Wyrok z dnia 2013-03-12 sygn. I SA/Kr 1922/12

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

|Sygn. akt I SA/Kr 1922/12 | W Y R O K W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 12 marca 2013 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, w składzie następującym:, Przewodniczący Sędzia: WSA Beata Cieloch (spr.), Sędziowie: WSA Grażyna Firek, WSA Piotr Głowacki, Protokolant: Iwona Sadowska - Białka, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 marca 2013 r., sprawy ze skargi T.D., na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej działającego z upoważnienia Ministra Finansów, z dnia 21 sierpnia 2012 r. Nr [...], w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych, I. uchyla zaskarżoną interpretację indywidualną, II. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej działającego z upoważnienia Ministra Finansów na rzecz skarżącego koszty postępowania w kwocie 457 zł (czterysta pięćdziesiąt siedem złotych.

Uzasadnienie

Wnioskiem z dnia 14 maja 2012 r. T.D. (dalej: Skarżący) wniósł o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych. We wniosku skarżący podał, że jest wnukiem ojczystym spadkodawczyni, która byłą również babką macierzystą dla jego dwóch kuzynów. Spadek po zmarłej dnia 20 grudnia 2010 r. babce skarżącego na mocy testamentu nabyli wprost dwaj kuzyni i skarżący z udziałem wynoszącym po 1/3 części, co zostało stwierdzone w zarejestrowanym akcie poświadczenia dziedziczenia sporządzonym w dniu 2 grudnia 2011 r. W skład spadku po wymienionej wchodzi lokal mieszkalny, stanowiący odrębną nieruchomość. Jako właściciele przedmiotowej nieruchomości w księdze wieczystej wpisani są dwaj kuzyni wnioskodawcy oraz wnioskodawca z udziałem po 1/3 każdy. Z własnością ww. lokalu jest związany udział wynoszący 574976/62000000 części wspólnych budynku, służących do wyłącznego użytku właścicieli poszczególnych lokali oraz prawo użytkowania wieczystego 574976/62000000 części działki. Wartość powyższego lokalu została przez współwłaścicieli określona na kwotę 90.000 zł. Spadkobiercy po babce Skarżącego zamierzają dokonać działu spadku i zniesienia współwłasności w ten sposób, że cały spadek, obejmujący opisany wyżej lokal mieszkalny, nabędzie jeden z kuzynów, który zostanie wyłącznym właścicielem przedmiotowego lokalu. Kuzyn, który zostanie wyłącznym właścicielem zobowiąże się zapłacić tytułem spłat kwotę 30.000 zł na rzecz Skarżącego (wysokość spłaty nie przekracza udziału spadkowego skarżącego). Przeniesienie udziałów właściciela na rzecz jego brata (trzeciego spadkobiercy) ma nastąpić nieodpłatnie.

W oparciu o powyższe okoliczności skarżący zadał pytanie, czy kwota uzyskana z tytułu spłaty w związku z działem spadku po babce ojczystej, podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem skarżącego, spłata spadkobiercy w wyniku działu spadku nie może być traktowana jako odpłatne zbycie udziałów. Tym samym do uzyskanych dochodów z tytułu spłaty, w związku z działem spadku, nie będzie miała zastosowanie ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j.: Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.; dalej: u.p.d.o.f.), jeżeli wartość spłaty nie przekracza wartości udziału spadkowego. Skarżący powołał się przy tym na orzecznictwo sądów administracyjnych oraz na tożsamym stanie faktycznym interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 2 kwietnia 2008 r. nr [...].

W dniu 21 sierpnia 2012 r. Dyrektor Izby Skarbowej działający z upoważnienia Ministra Finansów wydał indywidualną interpretację nr [...], w której uznał stanowisko Skarżącego za nieprawidłowe. W uzasadnieniu organ stwierdził, że umowne zniesienie współwłasności w drodze działu jedynie wówczas nie stanowi zbycia (nabycia) rzeczy, jeżeli mieści się w ramach udziału jaki przypadał byłym współwłaścicielom w rzeczy wspólnej i odbył się bez spłat i dopłat. Nie mamy wtedy do czynienia z odpłatnym zbyciem (nabyciem) udziału w nieruchomości lub prawie, w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f. Skoro spadkobiercy zamierzają dokonać działu spadku, w wyniku którego Skarżący zbędzie swój udział w zamian za spłatę, to należy stwierdzić, że dział spadku będzie dla wnioskodawcy formą odpłatnego zbycia i źródłem uzyskania przychodu o jakim mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f. Uzyskany z tego tytułu dochód podlegać będzie opodatkowaniu 19% podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach określonych w art. 30e u.p.d.o.f. Odnosząc się do powołanych przez Skarżącego orzeczeń oraz innych interpretacji indywidualnych, organ przypomniał, że nie stanowią one źródła powszechnie obowiązującego prawa i posiadają moc wiążącą jedynie w konkretnych sprawach, w których zapadły.

