Postanowienie z dnia 2014-02-21 sygn. III SA/Kr 170/14

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Referendarz Sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie – Grzegorz Karcz po rozpoznaniu w dniu 21 lutego 2014 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku J. L. o zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie adwokata w sprawie ze skargi J. L. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 21 sierpnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia niedopuszczalności odwołania postanawia: I. zwolnić skarżącego od kosztów sądowych, II. ustanowić dla skarżącego adwokata, którego wyznaczy Okręgowa Rada Adwokacka.

Uzasadnienie

Skarżący w złożonym na urzędowym formularzu "PPF" wniosku o przyznanie prawa pomocy domagał się zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia adwokata.

Oświadczył, że nie zatrudnia i nie pozostaje w innym stosunku prawnym z jakimkolwiek kwalifikowanym pełnomocnikiem.

Objaśniając swoją sytuację rodzina wskazał na syna.

Określając swój majątek uwidocznił, że w jego skład wchodzi prawo dożywocia w mieszkaniu o powierzchni 30 m2. Nie posiada zasobów pieniężnych, przedmiotów wartościowych ani dochodów.

Uzasadniając swoje starania zaakcentował, że jest osobą niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym. Zasiłek stały jaki otrzymywał z powodu pobytu w Zakładzie Karnym został mu wstrzymany. W Zakładzie Karnym nie pracuje i na tę okoliczność przedstawia stosowne zaświadczenie. Na pomoc rodziny nie może liczyć. Na koncie w Zakładzie Karnym nie posiada środków finansowych.

Do wniosku dołączył kopię orzeczenia o stopniu niepełnosprawności z którego wynika, iż został uznany za osobę z umiarkowanym stopniem naruszenia sprawności organizmu zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej, wymagającą pomocy innych osób w celu pełnienia ról społecznych, kopię zaświadczenia z Zakładu Karnego w stwierdzające, że skarżący nie jest zatrudniony w tym zakładzie, kopię zaświadczenia Naczelnika Urzędu Skarbowego stwierdzające, że w/w nie deklarował dochodu do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach ogólnych za rok 2012.

Mając na uwadze powyższe zważyć należało co następuje:

Stosownie do art. 252 ppsa w związku z art. 246 §1 pkt. 1 osoba fizyczna może domagać się przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym o ile – poza samym wnioskiem (art. 243 ppsa) - złoży również oświadczenie którym wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania. Oświadczenie to zgodnie z wolą ustawodawcy ma być "dokładne" (art. 252 ppsa) przy czym owa dokładność stopniowana jest przekonaniem sądu i referendarza, że strona podnoszone przez siebie okoliczności "wykazała". Zgodnie natomiast z art. 255 ppsa jeżeli oświadczenie strony okaże się niewystarczające do oceny jej rzeczywistego stanu majątkowego i możliwości płatniczych względnie wzbudzi wątpliwości można zażądać od strony dodatkowych oświadczeń oraz przedłożenia dokumentów źródłowych. Zestawienie tych przepisów pozwala dojrzeć przyjętą przez ustawodawcę konstrukcję prawną, która opiera się na założeniu, że jeżeli oświadczenie strony pozwala na zorientowanie się w sytuacji strony i nie wzbudza jakichś istotnych wątpliwości to tym samym nie ma obowiązku wzywania strony o składanie dodatkowych oświadczeń i przedkładanie dokumentów źródłowych. Konkludując należy stwierdzić, że jeżeli na podstawie przyjętego oświadczenia sąd dojdzie do przekonania, że ma do czynienia z osobą "biedną" w potocznym tego słowa znaczeniu lub jeśli stwierdzi, że wymagane koszty postępowania pozostają w takiej dysproporcji z deklarowanym przez nią stanem majątkowym, że strony nie będzie stać na ich poniesienia to może wydać rozstrzygniecie bez konieczności prowadzenia dalszych czynności.

Odnosząc te uwagi do realiów niniejszej sprawy należy stwierdzić, że skarżący złożył oświadczenie o jakim mowa w art. 252 ppsa wskazując na swoją aktualną sytuację. Oświadczenie to wypada uznać za wystarczające do oceny jego aktualnych możliwości. Skarżący nie ma zasobów pieniężnych, przedmiotów wartościowych ani dochodów. Ponadto, ze swej istoty dla osoby osadzonej w zakładzie karnym konieczność wygospodarowania potrzebnych sum na koszty postępowania generalnie stanowi problem. Mając zatem na uwadze przytoczone okoliczności wypadało przyznać skarżącemu zgodnie z wnioskiem prawo pomocy w zakresie całkowitym. Rozstrzygnięcie takie uwzględnia bowiem ogólny status skarżącego zabezpieczając gwarantowane mu konstytucją prawo do sądu. Nadto wspiera zasadę równości broni, która wymaga, aby każda ze stron miała daną rozsądną możliwość przedstawienia swojej sprawy na zasadach, które nie stawiają jej w bardziej niekorzystnej sytuacji niż jej przeciwnika procesowego co także oznacza daną stronom możliwość zapoznania się i ustosunkowania do całości materiału dowodowego lub poczynionych oświadczeń. Na gruncie rozstrzyganego przypadku ma to znaczenie pierwszorzędne gdyż osadzenie skarżącego w zakładzie karnym stawia go w gorszej pozycji procesowej względem strony przeciwnej. Okoliczność, na ile pozostaje odpowiedzialny za taki stan rzeczy ma w tym aspekcie znaczenie drugorzędne.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 246 §1 pkt. 1 ppsa w związku z art. 245 §2 ppsa.