Wyrok z dnia 2013-08-08 sygn. II SA/Rz 414/13

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący WSA Magdalena Józefczyk /spr./ Sędziowie WSA Joanna Zdrzałka WSA Paweł Zaborniak Protokolant st. sekr. sąd. Anna Mazurek - Ferenc po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 8 sierpnia 2013 r. sprawy ze skargi A. Ł. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] lutego 2013 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania odwoławczego stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji.

Uzasadnienie

II SA/Rz 414/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia [...] sierpnia 2011 r., nr [...] Burmistrz S. odmówił M.Ł. przyznania zasiłku celowego do wysokości 300 tys. złotych na zabezpieczenie osuwiska powstałego w wyniku zdarzeń klęskowych mających miejsce od maja 2010 r. na nieruchomości oznaczonej nr 5703 położonej w miejscowości Z. [...].

Powyższą decyzję doręczono wnioskodawczyni w dniu 25 sierpnia 2011 r. W dniu [...] września 2011 r. M.Ł. złożyła w siedzibie Samorządowego Kolegium Odwoławczego odwołanie od tej decyzji. Wyraziła niezadowolenie z podjętej decyzji, gdyż powstałe osuwisko wymaga zabezpieczenia. Osuwisko od momentu powstania nie pogłębiło się, a budynek, w którym zamieszkuje w raz z rodziną nie ma ani pęknięć, ani uszkodzeń.

W dniu [...] października 2011 r. M.Ł. złożyła do Samorządowego Kolegium Odwoławczego prośbę o przywrócenie terminu do złożenia odwołania od decyzji organu I instancji. W uzasadnieniu podała, że pozostaje na leczeniu onkologicznym, jest po trzech operacjach i zły stan zdrowia stał się przyczyną uchybienia terminu do złożenia odwołania.

Wyrokiem z dnia 6 marca 2012 roku, sygn. akt. II SA/Rz 88/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie uchylił postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] listopada 2011 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przywrócenie terminu do wniesienia odwołania od decyzji Burmistrza S. z dnia [...] sierpnia 2011 r., nakazując organowi ustalenie, w którym dniu ustała przyczyna uchybienia terminowi. Sąd zaznaczył, że M.Ł. w skardze podała, że dzień [...] września 2011 r., to data wniesienia odwołania i jednocześnie data ustania przyczyny uchybienia terminowi.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w dniu [...] lutego 2013 r. powzięło informację, że M.Ł. zmarła [...] września 2012 r. Następcy prawni po zmarłej, przedstawili do akt sprawy umowę darowizny - akt notarialny z dnia [...] września 2012 r., przenoszący między innymi własność nieruchomości działki nr ewidencyjny 5703 na M.S. oraz B.Ł. oraz ustanawiający na rzecz M.Ł. oraz A.Ł. dożywotnią bezpłatną służebność osobistą polegającą na prawie zamieszkiwania w domu mieszkalnym na działce nr 5703 w Z. nr [...].

Samorządowe Kolegium Odwoławcze, decyzją z dnia [...] lutego 2013 r., nr [...], po rozpoznaniu odwołania M.Ł. od decyzji Burmistrza S. z dnia [...] sierpnia 2011 r. oraz zawartego w piśmie z dnia [...] października 2011 r. wniosku o przywrócenie terminu do złożenia odwołania, działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 3 w związku z art. 28 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (powołany w decyzji Dz. U. z 2000r., Nr 98, poz. 1071 ze zm.), zwanej dalej k.p.a. umorzyło postępowanie odwoławcze.

W uzasadnieniu organ II instancji wyjaśnił, że stosownie do art. 105 § 1 k.p.a., gdy postępowanie z jakiejkolwiek przyczyny stało się bezprzedmiotowe w całości albo w części, organ administracji publicznej wydaje decyzję o umorzeniu postępowania odpowiednio w całości albo w części. Odpowiednikiem wskazanej regulacji procesowej w postępowaniu odwoławczym jest art. 138 § 1 pkt 3 k.p.a.

