Wyrok z dnia 2013-05-21 sygn. II SA/Ol 329/13

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Adam Matuszak Sędziowie Sędzia WSA Marzenna Glabas Sędzia WSA Tadeusz Lipiński (spr.) Protokolant st. sekretarz sądowy Jakub Borowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 maja 2013r. sprawy ze skargi T. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia "[...]", Nr "[...]" w przedmiocie zasiłku celowego oddala skargę.

Uzasadnienie

Z przekazanych Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Olsztynie akt sprawy wynika, Dyrektor Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w A, działając z upoważnienia Prezydenta A, wydał w dniu "[...]" decyzję nr "[...]", którą przyznał wnioskodawczyni 248 zł świadczenia pieniężnego na zakup posiłku lub żywności (zasiłek celowy) w ramach programu wieloletniego "Pomoc państwa w zakresie dożywiania" od dnia 1 sierpnia 2012r. do dnia 31 sierpnia 2012r. W uzasadnieniu przywołano przepisy prawa mające zastosowanie w sprawie, tj. przepisy ustawy o pomocy społecznej oraz ustawy z dnia 29 grudnia 2005r. o ustanowieniu programu wieloletniego "Pomoc państwa w zakresie dożywiania". Organ I instancji przedstawił też ustalenia z aktualizacji wywiadu środowiskowego, przeprowadzonego w grudniu u wnioskodawczyni. Sytuacja dochodowa i bytowa rodziny nie uległa zmianie. Następnie organ wyjaśnił, że wyznacznikami wysokości zasiłku celowego są - z jednej strony - sytuacja materialna osoby lub rodziny oraz cel na który zasiłek jest przyznawany, a z drugiej strony - możliwości finansowe ośrodka pomocy społecznej. Podkreślono, że przyznana pomoc musi mieć pokrycie w środkach finansowych, gdyż w przeciwnym wypadku nie mogłaby zostać faktycznie zrealizowana. Ośrodek pomocy społecznej nie może zabezpieczyć wszystkich potrzeb osób lub rodzin ubiegających się o pomoc, jak również udzielać świadczeń w oczekiwanej przez te osoby lub rodziny wysokości. Organ wyjaśnił, że wnioskowane świadczenie przyznawane jest w ramach uznania administracyjnego, co oznacza załatwienie sprawy zgodnie ze słusznym interesem obywatela, o ile nie stoi temu na przeszkodzie interes społeczny i możliwości organu w zakresie posiadanych uprawnień i środków. Organ I instancji podał, że Gminny Ośródek Pomocy Społecznej w A z siedzibą w B w m-cu sierpniu 2012r. dysponował kwotą 6 205 zł na zasiłki celowe na zakup posiłku lub żywności. Pomocą objęto 50 osób. Wysokość świadczenia dla 2-osobowej rodziny wynosiła 248 zł. Dla porównania wskazano, że Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej w C w miesiącu sierpniu 2012r. wydatkował kwotę 246.324,00 zł na zasiłki celowe na zakup posiłku lub żywności. Pomocą objęto 4078 osób. Średnia wysokość świadczenia na osobę wynosiła 60,40 zł, czyli na rodzinę 2-osobową: 120,80 zł. Organ I instancji zaznaczył, że w pierwszej kolejności pomoc przyznawana była rodzinom wielodzietnym, osobom samotnie wychowującym dzieci, następnie bezrobotnym oraz rencistom o niskich dochodach. Mając powyższe na uwadze organ przyznał zasiłek celowy na zakup żywności w kwocie 248 zł. W ocenie organu przyznana pomoc uwzględnia trudną sytuację zdrowotną i materialną rodziny wnioskodawczyni oraz fakt zamieszkiwania w Gminie A, jak również wielkość posiadanych środków finansowych oraz liczbę osób i rodzin pozostających w kręgu zainteresowania Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w C.

