Wyrok z dnia 2011-01-18 sygn. I OSK 1507/10

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Monika Nowicka Sędziowie sędzia NSA Leszek Leszczyński (spr.) sędzia del. NSA Jerzy Solarski Protokolant st. inspektor sądowy Urszula Radziuk po rozpoznaniu w dniu 18 stycznia 2011r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej H. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 16 czerwca 2010 r. sygn. akt IV SA/Wr 112/10 w sprawie ze skargi H. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego we Wrocławiu z dnia [...] listopada 2009 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia opłaty za pobyt w domu pomocy społecznej oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 16 czerwca 2010 r., sygn. akt IV SA/Wr 112/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oddalił skargę H. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego we Wrocławiu z dnia [...] listopada 2009 r., nr [...] w przedmiocie ustalenia opłaty za pobyt w domu pomocy. Wyrok powyższy zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] listopada 2009 r., nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze we Wrocławiu, po rozpatrzeniu odwołania H. P. od decyzji Kierownika Działu Pomocy Instytucjonalnej Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej we Wrocławiu z dnia [...] października 2009 r., nr [...], zmieniającej decyzję z dnia [...] marca 2009 r., nr [...], przez ustalenie od dnia [...] maja 2009 r. do dnia [...] kwietnia 2010 r. opłaty za pobyt H.P. w Domu Pomocy Społecznej "[...]" we W. w wysokości [...] zł miesięcznie, na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., art. 61 ust. 2 pkt 1, w związku z art. 8 ust. 3 i ust. 11 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2008 r. Nr 115, poz. 728 ze zm.) utrzymało powyższą decyzję w mocy.

Decyzja pierwszoinstancyjna była poprzedzona decyzjami, ustalającymi dochód w innej wysokości. I tak decyzją z dnia [...] marca 2009 r. ustalono opłatę w wysokości [...] zł miesięcznie, decyzją z dnia [...] kwietnia 2009 r. zmieniono tę decyzję w ten sposób, że od dnia [...] kwietnia 2009 r. opłata wynosiła [...] zł miesięcznie (w wyniku zmiany wysokości dochodu strony oraz kosztu utrzymania mieszkańca domu pomocy społecznej). Następnie, decyzją z dnia [...] maja 2009 r. sprostowaną postanowieniem z dnia [...] czerwca 2009 r. (nr [...]), organ pierwszej instancji zmienił decyzję z dnia [...] kwietnia 2009 r. i ustalił od dnia [...] maja 2009 r. do dnia [...] kwietnia 2010 r. opłatę w wysokości [...] zł miesięcznie, wskazując, że w związku z uzyskaniem jednorazowego dochodu ze sprzedaży mieszkania, za kwotę [...] zł, uległ zmianie dochód Strony, który teraz wynosi [...] zł, a zatem opłata za pobyt w DPS wynosi [...] zł miesięcznie.

H.P. odwołał się od powyższej decyzji do Samorządowego Kolegium Odwoławczego we Wrocławiu, które decyzją z dnia [...] lipca 2009 r. ([...]), uchyliło zaskarżoną decyzję w całości i umorzyło postępowanie pierwszej instancji wskazując, że decyzja została wydana z naruszeniem przepisów postępowania administracyjnego.

W dniu [...] października 2009 r. organ pierwszej instancji zawiadomił H.P. o wszczęciu postępowania w sprawie ustalenia opłat za pobyt w domu pomocy społecznej, w związku z uzyskaniem jednorazowego dochodu, przekraczającego pięciokrotnie kwotę kryterium dochodowego osoby samotnie gospodarującej. W wyniku przeprowadzonego postępowania, organ pierwszej instancji wydał decyzję z dnia [...] października 2009 r., w której zmienił decyzję z dnia [...] marca 2009 r. (nr [...]) i ustalił od dnia [...] maja 2009 r. do dnia [...] kwietnia 2010 r. opłatę za pobyt H.P. w Domu Pomocy Społecznej w wysokości [...] zł miesięcznie.