Śmierć strony prowadzi do bezprzedmiotowości postępowania wówczas, gdy przedmiotem postępowania są uprawnienia i obowiązki o charakterze osobistym, nierozerwalnie związane z osobą strony. W innych przypadkach w miejsce zmarłej strony wstępują jej spadkobiercy, wezwani przez organ do udziału w postępowaniu. W niniejszej sprawie organ ustalił, iż status strony mają: A.Ł. posiadający bezpłatną służebność osobistą polegającą na prawie zamieszkiwania w domu posadowionym na działce nr 5703 oraz M.S. i B.Ł. - nabywcy ww. nieruchomości na podstawie umowy darowizny. Wymienione osoby są spadkobiercami ustawowymi po M.Ł. - odpowiednio mąż i dzieci.

Normatywną podstawę przyznania zasiłku celowego stanowi art. 40 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 12 marca 2004 roku o pomocy społecznej (tekst jednolity Dz. U. z 2009 r., nr 175, poz. 1362 ze zm.) zasiłek celowy może być przyznany także osobie albo rodzinie, które poniosły straty w wyniku klęski żywiołowej lub ekologicznej. Zasiłek celowy może być przyznany niezależnie od dochodu i może nie podlegać zwrotowi. Brzmienie tego przepisu prowadzi do wniosku, że charakter zasiłku celowego zostaje "personifikowany" do konkretnej osoby lub konkretnej rodziny i tylko ta konkretna rodzina i ta konkretna osoba posiada uprawnienie (jednak nie roszczenie) do jego otrzymania. Przesłanką nabycia prawa do zasiłku celowego staje się klęska żywiołowa, a zasiłek może być przyznany bez względu na dochód.

Oznacza to, że z chwilą śmierci M.Ł. wygasło jej uprawnienie do przyznania zasiłku celowego oraz "upadło roszczenie procesowe" do domagania się przyznania zasiłku celowego. Nie jest zatem prawnie dopuszczalne popieranie wniosku M.Ł. przez jej następców prawnych w zakresie wydania decyzji ściśle przypisanej osobie spadkodawcy i do niej bezpośrednio skierowanej. Uprawnienie do zasiłku celowego zostaje oderwane od sytuacji majątkowej wnioskodawcy. Nie ma znaczenia pozycja dochodowa wnioskodawcy, a jedynie w omawianym przypadku istotne jest zaistnienie klęski żywiołowej, która dotknęła wnioskodawcę. Jeśli następcy prawni M.Ł. wykażą powyższe okoliczności, przysługuje im indywidualne i osobiste uprawnienie do wystąpienia z wnioskiem o przyznanie zasiłku celowego - które zostanie rozpoznane w odrębnym postępowaniu zakończonym decyzją skierowaną do następców prawnych.

A.Ł. złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] lutego 2013 r. zarzucając naruszenie przepisów postępowania w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, a to:

- art. 105 § 1 k.p.a. poprzez przyjęcie, iż postępowanie stało się bezprzedmiotowe z powodu śmierci M.Ł. podczas gdy w okolicznościach tej sprawy zasadnym było przyjęcie, że mąż A.Ł. i dzieci B.Ł. i M.S. - spadkobiercy zmarłej, mają prawo popierać wniosek zmarłej o zasiłek celowy na umocnienie osuwiska powstałego przy domu na skutek powodzi;

- art. 7 w zw. z art. 77 k.p.a. poprzez niepodjęcie wszelkich czynności niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i tym samym niezebranie i nierozpatrzenie materiału dowodowego w sposób wyczerpujący, podczas gdy w niniejszej sprawie dokładna analiza materiału dowodowego i ewentualne uzupełnienie stanu faktycznego wykazałoby, że spadkobiercy zmarłej jako członkowie jej rodziny mieli prawo popierać wniosek złożony przez zmarłą, bowiem składając wniosek o zasiłek celowy działała ona w interesie swojej rodziny;

- art. 80 k.p.a. i art. 8 k.p.a. poprzez przyjęcie w oparciu o część materiału dowodowego, że nie zaszły okoliczności zezwalające na popieranie przez spadkobierców wniosku o zasiłek celowy, podczas gdy zebrany materiał dowodowy nie pozwalał na przyjęcie, iż wskazane wyżej okoliczności zostały udowodnione, organ bowiem nie wyjaśnił czy zmarła działała na rzecz rodziny czy wyłącznie w swoim interesie,

