Wyrok z dnia 2011-09-20 sygn. I SA/Bd 405/11

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Tezy

Brak rozważenia przez organ celny w trybie art. 253 ord. pod. w ramach ważnego interesu podatnika kwestii normalnej sytuacji ekonomicznej, w tym potencjalnych korzyści, jakie Spółka mogła odnieść z tytułu zwrotu należności celnych, skutkuje wyeliminowaniem z obrotu prawnego zaskarżonej do sądu decyzji, z uwagi na zaistnienie uchybienia mogącego mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Przepis art. 253b pkt 6 ord. pod. wyłącza stosowanie trybu nadzwyczajnego ustanowionego w art. 253 ord. pod. w stosunku do decyzji określającej zwrot podatku. Wyłączenie to nie znajduje zastosowania do decyzji odmawiającej zwrotu podatku (cła). Jest to norma o charakterze wyjątkowym, należy ją więc interpretować w sposób ścisły, w myśl zasady exceptiones non sunt excendendae (wyjątków nie należy interpretować rozszerzająco). Zatem decyzja odmawiająca zwrotu cła podlega trybowi nadzwyczajnemu, o którym mowa w art. 253 ord. pod.

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Izabela Najda-Ossowska Sędziowie: Sędzia WSA Dariusz Dudra (spr.) Sędzia WSA Urszula Wiśniewska Protokolant Asystent sędziego Joanna Jaworska po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 20 września 2011 r. sprawy ze skargi S. Sp. z o.o. w O. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w T. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji ostatecznej 1. uchyla zaskarżoną decyzję 2. określa, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana w całości 3. zasądza od Dyrektora Izby Celnej w T. na rzecz S. Sp. z o.o. w O. kwotę [...] zł ([...]) tytułem zwrotu kosztów postępowania

Uzasadnienie

W dniu [...]. do Naczelnika Urzędu Celnego w T. wpłynął wniosek spółki z ograniczoną odpowiedzialnością S. E. M. P. z siedzibą w O. o zmianę decyzji Naczelnika Urzędu Celnego w T. z dnia [...]. w trybie przepisu art. 253 Ordynacji podatkowej.

W trakcie prowadzonego postępowania organ celny ustalił, iż strona wnosi o zmianę decyzji Naczelnika Urzędu Celnego w T., którą Dyrektor Izby Celnej w T. decyzją ostateczną z dnia [...]., utrzymał w mocy. W związku z tym, Naczelnik Urzędu Celnego w T., na podstawie art.170 ustawy Ordynacja podatkowa, przesłał przedmiotowy wniosek w dniu [...]. do Dyrektora Izby Celnej w T. celem rozpatrzenia przez właściwy organ.

Decyzją z dnia [...] r. Dyrektor Izby Celnej w T. odmówił uchylenia ostatecznej decyzji z dnia [...].

Od powyższej decyzji pismem z dnia [...] r. strona złożyła odwołanie, wnosząc o: zmianę zaskarżonej decyzji poprzez uchylenie w całości, na podstawie art. 253 Ordynacji podatkowej w zw. z art. 73 ust.1 ustawy z dnia 19 marca 2004r. Prawo celne, ostatecznej decyzji Dyrektora Izby Celnej w T. z dnia [...].; dokonanie sprostowania zgłoszenia celnego [...] z dnia [...]. w następujący sposób: Jest: [...] Winno być: [...].

Decyzją z dnia [...]. Dyrektor Izby Celnej w T. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu wyjaśnił, że zgodnie z art. 253 §1 ustawy Ordynacja podatkowa, decyzja ostateczna, na mocy której strona nie nabyła prawa, może być uchylona lub zmieniona przez organ podatkowy, który ją wydał, jeżeli przemawia za tym interes publiczny lub ważny interes podatnika.

Następnie organ wskazał, że decyzją z dnia [...]. Dyrektor Izby Celnej w T. utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Celnego w T. z dnia [...]., na podstawie której organ celny odmówił sprostowania zgłoszenia celnego [...] z dnia [...]. i dokonania zwrotu cła w kwocie [...] zł. Niewątpliwie w ocenie organu jest to decyzja, na mocy której strona nie nabyła prawa. W związku z powyższym wniosek o jej uchylenie lub zmianę podlega rozpatrzeniu w oparciu o przepis art. 253 ustawy - Ordynacja podatkowa.

