Wyrok z dnia 2011-02-01 sygn. II OSK 1098/10

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Anna Łuczaj /spr./ Sędzia NSA Jerzy Stelmasiak Sędzia del. WSA Zbigniew Ślusarczyk Protokolant Mariusz Szufnara po rozpoznaniu w dniu 1 lutego 2011 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 grudnia 2009 r. sygn. akt VII SA/Wa 1661/09 w sprawie ze skargi A. W. na decyzję Wojewody Mazowieckiego z dnia [...] lipca 2009 r. nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 9 grudnia 2009 r., sygn. akt VII SA/Wa 1661/09 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę A. W. na decyzję Wojewody Mazowieckiego z dnia [...] lipca 2009 r. nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia Sąd podał, że decyzją z dnia [...] lipca 2009r. nr [...] Wojewoda Mazowiecki - po rozpatrzeniu odwołania A. P. W. od decyzji Prezydenta m. st. Warszawy nr [...] z dnia [...] listopada 2008r., zatwierdzającej projekt budowlany i zezwalającej K. S. na budowę budynku mieszkalnego wielorodzinnego wraz z urządzeniami budowlanymi, wjazdami, drobnymi elementami architektury na części działki nr ew. [...] z obrębu [...] przy ul. [...] w Warszawie - utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. Organ stwierdził, że przedmiotowa inwestycja jest zgodna z ustaleniami decyzji Prezydenta m. st. Warszawy o warunkach zabudowy nr [...] z dnia [...] marca 2007r. (przeniesionej następnie decyzją Prezydenta m.st. Warszawy nr [...] na rzecz Przedsiębiorstwa Budowlanego K. S.). W ocenie organu spełnione zostały wymogi w zakresie nienaruszenia nieprzekraczalnej linii zabudowy, dopuszczalnego wskaźnika wielkości powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni działek określonego na maks. [...] wysokości górnej krawędzi elewacji budynków, geometrii dachów, szerokości elewacji frontowej, powierzchni biologicznie czynnej określonej na min. 40% itd. Wojewoda Mazowiecki stwierdził ponadto, iż brak jest oddziaływania omawianej inwestycji na istniejący budynek skarżącego, gdyż jej lokalizacja w żaden sposób nie narusza przepisów rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (w tym kwestii zacieniania, co wynika z przedłożonej analizy zacieniania i przesłaniania oraz oświadczenia projektanta). Realizacja inwestycji w żaden sposób nie utrudni ani nie pogorszy warunków istniejących w budynku skarżącego. Odnosząc się do kwestii podnoszonych w odwołaniu organ wskazał, iż zawiadomienie o wszczęciu postępowania zostało wysłane za zwrotnym poświadczeniem odbioru na adres odwołującego się, jaki widnieje w urzędowej informacji o właścicielach działek na dzień 26 września 2008r. i zostało odebrane przez H. W. - ojca skarżącego. Zdaniem Wojewody Mazowieckiego, A. W. przed wydaniem decyzji miał więc możliwość zapoznania się z aktami sprawy i wypowiedzenia się co do zebranego materiału, postępowanie przeprowadzone przez organ I instancji nie naruszało zatem art. 10 Kodeksu postępowania administracyjnego. Przedłożony projekt architektoniczno-budowlany jest kompletny, został uzgodniony przez rzeczoznawców ds. p.poż, bhp i ds. sanitarno-higienicznych, został wykonany i sprawdzony przez uprawnionych projektantów. Ponadto dołączono do niego wymagane opinie i uzgodnienia, tj. opinię komunikacyjną nr [...] z dnia [...] stycznia 2008r., opinię Zespołu Uzgadniania Dokumentacji Projektowej Sieci Uzbrojenia Terenu Nr [...] z dnia [...] września 2007r., opinię Inżyniera Ruchu z dnia [...] stycznia 2008r., uzgodnienie Wydziału Ochrony Środowiska Urzędu m. st. Warszawy dla dzielnicy Bemowo dotyczące projektu gospodarki zielenią, uzgodnienia warunków przyłączenia mediów wydane przez właściwe jednostki organizacyjne. Inwestor przedłożył również oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Zdaniem organu odwoławczego w związku z dostarczeniem przez inwestora wszelkich niezbędnych dokumentów decyzja Prezydenta m. st. Warszawy nr [...] z dnia [...] listopada 2008r. została wydana zgodnie z prawem.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na decyzję Wojewody Mazowieckiego z dnia [...] lipca 2009 r. nr [...] złożył A. W., zarzucając zaskarżonej decyzji naruszenie art. 6, art. 10, art. 7, art. 77, art. 107 § 3 k.p.a. Skarżący zarzucił naruszenie art. 10 ust. 1 k.p.a. przez organ I instancji poprzez pominięcie skarżącego w toku postępowania od chwili jego wszczęcia do wydania zaskarżonej decyzji. A. W. podniósł, że w uzasadnieniu decyzji Wojewoda Mazowiecki, odnosząc się do zarzutów dotyczących naruszenia procedury, stwierdził jedynie, że zawiadomienie o wszczęciu postępowania odebrał ojciec skarżącego, z czego organ wnioskuje o skuteczności doręczenia pisma, powołując się przy tym na urzędową informację o właścicielach działek według stanu na dzień 26 września 2008 r. Skarżący stwierdził, że ustalenie to jest nieprawdziwe. Wskazał, że pismo to było skierowane do P. W., a nie do A. W. i wprawdzie pismo odebrał ojciec skarżącego, ale dnia 30 września 2008 r. odesłał je do nadawcy. Skarżący podniósł, że w 2008 r. nie mieszkał przy ul. [...] w Warszawie, pismem z dnia 24 września 2008 r. powiadomił organ o tym, że adresem dla doręczeń jest ul. [...] w Warszawie. A. W. stwierdził, iż nie został prawidłowo powiadomiony o toczącym się postępowaniu, nie zapoznał się z aktami sprawy, natomiast organ odwoławczy zupełnie pominął tę kwestie. Nadto skarżący podniósł, że zarówno w postępowaniu przed organem I jak i II instancji nie został powiadomiony, zgodnie z art. 10 ust. 1 k.p.a., o możliwości zapoznania się z aktami sprawy i wypowiedzenia się co do zebranych materiałów oraz zgłoszenia żądań - zostało zatem naruszone prawo strony do udziału w postępowaniu, a to powinno skutkować uchyleniem zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, iż skarga nie zasługuje na uwzględnienie. W ocenie Sądu organy nie naruszyły art. 10 § 1 k.p.a. ustanawiającego zasadę czynnego udziału strony w postępowaniu. Zawiadomienie o wszczęciu postępowania w sprawie udzielenia pozwolenia na budowę z dnia 22 września 2008 r. zostało bowiem doręczone ojcu skarżącego H. W., co wynika ze zwrotnego potwierdzenia odbioru pisma. Wprawdzie H. W. w dniu 6 października 2008 r. odesłał do organu odebrane w imieniu skarżącego zawiadomienie o wszczęciu postępowania - wyjaśniając, że odebrał je omyłkowo, gdyż pod wskazanym adresem nie zamieszkuje P. W. lecz zameldowany jest jego syn A. W. ( drugie imię P. ) - to jednak skarżący wiedział o postępowaniu w sprawie pozwolenia na budowę. Świadczy o tym treść pisma skarżącego z dnia 24 września 2008r. skierowanego do Prezydenta m.st. Warszawy, stanowiącego wniosek o wznowienie postępowania w sprawie wydania decyzji o warunkach zabudowy dla przedmiotowej inwestycji na podstawie art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a. W piśmie tym skarżący wskazał, iż " mając na względzie fakt, iż toczy się postępowanie administracyjne w sprawie wydania inwestorowi pozwolenia na budowę zawiadamiam, że zgodnie z art. 28 kpa w zw. z art. 28 ust 2 i art. 3 pkt 20 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane składający niniejsze pismo jest stroną toczącego się postępowania tak jak był stroną postępowania o wydanie decyzji o warunkach zabudowy, mimo, iż w tamtym postępowaniu został pominięty".