Biorąc pod uwagę powyższe wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości. M.Ł. starając się o zasiłek celowy na zabezpieczenie domu nie działała jedynie w celu zabezpieczenia siebie, ale także w celu zabezpieczenia całej rodziny mieszkającej w tym domu przed zagrożeniami płynącymi z osuwiska. Zabezpieczenie osuwiska będzie służyć także rodzinie M.Ł., bowiem osuwisko zagraża domowi położonemu na działce nr 5703 w Z., który to dom jest zamieszkiwany nadal przez jej spadkobierców: męża A.Ł. i dzieci B.Ł. i M.S. Mają oni prawo popierać wniosek zmarłej o przyznanie zasiłku celowego, bowiem byli członkami rodziny M.Ł. Mając powyższe na uwadze skarżący stwierdził, iż decyzja wydana w jego sprawie jest wadliwa i jako taka nie powinna zostać utrzymana w obrocie prawnym.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie z przyczyn podniesionych w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie zważył, co następuje:

Sąd administracyjny sprawuje w zakresie swej właściwości kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej, co wynika z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269, ze zm.). Zakres kontroli wyznacza art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.), dalej p.p.s.a., z którego wynika, że Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W myśl art. 145 § 1 p.p.s.a., Sąd zobligowany jest do uchylenia decyzji bądź postanowienia lub stwierdzenia ich nieważności, ewentualnie niezgodności z prawem, gdy dotknięte są one naruszeniem prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszeniem prawa dającym podstawę do wznowienia postępowania, innym naruszeniem przepisów postępowania, jeśli miało ono istotny wpływ na wynik sprawy, lub zachodzą przyczyny stwierdzenia nieważności decyzji wymienione w art. 156 k.p.a. lub innych przepisach. W myśl art. 151 P.p.s.a Sąd oddala skargę w razie jej nieuwzględnienia.

Zgodnie z art. 153 p.p.s.a. ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Z kolei art. 170 p.p.s.a. przewiduje, że orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy i inne organy państwowe, a w przypadku w ustawie przewidzianej także inne osoby. Związanie oceną prawną, o której mowa w art. 153

1. art. 170 p.p.s.a. oznacza, że ani organ administracji, ani sąd administracyjny nie mogą w tej samej sprawie w przyszłości formułować nowych ocen prawnych, które pozostawałyby w sprzeczności z poglądem wcześniej wyrażonym w uzasadnieniu wyroku i mają obowiązek podporządkowania się mu w pełnym zakresie. Ocena prawna traci moc wiążącą tylko w przypadku zmiany prawa, zmiany istotnych okoliczności faktycznych sprawy, zaistniałych po wydaniu wyroku oraz w wypadku wzruszenia we właściwym trybie orzeczenia zawierającego ocenę prawną.

Sąd nie będąc związany zarzutami skargi doszedł do wniosku, że zaskarżona decyzja rażąco narusza prawo, gdyż jest dotknięta wadą określoną w art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., co stanowi przesłankę do uwzględnienia skargi, a w konsekwencji do stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji.

Okolicznością bezsporną jest, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie wyrokiem z dnia 6 marca 2012 r. sygn. akt II SA/Rz 88/12 uchylił postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] listopada 2011 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu do wniesienia odwołania. Bezspornym jest również fakt wniesienia odwołania z uchybieniem terminu przez M.Ł. oraz, że M.Ł. zmarła [...] września 2012 r., czyli przed wydaniem zaskarżonej decyzji.

Z komparycji zaskarżonej decyzji wynika, że Samorządowe Kolegium Odwoławcze rozpoznało równocześnie wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania oraz odwołanie M.Ł. od decyzji Burmistrza S. z dnia [...] października 2011 r.