Od decyzji tej odwołanie wniosła T. P., zarzucając organowi

I instancji tworzenie "terroru bezprawia", w tym: niewykonanie wskazań SKO z decyzji kasacyjnej; nieprzeprowadzenie postępowania co do przyczyn żądania wyłączenia Wójta Gminy C; bezprawne powoływanie w decyzji wyroków w sprawach,

w których strona nie brała udziału; nieprzeprowadzenie postępowania dowodowego

z dokumentów przedkładanych organowi.

Decyzją z dnia "[...]" nr "[...]" Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję organu I instancji,

w całości podzielając przedstawione w niej argumenty. Organ odwoławczy podkreślił, że zasiłek celowy na zakup żywności przyznawany jest przez organ administracji publicznej w zakresie tzw. uznania administracyjnego, co oznacza, że organ pomocy społecznej po dokonaniu prawidłowych ustaleń faktycznych i uwzględnieniu zasad udzielania pomocy społecznej, ma swobodę w podjęciu decyzji co do przyznania pomocy. Podkreślono, że sam fakt spełnienia przez wnioskodawcę ustawowych kryteriów nie oznacza automatycznego przyznania mu tego świadczenia i w wysokości przez niego oczekiwanej. Zważono, że organy pomocy społecznej podejmując rozstrzygnięcie w ramach uznania administracyjnego kierować się muszą ogólną zasadą dostosowywania rodzaju, formy i rozmiaru świadczeń do okoliczności konkretnej sprawy oraz uwzględniać potrzeby osób korzystających z pomocy, jeżeli odpowiadają one celom i możliwościom pomocy społecznej. Rozmiar świadczenia powinien być odpowiedni do okoliczności uzasadniających udzielenie pomocy oraz do możliwości finansowych organów odpowiedzialnych za jej udzielnie. Samorządowe Kolegium Odwoławcze stwierdziło, że organ I instancji dokonał prawidłowych ustaleń

w zakresie sytuacji dochodowej i sytuacji rodzinnej wnioskodawczyni. Zgodnie

z powołanymi przepisami ustalił dochód rodziny z miesiąca poprzedzającego złożenie wniosku, tj. z lipca 2012 r. Zgodnie z tymi ustaleniami dochód rodziny wyniósł 427,50 zł, na który składa się zasiłek stały w wysokości 274,50 zł oraz zasiłek pielęgnacyjny w kwocie 153 zł. Rodzina spełniła zatem kryterium dochodowe

do przyznania wnioskowanej pomocy. Zachodziła również jedna z sytuacji opisanych

w art. 7 ustawy o pomocy społecznej, tj. niepełnosprawność. Kolegium stwierdziło również, że wielkość udzielonej pomocy dostosowano do posiadanych środków finansowych oraz liczby osób i rodzin pozostających w kręgu zainteresowania Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w C. Kolegium zauważyło dodatkowo, że organ I instancji nie pozostawił rodziny wnioskodawczyni bez pomocy, przyznając jej świadczenie pieniężne.

W skardze na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, T. P. zażądała jej uchylenia, podnosząc zarzut:

- naruszenia art. 7 i 107 § 3 k.p.a. poprzez pozostawienie wniosków dowodowych bez rozpatrzenia i nieustalenie stanu faktycznego, tj. przyczyn ubiegania się o pomoc społeczną i żądania wyłączenia wskazanych imiennie osób, które zdaniem skarżącej przyczyniły się do ubóstwa jej rodziny.;

- wydania postanowień o wyłączeniu pracowników GOPS w C bez wcześniejszego rozpatrzenia wyłączenia Wójta Gminy C, sprawcy jej ubóstwa, co w ocenie skarżącej skutkuje nieważnością tych postanowień;

- nierozpoznanie wniosku o wyłączenie Prezesa Samorządowego Kolegium Odwoławczeg.

