Wyrok z dnia 2009-10-20 sygn. I SA/Wr 797/09

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Ewa Kamieniecka Sędziowie: Sędzia WSA Dagmara Dominik Sędzia NSA Halina Betta – sprawozdawca Protokolant: Agnieszka Wróblewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 października 2009 r. sprawy ze skargi A. sp. z o.o. we W. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie uchybienia terminu do wniesienia odwołania oddala skargę.

Uzasadnienie

W dniu 17.12.2008r. Naczelnik [...] Urzędu Skarbowego we W. wydał decyzję Nr [...]BA [...], w której określił dla "A" Sp. z o.o. z/s we W. wysokość zobowiązania w podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 2003r.

Przedmiotową decyzję organ podatkowy uznał za doręczoną w trybie art. 153 Ordynacji podatkowej (t.j. Dz.U. z 2005 r., Nr 8, poz.60 ze zm.), dalej w skrócie OP, z uwagi na odmowę jej przyjęcia przez pełnomocnika "A" Sp. z o.o. -doradcę podatkowego K. M. w dniu 18.12.2008r.

W dniu 12.01.2009r. Spółka złożyła odwołanie od decyzji organu I instancji z dnia 17.12.2008r. wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do dokonania tej czynności.

Dyrektor Izby Skarbowej we W. postanowieniem z dnia 19 lutego 2009r. odmówił przywrócenia terminu do wniesienia odwołania i postanowieniem nr [...] z tego samego dnia stwierdził, że przedmiotowe odwołanie zostało wniesione z uchybieniem terminu do jego wniesienia. W uzasadnieniu wskazał, iż pełnomocnik "A" Sp. z o.o. odwołanie wniósł w dniu 12.01.2009r., a więc po upływie 14 dniowego terminu do jego wniesienia, przewidzianego w art. 223 § 2 pkt 1 OP.

W złożonej skardze pełnomocnik "A" Sp. z o.o. z/s we W. zaskarżonemu postanowieniu zarzuca naruszenie art. 228 § 1 pkt 2 OP przez błędne zastosowanie art. 233 § 1 pkt 3 w związku z art. 208 § 1 OP poprzez ich niezastosowanie.

Wobec powyższego pełnomocnik Strony wnosi o stwierdzenie nieważności skarżonego postanowienia i zasądzenie od strony przeciwnej kosztów postępowania wg norm przypisanych.

W uzasadnieniu powyższej skargi pełnomocnik Strony podnosi, iż nie miało miejsce skuteczne doręczenie decyzji organu I instancji, co ma bezpośrednie przełożenie na wszystkie czynności podjęte przez organy podatkowe w okresie późniejszym. Zarzut, który Strona formuje pod adresem kwestionowanego postanowienia wynika z faktu niedoręczenia decyzji, od której odwołanie wniesiono jedynie z ostrożności procesowej.

Pełnomocnik Strony wskazuje, iż przyjęty przez organy podatkowe za podstawę uznania, iż doszło do doręczenia decyzji przepis art. 153 OP, w jego ocenie, nie może zostać zastosowany w sytuacji innej, niż gdy pismo doręcza się osobie fizycznej. W przedmiotowej sprawie decyzję należało doręczyć K. M. doradcy podatkowemu w [...]- Doradcy podatkowi.