Z sentencji zaskarżonej decyzji nie wynika, aby Samorządowe Kolegium Odwoławcze rozpoznało wniosek M.Ł. o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania. Konstrukcja taka jest zresztą niemożliwa z tej przyczyny, że forma rozpoznania wniosku o przywrócenie terminu przybiera postać postanowienia, a od postanowienia o odmowie przywrócenie terminu służy zażalenie, z tym zastrzeżeniem, że gdy o przywróceniu terminu do wniesienia odwołania orzeka samorządowe kolegium odwoławcze, to jest to postępowanie jednoinstancyjne, a na postanowienie o odmowie przywrócenia terminu służy skarga do sądu administracyjnego. Ostateczne postanowienie o odmowie przywrócenia terminu do wniesienia odwołania skutkować będzie wydaniem postanowienia na podstawie art. 134 k.p.a. stwierdzającym wniesienie odwołania z uchybieniem terminu (A. Wróbel. Komentarz do art. 134 k.p.a., Wydawnictwo LEX 2012 teza 11; B. Adamiak, J. Borkowski, Komentarz do art. 134 k.p.a., Wyd. C.H.BECK. Legalis pkt III teza 2; G. Łaszczyca, A. Matan, Komentarz do art. 134 k.p.a. wyd. LEX, 2010 r. teza 9).

Stanowisko to znajduje również potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 16 marca 2010 r. sygn. akt II GSK 473/09 zawarł pogląd, że w sytuacji, gdy strona złoży wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania jednocześnie z odwołaniem lub wprawdzie później, lecz jeszcze przed wydaniem przez organ odwoławczy postanowienia, o którym mowa w art. 134 k.p.a., organ ten jest w pierwszej kolejności winien rozpoznać wniosek o przywrócenie terminu i wydać w tej sprawie stosowne postanowienie. Dopiero ostateczne orzeczenie organu odwoławczego o odmowie przywrócenia terminu do wniesienia odwołania umożliwi wydanie postanowienia o uchybieniu terminu do wniesienia odwołania. Analogiczne stanowisko zajął Naczelny Sąd Administracyjny w wyrokach z dnia 2 sierpnia 2011 r. sygn. akt I OSK 884/11, z dnia 29 września 2010 r. sygn. akt I OSK 478/10 (wszystkie dostępne na stronie http://orzeczenia.nsa.qov.pl).

Mając na względzie powyższe nawet w przypadku uwzględnienia wniosku o przywrócenie terminu wymaga to wydania odrębnego postanowienia, jako właściwej formy rozstrzygnięcia określonej przepisami prawa dla tego rodzaju sprawy.

Sąd aktualnie rozpoznający sprawę nie jest związany oceną prawną zawartą ww. wyroku z dnia 6 marca 2012 r. sygn. akt II SA/Rz 88/12, który dotyczy rozpoznania wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania, nie mniej jednak prawomocny wyrok Sądu winien być wykonany w formie w nim nakazanej i wynikającej z przepisów prawa, gdyż ma to wpływ na wynik sprawy i rodzaj orzeczenia kończącego sprawę. Konsekwencje prawne związane z kolejnością podejmowanych rozstrzygnięć, zostały wyżej opisane, a organ winien ją zachować.

Nierozpoznanie wniosku o przywrócenie terminu czyni niemożliwym bądź to wydanie postanowienia o wniesieniu odwołania z uchybieniem terminu na podstawie art. 134 k.p.a., bądź decyzji na podstawie art. 138 k.p.a. Podstawą prawną kontrolowanej decyzji jest przepis art. 138 § 1 pkt 3 k.p.a., dlatego Sąd uznał, że Samorządowe Kolegium Odwoławcze naruszyło rażąco art. 138 § 1 pkt 3 k.p.a., gdyż zakończenie postępowania odwoławczego decyzją byłoby możliwe tylko w przypadku przywrócenia terminu do wniesienia odwołania.

