Wyrok z dnia 2010-12-10 sygn. VI SA/Wa 1775/10

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Andrzej Czarnecki Sędziowie Sędzia NSA Zdzisław Romanowski Sędzia WSA Zbigniew Rudnicki (spr.) Protokolant sekr. sąd. Agnieszka Gajewiak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 grudnia 2010 r. sprawy ze skargi Z. K. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] lipca 2010 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej oddala skargę

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] lipca 2010 r. wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1270 ze zm.) - dalej k.p.a., art. 4, art. 5 pkt 1, art. 87 ust. 1 i art. 92 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r., Nr 125, poz. 874 ze zm.) - dalej u.t.d. oraz lp. 1. 1. załącznika do tej ustawy Główny Inspektor Transportu Drogowego utrzymał w mocy decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] maja 2010 r. nakładającą na Z. K. (dalej: skarżący, strona) karę pieniężną w wysokości 8000 złotych za wykonywanie transportu drogowego bez wymaganej licencji, z wyłączeniem taksówek.

Do wydania zaskarżonej decyzji doszło w następującym stanie faktycznym i prawnym.

W dniu [...] marca 2010 r. na drodze krajowej nr [...] w miejscowości [...] zatrzymano do kontroli pojazd marki [...] o nr rej. [...] wraz z naczepą o nr rej. [...] kierowany przez p. Z. C., który wykonywał międzynarodowy transport drogowy rzeczy z Polski do Czech w imieniu i na rzecz przedsiębiorców: Z. K. i W. K., wspólników M. spółka cywilna. W trakcie kontroli kierowca okazał jedynie wypis z licencji nr [...] na wykonywanie międzynarodowego zarobkowego przewozu drogowego rzeczy udzielonej na rzecz W. K. Z kontroli został sporządzony protokół nr [...]. Jednocześnie kierowca przesłuchany w charakterze świadka zeznał, iż jest zatrudniony na umowę o pracę na rzecz przedsiębiorców p. Z. K. i p. W. K. prowadzących działalność gospodarczą w ramach spółki cywilnej. W momencie zatrzymania do kontroli kierowca wykonywał międzynarodowy zarobkowy przewóz drogowy w imieniu i na rzecz swojego pracodawcy tj. M. Spółka Cywilna W. K. i Z. K. z Polski do Czech.

Pismem z dnia [...] kwietnia 2010 r. Z. K. został zawiadomiony o wszczęciu postępowania w przedmiotowej sprawie oraz wezwany do okazania licencji na wykonywanie międzynarodowego zarobkowego przewozu drogowego rzeczy ważnej w dniu kontroli.

Następnie pismem z dnia [...] kwietnia 2010 r. organ I instancji wystąpił do Ministerstwa Infrastruktury Biura Obsługi Transportu Międzynarodowego z pytaniem czy skarżący posiada licencję na wykonywanie międzynarodowego zarobkowego przewozu drogowego rzeczy i czy zgłosił kontrolowany pojazd do ewentualnie posiadanych uprawnień.

W odpowiedzi Ministerstwo Infrastruktury poinformowało, iż w bazie Biura Obsługi Transportu Międzynarodowego nie został zarejestrowany przedsiębiorca Z. K.

Jednocześnie w odpowiedzi na telefoniczne zapytanie organu S. Sp. j. poinformowała, iż dnia [...] marca 2010 r. zleciła transport firmie M. s.c. W. K., Z. K.

Pismem z dnia [...] maja 2010 r. skarżący wyjaśnił, iż jako przedsiębiorca posiada jedynie licencję nr [...] na wykonywanie transportu krajowego rzeczy. Jednocześnie w jego ocenie o ile wspólnik spółki cywilnej nie posiadający licencji nie może wykonywać transportu drogowego, to dopuszczalne jest wykonywanie usług transportowych w zakresie transportu drogowego przez pracownika spółki. W niniejszej sprawie usługa transportu międzynarodowego była wykonywana przez pracownika spółki p. Z. C. Jednocześnie strona wskazała, iż w jej ocenie uprawnienia z licencji udzielonej jednemu wspólnikowi stanowią wkład tego wspólnika w prowadzoną wspólnie z innymi w ramach spółki cywilnej działalność gospodarczą.