Zdaniem Sądu zaskarżona decyzja nie narusza prawa. Sąd podkreślił, iż skarżącemu została prawidłowo doręczona decyzja organu I instancji, od której w ustawowym terminie złożył odwołanie. W odwołaniu skarżący nie podniósł żadnych zarzutów merytorycznych dotyczących tej decyzji, lecz ograniczył się wyłącznie do zarzutu naruszenia art. 10 k.p.a. poprzez pominięcie skarżącego jako strony w całości postępowania od chwili jego wszczęcia do wydania zaskarżonej decyzji. W ocenie Sądu organ odwoławczy prawidłowo przyjął, że zaskarżona decyzja wydana została zgodnie z ustaleniami decyzji o warunkach zabudowy nr [...] z dnia [...] marca 2007 r. (przeniesionej następnie decyzją Prezydenta m.st. Warszawy nr [...] na rzecz Przedsiębiorstwa Budowlanego K. S.). Przedłożony projekt architektoniczno - budowlany został wykonany i sprawdzony przez uprawnionych projektantów oraz dołączono do niego wymagane opinie i uzgodnienia. Inwestor przedłożył oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, a przedmiotowa inwestycja nie narusza przepisów rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (w tym kwestii zacieniania, co wynika z przedłożonej analizy zacieniania i przesłaniania oraz oświadczenia projektanta). Sąd uznał, że uchybienia organu I instancji polegające na nie zawiadomieniu skarżącego o możliwości zapoznania się z zebranym w sprawie materiałem dowodowym oraz wydanie decyzji w dniu podjęcia zawieszonego postępowania pozostają bez wpływu na wynik sprawy, bowiem skarżący po otrzymaniu decyzji organu I instancji mógł zapoznać się z całością zebranego materiału dowodowego i w odwołaniu podnieść zarzuty kwestionujące prawidłowość wydanej decyzji.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł A. W., reprezentowany przez adwokata J. A. S. Wyrok zaskarżono w całości zarzucając naruszenie przepisów postępowania w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

