Wyrok z dnia 2011-03-11 sygn. I OSK 1942/10

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Monika Nowicka (spr.) Sędziowie NSA Izabella Kulig-Maciszewska del. WSA Stanisław Marek Pietras Protokolant asystent sędziego Wojciech Latocha po rozpoznaniu w dniu 11 marca 2011 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej S. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 13 sierpnia 2010 r. sygn. akt II SA/Po 240/10 w sprawie ze skargi S. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z dnia [...] lutego 2010 r. nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia kwoty wypłaconych zasiłków okresowych i stałych oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 13 sierpnia 2010 r. (sygn. akt II SA/Po 240/10) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oddalił skargę S. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z dnia [...] lutego 2010r. nr [...] wydaną w przedmiocie odmowy umorzenia kwoty wypłaconych zasiłków okresowych i stałych.

Wyrok został wydany w następujących okolicznościach sprawy:

Decyzją z dnia [...] listopada 2009 r. nr [...] Prezydent Miasta P. – działając na zasadzie art. 104 i 105 § 1 k.p.a. w zw. z art. 14 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (tekst jedn. Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1362) - umorzył postępowanie w sprawie z wniosku S. K. o umorzenie kwoty [...] zł., wypłaconych na podstawie: decyzji z dnia [...] lipca 2007 r. nr [...] i decyzji z dnia [...] lipca 2007 r. nr [...] tytułem zasiłków okresowych, przyznanych za okres od lipca do września 2007 r. - w kwocie [...] zł. miesięcznie i od października do listopada 2007 r. - w kwocie [...] zł. miesięcznie, tj. łącznie [...] zł., oraz zasiłku stałego, przyznanego decyzją z dnia [...] września 2007 r. nr [...] za okres od września 2007 r. w kwocie [...] zł. i od października do listopada 2007 r. w kwocie [...] zł. miesięcznie, tj. łącznie [...] zł.

W uzasadnieniu swego rozstrzygnięcia Prezydent Miasta P. stwierdził, że S. K. pismem z dnia [...] lipca 2008 r. wystąpił (cyt.) "o umorzenie kwoty zadłużenia powstałego z wypłaconych zasiłków", a wcześniej, w dniu [...] czerwca 2007 r. złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych wniosek o przyznanie renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy.

Podniesiono, że w okresie ustalania prawa do renty z powyższego tytułu, strona otrzymywała z Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie Filia W. świadczenia w formie wyżej opisanych zasiłków okresowych i stałych, w łącznej kwocie [...] zł. Decyzją z dnia [...] listopada 2007 r. ZUS przyznał natomiast zainteresowanemu rentę z tytułu niezdolności do pracy ze spłatą za okres od dnia złożenia wniosku do dnia wydania decyzji, której kwota wyniosła [...] zł., z czego potrącono [...] zł. na rzecz Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie. Do dyspozycji zainteresowanego pozostała zatem kwota [...] zł. Od decyzji ZUS-u odwołanie nie zostało wniesione.

W związku z powyższym, organ powołał się na treść art. 99 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej, a ponadto także na art. 139 ust. 1 pkt 8 w zw. z art. 141 i art. 143 oraz art. 122 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353 ze zm.), wyjaśniając, iż w razie zbiegu uprawnień do świadczenia z pomocy społecznej w postaci zasiłku stałego oraz renty z tytułu niezdolności do pracy w sytuacji, gdy zasiłek stały wypłacono osobie uprawnionej w okresie, w którym już nabyła uprawnienia do renty, ZUS oraz inne organy rentowe wypłacają rentę pomniejszoną o kwotę odpowiadającą wysokości wypłaconych za ten okres zasiłków. Wspomniane potrącenie dokonywane jest z mocy prawa i ZUS, w takiej sytuacji, ma obowiązek wypłacić rentę pomniejszoną o wypłacone zasiłki.

