącej Spółki podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych przychodu, bez znaczenia pozostaje bowiem ocena, czy przedmiotowa umowa była zgodna z tymi przepisami.

Czym innym bowiem jest, czego nie zauważył autor skargi kasacyjnej, kwalifikacja i wynikające z tego konsekwencje umowy sprzedaży na gruncie prawa cywilnego, a czym innym ocena tej umowy z punktu widzenia powstania praw i obowiązków podatkowych wynikających z ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ani organy podatkowe wydając zaskarżone rozstrzygnięcie, ani tym bardziej Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie nie zajmowały się oceną postanowień umowy przeniesienia własności nieruchomości z dnia 30 lipca 2002 roku w zakresie ich kwalifikacji cywilnoprawnej.

Sąd pierwszej instancji nie miał również obowiązku weryfikować, czy skarżący składając oświadczenie woli w przedmiotowej umowie działał pod wpływem błędnego pouczenia zawartego w treści uzasadnienia Sądu Rejonowego dla Krakowa Śródmieście, Sądu Okręgowego w Krakowie w zakresie dokonania rejestracji podwyższenia kapitału Spółki "C.".

Okolicznością istotną z punktu widzenia postępowania podatkowego było jedynie ustalenie, czy otrzymane pieniądze z tytułu sprzedaży nieruchomości i dysponowanie nimi do 1 lipca 2003 roku oraz uzyskanie przez nią przysporzenie w postaci odsetek podlegają opodatkowaniu na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i czy ich wysokość została ustalona prawidłowo , z zachowaniem wymogów wynikających z art. 12 ust. 6 pkt 4 tej ustawy.

Z tej przyczyny w rozpoznawanej sprawie nie mogło dojść do naruszenia przez Sąd, w wyniku błędnej wykładni, norm art. 535 oraz art. 140 ustawy - Kodeks cywilny, gdyż przepisy te nie miały zastosowania w zaistniałym stanie faktycznym.

Mając na względzie rozważania przedstawione powyżej, Naczelny Sąd Administracyjny działając na podstawie art. 184 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji. O kosztach postępowania kasacyjnego postanowiono natomiast w oparciu o art. 204 punkt 1 tej ustawy.