H.P. wniósł odwołanie również od tej decyzji. Stwierdził, że zaskarżona decyzja narusza art. 107 § 1 i § 3 k.p.a. Zakwestionował też zastosowanie art. 8 ust. 11 ustawy o pomocy społecznej. Podał, że w decyzji nie podano przepisu uzasadniającego żądanie ponoszenia pełnych opłat za pobyt w domu pomocy społecznej, a fakt, że został zwolniony przez Urząd Skarbowy z obowiązku opłaty podatku dochodowego dowodzi, że suma uzyskana ze sprzedaży mieszkania nie jest dochodem.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze we Wrocławiu zaskarżoną decyzją z dnia [...] listopada 2009 r. ([...]), utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

H.P. wniósł na decyzję Kolegium skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, w której zakwestionował zastosowanie w jego sprawie art. 8 ust. 11 ustawy o pomocy społecznej. Oświadczył, że nie jest "osobą samotnie gospodarującą", a tym samym nie podlega kryterium dochodowemu. Pod adresem decyzji Kolegium skierował zarzut braku odpowiedzi na pytanie, dotyczące ustawowych podstaw wliczenia do dochodu sumy pieniędzy uzyskanej ze sprzedaży mieszkania. Wydanie decyzji bez podstawy prawnej powoduje naruszenie art. 7 Konstytucji RP. Oświadczył, że odwołanie rozpatrywano w Kolegium w trybie zaocznym, czym naruszono art. 10 § 1 k.p.a.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze we Wrocławiu wniosło o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Dodatkowo pismem z dnia [...] marca 2010 r. nazwanym "Krytyczne uwagi", skarżący wskazał m.in. że organ bezprawnie uznał kwotę [...] zł uzyskaną ze sprzedaży mieszkania za dochód. Powyższe uwagi powtórzył w piśmie złożonym na rozprawie w dniu 2 czerwca 2010 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w dniu 16 czerwca 2010 r., sygn. akt IV SA/Wr 112/10 oddalił skargę stwierdzając, że zaskarżona decyzja jest zgodna z prawem.

W uzasadnieniu wskazano, że ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2008 r. Nr 115, poz. 728 ze zm.) jest regulacją kompletną i zupełną w zakresie rodzajów, form, oraz trybu udzielania pomocy społecznej. Regulacja poszczególnych kwestii może być przeprowadzona bezpośrednio lub pośrednio (gdy przepisy ustawy odsyłają w zakresie nieuregulowanym w ustawie do innych aktów prawnych). Z analizy uregulowań art. 8 ust. 3, ust. 4 i ust. 11 ustawy o pomocy społecznej wynika, że ustawodawca jednoznacznie zdefiniował w ustawie pojęcie dochodu, a także wymienił składniki, których do dochodu się nie wlicza. Nie odniósł się przy tym ani do ustawy o podatku od spadków i darowizn, ani ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wbrew zatem twierdzeniom skarżącego, przepisy tych ustaw nie mają zastosowania przy obliczaniu dochodu w sprawach o przyznawanie pomocy społecznej. Podkreślono, iż żaden z powołanych w odwołaniu skarżącego wydatków nie został ujęty w katalogu zawartym w ust. 3 powyższego przepisu, co skutkuje tym, iż nie można, ustalając dochód skarżącego w przedmiotowej sprawie, odliczyć tych kwot od sumy uzyskanej ze sprzedaży mieszkania.

Sąd Wojewódzki wskazał, że na gruncie przepisów ustawy o pomocy społecznej pod pojęciem dochodu rozumieć należy wszelkie dochody bez względu na tytuł i źródło ich uzyskania, z wyłączeniem odliczeń i pomniejszeń enumeratywnie w przepisach wymienionych (art. 8 ust. 3 i 4 ustawy). Wskazane zaś w ustawie wyjątki nie przewidują wyłączeń jakiejkolwiek grupy przychodów z tego tylko tytułu, że nie podlegają one opodatkowaniu. Stwierdzono wobec powyższego, że w przedmiotowej sprawie organy administracji publicznej obu instancji postąpiły zgodnie z prawem. Organ I instancji zgodnie z przepisami o pomocy społecznej obliczył wysokość dochodu osiągniętego przez skarżącego z tytułu sprzedaży lokalu i co za tym idzie zgodnie z art. 105 ust. 6 ustawy o pomocy społecznej, zmienił wysokość odpłatności za pobyt w domu opieki społecznej. Z tego też powodu trafne było rozstrzygnięcie organu II instancji, który przedmiotową decyzję utrzymał w mocy, uznając argumentację w niej zawartą za zasadną.

Sąd I instancji uznał, iż również pozostałe zarzuty skargi są nieuzasadnione, szczególnie ten dotyczący uniemożliwienia skarżącemu czynnego udziału w postępowaniu odwoławczym.

