Wyrok z dnia 2013-10-22 sygn. VI SA/Wa 890/13

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Urszula Wilk Sędziowie Sędzia WSA Andrzej Czarnecki Sędzia WSA Magdalena Maliszewska (spr.) Protokolant st. ref. Paulina Stylińska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 października 2013 r. sprawy ze skargi K. Z. i W. Z. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] grudnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej za wykonywanie krajowego transportu drogowego bez wymaganej licencji oddala skargę

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] grudnia 2012 r. Główny Inspektor Transportu Drogowego utrzymał w mocy decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] października 2012 r. nakładającą karę pieniężną w wysokości 8000 zł za wykonywanie krajowego transportu drogowego bez wymaganej licencji. Kara została nałożona na wspólników spółki cywilnej – [...] s.c.: W. Z. i K. Z.

Powyższe decyzje zostały wydane w następującym stanie faktycznym.

W dniu 25 stycznia 2012 r. w miejscowości S., na drodze krajowej nr 17 zatrzymano do kontroli zespół pojazdów składający się z pojazdu samochodowego marki SCANIA o nr rejestracyjnym [...] oraz naczepy marki LANGENDORF o nr rej. [...]. Pojazdem kierował Pan J. M., który w dniu kontroli wykonywał krajowy transport drogowy rzeczy w imieniu i na rzecz K. i W. Z., prowadzących działalność gospodarczą jako wspólnicy spółki cywilnej. W toku kontroli kierowca okazał jedynie wypis nr 0003 z licencji nr [...], wydany na rzecz Pani K. Z. Kontrola została udokumentowana protokołem nr [...].

W dniu [...] kwietnia 2012 roku [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego wydał decyzję nr [...], którą nałożył na jednego wspólnika spółki cywilnej – W. Z. karę pieniężną w wysokości 8000 zł (słownie: osiem tysięcy złotych). Strona od ww. decyzji wniosła odwołanie.

Główny Inspektor Transportu Drogowego jako organ II instancji decyzją nr [...] z dnia [...] lipca 2012 r. uchylił ww. decyzję organu I instancji i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia, wskazując na konieczność przeprowadzenia postępowania wobec wszystkich wspólników spółki cywilnej z uwagi na fakt, iż wykonywany w dniu 25 stycznia 2012 r. przewóz drogowy był wykonywany łącznie przez wszystkich wspólników i stwierdzone naruszenie powinno zostać przypisane wszystkim wspólnikom, a nie tylko jednemu z nich.

Następnie [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego pismem z dnia 24 lipca 2012 zawiadomił obydwu wspólników spółki cywilnej o ponownym przystąpieniu do rozpatrywania sprawy, która zakończyła się decyzją nr [...] z dnia [..] października 2012 roku, na podstawie której organ I instancji nałożył na obydwu wspólników spółki cywilnej tj. W. Z. i K. Z. ponownie karę pieniężną w wysokości 8000 zł (słownie: osiem tysięcy złotych).