Powołując się na art.27 ust.1 ustawy o doradztwie podatkowym oraz art.86 i 90 KSH podnosi, iż w niniejszym stanie prawnym doradca podatkowy – K. J. M. - wykonuje wolny zawód jako "uczestnik spółki nie mającej osobowości prawnej (spółki partnerskiej)", a tym samym nie wykonuje swojego zawodu jako "osoba fizyczna" co jednoznacznie wskazuje, iż doręczenie winno odbywać się zgodnie z zasadami wynikającymi z art. 151 OP i winno być dokonywane na adres kancelarii, w której doradca podatkowy wykonuje wolny zawód zgodnie z art. 27 ust. 1 pkt 1a ustawy o doradztwie podatkowym. Właściwym był zatem tryb doręczeń dla jednostek organizacyjnych, a nie osób fizycznych. W konsekwencji niemożliwe było dokonanie próby doręczenia pisma pełnomocnikowi Strony w dowolnym miejscu, w którym się go zastanie. Stąd też wynika, iż zdarzenie z dnia 18.12.2009r., z parkingu przy ul. [...]we W., opisane w adnotacjach służbowych pracowników organu, nie było legalną próbą doręczenia decyzji. Skoro takiej próby nie było, to tym bardziej nie mogła ona zakończyć się odmową przyjęcia pisma, a co za tym idzie niedopuszczalne było zastosowanie przez organy art. 153 OP i uznanie, że decyzja została doręczona w dniu odmowy jej przyjęcia. Nie można bowiem odmówić przyjęcia pisma, które nie zostało przesłane w sposób prawidłowy.

W zaistniałym stanie, Dyrektor Izby Skarbowej we W. rozpatrując odwołanie od decyzji nieistniejącej (nigdy niefunkcjonującej w obrocie prawnym) zdaniem pełnomocnika Strony powinien na podstawie art. 233 § 1 pkt 3 OP umorzyć postępowanie odwoławcze. Brak decyzji od której Strona mogłaby się odwołać powoduje bezprzedmiotowość postępowania w tej sprawie, a zatem niemożliwe jest również wydanie postanowienia w oparciu o art. 228 §1 pkt 2 OP.

W związku z powyższym, Dyrektor Izby Skarbowej we W., w ocenie pełnomocnika Strony dopuścił się rażącego naruszenia art. 228 § 1 pkt 2 OP poprzez jego zastosowanie pomimo nieistnienia w obrocie prawnym decyzji, od której Strona mogłaby się odwołać z uchybieniem terminu. W efekcie doszło również do naruszenia art. 233 § 1 pkt 3 w związku z art. 208 § 1 OP poprzez ich niezastosowanie i nie umorzenie postępowania odwoławczego pomimo jego niewątpliwej bezprzedmiotowości.

W piśmie procesowym z dnia 14 maja 2009r. strona skarżąca wskazała, iż w sytuacji kiedy nie można uznać za skuteczne doręczenie decyzji przez organ I instancji niedopuszczalnym było wydanie przez organ odwoławczy postanowienia o uchybieniu terminu do jego wniesienia. Zdaniem strony zgodnie z art. 228§1 ordynacji podatkowej organ odwoławczy winien w formie postanowienia stwierdzić niedopuszczalność odwołania, skoro nie pozostawała w obrocie prawnym decyzja od której strona mogłaby złożyć odwołanie. W tym zakresie strona zmodyfikowała zarzut skargi jakoby w sprawie doszło do naruszenia art. 233§1 pkt 3 ordynacji podatkowej.

W piśmie procesowym z dnia 30.06.2009 r. Skarżący podnosi dodatkowo naruszenie przez organy podatkowe art. 120 OP w związku z art.47 Konstytucji RP i art.8 Europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy. Podkreśla, że adres prywatny pełnomocnika (adres zamieszkania) pozostaje w sferze jego prywatności i godności osobistej i nie ma związku z wykonywaniem zadań jako pełnomocnika dowolnej strony. Wykorzystanie zaś tej informacji przez organy podatkowe w niniejszej sprawie narusza rażąco wskazane powyżej przepisy.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej we W. wniósł o jej oddalenie zwracając uwagę na następujący stan faktyczny:

Spółka z o.o. "A" w trakcie prowadzonego przez organ podatkowy I instancji postępowania podatkowego w sprawie określenia zobowiązania w podatku od towarów i usług za 2003 r. udzieliła pełnomocnictwa do jej reprezentowania przed wszystkimi organami administracji, doradcom podatkowym :K. J. M. i J. M.. Jako adres do korespondencji pomiędzy organem, a pełnomocnikami wskazanymi w udzielonym pełnomocnictwie podano : W., ul. [...]