W skardze kasacyjnej, wnosząc o uchylenie zaskarżonego wyroku i rozpoznanie skargi, zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, H.P. zarzucił Sądowi I instancji naruszenie prawa materialnego przez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na:

-zastosowaniu art. 8 ust. 11 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej który to przepis określa prawo do świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej do ustalenia odpłatności za pobyt w domu pomocy społecznej, stanowiący świadczenie niepieniężne (art. 36 ust. 2 pkt. o ustawy o pomocy społecznej)

-nieprawidłowym określeniu definicji dochodu o którym mowa w art. 61 ust. 2 pkt. 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej poprzez zastosowanie analogii do świadczeń pieniężnych z ustawy o pomocy społecznej, gdy tymczasem ustawodawca nie określił definicji dochodu dla świadczenia niepieniężnego, a jedynie określił, że odpłatność ma stanowić nie więcej niż 70% tego dochodu bez określenia, co rozumie przez dochód,

-zastosowaniu interpretacji rozszerzającej odnośnie definicji "dochodu".

Zdaniem skarżącego kasacyjnie nie ma podstaw prawnych, aby do obliczania dochodu, o którym mowa w art. 61 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej stosować te przepisy ustawy, które odnoszą się do świadczeń pieniężnych. Jeżeli nie ma przepisu prawa, który by wskazywał co stanowi podstawę do obliczania dochodu dla świadczenia niepieniężnego, organy nie mogą swobodnie i autorytatywnie określać tej definicji. Nigdzie w ustawie nie ma mowy o tzw. dochodzie uzyskanym ze sprzedaży mieszkania, które skarżący kasacyjnie, będąc osobą starszą i samotną, zmuszony był sprzedać. Otrzymane środki pieniężne były ekwiwalentem posiadanego mieszkania, ale nie stanowiły jego dochodu. Unormowania prawne zawierają w tym zakresie lukę prawną, ponieważ nie wskazują sposobu obliczania takiego dochodu jak również nie odsyłają do żadnych obowiązujących regulacji.

W ocenie autora skargi kasacyjnej, Samorządowe Kolegium Odwoławcze we Wrocławiu dokonało niewłaściwej interpretacji dochodu, o jakim mowa w art. 8 ust. 3 ustawy o pomocy społecznej. Jego zdaniem wszystkie definicje zawiera art. 6 ustawy o pomocy społecznej i jeżeli w tym przepisie nie podano definicji dochodu, to należy posłużyć się innymi ustawami, np. ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl tej ustawy otrzymane środki pieniężne z tytułu sprzedaży mieszkania nie podlegają podatkowi od osób fizycznych. System fiskalny nie uznał tych środków finansowych jako dochód i nie naliczył z tego tytułu podatku dochodowego. Artykuł 8 ustawy o pomocy społecznej na który powołują się zarówno organy administracyjne jak i Wojewódzki Sąd Administracyjny, odnosi się tylko do osób korzystających ze świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej, a w rozpatrywanej sprawie mamy do czynienia ze świadczeniami niepieniężnymi. Przepisy ustawy o pomocy społecznej odnoszące się do odpłatności za pobyt w domu pomocy społecznej posługują się pojęciem dochodu, przy czym ani wyraźnie nie odsyłają do art. 8 tej ustawy, ani nie zawierają własnej definicji dochodu dla potrzeb tej odpłatności. Tym samym zastosowanie art. 8 ustawy do obliczania dochodu związanego z określeniem odpłatności za pobyt w domu pomocy społecznej jest błędne.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Stosownie do unormowania art. 174 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm., dalej: p.p.s.a.), skarga kasacyjna może być oparta na zarzucie naruszenia prawa materialnego lub naruszenia przepisów postępowania. Zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, będąc związany jej zarzutami i biorąc pod uwagę z urzędu jedynie nieważność postępowania.

Autor skargi kasacyjnej formułuje na gruncie art. 174 pkt 1 p.p.s.a. wyłącznie zarzuty naruszenia prawa materialnego, określając je jako niewłaściwe zastosowanie wskazanych przepisów, którego formą jest z jednej strony zastosowanie art. 8 ust. 11 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2008 r. Nr 115, poz. 728 ze zm.), a z drugiej - nieprawidłowe określenie definicji dochodu na gruncie art. 61 ust. 2 pkt 1 tej ustawy, w odniesieniu do której w jego ocenie zastosowano wykładnię rozszerzającą. Zarzuty powyższe, pomimo nierozróżnienia formy niewłaściwego zastosowania i błędnej wykładni przy formułowaniu zarzutu głównego oraz mimo braku argumentacyjnego rozwinięcia obu wskazanych w art. 174 pkt 1 p.p.s.a. form naruszenia prawa materialnego, są merytorycznie czytelne, co prowadzi do ich rozpoznania w toku kontroli kasacyjnej.