Strony od powyższej decyzji wniosły odwołanie. W odwołaniu skarżący wnieśli o uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji, ewentualnie o umorzenie postępowania w sprawie. W ocenie stron organ I instancji naruszył art. 7, 75 § 1, 77 § 1 i 80 Kpa poprzez niedostateczne wyjaśnienie wszystkich okoliczności mających istotne znaczenie dla sprawy oraz naruszenie art. 5 ust. 1 i art. 13 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym poprzez ich błędną wykładnię i uznanie, że posiadanie licencji na wykonywanie transportu drogowego tylko przez jednego wspólnika powoduje, że drugi wspólnik narusza prawo, co skutkuje nałożeniem kary pieniężnej na podstawie art. 92 a ust. 1 ww. ustawy. Strony podniosły, iż [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego błędnie przyjął, iż obaj wspólnicy wykonywali transport drogowy, podczas gdy podmiotem wykonującym transport był wyłącznie drugi wspólnik, który posiadał licencję. Na poparcie swoich twierdzeń strony ponownie powołały się na orzecznictwo NSA z którego wynika, że w przypadku wykonywania transportu drogowego przez wspólników spółki cywilnej wystarczające jest, że licencję posiada przynajmniej jeden ze wspólników. Ponadto w ocenie stron w zaskarżonej decyzji nie został określony charakter odpowiedzialności z tytułu nałożonej kary pieniężnej, tj. czy za nałożoną karę odpowiada każdy wspólnik osobno, czy jest to odpowiedzialność solidarna, bądź czy karą wspólnicy zostali obciążeni po połowie. Dodatkowo strony zaakcentowały, iż organ I instancji nie wziął pod uwagę faktu, że pomiędzy wspólnikami istnieje podział uprawnień w zakresie prowadzenia spraw spółki. Mianowicie K. Z. prowadzi sprawy w zakresie usług transportowych, zaś W. Z. zajmuje się sprawami w zakresie handlu artykułami przemysłowymi. W ślad za przesłanym odwołaniem, pismem z dnia 9 listopada 2012 r. strony przesłały jego uzupełnienie, załączając do niego kopię wyroku nakazowego wydanego przez Sąd Rejonowy w Z. o sygn. [...] w którym ustalono, że to K. Z. w dniu 25 stycznia 2012 r. była osobą zarządzającą przedsiębiorstwem i zarządzającą transportem w ramach tego przedsiębiorstwa.

Organ odwoławczy w decyzji z dnia [...] grudnia 2012 r. nie podzielił argumentacji zawartej w odwołaniu.

Wyraził pogląd, iż spółka cywilna w myśl przepisów prawa nie jest przedsiębiorcą i nie posiada zdolności prawnej. Przywołał przepis art. 4 ust. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2007 r., Nr 155, poz. 1095 ze zm.), zgodnie z którym za przedsiębiorców uznawani są wspólnicy spółki cywilnej w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej. Nadto nie znajduje potwierdzenia w materiale dowodowym, iż działalność transportowa w dniu kontroli była wykonywana tylko przez jednego wspólnika tj. K. Z.

Wskazał, iż odwołujący się poparli swoje argumenty nieaktualnym już obecnie stanowiskiem NSA, z którego wynikało, jakoby do wykonywania transportu drogowego w ramach spółki cywilnej wystarczające było uzyskanie licencji przez jednego wspólnika.

Przywołał na potwierdzenie swoich poglądów uchwałę NSA z dnia 15 października 2008 r. (sygn. akt: II GPS 5/08), podkreślając, iż z art. 13 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym nie przewiduje możliwości odstępowania licencji, ani też przenoszenia na osobę trzecią wynikających z niej uprzedzeń w dziedzinie transportu drogowego. Z tego wynika, zdaniem organu, obowiązek uzyskiwania licencji transportowej przez każdego ze wspólników spółki cywilnej.

Za nie mający znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy organ uznał wyrok Sądu Rejonowego w Z. (wyrok z [...] kwietnia 2012 r. sygn. akt [...]) uznający K. Z. winną popełnienia wykroczenia z art. 92 ust. 3 u.t.d. wyjaśniając, iż kara w postępowaniu karnym nakładana jest na inny podmiot, aniżeli w administracyjnym.

Organ wskazał też końcowo, iż w sprawie nie ma zastosowania art. 92c ustawy o transporcie drogowym, stanowiący o możliwości umorzenia postępowania administracyjnego, toczącego się w sprawie nałożenia kary pieniężnej, w sytuacji, gdy okoliczności sprawy i dowody wskazują, że podmiot wykonujący przewozy nie miał wpływu na powstanie naruszenia a naruszenie nastąpiło w skutek zdarzeń i okoliczności, których podmiot nie mógł przewidzieć. Organ podkreślił, iż na stronach niniejszego postępowania ciążył obowiązek wynikający z przepisów prawa, z którego winny były zdawać sobie sprawę.