Dyrektor zgodził się z organem pierwszej instancji, że przedmiotem postępowania w trybie art. 253 ustawy - Ordynacja podatkowa jest weryfikacja decyzji ostatecznej z jednego tylko punktu widzenia, a mianowicie, czy za ewentualną zmianą lub uchyleniem decyzji przemawia ważny interes podatnika lub interes publiczny. W przeciwieństwie do postępowania odwoławczego, organ podatkowy nie rozstrzyga ponownie sprawy merytorycznie. Organ zaznaczył, że w postępowaniu prowadzonym w trybie nadzwyczajnym, którego celem nie jest kolejna instancyjna kontrola prawidłowości wydanej decyzji ostatecznej, wszczętym na wniosek strony ciężar dowodu, a więc konieczność wskazania okoliczności, w których upatruje ona swój ważny interes lub interes publiczny, spoczywa na stronie dlatego, że to ona zmierza do zmiany ustalonego już ostatecznie stanu rzeczy. Ponadto ten ważny interes strony musi być rzeczywiście na tyle ważny, aby równoważył i usprawiedliwiał odstępstwo od jednej z podstawowych zasad postępowania administracyjnego i uzasadniał zastosowanie trybu nadzwyczajnego. Dyrektor dodał, że decyzje podejmowane na podstawie art.253 Ordynacji podatkowej mieszczą się w ramach tzw. uznania administracyjnego, zatem - nawet jeżeli zachodzą wszystkie przesłanki określone w tym przepisie - organ może, ale nie musi, zmienić lub uchylić decyzję ostateczną. Podkreślił, że kontrola legalności decyzji wydanych w ramach uznania administracyjnego sprowadza się natomiast do zbadania, czy wydanie decyzji zostało poprzedzone prawidłowo przeprowadzonym postępowaniem, z zachowaniem przepisów procedury, zarówno przepisów szczegółowych jak i zasad ogólnych, w tym zbadania wszystkich okoliczności sprawy mogących mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia.

Dalej Dyrektor Izby Celnej wyjaśnił pojęcie "ważny interes podatnika", które definiuje się jako sytuację, gdy z powodu nadzwyczajnych, losowych przypadków doszło do znacznego obniżenia zdolności płatniczych dłużnika, co w konsekwencji doprowadziło do tego, że podatnik nie jest w stanie uregulować należności podatkowych. Natomiast w odniesieniu do pojęcia "interesu publicznego", organ wskazał, iż przez pojęcie to doktryna rozumie dyrektywę postępowania, nakazującą mieć na uwadze respektowanie wartości wspólnych dla całego społeczeństwa lub danej społeczności lokalnej, takich jak: sprawiedliwość, bezpieczeństwo, zaufanie obywateli do organów władzy publicznej, sprawność działania aparatu państwowego, itp.

Zdaniem Dyrektora Izby Celnej w T. w przedmiotowej sprawie nie zachodzi przesłanka ważnego interesu publicznego, gdyż de facto strona żąda uchylenia decyzji i dokonania sprostowania zgłoszenia celnego oraz określenia kwoty podlegającej zwrotowi, a zatem zmierza do powrotu do stanu rozpatrywania odwołania od decyzji Naczelnika Urzędu Celnego w T. z dnia [...]., na podstawie której organ celny odmówił sprostowania zgłoszenia celnego [...] z dnia [...]. i dokonania zwrotu cła w kwocie[...] zł. W ocenie organu, nie istnieje żaden interes publiczny, który uzasadniałby przychylenie się do tego wniosku, gdyż w interesie publicznym nie leży naruszanie pewności obrotu prawnego. Organ celny rozpatrzył odwołanie strony od decyzji odmawiającej sprostowania zgłoszenia celnego oraz dokonania zwrotu cła, strona miała możliwość zakwestionowania tej decyzji w trybie postępowania sądowego, do czego jednak nie doszło z winy strony (skarga została odrzucona z uwagi na uchybienie terminowi do jej wniesienia). Zdaniem organu, z punktu widzenia zasady pewności obrotu prawnego, której dochowanie leży w interesie publicznym, nie ma podstaw do przychylenia się do żądania strony.

