Postanowienie z dnia 1969-12-20 sygn. I CZ 120/69

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt I CZ 120/69

Postanowienie z dnia 20 grudnia 1969 r.

Na postanowienie sądu wojewódzkiego wyznaczające do rozpoznania sprawy "inny sąd" zamiast właściwego (art. 508 § 2 k.p.c.) przysługuje zażalenie.

Przewodniczący: sędzia J. Ignatowicz (sprawozdawca). Sędziowie: S. Gross, K. Wojtanowski.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku Eugenii K. przeciwko Leonowi K. o zniesienie współwłasności, na skutek zażalenia pozwanego na postanowienie Sądu Wojewódzkiego w Poznaniu z dnia 28 sierpnia 1969 r.,

postanowił:

zaskarżone postanowienie uchylić i akta sprawy zwrócić Sądowi Wojewódzkiemu w Poznaniu w celu dokonania czynności związanych z nadaniem biegu zażaleniu Leona K. na postanowienie z dnia 15 lipca 1969 r.

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia 28 sierpnia 1969 r. Sąd Wojewódzki w Poznaniu odrzucił zażalenie uczestnika postępowania Leona K. na postanowienie tegoż Sądu z dnia 15.VII.1969 r. wyznaczające na podstawie art. 508 § 2 k.p.c. do rozpoznania sprawy niniejszej (która jest sprawą o podział majątku wspólnego małżonków) Sąd Powiatowy w Gdyni. Powołując się na orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 16 czerwca 1955 r. I CZ 78/55 (OSN 1957, poz. 69), Sąd Wojewódzki uznał, że zażalenie to jest niedopuszczalne, gdyż kwestionuje orzeczenie Sądu II instancji.

Postanowienie z dnia 28 sierpnia 1969 r. zaskarżył uczestnik postępowania Leon K.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 394 § 1 k.p.c. zażalenie przysługuje tylko na postanowienie sądu I instancji. Gdyby więc wydając postanowienie o przekazaniu sprawy Sąd Wojewódzki działał jako II instancja, to stanowisko zajęte w zaskarżonym orzeczeniu byłoby uzasadnione. W rzeczywistości jednak postanowienie z dnia 15.VII.1969 r. nie miało takiego charakteru, wydając je bowiem Sąd Wojewódzki nie rozpoznał środka odwoławczego od orzeczenia sądu niższego, lecz działał jako sąd przełożony, tzn. jako sąd hierarchicznie wyższy. Z tego wynika, że zasada wypowiedziana w art. 394 § 1 k.p.c., a ograniczająca dopuszczalność zaskarżenia orzeczeń w drodze zażaleń, nie stoi na przeszkodzie zaskarżeniu wymienionego na wstępie postanowienia. Rzecz przedstawia się tu podobnie jak w wypadku zaskarżenia orzeczenia o wyznaczeniu sędziego, wydanego na podstawie art. 52 k.p.c. przez sąd przełożony.

W tych warunkach oraz wobec tego, że zgodnie z art. 394 § 1 pkt 1 k.p.c. zażalenie na postanowienie o przekazaniu sprawy sądowi równorzędnemu lub niższemu jest dopuszczalne, zaskarżone orzeczenie należało uchylić.

OSNC 1970 r., Nr 10, poz. 185