Wskazując na konstytucyjną kategorię i treść prawa do zabezpieczenia społecznego, Prezydent Miasta P. uznał, iż prawodawca w ustawie o pomocy społecznej nie przewidział możliwości umarzania kwot podlegających z mocy prawa potrąceniu. Przywołując treść art. 104 ust. 1 i 4 ustawy o pomocy społecznej, Prezydent Miasta P. zauważył, iż art. 104 tej ustawy jest przepisem szczególnym w stosunku do art. 43 i art. 42 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2005 r. Nr 249, poz. 2104 ze zm.) i dotyczy tylko świadczeń, co do których ustawodawca zastrzegł obowiązek zwrotu i przyznanych z zastrzeżeniem zwrotu. Przepis zaś art. 99 ustawy o pomocy społecznej takiego zastrzeżenia nie zawiera, zaś dokonywanie wykładni rozszerzającej art. 104 ust. 4 tej ustawy jest nieuprawnione. Wypłacone S. K. zasiłki stałe i okresowy nie należały zatem do kategorii świadczeń przyznawanych pod warunkiem zwrotu a to skutkowało zaistnieniem podstawy od umorzenia postępowania jako bezprzedmiotowego. Brak było bowiem przepisu, w oparciu o który dopuszczalne byłoby działanie organu i załatwienie sprawy w drodze decyzji rozstrzygającej o umorzeniu kwoty zasiłku stałego i okresowego, potrąconej ze spłaty renty.

Rozpoznając sprawę w trybie instancji odwoławczej, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P. decyzją z dnia [...] lutego 2010 r. – działając na zasadzie art. 138 § 1 k.p.a. - uchyliło decyzję Prezydenta Miasta P. z dnia [...] listopada 2009 r. w całości i odmówiło umorzenia kwoty [...] zł. z tytułu wypłaconych zasiłków okresowych i stałych.

W motywach swojej decyzji Kolegium wskazało na ustalony przez organ pierwszej instancji stan faktyczny sprawy i powołało się na art. 99 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej. Organ odwoławczy podzielił przy tym poglądy Prezydenta Miasta P., co do charakteru potrącenia, o którym mowa w tym przepisie, jednak nie zgodził się ze stanowiskiem, iż niemożność zastosowania w sprawie art. 104 powołanej ustawy, przesądzała o braku podstawy prawnej do orzekania w tej sprawie. Podstawa taka - zdaniem Kolegium - istniała, gdyż obowiązująca ustawa zawiera przepisy, pozwalające na odstąpienie od żądania zwrotu, jednakże nie przewiduje ona możliwości umorzenia wypłaconych zainteresowanemu świadczeń. Potrącenie kwoty wypłaconych zasiłków nastąpiło w tym wypadku z mocy prawa, zaś art. 104 ust. 4 powołanej ustawy odnosi się do innych sytuacji, a mianowicie do zwrotu świadczeń, które w momencie ich przyznania były udzielane pod warunkiem zwrotu oraz do należności podlegających zwrotowi, których wysokość oraz termin zwrotu zostały ustalone w drodze decyzji administracyjnej. Kolegium wskazało też, iż przepisy ustawy o pomocy społecznej przewidują instytucję "odstąpienia od żądania zwrotu", co w istocie może być - w powszechnym rozumieniu - równoznaczne z umorzeniem, jednakże instytucja ta nie mogła być zastosowana do sytuacji, w której potrącenie kwoty wypłaconych świadczeń nastąpiło z mocy prawa. W konsekwencji, wystąpiła więc podstawa do wydania decyzji o odmowie umorzenia kwoty wypłaconej zainteresowanemu przez Miejski Ośrodek Pomocy Rodzinie w P. z tytułu przedmiotowych zasiłków.

Na wyżej przedstawioną decyzję S. K. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, w której nie godził się z treścią zapadłego rozstrzygnięcia.