Wezwawszy uprzednio organ do usunięcia naruszenia prawa, pismem z dnia 8 listopada 2012 r. wniesiono do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na powyższą interpretację, wnosząc o jej uchylenie i wydanie rozstrzygnięcia w postaci uwzględnienia stanowiska Skarżącego wyrażonego we wniosku oraz o zasądzenie na rzecz Skarżącego kosztów postępowania według norm przepisanych. Zaskarżonej interpretacji zarzucono naruszenie:

1) art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) u.p.d.o.f. poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, iż przeniesienie udziału spadkowego we własności nieruchomości na podstawie umowy działu spadku stanowi odpłatne zbycie nieruchomości, podczas gdy prawidłowa interpretacja tego przepisu prowadzi do wniosku przeciwnego,

2) art. 19 ust. 1 u.p.d.o.f. poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, iż przychodem zbywcy z tytułu umowy zbycia udziału w nieruchomości w drodze umownego działu spadku jest wyrażona w tej umowie cena udziału spadkowego, podczas gdy prawidłowa interpretacja prowadzi do wniosku, iż w takim przypadku brak przychodu podatkowego,

3) art. 2 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. w zw. z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (t.j.: Dz. U. z 2009 r., Nr 93, poz. 968 ze zm.; dalej: u.p.s.d.) poprzez jego niezastosowanie (pominięcie) i w konsekwencji przyjęcie opodatkowania na podstawie u.p.d.o.f.,

4) art. 2, art. 32 ust. 1, art. 84 i art. 217 Konstytucji RP poprzez ich niezastosowanie i w konsekwencje przyjęcie przedmiotu opodatkowania bez oparcia na przepisach ustawy podatkowej, co jest niedopuszczalne w demokratycznym państwie prawnym, jako stojące w sprzeczności z zasadami praworządności i wyłączności ustawy w zakresie określania przedmiotów opodatkowania.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej interpretacji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 1 § 1 oraz art. 2 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez m.in. kontrolę administracji publicznej. Kontrola ta jest sprawowana pod względem zgodności z prawem wydawanych przez nią decyzji, postanowień bądź innych aktów. Stosownie zaś do art. 3 § 1 i § 2 pkt 4a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j.: Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.; dalej: p.p.s.a.) kontrola działalności administracji publicznej przez Sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg m.in. na pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach. Sąd uwzględniając skargę na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego uchyla taką interpretację (art. 146 § 1 p.p.s.a.). Rozpoznając skargę na interpretację prawa podatkowego Sąd administracyjny kontroluje poprawność merytoryczną dokonanej interpretacji oraz prawidłowość prowadzonego w tej sprawie postępowania interpretacyjnego, a więc zgodność z prawem samej czynności według stanu prawnego z daty jej dokonania oraz legalność postępowania poprzedzającego jej wydanie.

Kontrola sądowoadministracyjna przeprowadzona w oparciu o powyższe kryteria wykazała zasadność skargi.

Jej wniesienie było natomiast efektem sporu, który sprowadza się do tego, czy otrzymana przez Skarżącego od kuzyna w wyniku działu spadku po wstępnej kwota nieprzekraczająca udziału w spadku podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a źródłem tego sporu w istocie jest odmienne pojmowanie przez strony pojęcia nabycia spadku, tj. czy dział spadku mieści się w pojęciu nabycia spadku, tak jak podnosi Skarżący, czy też, choć co przyznał organ jest następstwem spadku, nie mieści się jednak w tym pojęciu, a kwota uzyskana w wyniku działu spadku stanowi, jak twierdzi organ, przychód z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych.

Zatem w pierwszej kolejności należy przypomnieć, iż zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f., źródłami przychodów są odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2: nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, prawa wieczystego użytkowania gruntów, innych rzeczy – jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a – c – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany. Jednakże na mocy art. 2 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f., przepisów ustawy nie stosuje się do przychodów podlegających przepisom o podatku od spadków i darowizn.

