Wyrok z dnia 2015-04-02 sygn. VIII Ga 105/15

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygnatura akt VIII Ga 105/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 kwietnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie, VIII Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Agnieszka Woźniak

po rozpoznaniu w dniu 2 kwietnia 2015 r. w Szczecinie

na posiedzeniu niejawnym w postępowaniu uproszczonym

sprawy z powództwa Towarzystwo Budownictwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S.

przeciwko A. S.

o opróżnienie lokalu użytkowego

na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie z dnia 2 października 2014r. sygnatura akt XI GC 597/14.

I.  oddala apelację,

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 600 zł (sześćset złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

VIII Ga 105/15

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego okazała się bezzasadna i podlegała oddaleniu.

Zaznaczyć należy, że sprawa była rozpoznawana w postępowaniu uproszczonym, zaś Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego, zatem zgodnie z art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. uzasadnienie niniejszego orzeczenia powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa

Katalog zarzutów, które skarżący może uczynić podstawą apelacji jest w postępowaniu uproszczonym ograniczony do zarzutu naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie oraz naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć wpływ na wynik sprawy (art. 505 ⁹ § 1 k.p.c.). Enumeratywne wyliczenie zarzutów mogących stanowić podstawę apelacji oznacza, że w postępowaniu uproszczonym ten środek odwoławczy ma charter ograniczony, a sąd odwoławczy rozpoznaje sprawę w granicach wyznaczonych przez treść podniesionych zarzutów apelacyjnych.

Przed przystąpieniem do rozważania podniesionych w apelacji zarzutów należy w pierwszej kolejności wskazać, że w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił wszystkie zebrane w sprawie dowody, rozważania prawne nie budzą wątpliwości.

W wywiedzionej apelacji skarżący wskazywał, że Sąd Rejonowy nieprawidłowo zastosowania normę art. 675 § 1 k.c gdyż nie ma on w sprawie zastosowania. Przywołano normę art. 661 k.c w brzmieniu obowiązującym w dniu 25 listopada 2002 roku to jest w d. zawarcia przedmiotowej umowy najmu. Skarżący wskazywał także, że na mocy art. 3 k.c ustawa nie ma mocy wstecznej zatem znowelizowane przepisy nie mogą mieć w sprawie zastosowania.

W niniejszej sprawie zawarcie przez strony umowy najmu i jej literalna treść nie były sporne. Pozwany podnosił w toku sprawy, że umowa stron nadal obowiązuje, gdyż przekształciła się w umowę na czas nieoznaczony, skoro zawarta została na okres ponad 1 lat i nie została skutecznie wypowiedziana. Pozwany powoływał się przy tym na treść art. 661 k.c. w brzmieniu obowiązującym w czasie zawierania umowy, zgodnie z którym najem zawarty na czas dłuższy niż lat dziesięć poczytuje się po upływie tego terminu za zawarty na czas nie oznaczony. Trafnie Sąd Rejonowy wskazał, iż od 1 stycznia 2009 r. przepis ten ma brzmienie następujące: § 1 Najem zawarty na czas dłuższy niż lat dziesięć poczytuje się po upływie tego terminu za zawarty na czas nieoznaczony. § 2. Najem zawarty między przedsiębiorcami na czas dłuższy niż lat trzydzieści poczytuje się po upływie tego terminu za zawarty na czas nieoznaczony. Pozwany wskazywał, iż z uwagi na zasadę niedziałania prawa wstecz nowe brzmienie przepisu (§2) nie obejmuje jego sytuacji, skoro umowa została zawarta przed jego wejściem w życie, ponadto w momencie zawierania umowy nie był przedsiębiorcą.

Argumentacja dot. czasowego zakresu działania art. 661 § 2 k.c. nie jest trafna. Ustawa z dnia 23 października 2008 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny, która dodała do art. 661 k.c. § 2 nie przewidywała żadnych unormowań międzyczasowych. W takim wypadku prawidłowo Sąd Rejonowy wskazał, że rozstrzygnięcia kwestii intertemporalnych należy poszukiwać w przepisach ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Przepisy wprowadzające kodeks cywilny. Art. L. tej ustawy przewidywał, że do istniejących już zobowiązań z umów kontraktacji, najmu, dzierżawy, rachunku bankowego, ubezpieczenia, renty lub dożywocia stosuje się z dniem wejścia w życie kodeksu cywilnego przepisy tego kodeksu. Z przepisu tego płynie wniosek, że zmiana prawa materialnego, dotycząca stosunków o charakterze ciągłym, odnosi skutek do umów zawartych przed jej dokonaniem, co z kolei oznacza, że do umowy stron, zawartej w 2002 r., można zastosować § 2 art. 661 k.c. Powyższe prowadzi do wniosku, że umowa wygasła z końcem okresu, na jaki została zawarta, tj. z dniem 31 marca 2014 roku. Treść prowadzonej przez strony korespondencji wskazuje jednoznacznie, że faktu wygaśnięcia umowy świadome były obie strony, stąd wnioski pozwanego o przedłużenie umowy, a następnie zawarcia nowej.

Pozwany twierdził, że nie otrzymał od powódki pism zawierających oświadczenie o wypowiedzeniu umowy, jednakże zgodnie z art. 60 k.c. z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, wola osoby dokonującej czynności prawnej może być wyrażona przez każde zachowanie się tej osoby, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny. Pisma kierowane do pozwanego, które pozwany bezspornie odebrał, podpisane były przez prezesa powódki i zawierały jednoznaczne żądanie wydania lokalu oraz odmowę podpisania nowej umowy. Z pism tych wynika nie budząca wątpliwości wola zakończenia udostępniania pozwanemu lokalu do korzystania, toteż nawet przy przyjęciu, że najem przekształcił się w umowę na czas nieoznaczony, pisma te powinny być potraktowane jako wypowiedzenie pozwanemu umowy. Pierwsze takie pismo (k. 41) pozwany otrzymał już 4 kwietnia 2014 r. potem otrzymywał kolejne, zatem w dniu orzekania okres wypowiedzenia z pewnością upłynął i przedmiot najmu winien być zwrócony wynajmującemu. Pisma jak wynika ze zgromadzonych w aktach sprawy dowodów zostały doręczone pozwanemu za pośrednictwem poczty polskiej i ich odbiór został każdorazowo pokwitowany przez pozwanego.

Biorąc powyższe pod uwagę na podstawie art. 385 k.p.c. oddalono apelację jako niezasadną.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. Pozwany przegrał w całości postępowanie apelacyjne, jest zatem zobowiązany zwrócić powodowi poniesione przez nią koszty tego postępowania, na które składa się wynagrodzenie reprezentującego pozwaną radcy prawnego w kwocie 600 zł ustalone w oparciu o § 6 pkt 4 w zw. z § 12 ust 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jednolity Dz. U. z 2013 poz. 490 ze zm.).

(...)

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)