Wyrok z dnia 2014-03-05 sygn. II SA/Go 73/14

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Adam Jutrzenka-Trzebiatowski Sędziowie Sędzia WSA Maria Bohdanowicz Sędzia WSA Sławomir Pauter (spr.) Protokolant sekr. sąd. Małgorzata Zacharia-Gardzielewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 marca 2014 r. sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego na uchwałę Rady Miejskiej z dnia 22 czerwca 2004 r. nr XXI/220/04 w sprawie ustalenia liczby punktów sprzedaży napojów zawierających powyżej 4,5 % alkoholu (z wyjątkiem piwa), przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży jak i w miejscu sprzedaży oraz usytuowania miejsc sprzedaży i podawania napojów alkoholowych na terenie Gminy (Dz. Urz. Lub. nr 44 poz. 807) I. stwierdza, nieważność § 2, § 3 ust. 1,2,3 i 4 zaskarżonej uchwały, II. stwierdza, że zaskarżona uchwała nie podlega wykonaniu w zakresie określonym w punkcie I wyroku.

Uzasadnienie

Rada Miejska, na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 15 ustawy z dnia 8 marca 1990 o samorządzie gminnym (tj. Dz. U. z 2001 r., Nr 142, poz. 1591 ze zm.), art. 12 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (tekst. jedn. Dz.U. z 2002 r. Nr 147, poz. 1231 ze zm.) – według wersji ówcześnie obowiązujących – podjęła uchwałę z dnia 22 czerwca 2004 r. nr XXI/220/04 w sprawie ustalenia liczby punktów sprzedaży napojów zawierających powyżej 4,5 % alkoholu (z wyjątkiem piwa), przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży jak i w miejscu sprzedaży oraz usytuowania miejsc sprzedaży i podawania napojów alkoholowych na terenie gminy. W § 1 rada ustaliła dla terenu gminy liczbę punktów sprzedaży napojów alkoholowych przeznaczonych do spożycia w miejscu sprzedaży oraz przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży. Natomiast § 2 uchwały ustalono, że miejsce sprzedaży i podawania napojów alkoholowych przeznaczonych do spożycia w miejscu sprzedaży nie może być usytuowane w budynku, innym obiekcie budowlanym, a także w ogródku gastronomicznym bezpośrednio przylegającym do obiektu lub terenu: 1) placówki oświatowo-wychowawczej; świetlicy socjoterapeutycznej lub środowiskowej, internatu, domu dziecka, a także wydzielonego placu zabaw dla dzieci, 2) przedszkola, szkoły i placówki oświatowej w rozumieniu ustawy o systemie oświaty, 3) kultu religijnego. Paragraf 3 otrzymał natomiast brzmienie;-

- ust.1, sprzedaż i podawanie napojów alkoholowych przeznaczonych do spożywania w miejscu sprzedaży może być prowadzona lokalu gastronomicznym posiadającym salę konsumpcyjną, której wyposażenie umożliwia spożywanie tych napojów,

- ust. 2, sprzedaż i podawanie piwa przeznaczonego do spożycia w miejscu sprzedaży może być prowadzona na zewnątrz lokalu w tzw. ,,ogródku gastronomicznym" zlokalizowanych przy tych lokalach, pod warunkiem, że;

- a) przedsiębiorca posiada tytuł prawny do terenu ogródka,

-b) teren ogródka jest ogrodzony elementami spełniającymi wymagania estetyczne,

- c) ogródek posiada dostęp do toalety,

- ust. 3, sprzedaż i podawanie piwa przeznaczonego do spożycia w miejscu sprzedaży może odbywać się również w punktach gastronomicznych posiadających ogródki i spełniających wymagania sanitarne,

- ust. 4 , w przypadku organizowania imprezy na świeżym powietrzu miejsce sprzedaży i podawania napojów alkoholowych musi być wydzielone.

W § 4 uchwały stwierdzono, że utraciła moc uchwała Nr XXXII/381/97 Rady Miejskiej z dnia 8 sierpnia 1997 roku w sprawie ustalenia liczby punktów sprzedaży napojów alkoholowych zawierających powyżej 4.5% alkoholu (za wyjątkiem piwa), przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży, zasad usytuowania miejsc sprzedaży podawania i spożywania napojów alkoholowych i warunków sprzedaży tych napojów na terenie gminy.

