Postanowienie z dnia 1969-07-15 sygn. II CZ 78/69

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt II CZ 78/69

Postanowienie z dnia 15 lipca 1969 r.

Biegłemu nie przysługuje zażalenie na postanowienie sądu odmawiające zwolnienia go od wykonywania obowiązku biegłego.

Przewodniczący: sędzia Z. Wasilkowska. Sędziowie: B. Łubkowski, F. Wesely (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa Przedsiębiorstwa Robót Instalacyjno-Montażowych Budownictwa Rolniczego w M. przeciwko Spółdzielni Produkcyjnej "P." w O. o zapłatę, na skutek zażalenia biegłego K.K. na postanowienie Sądu Wojewódzkiego w Olsztynie z dnia 9 maja 1969 r., odmawiające zwolnienia go od obowiązku wydania opinii,

oddalił zażalenie.

Uzasadnienie

Sąd Wojewódzki nie uwzględnił wniosku inż. K.K. o zwolnienie go od pełnienia obowiązku biegłego w sprawie niniejszej wskutek braku - zdaniem tego Sądu - przesłanek z art. 280 k.p.c.

Zażalenie na powyższe postanowienie Sąd Wojewódzki odrzucił z tym uzasadnieniem, że środek taki biegłemu w świetle art. 394 k.p.c. nie przysługuje.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Zażalenie przysługuje jedynie na postanowienie sądu pierwszej instancji kończące postępowanie w sprawie oraz na postanowienie bądź zarządzenie, których przedmiotem są decyzje wymienione wyczerpująco w punktach od 1 do 11 paragrafu 1 art. 394 k.p.c.

Odmowa zwolnienia osoby wyznaczonej na biegłego od włożonego na nią obowiązku ani nie jest postanowieniem końcowym sprawy, ani też nie została wymieniona w katalogu objętym punktami od 1 do 11 wspomnianego wyżej przepisu. Biegłemu przysługuje zażalenie tylko w razie skazania go na grzywnę (art. 394 § 1 pkt 5 k.p.c.) oraz w przedmiocie wynagrodzenia (art. 384 § 1 pkt 3 k.p.c.), brak zaś jakichkolwiek przekonywających argumentów przemawiających za wykładnią rozszerzającą tych przepisów.

Dlatego też zaskarżone postanowienie Sądu I instancji należy uznać za trafne (art. 372 w związku z art. 397 k.p.c.) i z tego względu z mocy art. 387 w związku z art. 394 zażalenie należało oddalić.

Należy jednak ubocznie zwrócić uwagę na to, że skarżący, który nie jest biegłym z listy sądowej, przedstawił dostateczne dowody do zwolnienia go z pełnienia obowiązku biegłego. Chodzi tu bowiem o osobę w wieku emerytalnym, a mimo to pracującą w zakresie swej specjalności. Można więc przyjąć, że dodatkowe funkcje, jak np. objęcie obowiązków biegłego sądowego, stanowi dla niego przeciążenie szkodliwe dla zdrowia. Dlatego też nie będzie można w stosunku do skarżącego wyciągać konsekwencji z powodu niezastosowania się przez niego do poleceń sądu i nieopracowania opinii przez skazanie go na grzywnę na podstawie art. 287 k.p.c. W razie takiego skazania skarżącemu przysługiwałby środek odwoławczy, o którym była wyżej mowa z art. 394 § 1 pkt 5 k.p.c. W ten sposób biegły ma zapewnioną kontrolę instancyjną co do trafności decyzji z art. 280 k.p.c., odmawiającej zwolnienia go z pełnienia obowiązków biegłego w danej sprawie.

OSNC 1970 r., Nr 5, poz. 87