Odnośnie drugiej z przesłanek wskazanych w art.253 Ordynacji podatkowej, tj. ważnego interesu strony, zdaniem Dyrektora Izby Celnej w T., ważny interes strony nie jest równoznaczny z obciążeniem strony zobowiązaniami publicznoprawnymi, ani też ze stwierdzeniem, że dana decyzja obciążona jest wadami. Przyjmuje się, że wystąpienie takiego interesu związane jest najczęściej z sytuacjami losowymi. Użyte w ustawie określenie, iż interes strony musi być "ważny" oznacza, że istota (waga) tego interesu oceniana jest przez organy celne. Musi to być interes na tyle zobiektywizowany oraz usprawiedliwiony, aby mógł stanowić uzasadnioną podstawę do zastosowania nadzwyczajnego trybu zmiany decyzji ostatecznej, tj. do naruszenia zasady trwałości takich decyzji. Oceniając wniosek w tym kontekście, Dyrektor Izby Celnej w T. uznał, że strona "ważnego interesu" nie wykazała. Dodał, iż "ważnego interesu podatnika" nie można każdorazowo identyfikować z korzystnym dla strony rozstrzygnięciem sprawy.

Podkreślił również, iż zgodnie z art. 253b pkt 6 ustawy - Ordynacja podatkowa, przepisów art.253 i art.253a nie stosuje się do decyzji określającej wysokość zwrotu podatku. A zatem skoro, zgodnie z art.73 ustawy Prawo Celne, do postępowania w sprawach celnych stosuje się odpowiednio przepisy art.12 oraz działu IV ustawy - Ordynacja podatkowa, z uwzględnieniem zmian wynikających z przepisów prawa celnego, przepisy art.253 Ordynacji podatkowej nie mają zastosowania do decyzji określającej wysokość zwrotu należności celnych.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego strona wniosła o uchylenie decyzji obu instancji. W uzasadnieniu skarżąca stwierdziła, że organ II instancji, naruszył przepis art. 253 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie. Wyjaśniła, że przewidziana w powyższym przepisie instytucja zmiany decyzji ostatecznej powinna służyć wyeliminowaniu z obrotu prawnego rozstrzygnięć organów administracji publicznej, które godzą w podstawowe interesy podatnika, a także powodują utrzymanie w obrocie prawnym rozstrzygnięć nie przyznających podatnikowi określonych praw. W powyższym zakresie organ celny na podstawie wskazanego przepisu jest uprawniony do konwalidowania wydanej wcześniej decyzji czego nie czynił w przedmiotowej sprawie. W ocenie skarżącej decyzja Naczelnika Urzędu Celnego w T. z dnia [...]. została wydana wadliwie, gdyż dokonała nieprawidłowej klasyfikacji towaru. Na poparcie swojego stanowiska strona przytoczyła prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 26 października 2009 r. (sygn. akt I SA/Bd 619/09), a także decyzję Dyrektora Izby Celnej w T. z dnia [...] r. Zauważyła, że powyższe orzeczenia zapadły w tożsamej sprawie w zakresie podmiotowym, a także dotyczyły tego samego towaru celnego. W związku z powyższym, w jej ocenie, wniosek o zmianę decyzji był zasadny, gdyż zmierzał do stanu zgodnego z obowiązującym stanem faktycznym.

Skarżąca zgodziła się z interpretacją Dyrektora Izby Celnej w T., że zmianę lub uchylenie ostatecznej decyzji uzasadnia wystąpienie ważnego interesu publicznego lub interesu podatnika. Wątpliwości natomiast budzi, jej zdaniem rozstrzygnięcie, przy którego wydaniu nie zostały uwzględnione wszystkie okoliczności sprawy.