Decyzją z dnia [...] maja 2010 r. Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego nałożył na skarżącego karę pieniężną w wysokości 8000 złotych wskazując, iż w przypadku prowadzenia działalności gospodarczej w formie spółki cywilnej przedsiębiorcami mającymi zdolność prawną są wspólnicy, nie zaś sama spółka. Dlatego też licencję na prowadzenie zarobkowego transportu drogowego musi uzyskać każdy ze wspólników oddzielnie. Jednocześnie organ wskazał, iż z konstrukcji umowy spółki cywilnej wynika, że w jej ramach każdy ze wspólników jest uprawniony do korzystania ze wszystkich składników spółki na zasadzie współwłasności łącznej. Należy zatem uznać, iż przy występowaniu z wnioskiem o wydanie licencji na transport, każdy ze wspólników ma prawo wykazać, że do celów transportowych dysponuje wspólnym majątkiem spółki (może wskazać te same składniki majątkowe). Natomiast nie można uznać za dopuszczalne wniesienie uprawnień wynikających z licencji na wykonywanie transportu drogowego w charakterze wkładu do spółki cywilnej, gdyż oznaczałoby to zmianę podmiotu uprawnionego z licencji, tj. przeniesienie tego uprawnienia ze wspólnika na wszystkich wspólników. W ramach spółki cywilnej jeden ze wspólników nie może we własnym tylko imieniu zatrudnić pracownika lub posłużyć się inną osobą, w tym innym wspólnikiem, który działałby wyłącznie na jego rzecz, a nie na rzecz wszystkich wspólników.

Wspólnik spółki cywilnej posiadający jedynie licencję na wykonywanie krajowego transportu drogowego rzeczy nie może wykonywać międzynarodowego transportu drogowego rzeczy korzystając z licencji drugiego wspólnika. Wspólnicy w spółce cywilnej są bowiem odrębnymi przedsiębiorcami, a zatem i samoistnymi podmiotami uprawnień licencyjnych.

Jednocześnie organ podkreślił, iż przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą ma obowiązek dołożyć należytej staranności, aby działalność ta była prowadzona zgodnie z przepisami prawa. Jest on bowiem profesjonalistą, od którego wymaga się znajomości przepisów prawa w danym zakresie działalności i do stosowania wynikających z niego obowiązków.

W odwołaniu od powyższej decyzji skarżący wskazał, iż usługa wykonywana przez kierowcę kontrolowanego pojazdu była wykonywana w imieniu i na rzecz spółki cywilnej M., a nie wyłącznie na jego rzecz. Dlatego też, w jego ocenie, umowa spółki cywilnej powinna być traktowana jako forma prawna współdziałania gospodarczego, a jednocześnie w wyniku tej umowy należy uznać spółkę za przedsiębiorcę. Zawarcie bowiem umowy spółki cywilnej prowadzi do powstania trwałego stosunku zobowiązaniowego między wspólnikami, a zasadniczym świadczeniem jest zachowanie wspólników zmierzające do osiągnięcia wspólnego celu gospodarczego. Do spółki cywilnej mogą być wniesione także określone prawa, a nie tylko wkłady mające wartość majątkową. Skoro jeden ze wspólników posiadał licencję na wykonywanie międzynarodowego transportu drogowego, to organ powinien odstąpić od wymierzania kary pieniężnej. Ponadto skarżący wskazał, iż po kontroli w dniu [...] marca 2010 r. została wydana również druga decyzja nakładająca karę pieniężną, w której określono jako przedsiębiorców do ukarania zarówno W. K. jak i skarżącego.