Zauważyć również należy, że w dniu wydania zaskarżonej decyzji M.Ł. już nie żyła, zatem skierowanie decyzji do osoby nieżyjącej jest rażącym naruszeniem prawa, o którym mowa w art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. Na taką kwalifikację omawianej wady decyzji nie ma wpływu to, czy organ wiedział o śmierci strony postępowania oraz czy jego niewiedza była zawiniona czy też nie (por. wyrok NSA z 6.06.2012 r. sygn. akt I OSK 829/11, LEX nr 1216580). Skutkiem traktowania przez organ jako strony postępowania osoby zmarłej jest uznanie podjętych w takiej sytuacji decyzji za wydane z rażącym naruszeniem prawa (wyrok NSA z 10.07.2012 r. sygn. akt I OSK 1187/11, LEX nr 1260058).

Z akt administracyjnych wynika, że Samorządowe Kolegium Odwoławcze ustaliło następców prawnych M.Ł., gdyż właśnie im doręczyło zaskarżoną decyzję. Jednocześnie Kolegium stwierdziło, że z chwilą śmierci M.Ł. wygasło jej uprawnienie do przyznania zasiłku celowego i z tą też chwilą upadło roszczenie procesowe do domagania się przyznania zasiłku celowego, gdyż czynnie legitymowana strona zmarła. Nie jest zatem prawnie dopuszczalne popieranie wniosku przez następców prawnych w zakresie wydania decyzji ściśle przypisanej osobie spadkodawcy i do niej bezpośrednio adresowanej.

Sąd za błędny uznaje wyżej przywołany pogląd Kolegium zawarty w zaskarżonej decyzji. W szczególności należy odnieść się do treści wniosku M.Ł. z dnia [...] listopada 2010 r. o udzielenie świadczeń z pomocy społecznej w formie zasiłku celowego na zabezpieczenie osuwiska, stanowiącego zagrożenie dla budynku mieszkalnego. Wniosek ten był uzupełnieniem pierwotnego wniosku z [...] czerwca 2010 r., który dotyczył kwoty 100.000 zł. a aktualny dotyczy 300.000 zł. na zabezpieczenie osuwiska powstałego w wyniku powodzi.

Z treści art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. (Dz. U. z 2013 r., poz. 182 ze zm.) zwanej dalej ustawą wynika, że zasiłek celowy może być przyznany również osobie lub rodzinie, które poniosły starty w wyniku zdarzenia losowego. Zasiłek celowy może być przyznany także osobie albo rodzinie, które poniosły starty w wyniku klęski żywiołowej lub ekologicznej (ust. 2 art. 40). Zasiłek celowy, o którym mowa w ust. 1 i 2, może być przyznany niezależnie od dochodu i może podlegać zwrotowi (ust. 3 art. 40 ustawy). Użyte w ustawie określenie rodzina oznacza osoby spokrewnione lub niespokrewnione, pozostające w faktycznym związku, wspólnie zamieszkujące i gospodarujące (art. 6 pkt 14 ustawy).

Pomoc wynikająca z 40 ust. 2 ustawy powinna być skierowana do osób zamieszkujących w domach czy lokalach, które stanowiły ich centrum życiowe, a następnie uległy zniszczeniu lub uszkodzeniu i w związku z tym osoby te znalazły się w trudnej sytuacji życiowej. Zatem adresatami pomocy określonej w art. 40 ust. 2 ustawy jest rodzina, która została dotknięta klęską żywiołową. To, że wniosek o zasiłek celowy składa konkretny członek rodziny nie powoduje, że świadczenie z pomocy społecznej staje się świadczeniem związanym wyłącznie z wnioskodawcą, skoro adresatem tego świadczenia jest również rodzina zamieszkująca wspólnie w zniszczonym powodzią domu lub lokalu mieszkalnym. Skoro SKO twierdzi, że świadczenie to będzie możliwe do przyznania, gdy wniosek złoży inny, żyjący członek rodziny, to dopuszcza następstwo prawne wynikające z tego samego stanu faktycznego i podstawy prawnej sprawy. Jednocześnie potwierdza, że nie jest to świadczenie związane ściśle z osobą wnioskodawcy, gdyż za takie można byłoby uznać wniosek o zasiłek celowy dotyczący na przykład zakupu leków, czy odzieży utraconych w powodzi wyłącznie dla potrzeb wnioskodawcy. Z powyższego wynika, że zasiłek celowy przyznawany jest dla rodziny, jeżeli budynek lub lokal mieszkalny, w którym zamieszkuje został zniszczony w wyniku klęski żywiołowej. Obecni na rozprawie przed Sądem w dniu [...] sierpnia 2013 r. skarżący i uczestnicy, potwierdzili, że dom mieszkalnym na działce nr 5703 w Z. nr [...] stanowi nadal centrum życiowe następców prawnych M.Ł.