W uzasadnieniu skarżąca podniosła, że sprawa ma wieloletni przebieg. Stwierdziła, że Wójt Gminy okradł jej rodzinę na kwotę ok. 150.000 zł w sposób opisany w aktach sprawy, a obecnie okrada budżet Gminy C poprzez GOPS C

i MOPS w A. Podała, że sprawy są mataczone i według skarżącej udział bierze w tym procederze Prezes Samorządowego Kolegium Odwoławczego. Wskazała, że MOPS w A pozbawia stronę możliwości złożenia rzetelnego wywiadu w związku z doprowadzeniem do ubóstwa rodziny przez Wójta Gminy C.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze, podtrzymując argumenty zawarte w zaskarżonej decyzji, wniosło o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył co następuje:

Skarga nie jest zasadna.

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle § 2 powołanego wyżej artykułu, kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Stosownie zaś do art. 134 § 1

w zw. z art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012r. poz. 270 ze zm., - dalej jako: "p.p.s.a."), sąd administracyjny dokonując kontroli zaskarżonego aktu pod względem zgodności

z prawem, nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi. Wzruszenie zaskarżonego rozstrzygnięcia może nastąpić między innymi w sytuacji, gdy przedmiotowa kontrola wykaże naruszenie przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy lub przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Oznacza to, że sąd administracyjny nie ocenia decyzji organu pod kątem jej słuszności,

czy też celowości, jak również nie rozpatruje sprawy kierując się zasadami współżycia społecznego, ale w zakresie dokonywanej kontroli sąd zobowiązany jest zbadać,

czy organy administracji orzekając w sprawie nie naruszyły prawa w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy

Badając legalność zaskarżonej decyzji w świetle powołanych wyżej kryteriów oraz w oparciu o akta sprawy, zgodnie z art. 133 § 1 p.p.s.a., Sąd nie dopatrzył

się takich naruszeń prawa, które skutkowałyby koniecznością wyeliminowania z obrotu prawnego zaskarżonej decyzji.

Organy orzekające, rozpoznając wniosek skarżącej o przyznanie zasiłku celowego na zakup żywności w sposób precyzyjny i wyczerpujący wskazały, jakie

są warunki i zasady przyznawania świadczeń z pomocy społecznej, w tym zasiłku celowego. W szczególności wyjaśniono sprawę w stopniu umożliwiającym jej rozstrzygnięcie. Organy dokonały prawidłowych ustaleń faktycznych i prawnych w świetle powołanych przepisów stanowiących podstawę prawną rozstrzygnięcia. Ocenie materiału dowodowego nie można postawić zarzutu dowolności. Uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia nie pozostawia wątpliwości co do jego zgodności z art. 107 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2000r. Nr 98, poz. 1071 ze zm., - dalej jako: "k.p.a."). Argumentacja podnoszona przez Dyrektora MOPS w A, jak i Samorządowe Kolegium Odwoławcze jest prawidłowa i przekonywująca.

Ustawodawca precyzyjnie określił warunki przyznawania pomocy społecznej w ustawie z dnia 12 marca 2004r. o pomocy społecznej (t.j. Dz. U. z 2013r. poz. 182 ze zm.). Do tej ustawy odwołuje się wprost ustawa z dnia 29 grudnia 2005 r.

o ustanowieniu programu wieloletniego "Pomoc państwa w zakresie dożywiania" (Dz.U. Nr 267, poz. 2259 ze zm.) .), zwanej dalej: "ustawą". Zgodnie z treścią art. 3 pkt. 1 lit c tej ustawy, w ramach Programu są realizowane działania dotyczące

w szczególności: zapewnienia pomocy w zakresie dożywiania osobom i rodzinom znajdującym się w sytuacjach wymienionych w art. 7 ustawy z dnia 12 marca 2004 r.