W dniu 17.12.2008r. pracownicy organu podatkowego I instancji wielokrotnie bezskutecznie podejmowali próby doręczenia pełnomocnikowi Spółki, z.o.o. "A" decyzji określającej zobowiązanie w podatku od towarów i usług za 2003r. na adres wskazany w pełnomocnictwie jako adres do korespondencji - Kancelaria [...] przy ul. [...] [...] we W.

Z powyższych względów w dniu 17.12.2009r. pracownicy organu podatkowego I instancji - działając w oparciu o treść art. 148 § 1 OP - podjęli próbę doręczenia decyzji K. M. w miejscu jego zamieszkania w Z. przy ul. [...], gdzie nikogo nie zastano. Następnego dnia, tj. 18.12.2008r. pracownicy [...] Urzędu Skarbowego we W. ponowili próbę doręczenia korespondencji, pod adres wskazany w pełnomocnictwie jako adres do doręczeń. Jednakże obecny w Kancelarii praktykant oświadczył, że sekretarka upoważniona do odbioru korespondencji przebywa na zwolnieniu lekarskim, a K. M. zakazał mu odbierania jakiejkolwiek korespondencji.

Wobec niemożności doręczenia korespondencji K. M. pracownicy [...] Urzędu Skarbowego we W. udali się do miejsca zamieszkania drugiego pełnomocnika Spółki z o.o. "A": J. M. celem doręczenia decyzji. Pod tym adresem J. M. jednak nie zastano. W tym samym dniu pracownicy organu podatkowego I instancji udali się na ulicę [...] we W., gdzie według posiadanych przez organ informacji K. M. zamieszkiwał.Pod blokiem pracownicy [...] Urzędu Skarbowego we W. zastali K. M. Jednakże pełnomocnik spółki "A" K. M. na próbę doręczenia mu decyzji oświadczył, iż w chwili obecnej jest na zwolnieniu lekarskimi i jest po godzinach pracy. Ponadto, poinformował, że zachorowała nagle jego sekretarka i dokumentację może odebrać w dniu 5.01.2009r.

Organ podatkowy ll instancji uznał zatem, że w świetle regulacji art.148 §3 w związku z art.144 oraz art.153§1 OP doręczenie decyzji nastąpiło w dniu 18.12.2008 r. tj. w dniu w którym pełnomocnik Spółki K. M. odmówił przyjęcia decyzji organu I instancji. Złożenie zaś odwołania nastąpiło w dniu 12.01.2009 r., a zatem z uchybieniem terminu przewidzianego w art.223§2 OP. Zdaniem organu skoro zgodnie z art.137§1 OP pełnomocnikiem Strony może być wyłącznie osoba fizyczna to właściwym w sprawie było zastosowanie trybu doręczeń określonego w art.148 w związku z art.144 i art.153 OP.

Mając na uwadze powyższą argumentację organ wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje :

W myśl treści art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153 poz. 1269), sprawowana przez sądy administracyjne kontrola przeprowadzana jest pod względem zgodności zaskarżonych decyzji z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej i tylko w sytuacji naruszenia tego prawa mającego lub mogącego mieć wpływ na wynik sprawy, zaskarżone decyzje podlegają uchyleniu (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2002 r. Nr 153 poz. 1270 ze zm., zwanej dalej p.p.s.a).

Zasadniczy spór w przedmiotowej sprawie dotyczy prawidłowości doręczenia decyzji organu I instancji w sprawie określenia wysokości zobowiązania skarżącej spółki w podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 2003r. ustanowionemu przez stronę pełnomocnikowi – doradcy podatkowemu K. M., który wykonuje wolny zawód jako "uczestnik spółki nie mającej osobowości prawnej (spółki partnerskiej).