Dla prawa administracyjnego zasadą jest niedopuszczalność następstwa prawnego. Zasadę tę zgodnie z regułami wykładni potwierdzają istniejące wyjątki. Następstwo procesowe, jako rezultat następstwa prawnego może być skutkiem bądź śmierci strony fizycznej lub likwidacji osoby prawnej albo innej jednostki organizacyjnej będącej stroną postępowania, bądź też może być wynikiem czynności prawnej dotyczącej przedmiotu postępowania. Przepis art. 30 § 4 k.p.a. ustala zasady przenoszenia na inny podmiot praw zbywalnych w drodze czynności prawnej oraz nabywania masy spadkowej przez spadkobierców strony. W sytuacjach określonych w tym przepisie, w toku postępowania ulega zmianie podmiot działający jako strona oraz treść jego tytułu do udziału w sprawie.

W postępowaniu administracyjnym dopuszczalność następstwa uzależniona jest od łącznego zaistnienia trzech przesłanek. Pierwszą stanowi rodzaj sprawy - przedmiot postępowania; drugą - wystąpienia zdarzenia w postaci zbycia prawa lub śmierci strony; trzecią - zdarzenie wypełniające przesłankę drugą musi nastąpiło w określonych granicach czasowych to jest w toku postępowania. Tok postępowania rozpoczyna się z dniem wszczęcia postępowania. Dla postępowania uruchamianego na żądanie strony, zgodnie z art. 61 § 3 k.p.a., datą wszczęcia jest dzień doręczenia żądania organowi administracji publicznej. Moment zakończenia postępowania wyznacza data najpóźniejszego doręczenia decyzji ostatecznej.

W związku z powyższym za dopuszczalne ze względu na przedmiot sprawy należałoby uznać możliwość następstwa prawnego określonego w art. 30 § 4 k.p.a. w sprawie o przyznanie zasiłku celowego na podstawie art. 40 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej w okolicznościach niniejszej sprawy, gdy pomoc ta ma być wykorzystana na stabilizację osuwiska przy budynku mieszkalnym, w którym zamieszkuje rodzina.

Sąd natomiast nie wypowiada się, co do reguły następstwa prawnego o możliwości jej zastosowania w postępowaniu o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania, gdyż to wykracza poza granice niniejszej sprawy, które wyznacza art. 138 § 1 pkt 3 k.p.a.

Mając na względzie powyższe Sąd uznał, że SKO rażąco naruszyło art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a i na zasadzie art. 145 § 1 pkt 2 P.p.s.a orzekł, jak w sentencji wyroku. Nadmienić należy, że przewidziana w art. 156 k.p.a. instytucja stwierdzenia nieważności decyzji stanowiąca wyjątek od zasady trwałości decyzji administracyjnych ma zastosowanie w sytuacji, gdy orzeczenie dotknięte jest jedną z kwalifikowanych wad wymienionych w tym przepisie, której zaistnienie przesądza o konieczności eliminacji orzeczenia z obrotu prawnego w nadzwyczajnym trybie. O wydaniu decyzji z rażącym naruszeniem prawa, wskazanym w art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., którego Sąd dopatrzył się w przedmiotowej sprawie można mówić, gdy rozstrzygnięcie sprawy jest w oczywisty sposób sprzeczne z wyraźnym i niebudzącym wątpliwości przepisem (por. uzasadnienie uchwały NSA z 21 kwietnia 2008 r., I OPS 2/08, LexPolonica nr 1893188).

W ponownie prowadzonym postępowaniu Samorządowe Kolegium Odwoławcze w pierwszej kolejności rozpozna wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania. Treść podjętego postanowienia będzie determinowała sposób zakończenia postępowania w niniejszej sprawie, co zostało szczegółowo opisane w uzasadnieniu wyroku.