Wyrok z dnia 2011-05-12 sygn. I OSK 164/11

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Dnia 12 maja 2011 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jerzy Bujko, Sędzia NSA Barbara Adamiak, Sędzia del. NSA Leszek Kiermaszek, Protokolant asystent sędziego Tomasz Godlewski, po rozpoznaniu w dniu 12 maja 2011 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej W. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 maja 2010 roku sygn. akt I SA/Wa 514/10 w sprawie ze skargi W. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z dnia [...] stycznia 2010 roku nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 26 maja 2010 r., sygn. akt I SA/Wa 514/10, oddalił skargę W. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z dnia [...] stycznia 2010 r., nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego. W uzasadnieniu tego wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny przytoczył następujący stan sprawy:

Wnioskami z dnia [...] października 2009 r. oraz z dnia [...] listopada 2009 r. W. K. zwrócił się do Środowiskowego Ośrodka Pomocy Społecznej

w B. o przyznanie zasiłku celowego na: bilet PKP z B. do P., na zakup leków w kwocie [...] zł, na oddłużenie mieszkania, na naprawę i dowiezienie 3 maszyn do pisania, na zakup i wymianę 2 zamków do drzwi wejściowych oraz [...] zł miesięcznie na kserokopie dokumentów i zakup znaczków pocztowych.

Decyzją z dnia [...] listopada 2009 r., nr [...], Burmistrz Gminy B., odmówił wnioskodawcy przyznania zasiłku celowego i specjalnego bezzwrotnego zasiłku celowego z przeznaczeniem na wykonanie kserokopii dokumentów i zakup znaczków pocztowych oraz na oddłużenie mieszkania ( żądanie przyznania pomocy w pozostałym zakresie zostało rozstrzygnięte dwoma odrębnymi decyzjami). W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że dochód wnioskodawcy przekracza kryterium dochodowe uprawniającego go do zasiłku celowego, brak było również przesłanek do przyznania mu specjalnego zasiłku celowego.

Na skutek odwołania od tej decyzji, wniesionego przez W. K., Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Warszawie decyzją z dnia

[...] stycznia 2010 r., nr [...] utrzymało powyższą decyzję w mocy uznając, że organ pierwszej instancji nie przekroczył granic uznania administracyjnego i właściwie zastosował obowiązujące przepisy.

Kolegium powołując się na kwestionariusz wywiadu środowiskowego przeprowadzonego przez pracownika socjalnego w dniu [...] listopada 2009 r., wskazało, że W. K. prowadzi jednoosobowe gospodarstwo domowe, jego miesięczny dochód wynosi [...] zł (renta inwalidzka [...] zł oraz zasiłek stały [...] zł). Zajmuje lokal spółdzielczy własnościowy, zaś jego zadłużenie w opłatach za mieszkanie na dzień [...] września 2009 r. wynosiło [...] zł. Wnioskodawca legitymuje się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności.

Zdaniem organu odwoławczego skoro dochód wnioskodawcy przekracza kryterium dochodowe osoby samotnie gospodarującej wynoszące 477 zł, wobec tego brak jest podstaw do przyznania mu zasiłku celowego, o którym mowa w art. 39 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej ( Dz. U. z 2008 r. Nr 115, poz. 728 ze zm.).