- art. 10 § 1 k.p.a. w zw. z art. 64 § 4 k.p.a. poprzez nieuprawnione "zatwierdzenie decyzji" Wojewody Mazowieckiego w przedmiocie skutecznego doręczenia skarżącemu zawiadomienia o wszczęciu postępowania administracyjnego, w sytuacji gdy w przedmiotowej sprawie skuteczne doręczenie nie miało miejsca, gdyż zawiadomienie o wszczęciu zostało doręczone na adres zamieszkania ojca skarżącego, tj. na adres będący dla skarżącego jedynie adresem jego zameldowania, a nie adresem zamieszkania pod którym w rzeczywistości skarżący na stałe przebywa;

- art. 10 § 1 k.p.a. w zw. z art. 42 k.p.a. i art. 43 k.p.a. poprzez przyjęcie skutecznego doręczenia zastępczego ojcu skarżącego H. W., zamieszkałemu przy ul. [...] w Warszawie, tj. na adres będący dla skarżącego jedynie adresem jego zameldowania, a nie adresem zamieszkania, w sytuacji gdy art. 43 k.p.a. stanowi, że skuteczne zastępcze doręczenie ma miejsce pod nieobecność adresata w miejscu jego zamieszkania, gdy pismo doręcza się za pokwitowaniem, m.in. dorosłemu domownikowi, jeżeli podjął się on oddania pisma adresatowi;

- art. 6 k.p.a. w zw. z art. 61 § 4 k.p.a. i art. 73 k.p.a. poprzez nieuwzględnienie naruszenia przez organ administracji zasady praworządności, przejawiające się niezawiadomieniem strony o wszczęciu postępowania w przedmiotowej sprawie i w konsekwencji pozbawieniem strony możliwości przeglądania akt w każdym stadium postępowania;

- art. 7 k.p.a. w zw. z art. 78 k.p.a. poprzez nieuwzględnienie naruszenia przez organ administracji zasady interesu społecznego oraz słusznego interesu obywateli, przejawiające się pozbawieniem strony możliwości czynnego udziału w ustaleniu stanu faktycznego sprawy;

- art. 7 k.p.a. w zw. z art. 81 k.p.a. poprzez nieuwzględnienie naruszenia przez organ w trakcie postępowania zasady prawdy obiektywnej, przejawiające się pozbawieniem strony prawa do wypowiedzenia się co do przeprowadzonych dowodów.