o pomocy społecznej (Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1362 ze zm.), w szczególności osobom samotnym, w podeszłym wieku, chorym lub niepełnosprawnym - w formie posiłku, świadczenia pieniężnego na zakup posiłku lub żywności albo świadczenia rzeczowego w postaci produktów żywnościowych. Z treści art. 5 ww. ustawy wynika, że pomoc może być przyznana nieodpłatnie osobom i rodzinom, o których mowa w art. 3 pkt 1, jeżeli dochód osoby samotnie gospodarującej lub dochód na osobę w rodzinie nie przekracza 150 % kryterium dochodowego, o którym mowa odpowiednio w art. 8 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o pomocy społecznej (542,00 zł). Art. 7 ww. ustawy stanowi, że do udzielania pomocy w zakresie dożywiania, z wyłączeniem pomocy określonej w art. 6a, mają zastosowanie odpowiednio przepisy ustawy o pomocy społecznej dotyczące udzielania świadczeń z pomocy społecznej. Stosownie zaś do § 6 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 2006r. w sprawie realizacji programu wieloletniego "Pomoc państwa w zakresie dożywiania", świadczenie pieniężne na zakup posiłku lub żywności realizowane jest w postaci zasiłku celowego.

W myśl zaś art. 39 ust. 1 i 2 ustawy o pomocy społecznej zasiłek celowy może być przyznany w celu zaspokojenia niezbędnej potrzeby bytowej, w szczególności na pokrycie części lub całości kosztów zakupu żywności, leków i leczenia, opału, odzieży, niezbędnych przedmiotów użytku domowego, drobnych remontów i napraw

w mieszkaniu, a także kosztów pogrzebu.

W przytoczonych przepisach ustawodawca unika wyraźnej kategoryzacji prawa do pomocy społecznej, ustanawiając zasady przyznawania tej pomocy. Zgodnie z art. 3 ust. 4 ustawy o pomocy społecznej, potrzeby osób i rodzin korzystających z pomocy powinny zostać uwzględnione, jeżeli odpowiadają celom i mieszczą się

w możliwościach pomocy społecznej. Z treścią tego przepisu koresponduje art. 7 k.p.a, w świetle którego, organ administracji publicznej działający na podstawie przepisów prawa materialnego przewidujących uznaniowy charakter rozstrzygnięcia obowiązany jest załatwić sprawę w sposób zgodny ze słusznym interesem obywatela, jeśli nie stoi temu na przeszkodzie interes społeczny ani nie przekracza to możliwości organu wynikających z przyznanych mu uprawnień i środków (zob. wyrok NSA z 11.06.1981r., sygn. akt SA 820/81, ONSA 1981, nr 1, poz. 57). Z regulacji tej wynika zatem domniemanie pozytywnego załatwienia sprawy, od którego można odstąpić dopiero wówczas, gdy w uzasadnieniu decyzji wykaże się, że takie załatwienie sprawy kolidowałoby z interesem społecznym lub przekraczałoby możliwości organu (por. wyrok NSA z 19.01.2006r., sygn. akt I OSK 777/05, LEX nr 194414).

W ocenie Sądu organ odwoławczy dokonał wszechstronnej analizy okoliczności faktycznych w niniejszej sprawie, a jej wyniki zawarł w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji i nie budzą one zastrzeżeń. Zaskarżonej decyzji nie można zarzucić przekroczenia granic uznania administracyjnego, gdyż organ szczegółowo wskazał, czym kierował się przy podejmowaniu rozstrzygnięcia i argumentacja ta zasługuje na akceptację. W niniejszej sprawie bezspornym jest, że skarżąca spełnia przesłanki do przyznania wnioskowanej pomocy. W szczególności jest osobą niepełnosprawną, bezrobotną, a miesięczny dochód 2-osobowej rodziny to kwota 427,50 zł, na którą składa się zasiłek stały i zasiłek pielęgnacyjny. Nie oznacza to jednak obowiązku automatycznego przyznania skarżącej wnioskowanej pomocy. Zasiłek ten jest bowiem świadczeniem nieobowiązkowym, a jego przyznanie, jak słusznie wskazywały organy obu instancji, pozostawione jest uznaniu organu administracji publicznej. Podkreślić należy, iż organ pomocy musi uwzględniać fakt, że ograniczone środki finansowe, jakimi dysponuje, winny trafić do jak największej liczby osób potrzebujących. Nie może zatem swojej pomocy skoncentrować na finansowaniu potrzeb tylko jednej osoby, choćby jej sytuacja materialna, czy też zdrowotna była najtrudniejsza. Organ ma obowiązek dokonać oceny nie tylko sytuacji materialnej skarżącej, ale także ilości