W ocenie skarżącej błędne jest stanowisko Dyrektora Izby Celnej jakoby nie wykazała "ważnego interesu strony". W tym miejscu strona powołała się na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 sierpnia 2009 r., w którym stwierdzono, że rozpatrując ważny interes podatnika należy mieć na uwadze nie tylko sytuacje nadzwyczajne (losowe), ale także sytuację ekonomiczną podatnika. Wobec tego, zdaniem skarżącej zaprezentowana przez organ wykładnia, poparta tezami z orzecznictwa, jest nieaktualna wobec zaprezentowanego powyżej, bardziej aktualnego stanowiska Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Skarżąca zarzuciła organowi nie rozważenie stanowiska w niniejszej spawie w oparciu o ustalony w sprawie stan faktyczny. Zauważyła, że uzasadniając swój ważny interes wskazywała przede wszystkim na argumenty natury ekonomicznej, które zostały w całości pominięte zarówno w decyzji organu I jak i II instancji oraz na wszystkich etapach przeprowadzonego postępowania celnego. Zwłaszcza krzywdząca dla skarżącej jest okoliczność, że nie rozważono sytuacji finansowej spółki w kontekście potencjalnych korzyści jakie mogła odnieść z tytułu zwrotu nadpłaconego cła w kwocie 3 386 zł. Wyjaśniła, że jest to o tyle istotne, że spółki prawa handlowego, w tym spółka S. E. M. P. z ograniczoną odpowiedzialnością, są nastawione na realizację celu gospodarczego, jakim jest osiąganie zysków. Stąd, tak istotnego znaczenia nabiera uwzględnienie przez organy administracji publicznej, a zwłaszcza organy celne sytuacji finansowej spółki, poprzez zastosowanie najodpowiedniejszej stawki celnej. Na poparcie i uzasadnienie swojego stanowiska skarżąca ponownie powołała przytoczony na wstępie prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 26 października 2009 r. (sygn. akt I SA/Bd 619/09), a także decyzję Dyrektora Izby Celnej w T. z dnia [...] r.

Odnosząc się do stanowiska Dyrektora Izby Celnej w T., Spółka wskazała, że ustawodawca nie wymaga, ażeby oba interesy tj. interes publiczny i ważny interes wystąpiły jednocześnie. Ponadto żaden z obu interesów nie jest nadrzędny w stosunku do drugiego. Przesądza o tym, użycie przez ustawodawcę spójnika "lub". Zatem do zastosowania przepisu art. 253 § 1 wystarczy powołanie się na jeden interes a co za tym idzie jego wykazanie. Tu strona powołała się na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 sierpnia 2000 roku sygn. akt III SA 2178/99. W ocenie skarżącej, również interes publiczny przemawia za tym, aby w obrocie prawnym przy tożsamym stanie faktycznym nie funkcjonowały dwie sprzeczne ze sobą decyzje, z których jedna narusza interes podatnika, jak to ma miejsce w przedmiotowej sprawie.

Na koniec Spółka podkreśliła, że uznaniowość decyzji nie zwalnia z obowiązku stosowania przez organ zasady pogłębiania zaufania obywateli do organów Państwa, która z kolei wiąże się z zakazem przerzucania na podatnika uchybień rozstrzygnięć podatkowych. Tu wskazała na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 maja 2004 r., sygn. akt III SA 3311/02 oraz wyrok WSA w Warszawie z dnia 10 grudnia 2008 roku.

W odpowiedzi na skargę wniesiono o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga zasługiwała na uwzględnienie.

Wstępnie Sąd zauważa, iż zgodnie z art. 184 Konstytucji RP w związku z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) oraz w związku z art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270), zwanej dalej p.p.s.a. kontrola sądowa zaskarżonych decyzji, postanowień bądź innych aktów wymienionych w art. 3 § 2 p.p.s.a., sprawowana jest o kryterium zgodności z prawem. W związku z tym, aby wyeliminować z obrotu prawnego akt wydany przez organ administracyjny konieczne jest stwierdzenie, że doszło w nim do naruszenia bądź przepisu prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, bądź przepisu postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie, albo też przepisu prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a – c p.p.s.a.) lub stwierdzenia nieważności (art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a.).

Zgodnie z przepisem art. 133 § 1 p.p.s.a. sąd wydaje wyrok po zamknięciu rozprawy na podstawie akt sprawy. Aktami sprawy są akta sądowe, jak i przedstawione sądowi akta administracyjne. Zatem sąd administracyjny rozpoznaje sprawę w zakresie stanu faktycznego, który legł u podstaw wydania zaskarżonej decyzji i znajduje się w nadesłanych aktach administracyjnych (por. wyrok NSA z dnia 28 sierpnia 2008 r., sygn. akt II OSK 1533/07, LEX nr 488467).

Wskazać dalej należy, że zgodnie z art. 134 § 1 p.p.s.a., Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. W tak określonym zakresie kognicji Sąd uznał, że decyzja będąca przedmiotem skargi narusza przepisy prawa procesowego w stopniu mającym istotny wpływ na rozstrzygniecie.