W oparciu o powyższe zarzuty pełnomocnik skarżącego wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie oraz zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej pełnomocnik skarżącego przytoczył poglądy doktryny i orzecznictwa w zakresie spoczywających na organach obowiązków wynikających z art. 10 k.p.a., zapewnienia stronom czynnego udziału w każdym stadium postępowania i obowiązku prawidłowego doręczenia zawiadomienia o wszczęciu postępowania administracyjnego. Zarzucił, iż skarżący w wyniku niedoręczenia zawiadomienia o wszczęciu postępowania został pozbawiony możliwości ochrony swojego interesu prawnego. Zdaniem strony, Sąd pierwszej instancji bezpodstawnie usprawiedliwia organ administracji używając argumentu, że skarżący wiedział o wszczętym postępowaniu i prawidłowo została mu doręczona decyzja organu I instancji. Podkreślono, iż w przepisie art. 42 k.p.a. chodzi o miejsce adresata, a nie innej osoby. Pod pojęciem mieszkania należy rozumieć rzeczywiste, faktyczne mieszkanie adresata, czyli miejsce w którym adresat przebywa z zamiarem dłuższego pobytu umożliwiającego mu doręczenie pisma. Wszelkie pisma kierowane do strony powinny być zatem adresowane na adres zamieszkania strony rozumiany jako miejsce stałego pobytu, a nie na adres zameldowania. Zaznaczono, że w art. 43 k.p.a. chodzi o nieobecność w czasie doręczania pisma, a nie o zmianę miejsca zamieszkania i wskazano, że status domowników adresata pisma mają krewni i powinowaci zamieszkujący z adresatem w jednym mieszkaniu lub domu.

Pełnomocnik skarżącego podniósł, iż w przedmiotowej sprawie brak jest przesłanek do przyjęcia konstrukcji doręczenia zastępczego. Pismo zostało błędnie skierowane do P. W. zamiast do A. W., wysłane na adres pod którym A. W. w rzeczywistości nie zamieszkuje i omyłkowo odebrane przez ojca skarżącego w dniu 6 października 2008 r., który odesłał je z powrotem. Skarżący pismem z dnia 24 września 2008 r. zawiadomił organ o swoim adresie dla doręczeń. Organ dysponując tym adresem winien zawiadomić A. W. o toczącym się postępowaniu.

A. W. stwierdził, że Sąd pierwszej instancji w żaden sposób nie ustosunkował się do zarzutu nie zawiadomienia skarżącego przez organy obu instancji o przysługującym mu prawie do zapoznania się z aktami, które to uchybienie organów uniemożliwiło skarżącemu merytoryczne ustosunkowanie się do sprawy i pozbawiło go możliwości zgłaszania wniosków dowodowych. Pomimo powyższego uchybienia organ I instancji wydał decyzję. Organ odwoławczy nie wziął pod uwagę tego uchybienia, choć stanowiło ono podstawę do uchylenia wydanej decyzji, a sąd pierwszej instancji błędnie uznał, iż uchybienia organu I instancji polegające na niezawiadomieniu skarżącego o możliwości zapoznania się z zebranym w sprawie materiałem dowodowym pozostają bez wpływu na wynik sprawy. Pełnomocnik skarżącego powołał się na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 stycznia 1999r., sygn. akt III SA 979/98 – LexPolonica nr 345072, że naruszenie zasady czynnego udziału strony w postępowaniu stanowi przesłankę wznowienia postępowania uzasadniającą uchylenie decyzji przez Naczelny Sąd Administracyjny i to bez względu na to, czy uchybienie to miało, czy też nie miało wpływu na wynik sprawy. Nadto stwierdził, iż wyrok sądu pierwszej instancji został skierowany do dwóch różnych osób tj. A. W. i A. W., co stanowi naruszenie przepisów postępowania, gdyż stroną w przedmiotowej sprawie był i jest jedynie skarżący A. W.

Uczestnik postępowania K. S. wniósł o oddalenie skargi kasacyjnej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153 poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej "p.p.s.a.", Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc pod rozwagę z urzędu jedynie nieważność postępowania. Naczelny Sąd Administracyjny kontroluje zgodność zaskarżonego orzeczenia z prawem materialnym i procesowym w granicach skargi kasacyjnej. A zatem zakres rozpoznania sprawy wyznacza strona wnosząca skargę kasacyjną przez przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie. W niniejszej sprawie żadna z wymienionych w art. 183 § 2 p.p.s.a. przesłanek nieważności postępowania nie zaistniała, wobec czego Naczelny Sąd Administracyjny przeszedł do zbadania zarzutów kasacyjnych.

Skarga kasacyjna wniesiona w niniejszej sprawie nie zawiera usprawiedliwionych podstaw zaskarżenia.