i rodzaju skierowanych do niego form pomocy. Środki na pomoc społeczną muszą zabezpieczyć potrzeby związane z całym rokiem i uwzględniać potrzeby wszystkich podopiecznych, w tym tych gospodarstw domowych, gdzie na utrzymaniu są dzieci,

a dochody rodziny są znacznie poniżej minimum socjalnego. Organ i instancji wykazał zaś, że środki te są niewystarczające na zaspokojenie wszystkich potrzeb. W związku z tym organ musi uwzględniać ilość posiadanych środków pieniężnych, ilość osób

i rodzin ubiegających się i kwalifikujących do przyznania pomocy i dokonywać stosownego rozdziału środków, tak aby z pomocy społecznej skorzystała jak największa liczba podopiecznych, gdyż tylko takie postępowanie jest zgodne z zasadami sprawiedliwości społecznej oraz zasadami wynikającymi z art. 3 ust. 3 i 4 ustawy

o pomocy społecznej.

Podkreślenia wymaga, że kwestionowana przez skarżącą decyzja uwzględniła zgłoszony wniosek na kwotę 248 zł. Skarżąca w ogóle nie kwestionuje wysokości przyznanego świadczenia, domagając się jedynie zbadania przyczyn, z powodu których rodzina znalazła się w ubóstwie. Z argumentacji skargi wynika, że skarżąca zmierza już od wielu lat do uzyskania potwierdzenia, że Wójt Gminy C ponosi winę za problemy finansowe i zdrowotne rodziny. Osiągnięcie zamierzonego celu nie jest jednak możliwe w postępowaniu o przyznanie pomocy społecznej. Przyczyny z powodu których doszło do ubóstwa nie mają żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia wniosku

o przyznanie zasiłku. Żaden przepis ustawy nie uzależnia bowiem możliwości przyznania świadczenia od przyczyn ubóstwa. Wystarczające jest potwierdzenie istnienia takiego stanu w środowisku. Skoro sam fakt ubóstwa uprawnia do przyznania pomocy społecznej (art. 7 pkt 1 ustawy o pomocy społecznej) nie ma potrzeby analizowania powodów jego powstania. Tym samym zasadnie pracownik socjalny MOPS w A w sporządzonym protokole z wywiadu środowiskowego nie opisywał wyjaśnień zgłaszanych w tym względzie przez męża skarżącej.

Podobnie w przypadku rozpatrywania wniosku o wyłączenie pracownika, czy organu nie jest możliwe rozstrzyganie o winie ani przypisywanie sprawstwa. Instytucja wyłączenia od orzekania służy zachowaniu obiektywizmu (art. 7 k.p.a.) i pogłębianiu zaufania do organów państwa (art. 8 k.p.a.) przy wydawaniu decyzji administracyjnej

i ma na celu eliminowanie wszelkich przyczyn skutkujących pojawieniem się jakichkolwiek wątpliwości co do bezstronności i obiektywizmu przy rozpoznawaniu sprawy (art. 24 § 3 k.p.a.). Wystarczające jest jedynie uprawdopodobnienie okoliczności, które mogą wywołać wątpliwość co do bezstronności pracownika.

W rozpatrywanym przypadku skarżąca domagała się wyłączenia Wójta Gminy C oraz podległych mu pracowników GOPS w C i do takich wyłączeń doszło

na podstawie postanowień Kierownika GOPS w C i Wójta Gminy C z dnia 25 września 2012r., wydanych na skutek wniosków o wyłącznie, złożonych przez pracownika socjalnego i Kierownika GOPS w C. Skoro skarżąca wielokrotnie kwestionowała obiektywizm tych pracowników, podkreślając, iż nie jest możliwa jej współpraca z nimi, a okoliczność ta znana jest też Sądowi z urzędu w związku

z rozpoznawaniem uprzednio wnoszonych skarg przez T. i W. P., to nie można odmówić tym postanowieniom słuszności,

w szczególności z uwagi na charakter postępowania o udzielenie pomocy i rolę pracownika socjalnego, który obowiązany jest rzetelnie przeprowadzić rodzinny wywiad środowiskowy, a do tego nie przyczynia się negatywne nastawienie i brak zaufania do osoby go przeprowadzającej.