Zarzut zastosowania art. 8 ust. 11 ustawy o pomocy społecznej, odnoszący się w istocie do zbędnego zastosowania tego przepisu dla określania odpłatności za pobyt w domu pomocy społecznej opiera się na rozróżnieniu dwu form świadczeń z pomocy społecznej – pieniężnych i niepieniężnych oraz, przy zaliczeniu pobytu i usług w domu pomocy społecznej na gruncie art. 36 ust. 2 pkt o) ustawy do świadczeń niepieniężnych, na wywiedzeniu braku podstaw do określenia dochodu wnioskodawcy na gruncie tego art. 8 ust. 11 ustawy.

Zarzut nie jest zasadny. Akt normatywny, zatytułowany "ustawa o pomocy społecznej", którego celem i przedmiotem jest całościowa i wyczerpująca regulacja świadczeń z pomocy społecznej, winien być stosowany i interpretowany jako regulacja kompleksowa, w której powiązania systemowe przesądzają o mocnych zależnościach treściowych pomiędzy regulacjami poszczególnych przepisów prawnych, a także wpływają na zastosowanie regulacji, ulokowanych w innych ustawach. Oznacza to, że przepis prawny, zawarty w dziale I rozdziale I tej ustawy, zatytułowanym "Zasady ogólne i zakres podmiotowy ustawy" (co dodatkowo wzmacnia rolę zawartych tam przepisów jako przepisów zasadniczych dla całej ustawy oraz dla innych regulacji z zakresu pomocy społecznej), winien być brany pod uwagę jako potencjalna, samodzielnie lub łącznie z innymi przepisami tej ustawy, podstawa decyzji administracyjnej z zakresu pomocy społecznej. Jest bowiem zasadą prawa (zasadą ogólną), rozumianą jako norma szczególnie doniosła aksjologicznie lub jako standard, w świetle którego należy widzieć uregulowania szczegółowe i który w ten sposób opcjonalnie je dopełnia. Jedynie konkretne i szczególne uregulowanie jakiejś kwestii w częściach (przepisach) szczegółowych ustawy o pomocy społecznej, odmienne od regulacji w tym dziale i rozdziale tej ustawy, a niesprzeczne z wyrażoną w nich aksjologią (istotą unormowania), wymagałoby rozważenia kwestii pierwszeństwa wykorzystania argumentów interpretacyjnych z przepisów szczegółowych, chociaż i tak nie wyłączałoby zastosowania tych przepisów ogólnych, jako przepisów dodatkowych czy uzupełniających treść, wynikającej z tych przepisów szczegółowych, normatywnej podstawy decyzji.

Ustawodawca w art. 8 ust. 11 ustawy reguluje sposób rozliczenia kwoty dochodu wnioskodawcy w sytuacji uzyskania w ciągu 12 miesięcy poprzedzających miesiąc złożenia wniosku lub w okresie pobierania świadczenia z pomocy społecznej jednorazowego dochodu, przewyższającego pięciokrotnie wskazaną w tym przepisie kwotę, w zależności od sposobu gospodarowania wnioskodawcy. Przepis ten, interpretowany łącznie z art. 8 ust. 3 ustawy, określającym to, co uważa się za dochód (z odpowiednimi pomniejszeniami oraz z wyjątkiem składników dochodu nie wliczanych do tego dochodu, a wymienionych w ust. 4 tego przepisu), określa sposób wpływu uzyskanego dochodu na rodzaj i wielkość świadczenia z pomocy społecznej. Stanowi przy tym jedyne miejsce w ustawie, w którym wpływ ten został określony i odnosi się zarówno do świadczeń pieniężnych jak i świadczeń niepieniężnych. To że ustawodawca normuje kwestie świadczeń pieniężnych w art. 8 ust. 1 oraz ust. 2 tej ustawy nie oznacza, że do takiego rodzaju świadczeń należy odnosić wszystkie jednostki redakcyjne art. 8 ustawy tylko. Ust. 3, ust. 4 i dalsze jednostki tego przepisu, w tym jego ust. 11 odnoszą się bowiem do dochodu, który stanowi uniwersalne kryterium określenia wielkości świadczenia z zakresu pomocy społecznej, zarówno pieniężnego jak i niepieniężnego.

W związku z powyższym, posłużenie się przez organy administracji i zaakceptowane w toku sądowej kontroli przez Sąd I instancji w zaskarżonym wyroku, przepisem art. 8 ust. 11 ustawy do określenia sytuacji dochodowej wnioskodawcy, rzutującej na wysokość opłaty za jego pobyt w domu pomocy społecznej jest trafne i nie może prowadzić w wyniku przeprowadzenia kontroli kasacyjnej zaskarżonego wyroku, do stwierdzenia jego niezgodności w tym zakresie z prawem.