Zarzuty kasacyjne opierają się na podnoszonym przez A. W. braku skutecznego doręczenia skarżącemu zawiadomienia o wszczęciu postępowania administracyjnego i zawiadomienia skarżącego przez organy administracji publicznej o możliwości zapoznania się z aktami sprawy.

Zgodnie z art. 61 § 1 k.p.a. o wszczęciu postępowania z urzędu lub na żądanie jednej ze stron należy zawiadomić wszystkie osoby będące stronami w sprawie. Przepis ten stanowi formę realizacji zasady ogólnej czynnego udziału strony w postępowaniu administracyjnym (art. 10 k.p.a.). Zawiadomienie o wszczęciu postępowania administracyjnego ma umożliwić stronom realizację uprawnień procesowych określonych przepisami Kodeksu postępowania administracyjnego (np. art. 78 § 1, art. 79) przez podejmowanie przez nie czynności procesowych mających wpływ na ustalenie stanu faktycznego i prawnego sprawy administracyjnej.

Z tego też względu nie jest istotna forma tego powiadomienia, lecz fakt, czy strony zostały zawiadomione o wszczęciu postępowania administracyjnego w określonej sprawie, a więc to, czy powzięły wiadomość o wszczęciu postępowania administracyjnego. Uzyskanie przez stronę informacji o wszczęciu postępowania administracyjnego w określonej sprawie umożliwia stronie podjęcie stosownych działań w danej sprawie i pozwala na zadbanie o należytą ochronę własnych interesów prawnych.

W niniejszej sprawie doręczenia zawiadomienia o wszczęciu postępowania administracyjnego z dnia 22 września 2008 r. dokonano w dniu 26 września 2008 r. do rąk H. W. będącego ojcem skarżącego A. W.. H. W. - stosownie do art. 46 § 1 k.p.a. - potwierdził doręczenie mu pisma swym podpisem ze wskazaniem daty doręczenia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zasadnie przyjął, że A. W. został skutecznie zawiadomiony o wszczęciu postępowania administracyjnego w sprawie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego wielorodzinnego wraz z urządzeniami budowlanymi, wjazdami, drobnymi elementami architektury na części działki nr ew. [...] z obrębu [...] przy ul. [...] w Warszawie. Jak trafnie zauważył Sąd pierwszej instancji świadczy o tym fakt, iż w dniu 24 września 2008 r. A. W. złożył do Prezydenta m.st. Warszawy wniosek o wznowienie - na podstawie art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a. - postępowania zakończonego decyzją ostateczną z dnia [...] marca 2007 r. nr [...] o ustaleniu warunków i szczegółowych zasad zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalnego wielorodzinnego wraz z urządzeniami budowlanymi, wjazdami, drobnymi elementami architektury na części działki nr ew. [...],[...] z obrębu [...] przy ul. [...] Dzielnicy B. m. st. Warszawy. We wniosku tym skarżący wyraźnie wskazał, iż toczy się postępowanie administracyjne w sprawie wydania inwestorowi pozwolenia na budowę i zgodnie z art. 28 k.p.a. w zw. z art. 28 ust 2 i art. 3 pkt 20 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane jest stroną toczącego się postępowania. Jednocześnie w tym samym dniu tj. w dniu 24 września 2008 r., A. W. zawiadomił Prezydenta m.st. Warszawy o złożeniu wniosku o wznowienie postępowania zakończonego decyzją o warunkach zabudowy z dnia [...] marca 2007 r. nr [...] i powołując się na przepis art. 97 § 1 k.p.a. podniósł, iż organ winien obligatoryjnie zawiesić postępowanie o wydanie pozwolenia na budowę do czasu rozstrzygnięcia wniosku o wznowienie postępowania zakończonego decyzją o warunkach zabudowy.

A zatem, skarżący sporządzając powyższe pisma - wniosek o wznowienie postępowania i zawiadomienie o złożeniu tego wniosku - posiadał już informację o wszczęciu postępowania w sprawie udzielenia pozwolenia na budowę dla przedmiotowej inwestycji. Jednocześnie złożenie do Prezydenta m.st. Warszawy zawiadomienia o złożeniu wniosku o wznowienie postępowania zakończonego decyzją z dnia [...] marca 2007r. nr [...] i wskazanie organowi na powinność obligatoryjnego zawieszenia postępowania w sprawie o wydanie pozwolenia na budowę stanowi przejaw aktywności skarżącego w tym postępowaniu. A. W. po uzyskaniu informacji o wszczęciu tego postępowania podjął działania w tej sprawie i miał możliwość podejmowania dalszych działań w celu należytej ochrony własnych interesów prawnych.