Rozstrzygnięcie zarysowanego powyżej sporu wymaga uprzedniej analizy przepisów regulujących kwestie dziedziczenia, zawartych w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.; dalej: k.c.) oraz w ustawie z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.; dalej: k.p.c.). Należy zatem zauważyć, że w części pierwszej, księdze II, tytule II, dziale IV k.p.c. ustawodawca zawarł przepisy dotyczące stwierdzenia nabycia spadku i działu spadku (rozdział 8 i 9). Przepisy księgi IV k.c. regulują z kolei kwestie dotyczące spadków. W tytule I tej księgi w art. 926 § 1 k.c. ustawodawca wskazał, że powołanie do spadku (dziedziczenie) wynika z ustawy albo z testamentu. Spadkobierca na mocy art. 925 k.c. nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku, zaś otwarcie spadku następuje z chwilą śmierci spadkodawcy (art. 924 k.c.). Tytuł VI dotyczy stwierdzenia nabycia spadku, natomiast tytuł VIII reguluje kwestie wspólności majątku spadkowego i działu spadku. Z treści tych przepisów wynika, że w postępowaniu spadkowym mogą wystąpić dwa powiązane ze sobą postępowania, pierwsze: zmierzające do stwierdzenia nabycia spadku (postanowienie o nabyciu spadku – art. 669 k.p.c.), drugie: do działu spadku (art. 680 – 689 k.p.c.), przy czym dział spadku jest konsekwencją postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku. To zaś oznacza, iż oba one należą do spraw z zakresu prawa spadkowego. Spadek jako prawa i obowiązki wchodzące w skład spadku w wyniku stwierdzenia nabycia spadku mogą przy tym przechodzić na jednego lub kilku spadkobierców. W przypadku wielości spadkobierców powstaje między nimi współwłasność w częściach ułamkowych, co oznacza, że każdy z nich jest właścicielem całej rzeczy, i żaden nie jest właścicielem całości. Od chwili nabycia spadku między współspadkobiercami istnieje wspólność majątku spadkowego, do której stosuje się odpowiednie przepisy o współwłasności w częściach ułamkowych, każdy ze współspadkobierców może swobodnie rozporządzać swoim udziałem w spadku, nie może natomiast swobodne rozporządzać w udziale konkretnej rzeczy należącej do spadku (tu potrzebna jest zgoda współspadkobierców, wyrażona przed lub po dokonaniu czynności); a w razie jej braku zgodę taką może zastąpić zgoda sądu. Wspólność między spadkobiercami ma charakter przejściowy, tj. do chwili podziału między spadkobiercami majątku spadkowego. Zniesienie tej współwłasności następuje dopiero przez dział spadku. Ustawa nie nakłada jednak obowiązku działu ani nie wprowadza terminu na jego dokonanie. Jednak gdy jeden ze współspadkobierców wyrazi wolę działu, dział musi zostać dokonany. Dział spadku polega na tym, że po ustanowieniu wartości całego majątku ustala się wartość sched poszczególnych spadkobierców. Wskutek działu spadku poszczególni spadkobiercy stają się wyłącznymi podmiotami przyznanych im praw majątkowych a prawa te wchodzą do majątków osobistych współspadkobierców. W konsekwencji powyższej regulacji nie powinno budzić wątpliwości, że dziedziczenie niezależnie od tego, czy następuje na podstawie ustawy czy testamentu, należy rozumieć, zarówno jako nabycie na podstawie postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku, jak i nabycie w drodze działu spadku (tak sądowego, jak i umownego). Stanowisko to znajduje odzwierciedlenie w licznych wyrokach sądów administracyjnych (zob. wyrok WSA w Łodzi z dnia 9 listopada 2011 r., sygn. akt I SA/Łd 1173/11, wyrok WSA w Szczecinie z dnia 5 maja 2011, sygn. akt I SA/Sz 93/11; wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 4 sierpnia 2009r., sygn. akt I SA/Wr 835/09, Lex nr 529494).