W piśmie uzupełniającym skargę skarżący zarzucił organowi błędną wykładnię art. 99 i art. 104 ustawy o pomocy społecznej oraz naruszenie art. 7-10 i art. 77 § 1 k.p.a. poprzez nieprzeprowadzenie postępowania wyjaśniającego w celu ustalenia, czy w odniesieniu do skarżącego nie zachodziły szczególne przesłanki do odstąpienia przez organ pierwszej instancji od żądania zwrotu kwoty [...] zł. W ocenie skarżącego, przepis art. 104 powołanej ustawy winien być przy tym interpretowany z uwzględnieniem zasad i celów pomocy społecznej i kierując się dobrem osób korzystających z tej pomocy (art. 100 pkt 1 ustawy). Jego zdaniem, treść art. 99 cytowanej ustawy nie wykluczała bowiem rozważenia możliwości złożenia wniosku o odstąpienie od obowiązku zwrotu pobranych świadczeń.

Odpowiadając na skargę, Kolegium wnosiło o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Oddalając skargę – na zasadzie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. ), dalej zwaną "P.p.s.a."- Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu stwierdził, że nie była ona uzasadniona.

Sąd przytoczył treść art. 99 ust.1 ustawy o pomocy społecznej podnosząc, że zgodnie z tym przepisem, potrącenie pobranych do czasu ustalenia emerytury lub renty świadczeń, następuje z mocy ustawy, po otrzymaniu przez świadczeniobiorcę świadczenia ekwiwalentnego tj. w tym przypadku renty. W związku z powyższym, Sąd Wojewódzki podzielił pogląd organów, iż w tego rodzaju sytuacji brak było możliwości zastosowania art. 104 ust. 4 ustawy o pomocy społecznej, który przewiduje możliwość odstąpienia przez organ od żądania zwrotu wydatków na udzielone świadczenia w przypadkach szczególnych, zwłaszcza, jeżeli żądanie zwrotu świadczenia stanowiłoby nadmierne obciążenie dla osoby zobowiązanej lub też niweczyłoby skutki udzielonej pomocy. Z treści art. 104 wynika bowiem, że dotyczy on jedynie świadczeń przyznanych z zastrzeżeniem zwrotu (przewidzianych w art. 41 pkt 2, art. 96 pkt 2 ustawy) oraz świadczeń nienależnie pobranych. Jak wynika zaś z ust. 3 przepisu art. 104, organ w odrębnej decyzji ustala wysokość należności podlegającej zwrotowi oraz termin zwrotu tej należności.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Wojewódzki nie podzielił też zarzutów skargi dotyczących naruszenia art. 7-10 oraz art. 77 § 1 k.p.a. poprzez nieprzeprowadzenie postępowania wyjaśniającego w celu ustalenia, czy w sprawie miał miejsce przypadek szczególny, o którym mowa w art. 104 ust. 4 ustawy o pomocy społecznej.

W skardze kasacyjnej, S. K., zaskarżając powyższy wyrok w całości, zarzucił Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Poznaniu:

1. naruszenie prawa materialnego poprzez jego błędną wykładnię i to art. 99, 104 pkt 4 i art. 100 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej w zw. z art. 1, art. 145 §1 pkt. 1a) i c) oraz art. 151 P.p.s.a. poprzez uznanie, iż skarżący nie posiada uprawnienia do żądania odstąpienia przez organ od żądania zwrotu wypłaconej kwoty zasiłków w wysokości [...] zł.;

2. naruszenie przepisów postępowania i to art. 133 §1, 134 § 1, art. 151 P.p.s.a, które miało istotny wpływ na wynik sprawy poprzez uznanie, że organ administracji publicznej nie był zobligowany do przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego, czy skarżący spełnia przesłanki do domagania się odstąpienia przez organ od żądania zwrotu wypłaconych zasiłków celowych i stałych a tym samym, że nie naruszył przepisów art. 9 i 10 k.p.a., oraz wypełnił ciążące na nim obowiązki z art. 8 k.p.a. i prowadził postępowanie w sposób pogłębiający zaufanie obywateli do organów Państwa i przyjęcie, iż skarżący miał wiedzę o konieczności zwrotu wypłaconych mu świadczeń.

