Postanowienie z dnia 1968-02-07 sygn. I PZ 2/68

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt I PZ 2/68

Postanowienie z dnia 7 lutego 1968 r.

1. Przepis art. 177 § 1 pkt 6 k.p.c. dotyczy braków wyłączających możność nadania sprawie dalszego biegu. Za przeszkodę do nadania sprawie biegu nie może być uznane niezłożenie przez powoda dowodów uzasadniających zgłoszone roszczenie.
2. W razie niewykonania przez powoda zarządzenia co do przedstawienia odpisu pism procesowych i załączników, sąd może w zasadzie stosować art. 177 § 1 pkt 6 k.p.c., jednakże tylko wówczas, gdy chodzi o nadanie sprawie biegu w stosunku do osoby wezwanej w charakterze pozwanego w trybie art. 194 § 3 k.p.c., a nie w stosunku do pozwanego pierwotnie.

Przewodniczący: sędzia J. Tyszka. Sędziowie: K. Piasecki (sprawozdawca), W. Winawer.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa Bronisława C. przeciwko Skarbowi Państwa (Ośrodek Pracy Więźniów w B.) o odszkodowanie, na skutek zażalenia powoda na postanowienie Sądu Wojewódzkiego w Szczecinie z dnia 30 listopada 1967 r.,

uchylił zaskarżone postanowienie.

Uzasadnienie

Żądanie zasądzenia od pozwanego Skarbu Państwa kwoty 46.500 zł odsetkami tytułem odszkodowania powód opiera na tym, że w czasie odbywania aresztu tymczasowego uległ wypadkowi przy pracy. Strona pozwana wnosiła o oddalenie powództwa, zarzucając brak legitymacji biernej w sprawie, gdyż wypadek nastąpił w Rejonowym Zakładzie Doświadczalnym w B., gdzie powód być zatrudniony w okresie odbywania kary pozbawienia wolności. W toku procesu pełnomocnik powoda wnosił o wezwanie do udziału w sprawie w charakterze pozwanego wspomnianego Zakładu. Postanowieniem z dnia 30 listopada 1967 r. Sąd Wojewódzki zawiesił postępowanie na podstawie art. 177 § 1 pkt 6 k.p.c., albowiem wobec niewykonania przez pełnomocnika powoda postanowienia z dnia 20 września 1967 r. i zarządzenia z dnia 18 listopada 1967 r. sprawie nie można nadać dalszego biegu.

W zażaleniu powód wnosi o uchylenie powyższego postanowienia twierdząc, że postanowienie i zarządzenie zostały wykonane.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Przed wydaniem zaskarżonego postanowienia o zawieszeniu postępowania Sąd Wojewódzki postanowieniem z dnia 20 września 1967 r. "zakreślił pełnomocnikowi powoda termin 14 dni do złożenia dowodów uzasadniających odpowiedzialność Skarbu Państwa - Ośrodka Pracy Więźniów, wezwał do wzięcia udziału w sprawie w charakterze strony pozwanej Skarb Państwa (Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Szczecinie - Rejonowy Rolniczy Zakład Doświadczalny w B.); zobowiązał pełnomocników stron do złożenia odpisów pism procesowych celem doręczenia Rejonowemu Zakładowi Doświadczalnemu w B. Zarządzeniem z dnia 18 listopada 1967 r. wezwał po raz drugi powoda do złożenia odpisu pism procesowych dla doręczenia RRZD w B. pod rygorem zawieszenia postępowania".

Zaskarżone postanowienie z dnia 30 listopada 1967 r. podlega uchyleniu.

Według art. 177 § 1 pkt 6 k.p.c. sąd może zawiesić postępowanie z urzędu, jeżeli na skutek braku lub wskazania złego adresu powoda albo niewskazania przez powoda w wyznaczonym terminie adresu pozwanego lub niewykonania przez powoda innych zarządzeń nie można nadać sprawie dalszego biegu. Przepisu tego, wbrew odmiennemu poglądowi Sądu Wojewódzkiego, nie można stosować do niewykonania przez stronę powodową zarządzenia sądu zobowiązującego do złożenia dowodów. Przepis art. 177 § 1 k.p.c. dotyczy braków wyłączających możność nadania sprawie dalszego biegu. W żadnym razie za przeszkodę do nadania sprawie biegu nie może być uznane niezłożenie przez powoda dowodów uzasadniających zgłoszone roszczenie. Niezgłoszenie przez powoda dowodów nie może być uznane również za niezachowanie warunków formalnych pozwu (art. 130 § 1 k.p.c.). Przepis art. 187 § 1 k.p.c. nie wymaga zgłoszenia przez powoda dowodów. Kwestia dowodów nie jest kwestią mającą wpływ na bieg sprawy w sensie przewidzianym w art. 177 § 1 pkt 6 k.p.c., lecz kwestią związaną z samym rozstrzygnięciem sprawy. Dlatego sąd nie może stosować art. 177 § 1 pkt 6 k.p.c. w razie nieprzedstawienia przez powoda dowodów. W tym zakresie należy mieć na względzie również art. 232 zdanie drugie k.p.c.

Niezależnie od tego należy stwierdzić, że powód przedstawił dowody przed datą wydania przez Sąd zaskarżonego postanowienia.

Drugą okolicznością uzasadniającą - zdaniem Sądu Wojewódzkiego - zastosowanie art. 177 § 1 pkt 6 k.p.c. było niedostarczenie przez powoda odpisów pism procesowych celem doręczenia ich Rejonowemu Zakładowi Doświadczalnemu, wezwanemu do udziału w sprawie na wniosek powoda w charakterze pozwanego. W związku z tym należy stwierdzić, że według art. 198 § 1 k.p.c. osobom wezwanym do udziału w sprawie w charakterze pozwanych sąd doręczy odpisy pism procesowych i załączników. Na podstawie tego przepisu sąd wzywa powoda do przedstawienia wspomnianych pism procesowych i załączników. W razie niewykonania przez powoda takiego zarządzenia co do przedstawienia odpisu pism procesowych i załączników sąd może w zasadzie stosować art. 177 § 1 pkt 6 k.p.c., jednakże tylko wówczas, gdy chodzi o nadanie sprawie biegu w stosunku do osoby wezwanej w charakterze pozwanego (art. 194 § 3 k.p.c.), a nie w stosunku do pozwanego pierwotnie.

W sprawie niniejszej jednak art. 194 § 3 k.p.c. nie ma zastosowania, gdyż nie chodzi tu o dalszego pozwanego, lecz o inne statio fisci Skarbu Państwa, który już stał się stroną pozwaną w sprawie. Niezależnie od tego zaskarżone postanowienie jest nieuzasadnione, gdyż jak wynika z akt sprawy i zażalenia powód złożył żądane przez Sąd Wojewódzki odpisy pism procesowych. Należy przy tym dodać, że nieuzasadnione było zobowiązanie pozwanego Skarbu Państwa do składania odpisów pism procesowych dla innego statio fisci Skarbu Państwa. Tego rodzaju obowiązku w żadnym razie nie ma pozwany w stosunku do współpozwanego ani do innego statio fisci w wypadku pozwania Skarbu Państwa.

OSNC 1968 r., Nr 11, poz. 190