Spór w przedmiotowej sprawie dotyczy trybu nadzwyczajnego wzruszenia decyzji ostatecznej, uregulowanego w art. 253 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (jednolity tekst: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), zwanej dalej ord. pod. Skarżąca Spółka zakwestionowała ocenę sprawy przez organy celne pod kątem pojęcia ważnego interesu podatnika, stwierdzając zbyt wąskie ujęcie tego pojęcia. Skarżąca podkreśla też fakt braku uwzględnienia podczas orzekania na podstawie art. 253 ord. pod. powoływanego przez Spółkę wyroku WSA w Bydgoszczy z dnia 26 października 2009 r., sygn. akt I SA/Bd 619/09, w którym Sąd uwzględnił argumenty strony co do uiszczenia należności celnych w wysokości wyższej niż należna.

W myśl art. 253 § 1 ord. pod. decyzja ostateczna, na mocy której strona nie nabyła prawa, może być uchylona lub zmieniona przez organ podatkowy, który ją wydał, jeżeli przemawia za tym interes publiczny lub ważny interes podatnika.

Na tle regulacji wynikającej z art. 253 § 1 ord. pod. nie może budzić wątpliwości, iż norma prawna zawarta w tym artykule pozwala organowi na fakultatywne zastosowanie instytucji uchylenia lub zmiany decyzji ostatecznej. Decyzja taka ma więc charakter uznania administracyjnego. Możliwość, a nie obowiązek zastosowania określonego rozwiązania nie zwalnia jednak organu od konieczności wszechstronnego rozpatrzenia stanu faktycznego sprawy, co powinno znaleźć odzwierciedlenie w uzasadnieniu decyzji, gdyż uznanie nie może oznaczać dowolności (por. wyrok NSA z dnia 5 listopada 2010 r., sygn. akt I GSK 668/09, LEX nr 744838).

Powyższe oznacza, że w postępowaniu tym organ podatkowy zobowiązany jest do wnikliwego przeanalizowania i odniesienia się do argumentów podnoszonych przez podatnika, które powołuje on w zakresie przesłanek determinujących rozstrzygnięcie wydawane w trybie art. 253 ord. pod.

W okolicznościach faktycznych sprawy w ramach ważnego interesu podatnika, który może implikować uchylenie lub zmianę ostatecznej decyzji, Spółka w odwołaniu powołała się na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 sierpnia 2009 r., sygn. akt I FSK 871/08, LEX nr 552189, z którego treści wynika szersze rozumienie ważnego interesu podatnika, nieograniczonego jedynie do sytuacji nadzwyczajnych, ale obejmującego również normalną sytuację ekonomiczną podatnika. NSA w orzeczeniu tym postawił tezę, iż "Rozpatrując ważny interes podatnika należy mieć na uwadze nie tylko sytuacje nadzwyczajne (losowe), ale także sytuację ekonomiczną podatnika". Warto w tym miejscu wskazać też na inny wyrok tegoż Sądu, w którym skonstatowano, że rozpatrując "ważny interes podatnika" należy mieć na uwadze nie tylko sytuacje nadzwyczajne, losowe przypadki gdy podatnik nie jest w stanie uregulować zaległości podatkowych, ale także normalną sytuację ekonomiczną, w tym wysokość uzyskiwanych przez stronę dochodów oraz konieczność ponoszenia wydatków, np. związanych z kosztami leczenia (por. wyrok NSA z dnia z dnia 18 maja 2005 r., sygn. akt FSK 2211/04, LEX nr 154626).

Spółka powołała w odwołaniu argument, iż nie rozważono w postępowaniu sytuacji finansowej spółki w kontekście potencjalnych korzyści jakie mogła odnieść z tytułu zwrotu nadpłaconego cła w kwocie [...] zł. W piśmie z dnia [...] r. przedstawiła swą sytuację ekonomiczną, zwracając szczególną uwagę na redukcję kosztów działalności, także duże prawdopodobieństwo konieczności redukcji zatrudnienia. Zauważyć w tym miejscu wypada, że właśnie w powołanym przez Spółkę wyroku NSA z dnia 6 sierpnia 2009 r., Sąd ten stwierdził, że organy oraz Sąd I instancji, nie rozważyły, w zakresie ważnego interesu podatnika, sytuacji finansowej spółki w kontekście potencjalnych korzyści, jakie mogła odnieść z tytułu zwrotu podatku.