Odnosząc się do podniesionych w skardze zarzutów wydania zaskarżonego postanowienia z naruszeniem art. 148 w zw. z art. 153§2 o.p. Sąd uznał powyższe zarzuty za bezpodstawne. Nie można się zgodzić z argumentacją skargi, iż z uwagi na wykonanie przez pełnomocnika strony skarżącej działalności w formie spółki partnerskiej nie było możliwości zastosowania przy doręczeniu decyzji art. 148 o.p., zaś winien mieć zastosowanie art. 151 o.p.

W pierwszej kolejności należy odwołać się do art. 136 o.p. zgodnie z którym strona może działać przez pełnomocnika, chyba że charakter czynności wymaga jej osobistego działania. Pełnomocnikiem strony może być osoba fizyczna mająca pełną zdolność do czynności prawnych (art. 137 § 1 OP); pełnomocnikiem strony w postępowaniu przed organami celnymi, w sprawie dotyczących podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowego z tytułu importu towarów, może być także osoba, o której mowa w art. 79 ustawy z dnia 19 marca 2004r. - Prawo celne (Dz.U. Nr 68, poz. 622 i Nr 273, poz. 2703) /art. 137 § 1a/; pełnomocnictwo powinno być udzielone na piśmie lub zgłoszone ustnie do protokołu (art. 137 § 2); pełnomocnik dołącza do akt oryginał lub urzędowo poświadczony odpis pełnomocnictwa. Adwokat, radca prawny lub doradca podatkowy może sam uwierzytelnić odpis udzielonego mu pełnomocnictwo (art. 137 § 3); w poszczególnych wynikających w toku postępowania kwestiach mniejszej wagi organ podatkowy może nie żądać pełnomocnictwa, jeżeli pełnomocnikiem jest małżonek strony, a nie ma wątpliwości co do istnienia i zakresu jego upoważnienia do występowania w imieniu strony (art. 137 § 3a); w zakresie nieuregulowanym w art. 137 § § 1-3a stosuje się przepisy prawa cywilnego (art. 137 § 4). Kodeks cywilny w rozdziale II w art. art. 98-109 reguluje pełnomocnictwo tj. rodzaje, sposób udzielania i odwołania. Wyróżnia pełnomocnictwo do czynności zwykłego zarządu nazywane pełnomocnictwem ogólnym oraz pełnomocnictwo do czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu (w nauce prawa wskazuje się na dwa rodzaje pełnomocnictwa przekraczającego zakres zwykłego zarządu: pełnomocnictwo rodzajowe, określające typ, grupę czynności prawnych do których został umocowany pełnomocnik oraz pełnomocnictwo szczególne wymagane dla dokonania konkretnej czynności).

Zgodnie zaś z art. 27 ustawy o doradztwie podatkowym w dniu 5 lipca 1996r. (tj. Dz. U. z 2008r. Nr 73, poz. 443 ze zm.), na którą powołuje się skarżący doradca podatkowy wykonuje zawód doradcy między innymi jako osoba fizyczna prowadząca działalność we własnym imieniu i na własny rachunek lub jako uczestnik spółki niemającej osobowości prawnej, z wyjątkiem spółki komandytowo - akcyjnej (ust. 1 pkt 1 a). W myśl natomiast powołanego w skardze art. 86§1 kodeksu spółek handlowych spółką partnerską jest spółka osobowa, utworzona przez wspólników (partnerów) w celu wykonania wolnego zawodu w spółce prowadzącej przedsiębiorstwo pod własną firmę .Przepisy dla powołanych wyżej ustaw określają formy w jakich doradca podatkowy może wykonywać swój zawód, jednakże w żaden sposób nie zmieniają statusu doradcy podatkowego jako osoby fizycznej w ramach stosunku pełnomocnictwa, w szczególności mając na uwadze jednoznaczną treść art. 137§1 o.p. Wykonywanie przez doradcę podatkowego swojego zawodu w formie uczestnictwa w spółce niemającej osobowości prawnej nie oznacza zatem, że to spółka partnerska jest podmiotem stosunku pełnomocnictwa. Z powyższego wynika, że pełnomocnikiem w postępowaniu podatkowym może być wyłącznie osoba fizyczna.

W konsekwencji zatem niezależnie od formy organizacyjno-prawnej w jakiej kwalifikowany pełnomocnik wykonuje swoje czynności zawodowe (jako adwokat, radca prawny czy doradca podatkowy) pisma w postępowaniu podatkowym doręcza się mu zgodnie z regulacją art.148 OP (czyli w trybie właściwym dla doręczeń dla osób fizycznych; por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 26.05.2009 r., sygn. akt III SA/Wa 3531/08 - publikowany w internecie). Zgodnie z art. 148§ 1 OP pisma doręcza się osobom fizycznym w ich mieszkaniu lub miejscu pracy. Przy czym użyte w tym przepisie pojęcie "miejsca pracy" oznacza zarówno miejsce pracy pracobiorcy, jak i osoby prowadzącej działalność na własny rachunek w rożnej formie organizacyjno-prawnej (por. wyrok NSA z dnia 7.04.2009 r., sygn. akt II FSK 1923/07, dostępny w internecie oraz B. Gruszczyński [w:] S. Babiarz, B. Dauter, B. Gruszczyński, R. Hauser, A. Kabat, M. Niezgódka - Medek, Ordynacja podatkowa. Komentarz., Wyd. Prawn. LexisNexis Warszawa 2006, str. 526). Wywodzenie przez Stronę skarżącą, że w zależności od tego w jakiej formie organizacyjno - prawnej pełnomocnik prowadzi swoją działalność zawodową implikuje tryb doręczeń pism nie znajduje uzasadnienia w obowiązujących przepisach.

Reguły dotyczące miejsca, w jakim należy dokonywać doręczeń pism w postępowaniu podatkowym osobom fizycznym zostały określone w art. 148 o.p. Zgodnie z tym przepisem pisma doręcza się osobom fizycznym w ich mieszkaniu lub miejscu pracy (§ 1). Pisma mogą być również doręczane: 1) w siedzibie organu podatkowego, 2) w miejscu pracy adresata - osobie upoważnionej przez pracodawcę do odbioru korespondencji, 3) na wskazany adres poczty elektronicznej (§2). W razie niemożności doręczenia pisma w sposób określony w § 1 i 2, a także w innych uzasadnionych przypadkach pisma doręcza się w każdym miejscu, gdzie się adresata zastanie (§3).

Podstawowym zatem trybem doręczeń jest doręczenie pism osobie fizycznej w jej mieszkaniu lub miejscu pracy, ewentualnie w siedzibie organu podatkowego lub w miejscu pracy adresata - osobie uprawnionej do odbioru przesyłki. Doręczenia w miejscach wskazanych w art. 148 § 1 i 2 należy w świetle brzmienia tego przepisu traktować jako równoważne, skoro nie zastrzeżono, że któregoś z nich można dokonać dopiero na wypadek nieskutecznego doręczenia w poprzednich miejscach, aczkolwiek względy pewności dotarcia pisma do adresata przemawiają za traktowaniem doręczenia na zasadach, o których mowa w § 2 pkt 2 i 3 jako trybu pomocniczego, stosowanego w dalszej kolejności. Mając zarazem na uwadze właśnie maksymalne zabezpieczenie możliwości bezpośredniego doręczenia pisma adresatowi w wypadku, gdy strona lub pełnomocnik podaje inny adres jako właściwy do doręczeń, doręczenia należy dokonać właśnie na ten adres. W przypadku, gdy strona jest w postępowaniu reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, wykonującego swój zawód w spółce niemającej osobowości prawnej lub w formie indywidualnej kancelarii, adresem tym będzie adres wykonywania działalności. Pisma w postępowaniu prowadzonym wobec skarżącej Spółki były zatem w pierwszej kolejności doręczane na adres kancelarii pełnomocnika, jednak nie z uwagi na treść art. 151 o.p., ale dlatego, że pod tym adresem pełnomocnik wykonywał zawód doradcy podatkowego i taki adres został wskazany przez pełnomocników jako adres do korespondencji.