Na to zagadnienie zwrócił uwagę również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyroku z dnia 27 października 2009 r., sygn. akt I SA/Gl 463/09, wskazując, że jeżeli spadek dziedziczy kilku spadkobierców, każdy z nich - w chwili otwarcia spadku – nabywa ipso iure określony ułamkowo udział spadkowy (oraz odpowiednie udziały w przedmiotach należących do spadku), a nie poszczególne przedmioty wchodzące do spadku. Dochodzi wówczas do powstania wspólności majątku spadkowego. Wspólność ta nie jest tożsama ze wspólnością w częściach ułamkowych w rozumieniu przyjętym w art. 196 § 1 k.c., gdyż jej przedmiotem jest spadek, a nie (konkretna) rzecz. Wspólnością objęte są wszystkie prawa majątkowe podlegające dziedziczeniu i istniejące w chwili otwarcia spadku, a więc także prawa z istoty swej podzielne. W wyniku działu spadku prawa majątkowe objęte spadkiem przyznane poszczególnym spadkobiercom, stosownie do wielkości ich udziałów, przechodzą na nich. Ustaje więc wspólność majątku spadkowego. Umowa o dział spadku lub prawomocne orzeczenie sądowe o dziale spadku stanowią tytuł własności rzeczy, które w dziale przypadły poszczególnym spadkobiercom. Jeśli dotyczyły nieruchomości mogą stanowić podstawę wpisu do księgi wieczystej (zob. Kodeks cywilny. Komentarz, Tom II, pod red. prof. dr hab. Krzysztofa Pietrzykowskiego, Warszawa 1998, s. 918-919 oraz 934-935). Tak więc, na skutek działu spadku następuje "konkretyzacja" składników masy spadkowej przypadających poszczególnym spadkobiercom. Inaczej mówiąc, dział spadku jest czynnością wtórną do nabycia spadku; nie można nabyć własności rzeczy tylko i wyłącznie w drodze działu spadku, bez nabycia spadku (zob. również wyrok NSA z dnia 13 września 2011 r., sygn. akt II FSK 500/10, publ. http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy ma również okoliczność, że w przypadku nabycia prawa do spadku (dziedziczenia) stwierdzonego prawomocnym postanowieniem sądu lub zarejestrowanym aktem poświadczenia dziedziczenia, spadkobierca, który nabył to prawo, jest co do zasady zobowiązany do uiszczenia podatku od spadków i darowizn określonego w ustawie z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (t.j.: Dz. U. z 2009 r., Nr 93, poz. 968 ze zm.; dalej: u.p.s.d.). Zgodnie bowiem z art. 1 ust.1 u.p.s.d., podatkowi od spadków i darowizn, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, m.in. tytułem dziedziczenia. Obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych (art. 5 u.p.s.d.) i powstaje z chwilą przyjęcia spadku (art. 6 ust. 1 pkt 1 u.p.s.d.), natomiast z chwilą dokonania działu spadku, spadkobierca jest obowiązany do uiszczenia podatku od czynności cywilnoprawnych (por. wyrok NSA z dnia 10 lutego 1995 r., sygn. akt III SA 898/94, LEX nr 26556). Przyjęcie przez ustawodawcę rozwiązania, w myśl którego obowiązek podatkowy w spadkach i darowiznach nie jest związany z działem spadku, lecz z przyjęciem spadku, wynika, jak się wydaje, z faktu zapewnienia wpływu środków do budżetu Skarb Państwa. W przeciwnym razie pobór daniny publicznej (podatku) byłby odroczony na bliżej nieokreślony moment w przyszłości, tj. do czasu działu spadku, ten jednak mógłby nigdy nie nastąpić. Spadkobiercy z różnych powodów mogliby bowiem nie być zainteresowani dokonaniem działu spadku. Dla wymiaru podatku od spadków i darowizn nie ma zatem istotnego znaczenia dział spadku, który z kolei podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych – w części dotyczącej spłat lub dopłat – stosownie do art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. f ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (t.j.: Dz. U. z 2010 r. Nr 101, poz. 649 ze zm.).