Jeśli zaś strona otrzymała zawiadomienie o wszczęciu postępowania skierowane na adres nie stanowiący jej aktualnego miejsca zamieszkania to wówczas winna w pierwszym piśmie podać aktualne dane.

Zaznaczyć należy, iż w powyższym zawiadomieniu skarżący wskazał dwa adresy: pierwszy - "A. W. zam. w Warszawie ([...]) przy ul. [...], i drugi - adres dla doręczeń A. W. ul. [...][...] Warszawa". Podając adres dla doręczeń skarżący nie zanegował posiadanego przez organ adresu zamieszkania, będącego zarazem miejscem zamieszkania ojca skarżącego ( Warszawa ul. [...]), lecz dodatkowo wskazał adres dla doręczeń. Na adres dla doręczeń organ I instancji doręczył skarżącemu decyzję z dnia [...] listopada 2008r. nr [...], od której A. W. wniósł odwołanie.

W tych okolicznościach sprawy rację ma Sąd pierwszej instancji, iż nie ma znaczenia fakt, że H. W. odesłał do organu odebrane w imieniu skarżącego zawiadomienie o wszczęciu postępowania z wyjaśnieniem, że odebrał je omyłkowo, gdyż pod wskazanym adresem nie zamieszkuje P. W. lecz zameldowany jest jego syn A. W. (drugie imię P.) - wpłynęło do organu w dniu 6 października 2008 r.

Skierowanie przez organ I instancji pisma do P. W. w sytuacji, gdy drugim imieniem skarżącego A. W. jest imię "P." nie stanowi wady pozbawiającej doręczenia pisma jego skuteczności.

Ustawodawca przewidział określone zasady doręczania pism przez organ administracji publicznej. Zasady te regulują przepisy rozdziału 8 "Doręczanie" Działu I Kodeksu postępowania administracyjnego.

A mianowicie, organ administracji publicznej doręcza pisma za pokwitowaniem przez pocztę, przez swoich pracowników lub przez inne upoważnione osoby lub organy ( art. 39 k. p. a. ). Osobom fizycznym pisma doręcza się w ich mieszkaniu lub miejscu pracy – art. 42 § 1 k.p.a. Pisma mogą być doręczone również w lokalu organu administracji publicznej, jeżeli przepisy szczególne nie stanowią inaczej – art. 42 § 2 k.p.a. W razie niemożności doręczenia pisma w sposób określony w § 1 i 2, a także w razie koniecznej potrzeby, pisma doręcza się w każdym miejscu, gdzie się adresata zastanie - art. 42 § 2 k.p.a. W przypadku zaś nieobecności adresata pismo doręcza się w trybie doręczenia zastępczego - art. 43 k.p.a. W razie niemożności doręczenia pisma w sposób wskazany w art. 42 i 43 k.p.a. poczta - w przypadku doręczania pisma przez pocztę - przechowuje pismo przez okres czternastu dni w swojej placówce pocztowej – doręczenie zastępcze w trybie art. 44 k.p.a.

Zastępcze formy doręczenia pism przewidziane w art. 43 i art. 44 k.p.a. rodzą domniemanie prawne, że pismo zostało doręczone adresatowi. Domniemanie to może zostać obalone, gdy adresat udowodni, że mimo zastosowania zastępczej formy doręczenia pismo nie zostało mu doręczone z przyczyn od niego niezależnych. Ciężar obalenia domniemania spoczywa na stronie.

Jak stanowi art. 43 k.p.a. w przypadku nieobecności adresata pismo doręcza się, za pokwitowaniem, dorosłemu domownikowi, sąsiadowi lub dozorcy domu, jeżeli osoby te podjęły się oddania pisma adresatowi. Jeśli pismo doręczono sąsiadowi lub dozorcy to wówczas zawiadamia się o tym adresata, umieszczając zawiadomienie w oddawczej skrzynce pocztowej lub, gdy to nie jest możliwe, w drzwiach mieszkania. Takiego zawiadomienia nie pozostawia się, gdy pismo doręczono dorosłemu domownikowi. Podkreślić przy tym należy, iż jeżeli dorosły domownik nie odmawia przyjęcia przesyłki, to oznacza, że podjął się doręczenia przesyłki adresatowi.