Jednocześnie w § 3 art. 148 dopuszczono, niejako "awaryjnie" możliwość doręczenia pisma adresatowi (będącemu osobą fizyczną) w każdym miejscu, gdzie się go zastanie. Tryb ten może znaleźć zastosowanie w dwóch przypadkach: 1) gdy nie ma możliwości doręczenia pisma w sposób określony w § 1 i 2 (i wówczas niemożność ta powinna zostać przez organ wykazana) lub 2) w innych uzasadnionych przypadkach (w tym wypadku organ decyduje, czy taka sytuacja zaistniała).

W niniejszej sprawie organ, dokonując doręczenia w trybie art. 148 § 3 o.p. wskazał przyczyny, dla jakich nie doszło do doręczenia decyzji w sposób opisany w § 1 i 2 art. 148 o.p. Jak bowiem wynikało z kolejnych adnotacji sporządzanych przy próbach doręczenia decyzji, organ w pierwszej kolejności dokonał próby doręczenia decyzji na adres wskazany jako adres do korespondencji, tj. na adres kancelarii pełnomocników przy ul. [...] we W.. Z ustaleń organu wynikało, że w najbliższym czasie tj. w bieżącym tygodniu oraz w następnym tygodniu (aż do Nowego Roku) nie będzie faktycznej możliwości doręczenia pism - bądź z uwagi na brak uprawnień do odbioru korespondencji obecnego w Kancelarii praktykanta (będącego zarazem jedyną osobą obecną w tych dniach), bądź z uwagi na .późniejsze zamknięcie Kancelarii. W dalszej kolejności organ próbował więc doręczyć decyzję pod adresem zamieszkania pełnomocnika K. M. oraz drugiego pełnomocnika J.M., również bezskutecznie. W tej sytuacji skoro nie było możliwości doręczenia pełnomocnikowi strony decyzji w sposób przewidziany w art. 148§1 i §2 organ podatkowy był uprawniony do zastosowania regulacji art. 148§3 o.p. tj. doręczenia pisma w każdym

miejscu, w którym się go zastanie. Niesporne jest w sprawie, że pracownicy organu podatkowego zastali pełnomocnika Strony doradcę K. M. w dniu 18.12.2008 r. na parkingu przy ul. [...] we W., który przy próbie doręczenia decyzji odmówił jej przyjęcia powołując się na chorobę. Podkreślić należy, że pełnomocnik Strony nie był uprawniony do skutecznej odmowy odbioru pisma bowiem choroba nie jest okolicznością dającą skuteczne prawo do odmowy przyjęcia korespondencji, szczególnie w sytuacji, gdy rodzaj jednostki chorobowej nie uniemożliwiał pełnomocnikowi jazdę samochodem. Choroba może być natomiast podnoszona we wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia środka zaskarżenia (art.162OP).

Jeżeli zatem pełnomocnik Strony odmówił przyjęcia korespondencji to zasadnie organ podatkowy uznał w trybie art.153§2 OP, że pismo zostało doręczone w dniu odmowy jego przyjęcia tj. 18.12.2008 r.

W uzupełnieniu skargi skarżący podnosi dodatkowo naruszenie przez organy podatkowe art.120 OP w związku z art.47 Konstytucji RP i art.8 Europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy. Podkreśla, że adres prywatny pełnomocnika (adres zamieszkania) pozostaje w sferze jego prywatności i godności osobistej i nie ma związku z wykonywaniem zadań jako pełnomocnika dowolnej strony. Wykorzystanie zaś tej informacji przez organy podatkowe w niniejszej sprawie narusza rażąco wskazane powyżej przepisy.