Na powyższą decyzję skarżący wnieśli skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, zarzucając naruszenie przepisów postępowania: art. 7, 75 § 1 i 80 k.p.a. poprzez niewyczerpujące zebranie i rozpatrzenie materiału dowodowego oraz niewyjaśnienie istotnych w sprawie okoliczności, w konsekwencji nałożenie kary pieniężnej, naruszenie prawa materialnego tj. art. 5 ust. 1, art. 13, art. 87 ust. 1, art. 93 ust. 1 w zw. z art. 92 u.t.d. mimo braku ustawowych przesłanek do zastosowania tych przepisów, naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię i naruszenie art. 5 ust. 1, art. 13, art. 87 ust. 1, art. 93 ust. 1 w zw. z art. 92a u.t.d. polegające na uznaniu, że w sytuacji posiadania licencji na wykonywanie transportu drogowego przez jednego wspólnika spółki cywilnej, drugi wspólnik narusza prawo i należy w takiej sytuacji nałożyć karę pieniężną.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie. W piśmie z 14 października 2013 r. zatytułowanym "replika ..." skarżący podtrzymał dotychczasowe stanowisko.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie jest zasadna i z tego powodu nie zasługuje na uwzględnienie.

W myśl art. 4 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U z 2007 r. Nr 155, poz. 1095 ze zm.), przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną - wykonująca we własnym imieniu działalności gospodarczą. Za przedsiębiorców uznaje się także wspólników spółki cywilnej w zakresie wykonywanej przez nich działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 4 pkt 22 ustawy obowiązki lub warunki przewozu drogowego to m.in. obowiązki lub warunki wynikające z przepisów ustawy o transporcie drogowym.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym, podjęcie i wykonywanie transportu drogowego wymaga uzyskania odpowiedniej licencji na wykonywanie transportu drogowego, zwanej dalej "licencją". W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy licencji udziela się na pisemny wniosek przedsiębiorcy.

Stosownie do art. 13 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym licencji nie można odstępować osobom trzecim ani przenosić uprawnień z niej wynikających na osobę trzecią.

Stosownie do art. 87 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy podczas wykonywania przewozu drogowego kierowca pojazdu samochodowego, z zastrzeżeniem ust. 4, jest obowiązany mieć przy sobie i okazywać, na żądanie uprawnionego organu kontroli wypis z licencji.

W myśl art. 92a ust. 1 ustawy o transporcie drogowym podmiot wykonujący przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem z naruszeniem obowiązków lub warunków przewozu drogowego, podlega karze pieniężnej w wysokości od 50 złotych do 10.000 złotych za każde naruszenie. Suma kar pieniężnych nałożonych za naruszenia stwierdzone podczas jednej kontroli drogowej nie może przekroczyć kwoty 10000 złotych (ust. 2).

Zgodnie z obowiązującym prawem, spółka cywilna nie posiada statusu przedsiębiorcy. Nie posiada ona bowiem zdolności prawnej. Stosownie do art. 4 ust. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U z 2007 r., Nr 155, poz. 1095 ze zm.) za przedsiębiorców uznaje się jedynie wspólników spółki cywilnej (a nie spółkę) w zakresie wykonywanej przez nich działalności gospodarczej. Ustawa o swobodzie działalności gospodarczej wyklucza zatem możliwość występowania w obrocie gospodarczym spółki cywilnej jako samodzielnego podmiotu jednostki gospodarczej. Za przedsiębiorcę uznaje się bowiem poszczególnych wspólników spółki cywilnej a nie samą spółkę cywilną. W myśl art. 860 k.c. "przez umowę spółki wspólnicy zobowiązują się dążyć do osiągnięcia wspólnego celu gospodarczego przez działanie w sposób oznaczony, w szczególności przez wniesienie wkładów".