Kolegium wskazując na cel pomocy społecznej i jej subsydiarny charakter oraz akcentując ograniczone możliwości finansowe organów pomocy społecznej uznało, że nie występują także przesłanki do przyznania W. K. specjalnego zasiłku celowego (art. 41 ustawy o pomocy społecznej) na oddłużenie mieszkania. Nie podejmuje on starań o rozwiązanie problemu powstałych zaległości, np. przez zamianę mieszkania na mniejsze, nie może więc oczekiwać, że zadłużenie to pokryje świadczeniami z pomocy społecznej. Jednocześnie odnosząc się do wniosku o przyznanie zasiłku celowego na zakup znaczków pocztowych i wykonywanie kserokopii dokumentów Kolegium wskazało, że prowadzenie korespondencji nie jest niezbędną potrzebą życiową, która miałaby uzasadniać przyznanie specjalnego zasiłku celowego. Zwróciło także uwagę, że odmowa przyznania pomocy na ten cel w żaden sposób nie wpłynie na pogorszenie warunków bytowych W. K., nadto istnieje możliwość nieodpłatnego (w ilości 30 sztuk miesięcznie) skorzystania z usług w tym zakresie w Ośrodku Pomocy Społecznej w B. Organ odwoławczy podkreślił, że W. K. znajduje się pod stałą opieką tego Ośrodka Pomocy Społecznej i otrzymuje niezbędną pomoc w formie zwrotnych zasiłków z odstąpieniem od obowiązku ich zwrotu na faktycznie niezbędne potrzeby ( opłacenie rachunków za energię elektryczną, wodę, gaz, telefon stacjonarny, leki, dojazd do lekarza).

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na powyższą decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego wniósł W. K. wskazując, że istniały warunki do przyznania mu wnioskowanej pomocy. W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w pisemnych motywach wyroku oddalającego skargę stwierdził na wstępie, że zgodnie z art. 39 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej ( Dz. U. Nr 64, poz. 593 ze zm.) w celu zaspokojenia niezbędnej potrzeby bytowej może być przyznany zasiłek celowy. Zasiłek celowy może być przyznany w szczególności na pokrycie części lub całości kosztów zakupu żywności, leków i leczenia, opału, odzieży, niezbędnych przedmiotów użytku domowego, drobnych remontów i napraw w mieszkaniu, a także kosztów pogrzebu ( ust. 2). Osobom bezdomnym i innym osobom mniemającym dochodu oraz możliwości uzyskania świadczeń na podstawie przepisów o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia może być przyznany zasiłek celowy na pokrycie części lub całości wydatków na świadczenia zdrowotne. Zasiłek celowy może być przyznany także w formie biletu kredytowanego ( ust. 3 i 4). W myśl zaś art. 8 ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy prawo do tego świadczenia przysługuje osobie gospodarującej samotnie, której dochód nie przekracza kwoty 461 zł ( kryterium dochodowe osoby samotnie gospodarującej ).

W szczególnie uzasadnionych przypadkach osobom gospodarującym samotnie o dochodach przekraczających kryterium dochodowe może być przyznany specjalny zasiłek celowy w wysokości nieprzekraczającej kryterium dochodowego, który nie podlega zwrotowi oraz zasiłek okresowy lub celowy, pod warunkiem zwrotu części lub całości kwoty zasiłku ( art. 41 powołanej ustawy ). Przyznanie zatem zasiłku celowego, o którym mowa w art. 39 ust. 1 powołanej ustawy uzależnione jest od wysokości dochodu osiąganego przez osobę zainteresowaną, natomiast przyznanie świadczeń na mocy art. 41 powołanej ustawy może nastąpić w szczególnie uzasadnionych przypadkach, nawet gdy osiągany dochód przekracza kryterium dochodowe.

