Postanowienie z dnia 1972-06-15 sygn. II PZ 24/72

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt II PZ 24/72

Postanowienie z dnia 15 czerwca 1972 r.

Nie zachodzi potrzeba uzupełnienia rewizji przez wskazanie wartości przedmiotu zaskarżenia w sprawie, w której na podstawie wniosków i osnowy rewizji da się, bez pozostawienia jakichkolwiek w tym względzie wątpliwości, oznaczyć wysokość kwot objętych zaskarżeniem.

Przewodniczący: sędzia J. Knap (sprawozdawca). Sędziowie: A. Szczurzewski, T. Kasiński.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa Witolda P. przeciwko Instytutowi Metalurgii Żelaza w G. o odszkodowanie, na skutek zażalenia pozwanego na postanowienie Sądu Wojewódzkiego w Katowicach z dnia 24 marca 1972 r. odrzucające rewizję,

zaskarżone postanowienie uchylił.

Uzasadnienie

Zarządzeniem przewodniczącego z dnia 8 marca 1972 r. pozwany Instytut został wezwany w trybie art. 130 § 1 k.p.c., jako wnoszący rewizję, do "sprecyzowania wartości przedmiotu zaskarżenia z wyszczególnieniem, w jakiej wysokości zaskarża: a) zadośćuczynienie, b) dodatkowe odżywianie i c) rentę wyrównawczą".

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Wojewódzki rewizję odrzucił z powołaniem się na przepis art. 472 k.p.c., jako że skarżący nie uzupełnił wskazanego mu braku pisma w wyznaczonym terminie.

Zażalenie na to postanowienie podlegało uwzględnieniu.

Zgodnie z brzmieniem art. 370 zd. 2 k.p.c. w sprawach o roszczenia majątkowe należy podać wartość przedmiotu zaskarżenia. Jest to odniesienie do materii zaskarżenia zasady wyrażonej w art. 19 § 2 k.p.c., ustalającej, że w sprawach majątkowych, w których nie chodzi o roszczenia pieniężne, powód obowiązany jest oznaczyć w pozwie kwotą pieniężną wartość przedmiotu sporu. Natomiast według art. 19 § 1 k.p.c. w sprawach o roszczenia pieniężne podana kwota pieniężna stanowi wartość przedmiotu sporu.

Z przytoczonych przepisów wynika, że nie zachodzi potrzeba uzupełnienia rewizji przez wezwanie wnoszącego ją do wskazania wartości przedmiotu zaskarżenia w sprawie, w której na podstawie wniosków i osnowy rewizji da się, bez pozostawienia jakichkolwiek w tym względzie wątpliwości, oznaczyć wysokość kwot objętych zaskarżeniem. Tak zaś przedstawia się stan rzeczy w rozpoznawanej sprawie.

W rewizji skarżący podał i określił dokładnie, które z rozstrzygnięć Sądu Wojewódzkiego poddaje kontroli rewizyjnej, przy czym uczynił to w sposób umożliwiający kwotowe ustalenie wartości poszczególnych, zakwestionowanych rewizją, świadczeń, jak i obliczenie ich sumy (art. 21 k.p.c.), stanowiącej w danym wypadku wartość przedmiotu zaskarżenia. Dopełniona została zatem powinność ciążąca na skarżącym z mocy art. 19 § 1 k.p.c., mającego tu odpowiednie zastosowanie.

Już z tej przyczyny, bez potrzeby rozważenia zasadności pozostałego zarzutu żalącego się co do rzekomej wadliwości doręczenia wezwania do usunięcia "braku", zaskarżone postanowienie należało, jako prawnie nieuzasadnione, uchylić w myśl art. 388 § 1 k.p.c. w związku z art. 397 § 2 k.p.c.

OSNC 1972 r., Nr 10, poz. 191