W rozpatrywanej sprawie dowodami potwierdzającymi fakt wykonywania przewozu na rzecz spółki cywilnej, [...] s.c. W. i K. Z. z siedzibą w R. są: zeznania kierowcy Jana Mosakowskiego, zaświadczenia wystawione kierowcy, na których widnieje pieczęć spółki jako pracodawcy oraz faktura VAT nr 25/2012. Z dokumentów powyższych jednoznacznie wynika, iż w dniu kontroli był wykonywany transport drogowy rzeczy (soli) przez [...] S.C. W. i K. Z., którą tworzą wspólnicy: W. Z. i K. Z. Twierdzenie zatem skarżących, iż transport w dniu kontroli był w wykonywany tylko przez jednego wspólnika – K. Z. jest niezasadne, gdyż nie ma ono potwierdzenia w materiale dowodowym. Nadto zgodnie z przepisami prawa, to wspólnicy spółki cywilnej - czyli osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą i będące odrębnymi przedsiębiorcami są wykonawcami zleconych przewozów, a nie sama spółka. Ponadto przytoczone przez skarżących orzecznictwo NSA, z których wynikało jakoby do wykonywania transportu drogowego w ramach spółki cywilnej wystarczające było uzyskanie licencji przez jednego wspólnika, jest już nieaktualne.

Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale z dnia 15 października 2008 r. (sygn. II GPS 5/08) stwierdził, że każdy ze wspólników spółki cywilnej przed podjęciem działalności w zakresie wykonywania transportu drogowego winien uzyskać licencję. Ponadto zaakcentował, iż "w obrocie cywilnoprawnym spółka cywilna funkcjonuje tak, że za jej zobowiązania są odpowiedzialni solidarnie jej wspólnicy (art. 864 k.c.). Jeżeli więc wspólnicy w ramach wspólnie prowadzonego przedsięwzięcia gospodarczego polegającego na wykonywaniu transportu rzeczy zaciągają zobowiązania, w szczególności w ramach umowy przewozu, to tego rodzaju działanie jest w istocie przejawem prowadzenia działalności gospodarczej przez wspólników. Dlatego też nie są uprawnione próby wykazywania, że przewóz rzeczy w wykonaniu zawartej przez wspólników (w uproszczeniu - spółkę) umowy z osobą trzecią nie jest formą prowadzenia wspólnego przedsięwzięcia wspólników".

Przepisy ustawy o transporcie drogowym jednoznacznie wskazują, że obowiązek uzyskania licencji na wykonywanie transportu drogowego dotyczy przedsiębiorcy, który podejmuje i wykonuje działalność gospodarcza w zakresie transportu drogowego. Skoro zatem wspólnik spółki cywilnej uzyska wpis w ewidencji działalności gospodarczej lub w rejestrze przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym i określi jako przedmiot wykonywanej działalności gospodarczej transport drogowy, i będzie tego rodzaju działalność gospodarczą wykonywał, to ciąży na nim obowiązek uzyskania licencji. Jeżeli nie uzyska takiej licencji, to będzie prowadził działalność regulowaną bez stosownego uprawnienia, naruszając przepisy ustawy o transporcie drogowym i ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Uzyskanie licencji przez jednego ze wspólników nie zwalnia z tego obowiązku pozostałych wspólników spółki.

Za zasadnością takiego stanowiska przemawia jednoznacznie treść przepisu art. 13 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym, zgodnie z którym licencji nie można odstępować osobom trzecim ani przenosić uprawnień z niej wynikających na osobę trzecią. Jak słusznie przyjął Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z 13 kwietnia 2006 r. (VI SA/Wa 120/06), że licencja udzielona przedsiębiorcy będącemu jednocześnie wspólnikiem spółki cywilnej, spełniającemu warunki ustawowe do otrzymania licencji na wykonywanie transportu drogowego nie uprawnia wszystkich wspólników do podjęcia wspólnego przedsięwzięcia - wykonywania transportu drogowego, gdyż licencja jest uprawnieniem osobistym, które nie może być przedmiotem obrotu prawnego, czy też użyczania między adresatem decyzji a osobą trzecią. Wspólnik spółki cywilnej, będący przedsiębiorcą w rozumienia przepisów ustaw: o swobodzie działalności gospodarczej i o transporcie drogowym, nie posiadający licencji nie może wykonywać transportu drogowego, korzystając z licencji drugiego wspólnika.