Uchwała została opublikowana w Dzienniku Urzędowym Województwa z 2004 roku Nr 44, poz. 807 i została podana do wiadomości poprzez umieszczenie na tablicy ogłoszeń Urzędu Miejskiego.

Skargą z dnia [...] grudnia 2013 roku 2010 r. Prokurator Rejonowy, działając na podstawie art. 5 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze. (tj. Dz. U. z 2011 r., Nr 270, poz. 1599 ze zm.) oraz na podstawie art. 3 § 2 pkt 5, art. 50 § 1 i art. 53 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj. Dz.U. z 2012 r. Nr 270 ze zm.) zaskarżył przedmiotową uchwałę Rady Miejskiej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. w części co do § 2 oraz § 3 ust. 1, 2, 3 i 4, wnosząc o stwierdzenie jej nieważności we wskazanej części. Prokurator zarzucił podjęcie uchwały z istotnym naruszeniem prawa tj. przepisu art. 12 ust. 2 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi poprzez:

1) ustalenie w § 2 zaskarżonej uchwały z dnia 22 czerwca 2004 roku r., iż miejsce sprzedaży i podawania napojów alkoholowych przeznaczonych do spożycia w miejscu sprzedaży nie może być usytuowane w budynku, innym obiekcie budowlanym, a także w ogródku gastronomicznym bezpośrednio przylegającym do obiektu lub terenu 1) placówki oświatowo-wychowawczej; świetlicy socjoterapeutycznej lub środowiskowej, internatu, domu dziecka, a także wydzielonego placu zabaw dla dzieci, 2) przedszkola, szkoły i placówki oświatowej w rozumieniu ustawy o systemie oświaty, 3) kultu religijnego, podczas gdy przepis art. 12 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 26 października 1982 roku o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi – stanowiące podstawę podjęcia tej uchwały nie przewidują kompetencji rady gminy (rady miasta), do ustanowienia miejsc, w których zabroniona jest sprzedaż, podawanie oraz spożywanie napojów alkoholowych, zaś innej podstawy prawnej do uregulowania tej kwestii w zaskarżonej uchwale nie wskazano, a nadto regulacja ta, z uwagi na częściowe powielanie zapisów ustawowych (art. 14 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi) pozostaje w sprzeczności z zasadami techniki legislacyjnej i może mieć wpływ na błędną wykładnię przepisów w niej zawartych.

2) ustalenie w § 3 uchwały warunków technicznych i sanitarnych jakim winny odpowiadać miejsca podawania i sprzedaży napojów alkoholowych, podczas gdy delegacja ustawowa zawarta w art. 12 ust. 1 i 2 cytowanej ustawy stanowiącej podstawę wydania zaskarżonej uchwały nie przyznaje radzie gminy (radzie miejskiej) kompetencji do uregulowania tej kwestii.

W odpowiedzi na skargę Przewodniczący Rady Miejskiej oświadczył, iż Rada uwzględnia w całości skargę Prokuratora i nie wnosi zastrzeżeń co do jej zakresu i podstaw. Wobec podjęcia prac przez Radę Miast w przedmiocie uchwalenia nowej uchwały uwzględniającej zarzuty zgłoszone w skardze przez Prokuratora organ wnosił o umorzenie postępowania i wzajemne zniesienie między stronami kosztów postępowania sądowego. Na posiedzeniu Rady Miejskiej w dniu 6 lutego 2014 roku uchwalono nową uchwałę w sprawie uchylając jednocześnie uchwałę objętą skargą. w sprawie ustalenia liczby punktów sprzedaży napojów zawierających powyżej 4,5 % alkoholu (z wyjątkiem piwa), przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży jak i w miejscu sprzedaży oraz usytuowania miejsc sprzedaży i podawania napojów alkoholowych na terenie gminy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga jako zasadna, zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z zasadami wyrażonymi w art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), art. 3 i art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.), dalej jako: "P.p.s.a.", sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości przez kontrolę legalności zaskarżonego aktu, czyli ocenia jego zgodność z powszechnie obowiązującymi przepisami prawa, według stanu prawnego i faktycznego sprawy z daty jego podjęcia, nie będąc przy tym związanym zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Należy zaznaczyć, iż Prokurator Rejonowy wniósł skargę na uchwalę organu stanowiącego jednostki samorządu terytorialnego z powołaniem się na przepis art. 5 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze (Dz.U. z 2008 r. Nr 7, poz. 39 ze zm.). Prokuratora nie dotyczy wymóg uprzedniego wyczerpania środków zaskarżenia, co wynika z art. 52 § 1 P.p.s.a.

