Postanowienie z dnia 2011-06-21 sygn. I GSK 970/09

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Andrzej Kuba po rozpoznaniu w dniu 21 czerwca 2011 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej wniosku Dyrektora Izby Celnej w P. o rozstrzygniecie wątpliwości co do treści wyroku z dnia 10 czerwca 2010 r., sygn. akt I GSK 970/09 w zakresie kosztów postępowania w sprawie ze skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Celnej w P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w P. z dnia 4 grudnia 2008 r. sygn. akt I SA/Po 333/06 w sprawie ze skargi J. P. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w P. z dnia [...] lutego 2006 r. nr [...] w przedmiocie podatku akcyzowego postanawia: oddalić wniosek

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 10 czerwca 2010 r. Naczelny Sąd Administracyjny uchylił zaskarżony przez Dyrektora Izby Celnej w P. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w P. z dnia 4 grudnia 2008 r., sygn. akt I SA/Po 333/06 i przekazał sprawę temu Sądowi do ponownego rozpoznania, a także zasądził od J. P. na rzecz organu kwotę 2700 zł tytułem zwrotu części kosztów postępowania kasacyjnego.

Wnioskiem z dnia 20 maja 2011 r. Dyrektor Izby Celnej w P. zwrócił się do Naczelnego Sądu Administracyjnego o wydanie na podstawie art. 158 w zw. z art. 193 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.; dalej p.p.s.a.) postanowienia rozstrzygającego wątpliwości co do treści wyroku z dnia 10 czerwca 2010 r., sygn. akt I GSK 970/09, odnośnie zasądzonych kosztów.

W uzasadnieniu wniosku wskazano, że rozstrzygnięcie NSA w pkt 2 wyroku nie zostało uzasadnione, a jedyne zdanie w tym zakresie powołuje przepis art. 203 pkt 2 p.p.s.a. Wskutek tego powstały wątpliwości co do treści wyroku w tej części. Sąd powinien wskazać, jaką kwotę przyjął jako zwrot kosztów sądowych, a jaką jako zwrot niezbędnych kosztów postępowania strony reprezentowanej przez radcę prawnego.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do art. 158 p.p.s.a. sąd, który wydał wyrok, rozstrzyga postanowieniem wątpliwości co do jego treści.

Konieczność dokonania wykładni konkretnego rozstrzygnięcia zachodzi wówczas, gdy jego treść jest sformułowana w sposób niejasny, a więc taki, który może budzić wątpliwości co do samego rozstrzygnięcia, zakresu powagi rzeczy osądzonej, a także sposobu jego wykonania. Wykładnia orzeczenia powinna więc zmierzać do usunięcia wątpliwości dotyczących treści rozstrzygnięcia, ale także skutków jakie orzeczenie to ma wywołać. Podkreślić należy, że wykładnia orzeczenia nie może jednak prowadzić do nowego rozstrzygnięcia. Nie może także zmierzać do zmian merytorycznych polegających na reinterpretacji uzasadnienia czy jego poszerzenia o inne elementy istotne zdaniem wnioskodawcy. Wniosek o wykładnię nie może również zmierzać do wyjaśnienia zawartych w uzasadnieniu orzeczenia wyrażeń prawniczych i znaczenia słów, ani też do polemiki ze stanowiskiem sądu orzekającego w sprawie i wskazaniami co do dalszego postępowania (por. postanowienie NSA z dnia 15 kwietnia 2010 r., sygn. akt II GSK 406/09 – Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych - www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

W niniejszej sprawie wnioskodawca żąda w istocie uzyskania szerszego uzasadnienia orzeczenia o kosztach postępowania. Dlatego dokonanie czynności w oznaczonym przez stronę zakresie wykracza poza obowiązek nałożony na sąd w treści art. 158 p.p.s.a. i z tej przyczyny nie można zadośćuczynić złożonemu wnioskowi.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego sentencja wyroku została sformułowana w sposób zrozumiały i nienasuwający żadnych problemów interpretacyjnych. Jasno z niej wynika, kto jest zobowiązany do zwrotu kosztów postępowania, w jakiej kwocie ma nastąpić zwrot oraz na rzecz kogo.

Stwierdzić trzeba, iż zawarty w przedmiotowym wniosku postulat, by wyjaśnić, w jaki sposób zostały wyliczone koszty postępowania, nie mieści się w dyspozycji art. 158 p.p.s.a., bowiem jest próbą polemiki z zapadłym rozstrzygnięciem Sądu, mającym na celu zakwestionowanie jego prawidłowości.

Z tych względów Naczelny Sąd Administracyjny rozstrzygając na podstawie art. 158 p.p.s.a. w zw. z art. 193 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji.