Wyrok z dnia 2012-04-26 sygn. I OSK 1658/11

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Monika Nowicka Sędziowie NSA Anna Lech(spr.) del. NSA Roman Ciąglewicz Protokolant specjalista Edyta Pawlak po rozpoznaniu w dniu 26 kwietnia 2012 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Ministra Skarbu Państwa od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 maja 2011 r. sygn. akt I SA/Wa 2477/10 w sprawie ze skargi E. B. na decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] października 2010 r. nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami RP 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od Ministra Skarbu Państwa na rzecz E. B. kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 12 maja 2011 r., sygn. akt I SA/Wa 2477/10, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] października 2010 r. nr [...] oraz decyzję Wojewody M z dnia [...] lipca 2010 r., nr [...], w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami RP.

W uzasadnieniu Sąd wskazał na następujący stan sprawy: w dniu 25 lipca 1988 r. E. B złożyła do Urzędu Dzielnicowego w N H wniosek o przyznanie działki budowlanej w zamian za pozostawioną w S. nieruchomość.

Decyzją z dnia [...] lipca 2010 r., nr [...], Wojewoda M., na podstawie art. 7 ust. 2 w związku z art. 1, art. 2, art. 3 ust. 2 oraz art. 5 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 169, poz. 1418 z późn. zm.), odmówił potwierdzenia posiadania przez E. B prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez S. A nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej, położonej S. przy ul[...].

Organ stwierdził, iż S. A powróciła do S. dopiero po wybuchu II wojny światowej, we wrześniu 1939 r., a zatem nie został spełniony wymóg wynikających z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r.

Minister Skarbu Państwa decyzją z dnia [...] października 2010 r. nr [...], po rozpatrzeniu odwołania E. B od wskazanej wyżej decyzji, utrzymał ją w mocy.

Na tę decyzję E. B wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie zarzucając, iż organ drugiej instancji, dokonując ponownej analizy materiału dowodowego, dokonał tego w sposób wybiórczy i niepełny. Wskazano, że organ nie odniósł się w żaden sposób do części dowodów, to jest zeznań świadków K. M i M. Cz. W ocenie skarżącej treść tych zeznań jednoznacznie potwierdziła fakt zamieszkiwania S. A w S. w dniu 1 września 1939 r.

W odpowiedzi na skargę Minister Skarbu Państwa wniósł o jej oddalenie i podtrzymał stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.

Wyrokiem z dnia 12 maja 2011 r., sygn. akt I SA/Wa 2477/10, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylając decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] października 2010 r. oraz poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej instancji wskazał, że art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej nie powinien w ogóle znaleźć zastosowania w sprawie dotyczącej wniosku skarżącej. S. A nie opuściła bowiem terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a wobec tego osoba ta nie mogła także pozostawić nieruchomości poza tym terytorium. Wobec tego Sąd uznał, że skoro w stosunku do S. A nie zachodzą wszystkie przesłanki określone w art. 2 ustawy, to także spadkobiercy tej osoby nie są uprawnieni do uzyskania potwierdzenia prawa do rekompensaty na podstawie art. 3 ust. 2 ustawy. Okoliczność ta nie wyklucza jednak, zdaniem Sądu, możliwości uwzględnienia podania E. B z 25 lipca 1988 r.

Sąd wskazał, że z ustalonych okoliczności sprawy wynika, iż S. A została zamordowana w 1941 r. a jej córka - E. B, pod opieką swojej krewnej, opuściła byłe terytorium Rzeczypospolitej w 1944 r. Sąd uznał zatem, że jeżeli matka S. B przebywała w S. od sierpnia 1939 r. do sierpnia 1941 r., to niewątpliwie w dniu 1 września 1939 r. matka skarżącej zamieszkiwała na byłym terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem Sądu ustalenie to jest istotne dla oceny zasadności podania E. B, gdyż skarżącej przysługuje prawo do rekompensaty, jeżeli zamieszkiwała w dniu 1 września 1939 r. na byłym terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Warunek ten został spełniony skoro matka E. B zamieszkiwała w dniu 1 września 1939 r. w S..

W ocenie Sądu pierwszej instancji fakt zamordowania matki wnioskodawczyni i okoliczności temu towarzyszące oraz ucieczka E. B z dotychczasowego miejsca zamieszkania w 1944 r., potwierdzają, iż opuszczenie byłego terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miało związek z wojną rozpoczętą w 1939 r. Natomiast niemożność uzyskania w czasie wojny urzędowego potwierdzenia faktu śmierci S. A, co prowadziło ostatecznie do ustalenia daty śmierci S. A w toku postępowania sądowego i wydania postanowienia o uznaniu matki skarżącej za zmarłą w dniu 9 maja 1945 r., powinna być uwzględniona przy ocenie, czy E. B w chwili opuszczenia S. pozostawiła nieruchomość poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej.

E. B opuszczając S. w 1944 r., a więc po dacie śmierci jej matki, pozostawiła nieruchomość poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 2 ustawy, pomimo formalnego nabycia prawa do tej nieruchomości dopiero w dacie ustalonej w postanowieniu Sądu Grodzkiego w Zabrzu z dnia 23 czerwca 1947r.

Zdaniem Sądu, E. B spełnia warunki określone w art. 2 pkt 1 i 2 powołanej ustawy, może bowiem uzyskać potwierdzenie prawa do rekompensaty występując w postępowaniu administracyjnym nie jako spadkobierca osoby, która opuściła byłe terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, ale właśnie jako osoba wymieniona w art. 2 ustawy. Skarżąca realizuje zatem w przedmiotowym postępowaniu administracyjnym prawa bezpośrednio jej przysługujące, a w konsekwencji żądanie E. B nie powinno podlegać rozpatrzeniu w oparciu o art. 3 ust. 2 ustawy.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę kasacyjną złożył Minister Skarbu Państwa, wnosząc o jego uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie skargi oraz o zasądzenie od skarżących kosztów postępowania według norm przepisanych.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono:

1) naruszenie przepisów prawa materialnego:

a) art. 2 pkt 1 w związku z art. 6 ust 6 oraz art. 7 ust 2ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 169 , poz.1418 ze zm.) oraz w związku z art. 25 k.c., poprzez niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że organ błędnie przyjął, iż przesłanka zamieszkiwania w dniu 1 września 1939 r. przez właściciela mienia zabużańskiego S. A na byłych terytoriach Rzeczypospolitej Polskiej nie została wykazana,

b) art. 3 ust 2 powołanej ustawy z dnia 8 lipca 2005 r., poprzez niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że żądanie wnioskodawczyni E. B, córki po pierwotnej właścicielce, nie powinno podlegać rozpatrzeniu w oparciu o skarżony przepis prawa, lecz wnioskodawczyni powinna być potraktowana jako osoba wymieniona w art. 2 ust 3 ustawy, to jest jako właściciel pozostawionej nieruchomości na terytorium byłego państwa polskiego,

c) art. 2 pkt 1 powołanej ustawy z w związku z art. 31 k.c., art. 924 k.c. i art. 926 k.c., poprzez błędną wykładnię i uznanie, że przy ocenie przesłanek wynikających z art. 2 wskazanej ustawy nie można ograniczać się do skutków prawnych powstałych na skutek wydania orzeczenia o uznaniu osoby za zmarłą,

d) art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 8 lipca 2005r. w związku z art. 31 k.c., art. 924 k.c. i art. 926 k.c., poprzez niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że przy ocenie czy E. B w chwili opuszczenia S., to jest w 1944 r. pozostawiła nieruchomość poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej nie można ograniczać się do skutków prawnych powstałych na skutek wydania orzeczenia o uznaniu jej matki S. A za zmarłą z dnia 23 czerwca 1947 r., zgodnie z którym matka wnioskodawczyni uznana została za zmarłą w dniu 9 maja 1945 r.,

e) art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. w związku z art. 3 ust. 1 i 2 tej ustawy, poprzez niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że E. B opuszczając S. w 1944 r. pozostawiła nieruchomość poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej, pomimo formalnego nabycia prawa do tej nieruchomości dopiero w dacie ustalonej w postanowieniu Sądu Grodzkiego w Zabrzu z dnia 23 czerwca 1947 r.;

2) naruszenie przepisów postępowania, to jest art. 145 § 1 pkt lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) w związku z art. 7 k.p.a, art. 77 § 1 k.p.a., art. 80 k.p.a., art. 107 § 3 k.p.a., poprzez przyjęcie, iż w niniejszej sprawie doszło do naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej nie zgodzono się ze stanowiskiem Sądu pierwszej instancji, że żądanie E. B powinno być rozpatrywane w oparciu o przepis art. 2 ust. 3 ustawy o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej, to jest jako właściciela nieruchomości. Wskazano, że S. A postanowieniem Sądu Grodzkiego w Zabrzu z dnia 23 czerwca 1947 r. została uznana za zmarłą w dacie ustalonej jako 9 maja 1945 r., to jest po opuszczeniu przez jej córkę E. B w 1944 r. byłego terytorium RP. To – zdaniem skarżącego kasacyjnie organu – oznacza, że E. B w chwili opuszczenia byłych terytoriów RP w 1944 r. nie mogła nabyć praw do spadku po zmarłej w 1945 r. matce. Spadek otwiera się bowiem z chwilą śmierci, a spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku, o czym stanowi art. 924 k.c. w związku z art. 925 k.c. E. B wstąpiła zatem w prawa spadkodawcy dopiero w 1945 r., więc nie mogła pozostawić nieruchomości jako właściciel.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną E. B, podzielając argumentację Sądu pierwszej instancji, wniosła o jej oddalenie oraz o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W niniejszej sprawie nie występują przesłanki nieważności określone w art. 183 § 2 wskazanej wyżej ustawy, zatem Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej.

W ramach podstawy kasacyjnej odnoszącej się do przepisów postępowania podniesiono zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c powołanej ustawy. Co prawda skarga kasacyjna zarzut ten sformułowała jako naruszenie "art. 145 § 1 pkt lit. c". Nie stanowi to jednak przeszkody w rozpoznaniu tego zarzutu, gdyż z jego sformułowania wyraźnie wynika, że chodzi o pkt 1 i w takim też zakresie zostanie on rozpoznany przez Naczelny Sąd Administracyjny.

Odnosząc się do powyższego zarzutu należy wskazać, że w sytuacji gdy skarga kasacyjna zarzuca Sądowi pierwszej instancji wadliwie dokonaną kontrolę zaskarżonej decyzji wskutek niedostrzeżenia naruszeń procesowych w postępowaniu administracyjnym, w pierwszej kolejności należy ocenić, czy rzeczywiście miały miejsce wytknięte w skardze kasacyjnej naruszenia przepisów postępowania administracyjnego oraz czy naruszenia te mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Tylko bowiem takie naruszenia przepisów postępowania mogły uzasadniać zastosowanie przez Sąd pierwszej instancji środka przewidzianego w art. 145 § 1 pkt 1 lit. c powołanej ustawy.

Oceniając pod tym kątem podniesione zarzuty oraz ich argumentację przedstawioną w uzasadnieniu skargi kasacyjnej Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że są one niezasadne. Organ administracyjny naruszył bowiem wskazane w skardze kasacyjnej przepisy, co zasadnie zauważył Sąd pierwszej instancji uchylając decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] października 2010r.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego przedstawiony w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku stan faktyczny wskazuje na to, że w postępowaniu administracyjnym zgromadzono materiał dowodowy w zakresie wystarczającym dla oceny zaistnienia przesłanek określonych w art. 2 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej, jednakże ten zgromadzony materiał dowodowy nie został należycie oceniony.

Tym samym zarzut o naruszeniu w zaskarżonym wyroku wskazanego przepisu uznać należy za nieusprawiedliwiony.

W odniesieniu do przepisów prawa materialnego, głównym zarzutem skargi kasacyjnej jest naruszenie art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r., poprzez nieuprawnione – zdaniem skarżącego kasacyjnie – uznanie przez Sąd pierwszej instancji, że E. B należy traktować jako osobę wymienioną w art. 2 pkt 1 ustawy o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej, to jest jako właściciela pozostawionej nieruchomości, a nie jako jego spadkobiercę.

Wskazać należy, że zgodnie z art. 1 i art. 2 powołanej ustawy prawo do rekompensaty przysługuje tylko właścicielowi nieruchomości pozostawionej poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej, który spełnił łącznie następujące warunki: był w dniu 1 września 1939 r. obywatelem polskim, zamieszkiwał w tym dniu na byłym terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz opuścił je w związku z wojną rozpoczętą w 1939 r., w wyniku wypędzenia z byłego terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, lub zmuszenia go do opuszczenia byłego terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z powodu innych okoliczności związanych z wojną rozpoczętą w 1939 r., dokonanego na podstawie układów wymienionych w ust. 1 art. 1 oraz umowy wskazanej w ust. 1a, art. 1 oraz posiada obywatelstwo polskie. Podkreślić należy, że warunki określone we wskazanym przepisie muszą być spełnione łącznie. Zaznaczyć także należy, że wymienione w art. 2 w związku z art. 1 powołanej ustawy przesłanki odnoszą się do osób fizycznych, przy czym ponieważ ustawa ta nie definiuje pojęcia "zamieszkiwania", to należy je rozumieć zgodnie z ogólną definicją tego terminu zawartą w przepisach Kodeksu cywilnego. Z art. 25 k. c. wynika, że miejscem zamieszkiwania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. Zamieszkiwanie jest prawną kwalifikacją określonego stosunku danej osoby do danego miejsca, na którą składają się dwa elementy: przebywanie w sensie fizycznym w określonej miejscowości (corpus) oraz wola, zamiar stałego pobytu (animus). Oba te elementy muszą występować łącznie.

Z akt sprawy wynika, że S. A wzięła ślub ze S. A w 1938 r., który był zatrudniony na Śląsku w Chorzowie w charakterze nauczyciela. Po urodzeniu E. B, w dniu 23 kwietnia 1939 r. na okres wakacyjny S. A wyjechała z nią do S. i tam już została, gdyż we wrześniu 1939 r. wybuchła wojna. S. A była zatrudniona w S. w polskiej szkole jako profesor liceum i gimnazjum. Natomiast S. A został zmobilizowany i walczył w kampanii wrześniowej oraz w wojsku polskim za granicą.

Tak więc w dniu 1 września 1939 r. zarówno E. B, jak i jej matka S. A zamieszkiwały w S..

Wskazać należy, że miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu, o czym stanowi art. 25 k.c., zaś miejscem zamieszkania dziecka pozostającego pod władzą rodzicielską jest miejsce zamieszkania rodziców bądź tego z rodziców, któremu powierzono wykonywanie władzy rodzicielskiej. Jeśli rodzice mieszkają osobno, a prawa rodzicielskie przysługują obojgu rodzicom, miejscem zamieszkania dziecka jest miejsce zamieszkania tego z rodziców, u którego dziecko stale przebywa.

W tym miejscu należy poczynić kilka uwag natury ogólnej, dotyczących instytucji uznania za zmarłego oraz stwierdzenia zgonu.

Dowodem formalnym potwierdzającym, że dana osoba nie żyje, jest akt zgonu, ewentualnie sądowe postanowienie stwierdzające zgon, które zastępuje akt zgonu. Gdy bowiem nie ma aktu zgonu, można wystąpić do właściwego sądu rejonowego z wnioskiem o stwierdzenie zgonu nieżyjącej osoby. Wniosek o stwierdzenie zgonu powinien zawierać imię, nazwisko i wiek osoby zmarłej imiona jej rodziców oraz nazwisko rodowe matki oraz ostatnie znane miejsce zamieszkania i pobytu. Ponadto powinien wskazywać okoliczności uzasadniające, iż osoba taka zmarła. Taką okolicznością może być akt urodzenia, z którego wynika (wynikałby) wiek danej osoby. Postępowanie o stwierdzenie zgonu prowadzi się, gdy z okoliczności wynika, że śmierć danej osoby jest pewna. Dlatego ustawodawca w art. 537 Kodeksu postępowania cywilnego zwolnił sąd z obowiązku ogłaszania o prowadzonym postępowaniu w mediach i pozostawił do oceny sądu, czy ogłoszenia takiego dokonać, czy nie.

Natomiast celem postępowania o uznanie za zmarłego jest usunięcie niepewności poprzez uznanie, że osoba zaginiona zmarła. Przesłanką rozpoczęcia postępowania celem uznania osoby za zmarłą jest fakt zaginięcia określonej osoby. Zaginiecie należy rozumieć jako zniknięcie bez śladu oraz brak jakiegokolwiek kontaktowania się z najbliższymi, co prowadzi do przekonania ze osoba ta nie żyje. Wniosek w sprawie o uznanie za zmarłego może złożyć każdy zainteresowany, kto ma interes prawny w uzyskaniu postanowienia o uznaniu za zamarłego, jak również krewny lub osoba emocjonalnie związana z zaginionym.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy zauważyć należy, że co prawda w aktach znajduje się postanowienie Sądu Grodzkiego w Zabrzu z dnia 23 czerwca 1947 r. o uznaniu S. A (matki E. B) za zmarłą w dniu 9 maja 1945 r., to jednak w toku postępowania wyszła na jaw niewątpliwa data śmierci S. A – sierpień 1941 r., kiedy to została aresztowana i rozstrzelana przez Gestapo w masowej akcji w kompleksie leśnym zwanym Czarnym Lasem koło Stanisławowa i pochowana we wspólnej mogile wraz z innymi rozstrzelanymi. Wskazują na to między innymi dokumenty zawierające zeznania świadków oraz postanowienie prokuratora Instytutu Pamięci Narodowej z dnia 6 kwietnia 2009 r., sygn. akt S 7/06/Zn, o umorzeniu śledztwa w sprawie zbrodni wojennej, popełnionej przez przedstawicieli państwa niemieckiego, a polegającej na rozstrzelaniu osób z ludności cywilnej obszaru okupowanego, w lipcu i sierpniu 1941 r. w kompleksie leśnym zwanym Czarnym Lasem koło Stanisławowa. W uzasadnieniu tegoż postanowienia, na liście rozstrzelanych nauczycieli znajduje się nazwisko S. A.

Oznacza to, że E. B – córka S. A już w 1941 r. stała się właścicielem przedmiotowej nieruchomości położonej w S. przy ul. [...]. Okoliczności te nie były znane w czasie prowadzenia postępowania przed Sądem Grodzkim w Zabrzu, który postanowieniem z dnia 23 czerwca 1947 r., uznał S. A za zmarłą w dniu 9 maja 1945 r.

Zaistniały zatem podstawy do zmiany postanowienia o uznaniu za zmarłego, na postanowienie o stwierdzeniu zgonu.

Wskazać bowiem należy, że Kodeks postępowania cywilnego w tytule II, dziale II, rozdziale 1, oddziale 3 zatytułowanym "uchylenie postanowień orzekających uznanie za zmarłego lub stwierdzenie zgonu" w przepisach art. 539 –543 k.p.c. reguluje szczególny tryb uchylania postanowień orzekających uznanie za zmarłego lub stwierdzenie zgonu. Przepis art. 539 k.p.c. stanowi, że dowód, iż osoba uznana za zmarłą albo której zgon został stwierdzony pozostaje przy życiu lub że jej śmierć nastąpiła w innej chwili niż chwila oznaczona w orzeczeniu, może być przeprowadzony tylko w postępowaniu unormowanym w tym dziale. Oznacza to, że na podstawie tego przepisu może nastąpić uchylenie postanowienia o uznaniu za zmarłego, jeżeli materiał dowodowy uzasadnia stwierdzenie zgonu, z czym mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Materiał dowodowy pozwala bowiem na stwierdzenie, że zgon S. A nastąpił w sierpniu 1941 r., a nie – jak to przyjęto w postanowieniu o uznaniu za zmarłą – w dniu 9 maja 1945 r.

Tym samym organ winien zawiesić postępowanie w niniejszej sprawie do czasu przedłożenia postanowienia o stwierdzeniu zgonu S. A, a w razie jego przedłożenia należałoby przyjąć, że w okolicznościach niniejszej sprawy w stosunku do E. B zastosowanie ma przepis art. 2, a nie – jak podnosi skarżący kasacyjnie – art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r.

Tym samym za nieuzasadnione należy uznać zarzuty skargi kasacyjnej o naruszeniu w zaskarżonym wyroku przepisów ustawy o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej, a decyzję organu uznać należy za przedwczesną.

Mając powyższe na uwadze Naczelny Sad Administracyjny na podstawie art. 184 powołanej ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł, jak w sentencji.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 204 pkt 2 powołanej ustawy.