W ocenie Sądu skoro postanowienia o wyłączeniu pracowników GOPS w C uwzględniły wniosek samej skarżącej o ich wyłączenie, to niezasadnie skarżąca wywodzi zarzut nie rozpatrzenia uprzednio wniosku o wyłączenie od orzekania Wójta Gminy C. Wskazać trzeba w tym zakresie przede wszystkim, że co do zasady, z mocy art. 110 ust. 1 i 7 ustawy o pomocy społecznej zgłoszony wniosek o przyznanie prawa pomocy podlegał rozpoznaniu przez Kierownika GOPS w C, a nie Wójta Gminy C. Stosownie wprawdzie do treści art. 39 ust. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.) decyzje w indywidualnych sprawach z zakresu administracji publicznej wydaje wójt, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. Wójt w zakresie regulacji, o której mowa powyżej może upoważnić swoich zastępców lub innych pracowników urzędu gminy do wydawania rozstrzygnięć w jego imieniu. Natomiast treść art. 110 ust. 7 ustawy o pomocy społecznej wyraźnie wskazuje, że wójt udziela upoważnienia do wydawania decyzji w sprawach z zakresu pomocy społecznej należących do zadań własnych gminy kierownikowi ośrodka pomocy społecznej. Analiza tego przepisu prowadzi do wniosku, że w tym przypadku wójt nie podejmuje oceny co do dekoncentracji swoich kompetencji, lecz stosownie do brzmienia tej normy, która nakazuje dekoncentrację, upoważnia kierownika ośrodka pomocy społecznej do wydawania decyzji w indywidualnych sprawach z zakresu pomocy społecznej. Z powyższego wynika, że wójt nie jest organem właściwym do prowadzenia postępowania w przedmiocie udzielenia ewentualnej pomocy w tym przedmiocie. Na zasadzie art. 110 ust. 1 omawianej ustawy obowiązek ten realizuje natomiast właściwy ośrodek pomocy społecznej, a sprawę rozstrzyga, wydając decyzję administracyjną kierownik ośrodka pomocy społecznej, działający z upoważnienia odpowiednio wójta, burmistrza lub prezydenta miasta.

W związku z tym konieczność uprzedniego rozpatrzenia wniosku o wyłączenie wójta, jako bezpośredniego przełożonego kierownika GOPS, przez organ właściwy ze względu na strukturę ustrojową samorządu terytorialnego, czyli przez organ wyższego stopnia w rozumieniu art. 17 k.p.a., zachodziłaby w sytuacji, gdyby osoba pełniąca funkcję wójta, której obiektywizm zakwestionowano, odmówiła żądanego wyłączenia (por. wyrok NSA z dnia 18 stycznia 2007r., sygn. akt I OSK 383/07). Wówczas można byłoby przyjąć, że brak rozważenia wniosku o wyłączeniu wójta miałoby znaczenie dla końcowego wyniku sprawy. W niniejszej sprawie jednak Wójt Gminy przychylił się do wniosku zarówno skarżącej, jak i Kierownika GOPS, co skutkowało wyznaczeniem MOPS w A do rozpatrzenia zgłoszonego wniosku.

Niezasadnie skarżąca domaga się również rozstrzygnięcia w przedmiocie wyłączenia Prezesa Samorządowego Kolegium Odwoławczego B. M. skoro nie wchodził on w ogóle do składu orzekającego

w niniejszej sprawie. Nie decydował w sprawie, więc nie zachodziła potrzeba analizowania jego stosunku względem skarżącej.

Mając powyższe na uwadze, na mocy art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzeczono jak w sentencji.