Decyzją z dnia [...] lipca 2010 r. Główny Inspektor Transportu Drogowego utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy. W uzasadnieniu organ wskazał, iż spółka cywilna nie posiada zdolności prawnej, więc nie może być podmiotem praw i obowiązków. Za przedsiębiorców uważa się tylko wspólników tej spółki w zakresie wykonywanej przez nich działalności gospodarczej. Sama zaś spółka cywilna przedsiębiorcą nie jest. Jednocześnie organ podkreślił, iż przepisy ustawy o transporcie drogowym jednoznacznie wskazują, że obowiązek uzyskania licencji na wykonywanie transportu drogowego dotyczy przedsiębiorcy, który podejmuje i wykonuje działalność gospodarczą w zakresie transportu. Dlatego też, gdy wspólnik spółki cywilnej uzyska wpis w ewidencji działalności gospodarczej, bądź w rejestrze przedsiębiorców w KRS określając jako przedmiot wykonywanej działalności gospodarczej transport drogowy i będzie tego rodzaju działalność wykonywał, to ciąży na nim obowiązek uzyskania licencji. W przeciwnym razie należy uznać, że prowadzi działalność regulowaną bez wymaganego uprawnienia.

Jednocześnie uzyskanie licencji przez jednego ze wspólników nie zwalnia z tego obowiązku pozostałych wspólników. Wymóg ten nie stanowi ograniczenia konstytucyjnej zasady wolności działalności gospodarczej, gdyż zasada ta obejmuje wolność wyboru rodzaju działalności i wolność wykonywania wybranej sfery tej działalności. Nie oznacza jednak dopuszczalności wykonywania działalności regulowanej bez uzyskania wymaganych uprawnień.

Na powyższą decyzję skarżący wniósł skargę, w której zarzucił organowi nieustosunkowanie się do zarzutu niekonsekwencji w jego działaniach oraz w ocenie materiału dowodowego dokonanego przez organ I instancji polegających na wydaniu innej decyzji, w której jako przedsiębiorców określono M.W. K., Z. K. W ocenie skarżącego należy zatem uznać, iż spółka cywilna powinna być traktowana jako przedsiębiorca. Ponadto skarżący wskazał, iż obecnie również on posiada licencję na wykonywanie międzynarodowego transportu drogowego wydaną dnia [...] lipca 2010 r. Skarżący wyjaśnił, iż brak licencji wynikał z błędnego przekonania, że dla spółki wystarczającym dokumentem uprawniającym do wykonania międzynarodowego transportu drogowego jest wniesienie licencji przez jednego ze wspólników.

W odpowiedzi na skargę organ w całości podtrzymał swoje stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji wnosząc o oddalenie skargi. Jednocześnie organ wskazał, iż bez znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy jest fakt posiadania przez skarżącego licencji z dnia [...] lipca 2010 r.

Pismem z dnia [...] września 2010 r. skarżący w uzupełnieniu swojej skargi wskazał, iż w związku z kontrolą z dnia [...] marca 2010 r. organ I instancji wydał decyzję z dnia [...] kwietnia 2010 r. nakładającą karę pieniężną na obydwu wspólników tj. W. K. i Z. K. Kara powyższa została wykonana, a zatem w jego ocenie dalsze prowadzenie postępowania w niniejszej sprawie było bezzasadne.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle paragrafu drugiego powołanego wyżej artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Innymi słowy, wchodzi tutaj w grę kontrola aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dokonywana pod względem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi, nie zaś według kryteriów odnoszących się do słuszności rozstrzygnięcia.

Ponadto, co wymaga podkreślenia, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r.- Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., zwanej dalej p.p.s.a.).

Rozpoznając skargę w świetle powyższych kryteriów należy uznać, że nie zasługuje ona na uwzględnienie.

Przedmiotem rozpoznania przez Sąd była skarga na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] lipca 2010 r., którą utrzymano w mocy decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] maja 2010 r. nakładającą na skarżącego karę pieniężną w wysokości 8000 złotych za wykonywanie transportu drogowego bez wymaganej licencji.