Zdaniem Sądu pierwszej instancji organ prawidłowo zastosował art. 41 ustawy o pomocy społecznej, albowiem skarżący przekroczył kryterium dochodowe z art. 8 ust. 1 tej ustawy. Podkreślając uznaniowy charakter rozstrzygnięcia, jakie zapada w oparciu o regulację art. 41 ustawy o pomocy społecznej, Sąd wskazał, że decyzja ta nie może być podejmowana w sposób dowolny, lecz z poszanowaniem zasad ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego ( Dz. U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1071 ze zm.), dalej zwanej Kpa, oraz powyższej ustawy. Zwrócił także uwagę, że udzielając świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej organ kieruje się ogólną zasadą dostosowywania rodzaju, formy i rozmiaru świadczeń do okoliczności konkretnej sprawy, jak również uwzględniając potrzeby osób korzystających z pomocy, jeżeli potrzeby te odpowiadają celom i możliwościom pomocy społecznej. Nadto, organ posiada uprawnienie do oceny zgłaszanych potrzeb w kontekście ogólnej liczby ubiegających się o pomoc, zgłoszonych przez nich żądań oraz wysokości środków finansowych przeznaczonych na ten cel.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zgodził się z organem, że zakup znaczków pocztowych oraz oddłużenie mieszkania nie stanowią niezbędnych potrzeb życiowych, podkreślił przy tym, iż skarżący nie wyraża chęci zamiany posiadanego mieszkania na mniejsze z jednoczesną spłata zadłużenia, licząc jedynie na spłatę tego zadłużenia przez organ pomocy społecznej. Wskazał także, iż organ umożliwił skarżącemu nieodpłatne wykonanie kserokopii dokumentów w ilości 30 sztuk miesięcznie. Sąd pierwszej instancji uznał, że odmowa przyznania zasiłku na cele dotyczące przedmiotowej sprawy nie wpłynie negatywnie na pogorszenie warunków bytowych skarżącego, albowiem znajduje się on pod stałą opieką Ośrodka Pomocy Społecznej w Brwinowie. W tej sytuacji, w ocenie Sądu pierwszej instancji, organ nie naruszył przepisów prawa i nie przekroczył granic uznania administracyjnego.

Powyższy wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie zaskarżył w całości W. K., zastępowany przez radcę prawnego. Wraz ze skargą kasacyjną złożony został wniosek o przywrócenie terminu do jej wniesienia. Prawomocnym postanowieniem z dnia 8 listopada 2010 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny uwzględnił przedmiotowy wniosek.

W skardze kasacyjnej podniesione zostały zarzuty naruszenia:

1) przepisów prawa materialnego:

- art. 41 pkt 1 w związku z art. 2 pkt 1 i art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie sprzeczne z zasadami ogólnymi tej ustawy oraz z przekroczeniem granic uznania administracyjnego wobec przyjęcia, że w rozpatrywanej sprawie nie zachodzi szczególnie uzasadniony przypadek przemawiający za przyznaniem skarżącemu specjalnego zasiłku celowego;

- art. 7 pkt 5 ustawy o pomocy społecznej poprzez jego niezastosowanie pomijając przy ocenie uprawnienia skarżącego do udzielenia mu tej formy pomocy faktu, że jest on osobą niepełnosprawną;

2) przepisów postępowania, tj. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c oraz art. 135 ustawy z dnia

30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) poprzez nieuchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji, mimo że zostały one wydane z naruszeniem przepisów postępowania – art. 7, art. 77 § 1, art. 80, art. 107 § 3 Kpa, bowiem niedokładnie wyjaśniono stan sprawy, nie zebrano i nie rozpatrzono w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego, dowolnie oceniono zebrany materiał dowodowy oraz nie wskazano w uzasadnieniu decyzji możliwości finansowych organu, a uchybienia te miały istotny wpływ na wynik sprawy.

Podnosząc te zarzuty występujący ze skargą kasacyjną wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji oraz o zasądzenie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej jej autor wskazał, że stan faktyczny sprawy odpowiada hipotezie normy wyrażonej w art. 41 pkt 1 ustawy o pomocy społecznej. Skarżący znajduje się bowiem w trudnej sytuacji życiowej i jako osoba samotna, niepełnosprawna nie posiada możliwości zarobkowania, co mogłoby poprawić jego sytuację finansową, okoliczność ta nie podlegała ocenie Sądu pierwszej instancji.