W chwili kontroli doszło do naruszenia przepisów prawa w zakresie obowiązku posiadania licencji. Skarżący W. Z. winien jako odrębny podmiot, prowadzący działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej, złożyć wniosek o wydanie licencji. Jak natomiast ustalił organ I instancji w toku czynności wyjaśniających, W. Z. na dzień kontroli nie posiadał licencji na wykonywanie krajowego transportu drogowego rzeczy.

Nie do zaakceptowania jest stanowisko stron, iż w zakresie działalności licencjonowanej usługi będzie wykonywał wyłącznie ten wspólnik spółki cywilnej, który posiada takie uprawnienie, bądź ten, który zajmuje się w spółce sprawami z zakresu transportu drogowego. Istotą umowy spółki cywilnej jest dążenie do wspólnego celu gospodarczego, określonego przez jej wspólników. Skoro o tym, kto prowadzi działalność gospodarczą w ramach spółki cywilnej i jaki jest jej przedmiot, nie decyduje wewnętrzny podział obowiązków, ale jej cel gospodarczy ustalony w umowie to nieuprawnione jest twierdzenie, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej tylko jeden ze wspólników może wykonywać transport drogowy, bo ma licencję i czyni to na korzyść wszystkich wspólników, czy też spółki. NSA w wyroku z dnia 30 lipca 2009 r., sygn. II GSK 1107/08 wskazał, że "wkład wspólnika spółki cywilnej legitymującego się licencją transportową może polegać na świadczeniu przez niego (i tylko przez niego) usług transportowych, natomiast taka możliwość korzystania z licencji transportowej przez spółkę nie może oznaczać, ani być interpretowana, jako przejście bezpośrednio na spółkę samej licencji lub wynikających z niej uprawnień. Licencja i wynikające z niej uprawnienia są bowiem przysługującymi wyłącznie podmiotowi określonemu w decyzji administracyjnej prawami niezbywalnymi, a więc nie mogą być przedmiotem obrotu i tym samym wkładu do spółki cywilnej".

Ponadto zgodnie z uchwałą Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 października 2008 r. (II GPS 5/08) "nie można skutecznie wywodzić, że świadczenie przez jednego ze wspólników spółki cywilnej, zgodnie z udzieloną mu licencją, usług transportowych na rzecz spółki prowadzonej wspólne przedsięwzięcie gospodarcze z tego samego zakresu stwarza po stronie pozostałych wspólników uprawnienie do wykonywania transportu drogowego samodzielnie lub wspólnie z licencjobiorcą. Uzyskane w sferze stosunków publicznoprawnych uprawnienie do wykonywania transportu drogowego nie ma charakteru majątkowego i nie może być przedmiotem wkładu".

Strona do akt niniejszej sprawy załączyła wyrok Sądu Rejonowego w Z. z dnia [...] kwietnia 2012 r., sygn. akt [...]. K. Z. dopuściła się stwierdzonego wykroczenia wskazanego w treści lp. 3.1 załącznika nr 2 do ustawy o transporcie drogowym jako osoba zarządzająca transportem w przedsiębiorstwie. W treści art. 92 ust. 3 ustawy o transporcie drogowym ustawodawca wskazał precyzyjnie, że to osoba zarządzająca przedsiębiorstwem lub osoba zarządzająca transportem w przedsiębiorstwie, o której mowa w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1071/2009 z dnia 21 października 2009 r. ustanawiającego wspólne zasady dotyczące warunków wykonywania zawodu przewoźnika drogowego podlega karze grzywny w wysokości do 2000 złotych, wskazanej w załączniku nr 2 do ustawy o transporcie drogowym. Kontrolowane postępowanie odnosi się do nałożonej kary administracyjnej na przedsiębiorców. Wyrok uznający K. Z. za winną stwierdzonego wykroczenia z art. 92 ust. 3 dotyczy zatem innego postępowania. Nie ma zatem żadnego znaczenia w sprawie niniejszej.