Podstawowy problem w niniejszej sprawie sprowadza się do oceny, czy w licencja na wykonywanie międzynarodowego zarobkowego przewozu drogowego rzeczy udzielona jednemu ze wspólników spółki cywilnej może być również wykorzystywana przez drugiego wspólnika tej spółki. Ponadto, w ocenie skarżącego, to właśnie spółka cywilna powinna być traktowana jako przedsiębiorca.

Dokonując analizy niniejszej sprawy Sąd uznał, iż zarzuty skarżącego są błędne. Należy zauważyć, iż kwesta korzystania z licencji przez drugiego ze wspólników spółki cywilnej, jak i kwestia ustalenia czy spółka cywilna jest przedsiębiorcą były już wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć zarówno wojewódzkich sądów administracyjnych, jak i Naczelnego Sądu Administracyjnego. Przede wszystkim w uchwale siedmiu sędziów NSA z dnia 15 października 2008 r., sygn. akt II GPS 5/08 Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że spółka cywilna jest stosunkiem zobowiązaniowym wywołującym skutki między wspólnikami. Jednocześnie spółka ta nie ma osobowości prawnej, jak również nie przysługuje jej zdolność prawna. Z samej istoty cywilnoprawnego pojęcia spółki wynika, że podmiotowość prawną spółce cywilnej można przypisać tylko wtedy, gdy w akcie normatywnym dopuszcza się do obrotu w określonej sferze prawnej jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej bez wymagania przyznania im podmiotowości na podstawie ustaw.

W myśl art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2007 r., Nr 155, poz. 1095) – dalej u. s.d.g. przedsiębiorcą w rozumieniu ustawy jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną - wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą. Ponadto, zgodnie z ust. 2 tego artykułu za przedsiębiorców uznaje się także wspólników spółki cywilnej w zakresie wykonywanej przez nich działalności gospodarczej. W przepisie tym ustawodawca przesądził, iż za przedsiębiorców uznaje się tylko samych wspólników spółki cywilnej w zakresie wykonywanej przez nich działalności gospodarczej. Ustawa wyklucza zatem możliwość występowania w obrocie gospodarczym spółki cywilnej jako samodzielnego podmiotu. Jest ona wyłącznie stosunkiem obligacyjnym powstałym na mocy zawartej przez wspólników umowy. Spółka cywilna nie ma także własnej firmy, choć może występować pod nazwą, z tym jednak zastrzeżeniem, iż we wszystkich jej oznaczeniach powinna występować imieniem wszystkich wspólników (zob. Brożyna Michał, Chudzik Mariusz, Kohutek Konrad, Molis Janusz, Szuster Sergiusz, Komentarz do ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, LEX/el. 2005).

Należy zatem zauważyć, iż powyższa ustawa jednoznacznie wskazuje, iż za przedsiębiorcę uznaje się wyłącznie wspólników spółki cywilnej w zakresie prowadzonej przez nich działalności gospodarczej, natomiast nie może być uznana za przedsiębiorcę spółka cywilna. W ustawie o transporcie drogowym brak jest unormowania, z którego, choćby pośrednio, można byłoby wyprowadzać wniosek, że ustawodawca przyznaje spółkom cywilnym podmiotowość prawną w zakresie prawa transportowego. Dlatego też udzielenie wspólnikowi spółki cywilnej licencji na podjęcie i wykonywanie transportu drogowego nie może być rozumiane jako udzielenie licencji spółce cywilnej (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 maja 2008 r., sygn. akt II GSK 106/08). Jeżeli bowiem działalność gospodarcza prowadzona w ramach spółki cywilnej podlega reglamentowaniu, to przedsiębiorca (a zatem wspólnik spółki cywilnej) może taką działalność podjąć po uzyskaniu m. in. licencji stosownie do przepisów ustawy o swobodzie działalności gospodarczej oraz ustaw odrębnych regulujących zasady ich udzielania. W myśl natomiast art. 5 ust. 1 u.t.d. podjęcie i wykonywanie transportu drogowego wymaga uzyskania odpowiedniej licencji na wykonywanie transportu drogowego. W art. 5 ust. 3 pkt 1 i pkt 2 u.t.d. określono wymogi dotyczące dobrej reputacji i kompetencji zawodowych przedsiębiorcy, przy czym w sposób szczegółowy opisano wymogi dotyczące jednostek organizacyjnych działających w formie osób prawnych i osobowych spółek handlowych (jawnych i komandytowych).

Należy zauważyć, że licencja na wykonywanie transportu drogowego jest decyzją administracyjną uprawniającą do podejmowania i wykonywania działalności gospodarczej w zakresie transportu drogowego. Jest to zatem indywidualne uprawnienie przyznawane na podstawie przepisów prawa publicznego, upoważniające do wykonywania określonej działalności i wymagające posiadania określonych kwalifikacji. Jednocześnie jest to uprawnienie osobiste, które nie może być przedmiotem obrotu prawnego ani użyczenia między adresatem decyzji a osobą trzecią.

Licencje jako akty wydawane przez organy administracji publicznej są źródłem uzyskania przez licencjobiorcę uprawnień w sferze stosunków publicznoprawnych. Z tej też przyczyny co do zasady nie stanowią one przedmiotu obrotu, w szczególności dokonywanego w drodze czynności cywilnoprawnych. Zasadę tę potwierdza ustawodawca w art. 13 ust. 1 u.t.d. stwierdzając, że "licencji nie można odstępować osobom trzecim ani przenosić uprawnień z niej wynikających na osobę trzecią, z zastrzeżeniem ust. 2". W ust. 2 artykułu 13 u.t.d. ustawodawca przewidział sytuacje, w których dopuszczalne jest przeniesienie uprawnień wynikających z licencji, z tym jednak, że w wymienionych w tym przepisie przypadkach uprawnienia nie są przenoszone skutkiem realizacji woli licencjobiorcy, lecz jako wynik działań władczych z zakresu administracji publicznej (decyzji administracyjnej wydanej przez licencjodawcę).

Jednocześnie należy podkreślić, iż licencja na prowadzenie transportu drogowego udzielona jednemu ze wspólników nie jest składnikiem wspólnego majątku spółki cywilnej. Dlatego też nie może być ona wykorzystywana przez wspólników nielegitymujących się uprawnieniami z licencji. Wkład wspólnika spółki cywilnej legitymującego się licencją transportową może polegać na świadczeniu tylko przez niego usług transportowych, natomiast nie może oznaczać przejścia bezpośrednio na spółkę samej licencji lub wynikających z niej uprawnień. Licencja ta bowiem oraz wynikające z niej uprawnienia przysługujące wyłącznie podmiotowi określonemu w decyzji administracyjnej są prawami niezbywalnymi, a zatem nie mogą być przedmiotem obrotu i tym samym wkładu do spółki cywilnej (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 lipca 2009 r., sygn. akt II GSK 1107/08).

Dlatego też uprawnienia nadane licencją są ściśle związane z podmiotem, który uzyskał licencję. Nie mają charakteru praw majątkowych, nie są więc składnikiem wspólnego majątku (przedmiotem współwłasności łącznej wspólników spółki cywilnej). Nie mogą być przenoszone na inne podmioty, co wprost potwierdza unormowanie zawarte w art. 13 ust. 1 u.t.d. (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 maja 2008 r., sygn. akt II GSK 106/08).

W ocenie Sądu organ prawidłowo zatem nałożył na skarżącego karę pieniężną. Z materiału dowodowego zebranego w sprawie wynika bowiem jednoznacznie, iż w dniu kontroli skarżący nie posiadał licencji na wykonywanie międzynarodowego zarobkowego przewozu drogowego rzeczy. Odnosząc się do wskazanych powyżej przepisów Sąd zauważa, iż fakt posiadania licencji przez W. K. – wspólnika skarżącego w spółce cywilnej – nie pozwala na uznanie, iż skarżący również licencję taką posiada, bądź może korzystać z licencji wspólnika. Jak wskazano wyżej licencja taka jest bowiem uprawnieniem o charakterze osobistym, a zatem legitymować się nią może wyłącznie ten przedsiębiorca, któremu licencja została udzielona.