W myśl art. 147 § 1 P.p.s.a. Sąd uwzględniając skargę na uchwałę lub akt, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 5 i 6, stwierdza nieważność tej uchwały lub aktu

w całości lub w części albo stwierdza, że zostały wydane z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie ich nieważności. Wprowadzając sankcję nieważności jako następstwo naruszenia przepisu prawa, ustawodawca nie określił rodzaju naruszenia prawa. W orzecznictwie sądowym przyjmuje się jednak,

że podstawę do stwierdzenia nieważności uchwały stanowią takie naruszenia prawa, które mieszczą się w kategorii rażących naruszeń, np. w razie podjęcia uchwały przez organ niewłaściwy, braku podstawy prawnej do podjęcia uchwały określonej treści, niewłaściwego zastosowania przepisu prawnego będącego podstawą podjęcia uchwały, naruszenia procedury jej uchwalania.

Przechodząc do sądowej kontroli uchwały Rady Miejskiej z dnia 22 czerwca 2004 r. nr XXI/220/04, w zaskarżonej części tj.: § 2 oraz § 3 ust. 1, 2, ,3 i 4 stwierdzić należy, że została ona wydana z istotnym naruszeniem prawa, bowiem powołana podstawa prawna – art. 12 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (obecna wersja obowiązująca – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 1356), w kontekście przepisu art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (obecnie t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 594) nie stanowi dostatecznej podstawy do ustanowienia przez Radę Miejską norm, jakie zostały sformułowane w wymienionym akcie prawa miejscowego.

W pierwszej kolejności zaznaczyć należy, iż zgodnie z treścią art. 94 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, organy samorządu terytorialnego oraz terenowe organy administracji rządowej, na podstawie i w granicach upoważnień zawartych w ustawie, ustanawiają akty prawa miejscowego obowiązujące na obszarze działania tych organów. Zasady i tryb wydawania aktów prawa miejscowego określa ustawa.

Należy zaznaczyć, iż zaskarżona uchwała jest aktem prawa miejscowego. Aktem takim jest każdy akt prawny zawierający normy o charakterze generalnym (czyli nie odnoszącym się do indywidualnie oznaczonego podmiotu lecz do pewnej kategorii potencjalnych adresatów) i abstrakcyjnym, wydany przez ustawowo wskazany organ administracji. W ocenie sądu zaskarżona uchwała odpowiada temu kryterium.

Art. 7 Konstytucji RP określa zasadę legalności działań organów władzy publicznej co oznacza, iż organy te działają na podstawie i w granicach prawa. Gminny samorząd terytorialny, będąc zatem pierwotnym adresatem prawa do stanowienia aktów prawa miejscowego, jest legitymowany do wydawania aktów prawa miejscowego tylko wówczas i tylko w takim zakresie, który wynika bezpośrednio i wprost z woli ustawodawcy wyrażonej w upoważnieniu ustawowym. Również z art. 4 ust. 2 Europejskiej Karty Samorządu Terytorialnego (Dz.U. z 1994 r., Nr 124, poz. 607, z późn.zm.) wynika, że społeczności lokalne mają pełną swobodę działania w każdej sprawie, która nie jest wyłączona z ich kompetencji lub nie wchodzi w zakres kompetencji innych organów władzy, ale z wyraźnym zastrzeżeniem, iż swoboda ta rozciąga się w zakresie określonym prawem (vide: wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 marca 2007 r., sygn. akt V SA/Wa 1058/07, LEX nr 341327).

Zgodnie z dyspozycją art. 40 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, na podstawie upoważnień ustawowych gminie przysługuje prawo stanowienia aktów prawa miejscowego obowiązujących na obszarze gminy. Przepis ten upoważnia radę gminy do wydawania aktów prawa miejscowego o charakterze wykonawczym, których zadaniem jest wykonanie upoważnienia zawartego w ustawie szczególnej,

w granicach i zakresie przedmiotowym w nim określonym, z uwzględnieniem specyfiki

i potrzeb danej gminy. Wobec tego podkreślić należy, iż rada gminy (miejska) nie ma prawa do samoistnego, czyli nie mającego podstawy w normie ustawowej, kształtowania podstaw prawnych swojego działania.