Konstatacja powyższa wpływa na niezasadność pozostałych zarzutów wskazanych w skardze kasacyjnej. Zastosowanie bowiem art. 8 ust. 11 ustawy do określania składników dochodu wnioskodawcy rzutuje na sposób interpretacji terminu "dochód". Autor skargi kasacyjnej nie odnosi jednak argumentacji przy tym zarzucie (poza wskazaniem na rozszerzającą wykładnię terminu "dochód") do wykazania, na czym polegał błędny charakter wykładni dokonanej przez Sąd I instancji w odniesieniu do przepisu określającego definicję dochodu, w szczególności czy dotyczył on przebiegu procesu wykładni (kolejności odwołania się do jej reguł) czy sposobu wykorzystania poszczególnych dyrektyw i argumentów wykładni czy też samego rezultatu wykładni (treści zrekonstruowanej normy) jako podstawy treści zaskarżonego wyroku.

Definicja ustawowa terminu "dochód" określona została we wskazanych wyżej jednostkach redakcyjnych art. 8 ustawy, z wyjściowym ujęciem jego elementów w ust. 3 tego przepisu. Systematyka tego przepisu nie wskazuje przy tym na jakąkolwiek analogię w zastosowaniu tej definicji, bowiem jest ona sformułowana dla określania każdej podstawy wymiaru świadczenia, w tym przypadku, w formie odpłatności za uzyskane świadczenie (pobyt w domu pomocy społecznej i uzyskiwane tam usługi), co przecież wpływa bezpośrednio na wyznaczenie wymiaru samego świadczenia. Art. 61 ust. 2 ustawy reguluje podmiot i wysokość opłaty, uzależnionej właśnie od uzyskiwanego dochodu, elementy którego zostały określone w art. 8 ust. 11 tej ustawy. Brak bezpośredniego odesłania do tego przepisu, w sytuacji, gdy jedynie w tym przepisie określone zostały brane pod uwagę składniki dochodu wnioskodawcy, nie może prowadzić do przyjęcia, iż przepis ten zastosowany został niezasadnie. Przeciwnie, jego niezastosowanie, powiązane np. ze wskazywanym przez skarżącego poszukiwaniem rozwiązań w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, oznaczałoby wydanie decyzji niezgodnej z prawem z powodu niezastosowania przepisu ogólnego ustawy o pomocy społecznej. Nie ma przy tym znaczenia, że przepis art. 8 ust. 3 czy ust. 11 zawiera rodzaj definicji, umieszczonej w przepisie znajdującym się obok art. 6, będącego przepisem grupującym definicje ustawowe tego aktu, bowiem systematyka taka nie wpływa na sposób rozumienia definicji dochodu, jak też definicji zawartych w art. 6 ustawy.

W ocenie Składu Orzekającego NSA to względy technicznoprawne, wynikające ze wskazania pomniejszeń dochodu, wyjątków oraz szczególnych sytuacji, w których dochód powstaje, zadecydowały o tym, że nie mogła powstać definicja dochodu o zwięzłości i w kształcie słownym definicji umieszczonych w art. 6 ustawy. Nie ma to jednak żadnego znaczenia ani dla potrzeby zastosowania art. 8 ust. 3 i ust. 11 ustawy w kontrolowanym przez Sąd I instancji postępowaniu administracyjnym ani dla przyjęcia tej definicji i określenia na jej podstawie w tym postępowaniu administracyjnym dochodu wnioskodawcy.

Tym samym nie można mówić o wykładni rozszerzającej terminu "dochód". Fakt braku wskazania w ustawie literalnie podstaw do wliczenia środków uzyskanych konkretnie ze sprzedaży mieszkania do kwoty dochodu, od której uzależniona jest opłata za pobyt w domu pomocy społecznej nie może też oznaczać, co podnosił autor skargi kasacyjnej, luki w prawie w sytuacji, gdy treść art. 8 ust. 11 ustawy wskazuje w sposób ogólny na wpływ uzyskania jednorazowego dochodu, przewyższającego w przypadku skarżącego (na gruncie art. 8 ust. 11 ustawy) pięciokrotnie dochody "zwykłe". Brak wątpliwości co do zaliczenia dochodu z powyższej sprzedaży do takiego dochodu jednorazowego wystarcza do jego włączenia do treści określonego w ustawie pojęcia dochodu jednorazowego. Nie zmienia tego odmienne potraktowanie takiego dochodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, która, co trafnie stwierdza Sąd I instancji, nie znajduje zastosowania w kontrolowanym postępowaniu administracyjnym.

W tym stanie rzeczy, na gruncie argumentacji zaprezentowanej powyżej, Naczelny Sąd Administracyjny, działając na podstawie art. 184 p.p.s.a., skargę kasacyjną oddalił.