W przekonaniu składu orzekającego w niniejszej sprawie brak rozważenia przez organ celny w trybie art. 253 ord. pod. w ramach ważnego interesu podatnika kwestii normalnej sytuacji ekonomicznej, w tym potencjalnych korzyści, jakie Spółka mogła odnieść z tytułu zwrotu należności celnych, skutkuje wyeliminowaniem z obrotu prawnego zaskarżonej do sądu decyzji, z uwagi na zaistnienie uchybienia mogącego mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Niezależnie od powyższego wypada także wskazać na szersze ujecie w orzecznictwie interesu publicznego. Sądy stwierdzają bowiem w zakresie tego zagadnienia, że przy ocenie przesłanki interesu publicznego należy uwzględniać zasadę pogłębiania zaufania do organów podatkowych (art. 121 § 1 ord. pod.), która z kolei wiąże się z zakazem przerzucania na podatnika uchybień rozstrzygnięć podatkowych (por. ponownie wyrok NSA z dnia 6 sierpnia 2009 r., sygn. akt I FSK 871/08, LEX nr 552189 oraz wyrok WSA w Warszawie z dnia 13 maja 2004 r., sygn. akt III SA 3311/02, POP 2005/4/90). Przesłanka interesu publicznego wskazana w art. 253 § 1 ord. pod. oznacza dyrektywę postępowania, nakazującą mieć na uwadze respektowanie wartości całego społeczeństwa, takich jak sprawiedliwość, bezpieczeństwo, zaufanie do obywateli i organów władzy publicznej, sprawność działania aparatu państwowego, korektę jego błędnych decyzji (por. wyrok WSA w Gdańsku z dnia 12 czerwca 2007 r., sygn. akt I SA/Gd 98/07, LEX nr 271365; wyrok WSA w Gliwicach z dnia 27 października 2009 r., sygn. akt III SA/Gl 892/09, LEX nr 558076; wyrok WSA w Warszawie z dnia 13 maja 2004 r., sygn. akt III SA 3311/02, POP 2005/4/90).

Mając na względzie powyższe w ponownym postępowaniu organ celny zobligowany będzie także – biorąc pod uwagę argumenty strony, głównie w postaci wyroku WSA w Bydgoszczy z dnia 26 października 2009 r., sygn. akt I SA/Bd 619/09 – do uwzględnienia w decyzji szerszego ujęcia pojęcia interesu publicznego.

W związku z powołaniem się przez organ na treść art. 253b pkt 6 ord. pod., należy odnieść się także do tego zagadnienia, a konkretnie do relacji jakie zachodzą pomiędzy art.253 i art. 253b ord. pod. Zgodnie z tym ostatnim unormowaniem przepisów art. 253 i art. 253a nie stosuje się do decyzji określającej wysokość zwrotu podatku.

Wynika zatem z powyższego, że przepis art. 253b pkt 6 ord. pod. wyłącza stosowanie trybu nadzwyczajnego ustanowionego w art. 253 ord. pod. w stosunku do decyzji określającej zwrot podatku. Wyłączenie to nie znajduje zastosowania do decyzji odmawiającej zwrotu podatku (cła). Jest to norma o charakterze wyjątkowym, należy ją więc interpretować w sposób ścisły, w myśl zasady exceptiones non sunt excendendae (wyjątków nie należy interpretować rozszerzająco). Zatem decyzja odmawiająca zwrotu cła podlega trybowi nadzwyczajnemu, o którym mowa w art. 253 ord. pod.

Dokonując wykładni art. 253b pkt 6 w zw. z art. 253 § 1 Ordynacji podatkowej nie można zawężać uprawnień strony do wzruszenia decyzji ostatecznej, gdyż narusza to zasadę pogłębiania zaufania do organów podatkowych określoną w art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej (por. wyrok NSA z dnia 22 sierpnia 2008 r., sygn. akt I FSK 996/07, LEX nr 485355).

Mając zatem na względzie powyższe Sąd dokonał rozstrzygnięcia na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. W przedmiocie braku możliwości wykonania decyzji do czasu uprawomocnienia się wyroku orzeczono na podstawie art. 152 ustawy p.p.s.a. Natomiast o kosztach postanowiono w oparciu o art. 200 p.p.s.a.

I.Najda-Ossowska U.Wiśniewska D.Dudra