Wskazując na powyższe podstawy kasacyjne, S. K. wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie żądania skarżącego w całości ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Poznaniu wraz z przyznaniem adwokatowi działającemu z urzędu wynagrodzenia tytułem nieopłaconej pomocy prawnej.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej skarżący twierdził, że art. 99 ust. 1 ustawy pomocy społecznej nie wyklucza zastosowania art. 104 ust. 4 tejże ustawy. Skoro bowiem w przypadku obowiązku zwrotu świadczenia nienależnie pobranego, zobowiązany ma możliwość ubiegania się o rozważenie przez organ podstaw do odstąpienia od żądania zwrotu świadczenia, to tym bardziej możliwość taką powinna mieć osoba, która posiadała uprawnienie do pobrania takiego świadczenia.

W ocenie skarżącego kasacyjnie również i przepisy, stanowiące o możliwości potrącenia powyższych kwot świadczeń z tytułu wypłaconych zasiłków z przyznanej z renty ( art. 139 ust. 1 pkt. 8 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych), nie wykluczają możliwości rozważania przez organ rezygnacji z takiego potrącenia. W tym zakresie, wg skarżącego, należy posiłkować się treścią art. 100 ustawy o pomocy społecznej, który stanowi, iż w sprawie o świadczenia z pomocy społecznej należy kierować się przede wszystkim dobrem osób korzystających z pomocy społecznej.

Skarżący kasacyjnie podnosił też, że nie posiadał wiedzy o obowiązku zwrotu przyznanych mu świadczeń a zatem Sąd Wojewódzki niesłusznie nie dopatrzył się naruszenia przez organ administracji art. 8 k.p.a. Bez wątpienia zaś sytuacja materialna S. K. oraz jego kalectwo ( skarżący jest niewidomy na skutek tragicznego wypadku) uzasadniała stwierdzenie, iż potrącona, z przysługującej mu renty, kwota wypłaconych zasiłków, tj. kwota [...] zł. spowodowała nadmierne obciążenia dla budżetu domowego skarżącego i zadłużenie w bieżących wydatkach a tym samym zniweczyła skutki udzielonej mu pomocy.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P. wnosiło o jej oddalenie akcentując, że przepisy ustawy o pomocy społecznej nie przewidują możliwości odstąpienia od potrącenia dokonywanego z mocy ustawy. Istotne bowiem w tym przypadku jest to, iż osoba, która otrzymuje świadczenie z ZUS, nie znajduje się w takiej sytuacji, jak osoba zobowiązana do zwrotu świadczenia, która często po prostu świadczeniem tym już nie dysponuje. Z tego względu w przepisie art. 104 ust. 4 ustawy o pomocy społecznej mówi się o nadmiernym obciążeniu osoby zobowiązanej do zwrotu, które zniweczyłoby skutki otrzymanej pomocy. Takiego zagrożenia nie ma zaś w przypadku potrącenia z art. 99 ust. 1 ustawy.

Podkreślano również, że kwota [...] zł. potrącona została skarżącemu automatycznie, a tym, o co faktycznie skarżący występował był zwrot tej kwoty od Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w P.