Ponadto Sąd zwraca uwagę, iż objęcie opodatkowaniem – na podstawie przepisów u.p.d.o.f. – przychodów otrzymanych w dziale spadku jako spłaty jest nie do przyjęcia także na gruncie Konstytucji RP, prowadziłoby ono bowiem do dwukrotnego opodatkowania tego samego przychodu, tj. raz podatkiem od spadków, drugi raz podatkiem dochodowym. Konsekwencją tego byłoby naruszenie art. 84 Konstytucji RP, stanowiącego że każdy jest obowiązany do ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych, w tym podatków określonych ustawą, ale tylko wówczas, gdy ustawa taki podatek od określonego przychodu (dochodu) przewiduje. Stanowisko organu interpretacyjnego wskazujące na konieczność opodatkowania spłat otrzymanych w wyniku działu spadku, prowadziłoby do oczywistej nierówności w traktowaniu podatników, co z kolei stanowiłoby naruszenie art. 32 ust. 1 Konstytucji RP, w myśl którego wszyscy są równi wobec prawa oraz, że wszyscy mają prawo równego traktowania przez władze publiczne. Co więcej prowadziłoby do różnicowania sytuacji spadkobierców w zależności od tego, czy nabyte w drodze spadku rzeczy są podzielne, czy niepodzielne, przy czym spadkobiercy rzeczy niepodzielnych byliby w gorszej sytuacji od spadkobierców rzeczy podzielnych, bowiem ciążyłby na nich dodatkowy obowiązek podatkowy, tj. w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Sąd zwraca również uwagę na fakt, że w zaskarżonej interpretacji Minister Finansów, odnosząc się do powołanych przez skarżącego orzeczeń sądowych i innych interpretacji indywidualnych wskazał, iż nie jest nimi związany, gdyż nie stanowią one źródła prawa powszechnie obowiązującego. Niekonsekwentnie jednak dodał zaraz, że zaskarżona interpretacja jest zgodna z innymi (niż wskazane przez Skarżącego) interpretacjami Ministra Finansów. Należy zatem przypomnieć, że w myśl art. 14a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja Podatkowa (t.j.: Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.; dalej: O.p.) Minister właściwy do spraw finansów publicznych dąży do zapewnienia jednolitego stosowania prawa podatkowego przez organy podatkowe oraz organy kontroli skarbowej, dokonując w szczególności jego interpretacji, przy uwzględnieniu orzecznictwa sądów oraz Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (interpretacje ogólne). Orzecznictwo to ma więc normatywne przełożenie na tworzenie warunków jednolitego stosowania prawa podatkowego w płaszczyźnie ogólnej. Jednolitość stosowania prawa podatkowego jest fundamentalną zasadą, którą mają realizować interpretacje. Oczywistym jest zatem, że organ wydający interpretacje indywidualne winien również analizować własne wydane dotychczas akty w innych sprawach dotyczących analogicznych sytuacji prawnopodatkowych i odnieść się do nich, gdy wnioskodawca powołuje je na poparcie swojego stanowiska. Obowiązujący od dnia 1 lipca 2007 r. przepis art. 14 e § 1 O.p. wychodzi poza zasadę związania wyrokiem tylko w sprawie, w której on zapadł i nadaje orzecznictwu sądów administracyjnych walor normatywny także w stosunku do innych indywidualnych spraw załatwianych w drodze interpretacji przepisów prawa podatkowego (interpretacji indywidualnych). Brak stanowiska organu co do jego własnych rozstrzygnięć oraz co do orzeczeń sądów zapadłych w tożsamych przedmiotowo sprawach, a które Skarżący powołał we wniosku na poparcie swojego stanowiska, należy uznać za naruszenie zasady prowadzenia postępowania podatkowego w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych, o której mowa w art. 121 § 1 O.p. (zob. wyrok WSA w Poznaniu z dnia18 grudnia 2012 r., sygn. akt I SA/Po 757/12, publ. http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Wobec stwierdzonego naruszenia art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f. w zw. art. 2 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f., jak również art. 121 § 1 O.p., Sąd na zasadzie art. 146 § 1 p.p.s.a. uchylił zaskarżoną interpretację.

Rozpoznając ponownie sprawę, organ zastosuje się do wskazań zawartych w niniejszym uzasadnieniu, w tym m.in. odniesie się do orzecznictwa sądowego i interpretacji indywidualnych Ministra Finansów zapadłych w tożsamych przedmiotowo sprawach. W razie zajęcia stanowiska odmiennego od wyrażonego w tych rozstrzygnięciach, organ rzetelnie wyjaśni przyczyny zmiany stanowiska. O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 200 p.p.s.a. Na zasądzoną kwotę złożyła się równowartość wpisu sądowego (200 zł), opłaty skarbowej od pełnomocnictwa procesowego (17 zł) oraz wynagrodzenia radcy prawnego (240 zł) ustalonego zgodnie z § 14 ust. 2 pkt 1 lit. c) Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.).

Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w sentencji.