Wymaganie licencji na wykonywanie transportu drogowego rzeczy od każdego z przedsiębiorców tworzących spółkę cywilną ma umocowanie w przepisach prawa. Należy w tym zakresie w pełni podzielić i ponownie przytoczyć stanowisko NSA wyrażone w cytowanej powyżej uchwale (II GPS 5/08), że: "w spółce cywilnej, w której tylko jeden ze wspólników posiada licencję na wykonywanie transportu drogowego, świadczenie tych usług przez inną osobę niż licencjobiorca oznacza przeniesienie uprawnień wynikających z licencji na osobę trzecią z naruszeniem art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874 ze zm.).

Niesłuszne jest także stanowisko stron, iż organ I instancji wydając decyzję nie określił charakteru ich odpowiedzialności z tytułu nałożonej kary pieniężnej. W treści uzasadnienia zaskarżonej decyzji [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego wskazał wprost, iż za jej uiszczenie odpowiedzialni są solidarnie wszyscy wspólnicy spółki cywilnej. Nadto w powyższym zakresie został przytoczony wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 marca 2012 r., sygn. II GSK 1376/11, w którym uznano, że jeżeli naruszenie ustawy, o którym mowa w art. 92a ustawy o transporcie drogowym, można przypisać wszystkim wspólnikom spółki cywilnej, to w sprawie powinna być wydana jedna decyzja administracyjna, skierowana łącznie do wszystkich wspólników, nakładająca jedną karę. Kara określona w takiej decyzji powinna przy tym mieścić się w graniach określonych w art. 92 a ustawy o transporcie drogowym, a za jej uiszczenie odpowiedzialni są solidarnie wszyscy wspólnicy spółki cywilnej.

W kontrolowanej sprawie nie miał zastosowania art. 92c ustawy o transporcie drogowym, w myśl którego nie wszczyna się postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej, o której mowa w art. 92a ust. 1, na podmiot wykonujący przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem, a postępowanie wszczęte umarza się, jeżeli okoliczności sprawy i dowody wskazują, że podmiot wykonujący przewozy lub inne czynności związane z przewozem nie miał wpływu na powstanie naruszenia, a naruszenie nastąpiło wskutek zdarzeń i okoliczności, których podmiot nie mógł przewidzieć. Strony bowiem winny były zdawać sobie sprawę i mieć wiedzę w zakresie obowiązujących przepisów prawa, co słusznie podkreślił organ w zaskarżonej decyzji.

Organy administracyjne w sposób właściwy zgromadziły oraz poddały stosownej analizie stan faktyczny sprawy i wyjaśnienia stron.

Zdaniem Sądu, materiał dowodowy zawarty w aktach sprawy w pełni potwierdza fakt naruszenia przepisów przez skarżących. Postępowania organu I oraz II instancji zostały przeprowadzone z poszanowaniem przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego. Organy działały na podstawie przepisów prawa, podejmując wszelkie kroki niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli, a także czyniąc zadość obowiązkowi zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego w sposób wyczerpujący, w związku z czym zarzuty stron dotyczące naruszenia przepisów w powyższym zakresie należy uznać za bezzasadne.

Podmiot prowadzący działalność gospodarczą winien liczyć się z konsekwencjami, jakie przewiduje ustawodawca za naruszenie przepisów, w tym przypadku ustawy o transporcie drogowym. Powyższe potwierdza wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 31 marca 2008 roku, który to stwierdza, iż wskazane regulacje zmierzają do wymuszenia takiej organizacji pracy przedsiębiorstwa wykonującego transport drogowy, ażeby działalność ta odbywała się w sposób bezpieczny, bez zagrożenia życia, zdrowia i mienia innych osób.

Słusznie organ odwoławczy wyjaśnił, że kary w transporcie drogowym określono w sposób sztywny w ramach poszczególnych przewinień, a decyzja wydawana na podstawie tych przepisów ma związany, a nie uznaniowy charakter. Natomiast, gdy strony znajdują się w sytuacji uniemożliwiającej poniesienie kary w orzeczonej wysokości mogą wystąpić ze stosownym wnioskiem w tymże zakresie do właściwego organu.

Z uwagi na powyższe, w myśl art. 151 p.p.s.a. Sąd orzekł, jak w sentencji.