Ponadto, jak wywodziło Kolegium, argument zawarty w skardze kasacyjnej, że S. K. nie otrzymał żadnej decyzji, która uchylałaby decyzje Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w P. przyznające świadczenia, co przez Sąd pierwszej instancji winno być potraktowane jako naruszenie art. 8 k.p.a., również nie zasługiwał na uwzględnienie, gdyż obowiązek potrącenia z renty lub emerytury świadczeń wypłaconych zasiłków wynikał bezpośrednio z przepisu i nie było w tym wypadku podstaw do wydawania w tej materii decyzji.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 P.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, z urzędu bierze jednakże pod rozwagę nieważność postępowania – z przyczyn wymienionych w art. 183 § 2 P.p.s.a. Przesłanki nieważności w przedmiotowej sprawie nie zaistniały, zatem Sąd Kasacyjny rozpoznał wniesioną skargę kasacyjną w granicach zarzutów przez stronę zakreślonych. Te zaś nie dość, że nie zasługują na uwzględnienie, to jeszcze nie zostały prawidłowo sformułowane, bowiem skarżący kasacyjnie zarzucając Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu naruszenie przepisów prawa materialnego powołał w tym zakresie przepisy postępowania tj. art. 1, art. 145 § 1 pkt 1 lit. (a i (c oraz art. 151 P.p.s.a.

Odnosząc się do poszczególnych, podniesionych w skardze kasacyjnej zarzutów, należy na wstępie stwierdzić, że żadna ze stron postępowania sąodowadministracyjnego nie kwestionowała okoliczności dotyczących wysokości otrzymywanych przez S. K. zasiłków okresowych i zasiłku stałego oraz dat ich przyznania, jak również, że skarżący kasacyjnie na mocy decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych otrzymał rentę z tytułu niezdolności do pracy ze spłatą za okres od dnia złożenia wniosku tj. od dnia [...] czerwca 2007 r. jak również wysokość tego świadczenia. Tym samym okoliczności faktycznie w niniejszej sprawie nie budzą jakikolwiek wątpliwości.

W ich świetle, zarzuty naruszenia przez Sąd I instancji prawa materialnego nie odnajdują uzasadnienia. Sprowadzają się one do twierdzenia, iż zaistnienie sytuacji opisanej w art. 99 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej nie wyłącza możliwości zastosowania art. 104 ust. 4 w/w ustawy stwarzającego w przypadkach szczególnie uzasadnionych możliwość odstąpienia od żądania takiego zwrotu, umorzenia kwoty nienależnie pobranych świadczeń w całości lub w części, ewentualnie odroczenie terminu płatności albo rozłożenie spłaty takiego świadczenia na raty.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego stanowisko to jest o tyle nieuzasadnione, że aby w ogóle móc rozważać przesłanki zawarte w tym przepisie, musiałaby istnieć wobec skarżącego należność z tytułu wydatków na świadczenia z pomocy społecznej z tytułu opłat lub z tytułu nienależnie pobranych świadczeń. Takie świadczenie, w niniejszym przypadku, nie istnieje, gdyż zostało skonsumowane w ramach ustalania wysokości należnej renty. Kontrola zaś prawidłowości przyznania renty, w tym jej wysokości, odbywa się w ramach postępowania przed sądem powszechnym.

Stanowisko skarżącego kasacyjnie w tym zakresie budzi zastrzeżenia także dlatego, że opisane w art. 99 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej potrącenie, dokonywane jest przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych lub inne organy rentowe z mocy prawa nie zaś na podstawie wydanej w tym celu decyzji administracyjnej. Ustawodawca nie przewidział przy tym, aby tego rodzaju potrącenie następowało na podstawie decyzji administracyjnej. Organy rentowe nie zostały zatem zobligowane do wydawania w tym zakresie odrębnego aktu administracyjnego. Tymczasem wynikające z art. 104 ust. 4 ustawy o pomocy społecznej prawo umorzenia lub odstąpienia od dokonanego potrącenia zostało nadane organowi, który wydał decyzję o zwrocie tego świadczenia lub gdy organ przyznał tego rodzaju świadczenie z zastrzeżeniem zwrotu. Skoro, ani Fundusz Ubezpieczeń Społecznych, ani inne organy rentowe nie zostały upoważnione do wydania decyzji w sprawie zwrotu zasiłków stałych i okresowych wypłaconych za okres, w którym przyznano tej samej osobie emeryturę lub rentę, organy te nie są upoważnione do odstąpienia od potrącenia równowartości zasiłków za okres, w którym świadczeniobiorca nabył prawo do renty lub emerytury. Skorzystanie z uprawnienia wynikającego z w/w przepisu nie przysługuje także Prezydentowi Miasta P., który wydając decyzję o przyznaniu S. K. zasiłków okresowych i stałego, nie zastrzegł, że w/w świadczenia zostały wypłacone z zastrzeżeniem ich zwrotu.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego treść art. 99 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej stanowi wyraz realizacji postulatu opisanego w art. 100 w/w ustawy. Wszakże potrącenie uzyskanych przez osobę korzystającą ze świadczeń z pomocy społecznej następuje dopiero wówczas, gdy staje się ona beneficjentem świadczenia emerytalnego lub rentowego. Ustawodawca tym samym zapobiegł sytuacjom, w których taka osoba byłaby pozbawiona jakikolwiek środków.