W/w zarzuty nie zasługują na uwzględnienie z dwóch powodów. Po pierwsze: Zgodnie z przywołanym w piśmie art.8 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności człowiek ma prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego. Podobny zapis zawiera także art.47 Konstytucji RP. Przepis zaś art.7 Dyrektywy 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (Dz.U. z dnia 23.11 1995r. L 281/31) określa zasady przetwarzania danych osobowych przez Państwa Członkowskie. Sąd nie dopatrzył się w realiach przedmiotowej sprawy naruszania przywołanych powyżej przepisów. Organ podatkowy nie naruszał miru domowego pełnomocnika Strony bowiem do próby doręczenia decyzji nie doszło w miejscu zamieszkania pełnomocnika, ale w miejscu publicznym - parkingu we W. przy u. [...].

Przepis art.148§3 OP mówi o "każdym miejscu, gdzie adresata się zastanie", a zatem może to być np. parking czy sklep. Bez znaczenia jest przy tym skąd organ, powziął wiadomość o miejscu przebywania adresata pisma.

Niezależnie od powyższego nawet gdyby przyjąć, że doszło do naruszenia wskazanych powyżej przepisów to i tak jest to okoliczność nie mająca istotnego wpływu na wynik sprawy (art.145 p.p.s.a.) - pełnomocnik uznając, że naruszono jego prawa może co najwyżej wystąpić na stosowną drogę przez sądem powszechnym.

Zauważyć również należy, ze Dyrektor Izby Skarbowej we W. postanowieniem z dnia 19 lutego 2009r. odmówił przywrócenia terminu do wniesienia odwołania, a WSA we Wrocławiu wyrokiem z dnia 29 lipca 2009 r. o sygn. akt I SA/Wr 370/09 oddalił skargę w tym przedmiocie. Sąd uznał także, Ze nie zasługuje na uwzględnienie złożony na rozprawie wniosek o zawieszenia postępowania do czasu uprawomocnienia się wyroku WSA we Wrocławiu. powołanego wyżej oraz do czasu zakończenia postępowania prowadzone przez Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych w stosunku do Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego we W. a dotyczącego nielegalnego wejścia w posiadanie adresów prywatnych pełnomocników do celów doręczenia decyzji w stosunku do której zdaniem organów podatkowych uchybiono terminowi do wniesienia odwołania. Zgodnie z art.125§1 pkt1 p.p.s.a. Sąd może zawiesić postępowanie z urzędu jeżeli rozstrzygnięcie zależy od wyniku innego postępowania sądowoadministracyjnego. Z uwagi na fakultatywność w/w przepisu oraz zasadę szybkości postępowania Sąd uznał zawieszenie postępowania za niecelowe.

Prawidłowo również organ skoro przyjął, iż została wprowadzona do obrotu prawnego decyzja organu I instancji zaś odwołanie od niej podatnik wniósł z uchybieniem ustawowego terminu do jego wniesienia stwierdził uchybienie terminowi do wniesienia odwołania zgodnie z art. 228§1 pkt 2 ordynacji podatkowej. Wbrew stanowisku skarżącego nie był władny organ odwoławczy stwierdzić niedopuszczalności odwołania (art. 228§1 pkt 1 powołanej wyżej ustawy) skoro istniał przedmiot zaskarżenia tj. decyzja organu I instancji zasadnie uznana za doręczoną pełnomocnikowi strony skarżącej w dniu 18 grudnia 2008r.

Bez znaczenia dla przedmiotowej sprawy są także podniesione w piśmie procesowym zarzuty dotyczące postanowienia o odmowie przywrócenia terminu do wniesienia odwołania.

Mając na uwadze powyższe należało uznać za odpowiadające prawu stanowisko organu, że wniesienie odwołanie w dniu 12 stycznia 2009 r. od decyzji doręczonej w dniu 18 grudnia 2008 r. nastąpiło z uchybieniem terminu określonego w art.223§2 OP.

Sąd uznając skargę za nieuzasadnioną zobligowany był do jej oddalenia na podstawie art. 151 p.p.s.a.

J.T. 17.11.09r.