Za niezasadne należy uznać również argumenty skarżącego odnośnie jego błędnego przekonania, iż wystarczającym dokumentem uprawniającym do wykonywania międzynarodowego transportu drogowego jest wniesienie licencji przez jednego ze wspólników spółki nie zasługuje na uwzględnienie. Jak bowiem słusznie wskazał organ II instancji podmiot prowadzący działalność gospodarczą ma obowiązek dołożenia należytej staranności przy wykonywaniu tej działalności, jak również prowadzić tę działalność zgodnie z przepisami obowiązującego prawa. Na przedsiębiorcy spoczywa obowiązek znajomości i przestrzegania przepisów prawa odnoszących się do przedmiotu prowadzonej działalności.

Ponadto należy zauważyć, iż w przypadku gdy wszystkim wspólnikom zostaje zlecony przewóz wykonywany bezpośrednio przez kierowcę, to wspólnicy ci są stronami zawartej z osobą trzecią umowy, na podstawie której wykonywany jest przewóz. W takiej sytuacji kierowca wykonujący przewóz działa na rzecz wszystkich wspólników jako zatrudniony przez nich pracownik. Pracodawcą bowiem kierowcy, wykonującego w ramach spółki cywilnej przewóz objęty obowiązkiem posiadania licencji jest spółka, reprezentowana przez wszystkich wspólników, na których rachunek wykonywany jest omawiany przewóz, nie zaś tylko i wyłącznie podmiot posiadający licencję. Natomiast w sytuacji, gdyby osoba kierująca pojazdem była zatrudniona wyłącznie przez przedsiębiorcę legitymującym się licencją, wówczas taki przewóz byłby wykonywany na rachunek tego przedsiębiorcy, a więc już nie na rachunek spółki, a tym samym i drugiego wspólnika (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 maja 2008 r., sygn. akt II GSK 103/08).

Dlatego też posłużenie się kierowcą, wykonującym transport drogowy w imieniu i na rachunek wspólników spółki cywilnej, nakłada na każdego ze wspólników obowiązek posiadania licencji na wykonywanie transportu drogowego, stosownie do przepisu art. 5 ust. 1 u.t.d.

W ocenie Sądu niezasadne są również zarzuty skarżącego dotyczące kwestii nałożenia kary pieniężnej na dwóch wspólników spółki cywilnej za używanie nieprawidłowych wykresówek w innej sprawie, z uwagi na fakt, iż okoliczności te nie są przedmiotem badania przez Sąd w niniejszej sprawie. Na marginesie należy jednak zauważyć, iż przedmiotem rozpoznawanej sprawy jest brak wymaganej licencji przez jednego ze wspólników spółki cywilnej. Dlatego też należało nałożyć karę pieniężną tylko tego wspólnika, który wymaganej licencji nie posiadał. Natomiast w sprawie, którą skarżący wskazuje, stroną postępowania są obydwaj wspólnicy, gdyż przedmiotem tej sprawy jest używanie nieprawidłowych wykresówek w ramach międzynarodowego transportu drogowego rzeczy wykonywanego w imieniu i na rzecz obydwu przedsiębiorców wykonujących działalność gospodarczą w ramach spółki cywilnej.

Reasumując, w ocenie Sądu, organy prawidłowo dokonały oceny stanu faktycznego sprawy, zaś zaskarżona decyzja nie narusza w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy zarówno przepisów prawa procesowego, jak i przepisów prawa materialnego zawartych w ustawie o transporcie drogowym.

Ponadto oceniając zaskarżoną decyzję Sąd nie stwierdził żadnych innych uchybień, których istnienie powinien uwzględnić z urzędu.

W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 127, ze zm.) orzekł jak w sentencji wyroku.