Stwierdzenie, że w świetle art. 99 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej Zakład Ubezpieczeń Społecznych z mocy prawa dokonał pomniejszenia przyznanej S. K. renty o wartość wypłaconego zasiłku stałego oraz zasiłków okresowych o okresie, w którym świadczeniobiorca ten był uprawniony do pobierania świadczenia z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, jak również uznanie, że w takim przypadku brak jest podstaw do zastosowania art. 104 ust. 4 w/w ustawy, czyni bezzasadnymi zarzuty naruszenia przez Wojewódzki Sąd Administracyjny przepisów postępowania.

Z pewnością nie zasługuje na uwzględnienie zarzut naruszenia art. 133 § 1 P.p.s.a., ponieważ Sąd I instancji wydał wyrok po zamknięciu rozprawy na podstawie akt sprawy. Brak przy tym podstaw, aby uznać, że rozstrzygnięcie zostało oparte na podstawach wykraczających poza zakres zgromadzonego w przedmiotowej sprawie materiału dowodowego. Sąd Wojewódzki zasadnie również nie wytknął organowi, iż ten odmówił umorzenia kwoty [...] zł z tytułu wypłaconych zasiłków okresowych i stałych, skoro organ w ogóle nie dysponował uprawnieniem od wydania zgodnego z żądaniem S. K. rozstrzygnięcia. Organ nie mógł również doręczyć skarżącemu kasacyjnie jakiejkolwiek decyzji w tym przedmiocie, ponieważ żaden przepis nie obligował organu do jej wydania. Tym samym organ nie był również zobowiązany poinformować skarżącego kasacyjnie o dokonanym z mocy prawa potrąceniu. Dlatego w świetle zaprezentowanych twierdzeń nie może się ostać zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 134 § 1 P.p.s.a.

Powyższe rozważania prowadzą zatem do wniosku, iż Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oddalając na podstawie art. 151 P.p.s.a. złożoną przez S. K. skargę, zasadnie uznał, iż zaskarżona decyzja nie uchybiła przepisom prawa materialnego oraz postepowania administracyjnego w sposób uzasadniający jej uchylenie.

Biorąc pod uwagę że skarga kasacyjna nie zawierała usprawiedliwionych podstaw, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji.

Naczelny Sąd Administracyjny nie orzekł o przyznaniu wynagrodzenia pełnomocnikowi ustanowionemu w ramach prawa pomocy, gdyż przepisy art. 209 i 210 P.p.s.a. mają zastosowanie tylko do kosztów postępowania pomiędzy stronami. Natomiast wynagrodzenie dla pełnomocnika ustanowionego z urzędu za wykonaną pomoc prawną, należne od Skarbu Państwa (art. 250 P.p.s.a.) przyznawane jest przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w postępowaniu uregulowanym w przepisach art. 258-261 P.p.s.a.