Następie autor skargi kasacyjnej nie zgodził się ze stanowiskiem, stosownie do którego oddłużenie mieszkania oraz zakup znaczków pocztowych i wykonanie kserokopii dokumentów nie stanowią niezbędnej potrzeby życiowej. W jego ocenie narastające zadłużenie może w przyszłości doprowadzić do eksmisji skarżącego z zajmowanego lokalu i pozbawienia go tytułu prawnego do mieszkania. Natomiast żądanie zamiany mieszkania na mniejsze stanowi zbyt daleko idącą interpretację pojęcia współdziałania wnioskodawcy w zakresie pomocy społecznej. Wnoszący skargę kasacyjną podkreślił, że art. 41 ustawy o pomocy społecznej nie wskazuje celów, na jakie może być przyznany zasiłek, zatem ocena zasadności jego przyznania winna być uzależniona od okoliczności konkretnej sprawy. Zwrócił także uwagę, że organ oraz Sąd pierwszej instancji nie rozważyły możliwości częściowego uwzględnienia wniosku.

Odwołując się do regulacji art. 7 i 77 Kpa, wskazał, że zawarty w tych przepisach obowiązek dotyczy nie tylko ustalenia przesłanek, jakie powinna spełniać osoba ubiegająca się o przyznanie świadczenia z pomocy społecznej, ale także przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego co do pozostałych okoliczności decydujących o przyznaniu wnioskowanej formy pomocy. Ustalenia poczynione w tym zakresie mają znaleźć się w uzasadnieniu wydanego rozstrzygnięcia (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 października 2002 r., sygn. akt I SA 3098/01, Lex nr 83731). Organy administracyjne winny więc szczegółowo i wnikliwie ustalić sytuację osobistą, zdrowotną i majątkową skarżącego, w szczególności fakt jego niepełnosprawności. Tymczasem w postępowaniu administracyjnym nie uwzględniono w należyty sposób całokształtu okoliczności sprawy, a ustalenia organów ograniczyły się jedynie do stwierdzenia, że wnioskowana pomoc nie ma na celu zaspokajania uzasadnionej potrzeby, jednocześnie odwołując się do ograniczonych środków finansowych przeznaczonych na pomoc społeczną.

Autor skargi kasacyjnej zauważył, że w decyzji odmawiającej uwzględnienia wniosku o przyznanie pomocy społecznej w formie zasiłku celowego organ winien określić, jakimi środkami finansowymi dysponuje, jaka była liczba osób ubiegających się o taką pomoc i jakie kryteria zostały wypracowane przy jej przyznawaniu ( wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 września 2007 r., sygn. akt I OSK 1857/06 - Lex nr 496316). Wobec ogólnikowego uzasadnienia decyzji nie jest możliwa ocena, czy sytuacja skarżącego została właściwie oceniona i czy decyzja podjęta w ramach uznania administracyjnego nie narusza prawa.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionej podstawy.