W niniejszej sprawie zawiadomienie o wszczęciu postępowania administracyjnego doręczono H. W. - ojcu skarżącego A. W. Okoliczności niniejszej sprawy pozwalają stwierdzić, iż A. W. został skutecznie zawiadomiony o wszczęciu postępowania w sprawie o wydanie pozwolenia na budowę.

Z powyższych względów chybione są zarzuty skargi kasacyjnej dotyczące naruszenia przez Sąd pierwszej instancji art. 10 § 1 w związku z art. 64 § 4 k.p.a., art. 10 § 1 w związku z art. 42 k.p.a. i art. 43 k.p.a. oraz art. 6 w związku z art. 61 § 4 i art. 73 k.p.a.

Zarzut naruszenia przepisu art. 10 § 1 k.p.a. przez niezawiadomienie strony o zebraniu materiału dowodowego i możliwości składania wniosków może odnieść skutek wówczas, gdy strona wykaże, że zarzucane uchybienie uniemożliwiło jej dokonanie konkretnych czynności procesowych (wyrok NSA z dnia 18 maja 2006 r., II OSK 831/05, ONSAiWSA 2006/6/157; OSP 2007, nr 3, poz. 26). Strona powinna wykazać, że brak takiego zawiadomienia jej przed wydaniem decyzji uniemożliwił jej dokonanie w danym postępowaniu konkretnej czynności procesowej (np. zgłoszenia wniosków dowodowych z zeznań świadków, dokumentów).

A. W. nie wykazał, aby między brakiem zawiadomienia go przed wydaniem decyzji o możliwości wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań, a treścią decyzji administracyjnej zachodził jakikolwiek związek przyczynowy. Tak w skardze wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie jak i w skardze kasacyjnej, A. W. nie wykazał w żaden sposób, aby został pozbawiony możliwości udowodnienia swoich twierdzeń czy możliwości złożenia konkretnych wniosków dowodowych i wyjaśnień i aby uchybienie przepisowi art. 10 § 1 k.p.a. mogło mieć wpływ na wynik sprawy. Skarżący nie podał, jakich czynności został pozbawiony w postępowaniu administracyjnym, tj. jakich czynności dokonałby, gdyby został zawiadomiony o zebraniu materiału dowodowego i możliwości składania wniosków. W szczególności skarżący nie skonkretyzował, jakie dowody zgłosiłby w postępowaniu administracyjnym i jakie to okoliczności mogłyby zostać dzięki nim wyjaśnione w sposób odmienny od przyjętego przez organ stanu faktycznego sprawy. Jednocześnie zaznaczyć należy, iż skarżący nie podniósł żadnego zarzutu merytorycznego, zarówno w postępowaniu przed organem odwoławczym jak i przed Sądem pierwszej instancji.

Przypomnieć należy, że podstawę skargi kasacyjnej może stanowić jedynie takie naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

W tym stanie rzeczy nie mogą odnieść zamierzonego skutku także zarzuty kasacyjne o naruszeniu przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie art. 7 w związku z art. 78 k.p.a. oraz art. 7 w związku z art. 81 k.p.a.

Podzielić należy stanowisko Sądu pierwszej instancji, iż wprawdzie organ administracji dopuścił się naruszenia art. 10 § 1 k.p.a., lecz uchybienie polegające na nie zawiadomieniu skarżącego o możliwości zapoznania się z zebranym w sprawie materiałem dowodowym przed wydaniem decyzji pozostają bez wpływu na wynik sprawy.

Nie zasługują także na uwzględnienie twierdzenia zawarte w skardze kasacyjnej, jakoby Sąd pierwszej instancji zaskarżone orzeczenie skierował do dwóch różnych osób tj., A. W. i A. W. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wydał wyrok po rozpoznaniu skargi A. W.; w komparycji wyroku wskazano A. W.. Nadto, jak wynika z pisma przewodniego (karta 66 akt WSA) i zwrotnego potwierdzenia odbioru (k - 68), korespondencję Sąd kierował do A. W.

Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r.- Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) oddalił skargę kasacyjną.