W pierwszej kolejności należy się odnieść do zarzutów realizowanych

w granicach podstawy naruszenia przepisów postępowania ( art. 174 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., zwanej dalej Ppsa). Nie jest uzasadniony zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c Ppsa przez to, że Sąd pierwszej instancji nie znalazł podstaw do uchylenia kontrolowanych decyzji jako wydanych z naruszeniem proceduralnych przepisów art. 7, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 3 Kpa. Wbrew stanowisku i argumentacji wnoszącego skargę kasacyjną wynik przeprowadzonej przez ten Sąd kontroli działalności orzekających w sprawie organów administracji uprawniał do wysnucia wniosku, że w toku postępowania administracyjnego wyjaśnione zostały wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności, zebrany materiał został właściwie rozpatrzony, a wydane decyzje zostały poprawnie umotywowane. W tym kontekście należy stwierdzić, że przed podjęciem decyzji ustalono sytuację osobistą, zdrowotną i majątkową skarżącego, który wystąpił o przyznanie świadczeń z pomocy społecznej, co potwierdza m.in. treść wywiadu środowiskowego, utrwalonego protokołem ( kwestionariuszem ) z dnia [...] listopada 2009 r. Zatem okoliczność, że skarżący jest osobą o znacznym stopniu niepełnosprawności, był faktem znanym organom, czemu zresztą Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Warszawie dało wyraz w uzasadnieniu decyzji. Nie można skutecznie zarzucać Sądowi pierwszej instancji, że skoro nie podjął w pisemnych motywach wyroku szczegółowych rozważań odnoszących się do stanu niepełnosprawności skarżącego, to świadczy to o tym, że okoliczność ta nie została poddana ocenie. Przeciwnie, z kontekstu całości rozważań Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wynika, że sytuacja skarżącego w jej całokształcie została wzięta pod uwagę w trakcie badania legalności zaskarżonej decyzji. Zatem z jednej strony, że jest osobą niepełnosprawną prowadzącą jednoosobowe gospodarstwo domowe, że posiada niskie dochody sprowadzające się do renty inwalidzkiej i zasiłku stałego, wreszcie że posiada znaczne zadłużenie w spółdzielni mieszkaniowej, z drugiej jednak strony, że korzysta z różnych rodzajów i form pomocy społecznej.

Nie można również zgodzić się z poglądem wnoszącego skargę kasacyjną, że w sprawie o przyznanie zasiłku celowego organ administracji odmawiając przyznania tego świadczenia zobowiązany jest precyzyjnie wskazać, jakimi środkami finansowymi dysponuje organ na potrzeby związane z przyznawaniem zasiłków, nadto podać liczbę osób, które wystąpiły o zasiłek celowy i którym przyznano i odmówiono takiej pomocy. Jak trafnie wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 28 kwietnia 2010 r., sygn. akt I OSK 116/10 – Lex nr 594935 w tego rodzaju sprawach kryteriami wyboru rozstrzygnięcia powinny być cele i zadania pomocy społecznej wymienione w art. 2 – 4 ustawy o pomocy społecznej. Pogląd ten należy zaakceptować. Kontrolowana przez Sąd pierwszej instancji decyzja odmawiająca przyznania skarżącemu zasiłku spełnia te ustawowe kryteria, wyjaśnia stronie wnoszącej o przyznanie pomocy przesłanki, jakimi się kierował organ podejmując rozstrzygnięcie, co znalazło odzwierciedlenie w uzasadnieniu wydanej decyzji, na co trafnie zwrócił uwagę Sąd pierwszej instancji. Nie można więc twierdzić, że decyzja ta mająca charakter uznaniowy jest rozstrzygnięciem pozbawionym rzeczowej argumentacji, wydanym bez wyjaśnienia istotnych dla wyniku sprawy okoliczności, a zatem dowolnym.

Nie jest usprawiedliwiony zarzut naruszenia przez Sąd pierwszej instancji

art. 41 pkt 1 w związku z art. 2 pkt 1 i art. 3 pkt 1 ustawy o pomocy społecznej. Pierwszy z wymienionych przepisów określa warunek przyznania osobie lub rodzinie o dochodach przekraczających kryterium dochodowe specjalnego zasiłku celowego, a mianowicie wystąpienia szczególnie uzasadnionego przypadku. W orzecznictwie sądowym ukształtował się pogląd, że szczególnie uzasadniony przypadek w rozumieniu tego przepisu to taka sytuacja życiowa osoby lub rodziny, która ponad wszelką wątpliwość, bez konieczności wnikliwych zabiegów interpretacyjnych istniejącego stanu rzeczy pozwala stwierdzić, że tak drastyczne, tak dotkliwe w skutkach i ingerujące w plany życiowe zdarzenia nie należą do zdarzeń codziennych ani do zdarzeń nadzwyczajnych ( por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego

z dnia 28 sierpnia 2008 r., sygn. akt I OSK 1416/07 – Lex nr 489088). Można więc

i należy przyjąć, że specjalny zasiłek celowy winien być traktowany jako wyjątkowa, szczególna pomoc doraźna na konkretny cel bytowy w sytuacji, gdy uzyskiwany dochód przekracza ustawowe kryterium dochodowe. Z pisemnych motywów zaskarżonego wyroku wynika jednoznacznie, że w taki właśnie sposób Sąd pierwszej instancji rozumie instytucję specjalnego zasiłku celowego, o którym mowa w art. 41 ustawy o pomocy społecznej, a którego przyznanie uzależnione jest od okoliczności konkretnej sprawy, biorąc pod uwagę cele i zadania pomocy społecznej ( art. 2 pkt 1, art. 3 pkt 1 ustawy o pomocy społecznej).

Zgodzić się należy ze stanowiskiem Sądu pierwszej instancji, że przyznanie określonej kwoty pieniężnej na wykonanie kserokopii dokumentów i zakup znaczków pocztowych w sytuacji, gdy organ pomocy społecznej oferuje w rozsądnej ilości wykonanie kserokopii pism i załączników oraz poniesienie kosztów wysyłki nie stanowi niezbędnej potrzeby życiowej. Takiej potrzeby nie stanowi również oczekiwana spłata zadłużenia z tytułu korzystania z mieszkania ( czynszu mieszkaniowego ) i to dodatkowo w przypadku, gdy wnioskujący o taką pomoc nie podejmuje żadnych działań zmierzających do zmniejszenia zadłużenia. Mając to na względzie nie do obrony jest zarzut, iż Sąd pierwszej instancji dopuścił się naruszenia wymienionych przepisów materialnoprawnych również przez ich niewłaściwe zastosowanie. Skoro zaś Sąd miał w polu widzenia, że pomocy społecznej udziela się osobom i rodzinom m.in. z powodu niepełnosprawności ( art. 7 pkt 5 ustawy o pomocy społecznej ) zarzut naruszenia tego przepisu przez jego niezastosowanie nie jest uzasadniony.

Całokształt dotychczasowych rozważań prowadzi do wniosku, że ostatni z postawionych w skardze kasacyjnej zarzutów, tj. naruszenia przepisu art. 135 Ppsa pozbawiony jest racjonalnych podstaw. Przepis ten uprawnia Wojewódzki Sąd Administracyjny do zastosowania przewidzianych ustawą środków w celu usunięcia naruszenia prawa w stosunku do aktów lub czynności wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach sprawy, której dotyczy skarga, jeżeli jest to niezbędne dla końcowego załatwienia tej sprawy. W rozpoznawanej sprawie wynik sądowej kontroli działalności orzekających w sprawie organów administracji nie stwarzał podstaw do uwzględnienia skargi i tym samym do wyeliminowania z obrotu prawnego zarówno zaskarżonej decyzji, jak i utrzymanej nią w mocy decyzji organu pierwszej instancji. Wnoszący skargę kasacyjną stawiając zarzut naruszenia art. 135 Ppsa nie wykazał zaś, by w granicach rozpoznawanej sprawy wydane zostały jeszcze inne akty administracyjne indywidualne, mogące zostać zakwestionowane przez Sąd pierwszej instancji w oparciu o kryterium zgodności z prawem.

Z tych wszystkich powodów, wobec braku podstaw branych pod rozwagę z urzędu, Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną na podstawie art. 184 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skarżącemu z urzędu orzeknie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie. Przepisy art. 209 i art. 210 Ppsa mają zastosowanie tylko do kosztów postępowania między stronami. Natomiast wynagrodzenie dla pełnomocnika ustanowionego z urzędu należne od Skarbu Państwa ( art. 250 Ppsa ) przyznawane jest przez właściwy wojewódzki sąd administracyjny w postępowaniu określonym w art. 258 i nast. Ppsa, po złożeniu przez pełnomocnika stosownego oświadczenia, że koszty udzielonej pomocy nie zostały zapłacone w całości lub w części.