Upoważnienie ustawowe dla Rady Miejskiej w zakresie ustalenia liczby punktów sprzedaży napojów alkoholowych, zasad usytuowania tych miejsc oraz miejsc podawania napojów alkoholowych zawiera art. 12 ust. 1 i 2 ustawy. Stosownie do tego przepisu rada gminy ustala, w drodze uchwały, dla terenu gminy (miasta) liczbę punktów sprzedaży napojów zawierających powyżej 4,5 % alkoholu (z wyjątkiem piwa), przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży jak i w miejscu sprzedaży (ust. 1) oraz zasady usytuowania na terenie gminy miejsc sprzedaży i podawania napojów alkoholowych (ust. 2).

Przedmiotem skargi w niniejszej sprawie stała się ta część uchwały, która dotyczy kwestii uregulowanych w art. 12 ust. 2 ustawy, czyli zasad usytuowania na terenie gminy miejsc sprzedaży i podawania napojów alkoholowych. Mając powyższe na uwadze, zgodzić trzeba się z Prokuratorem, że Rada Miejska podejmując przedmiotowy akt prawa miejscowego wykroczyła poza granice upoważnienia wynikającego z art. 12 ust. 2 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Odnośnie do zakresu delegacji wynikającej z tego przepisu dla organu stanowiącego gminy, wypowiadały się już niejednokrotnie sądy administracyjne, podkreślając, iż pod pojęciem zasad usytuowania punktów sprzedaży i podawania napojów alkoholowych należy rozumieć ich rozmieszczenie w terenie, a w szczególności ich usytuowanie względem miejsc chronionych, takich jak np.: szkoły, inne placówki oświatowo-wychowawcze i opiekuńcze, miejsca kultu religijnego itp. Nie mieści się natomiast w ramach upoważnienia zawartego w cytowanym unormowaniu uprawnienie rady gminy do konkretyzowania, jak ma wyglądać takie miejsce sprzedaży i podawania napojów, ani tym bardziej warunków budowy takich punktów (vide wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 maja 1994 r. sygn. akt SA/Gd 2824/93, niepublikowany, z dnia 18 marca 1994 r. SA/Gd 2818/93, OwSS 1994/2/73).

Żaden też przepis ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, w brzmieniu obowiązującym w dacie uchwalenia zaskarżonego aktu normatywnego, nie upoważnia organu stanowiącego gminy do określania warunków sprzedaży i podawania napojów alkoholowych. W wyroku z dnia 5 lipca 2007 r. sygn. akt II GSK 81/07 Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, iż zawarte w art. 12 ust. 2 ww. ustawy upoważnienie do ustalenia "zasad usytuowania miejsc" podlegać musi ścisłej wykładni językowej. Tak więc, usytuowanie to położenie, lokalizacja, umiejscowienie (Słownik synonimów, PWN, Warszawa 2007); umiejscowienie czegoś, to miejsce, jakie to coś zajmuje względem czegoś (Słownik języka polskiego, PWN, Warszawa 2007)" opubl. Systemie Informacji Prawniczej "Lex" nr 361571). Stanowisko to podziela Sąd w składzie rozpoznającym przedmiotową sprawę.

Niezależnie od powyższego zaakcentować trzeba, iż katalog miejsc chronionych został zawarty w art. 14 ust. 1-5 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi i jest to katalog zamknięty, co oznacza, iż rada gminy nie może na podstawie art. 12 ust. 2 tej ustawy dokonać jego rozszerzenia. Może natomiast na podstawie art. 14 ust. 6 wprowadzić czasowy lub stały zakaz sprzedaży, podawania, spożywania oraz wnoszenia napojów alkoholowych, lecz jest to odmienna regulacja.

W orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, iż regulacje ustawowe nie mogą być powtarzane bądź modyfikowane przez przepisy prawa miejscowego (por. wyroki z dnia 30 stycznia 2003 r. sygn. akt SA/Ka 508/02 i z dnia 14 października 1999 r. II SA/Wr 1179/98).

W ocenie Sądu mając na uwadze powyższe rozważania, zasadnie Prokurator zarzuca, iż przepis § 2 ust. 1 zaskarżonej uchwały wkracza w materię ustawową dotyczącą bezwzględnego zakazu sprzedaży, podawania i spożywania napojów alkoholowych, uregulowaną wprost w samej ustawie (art. 14 ust. 1-5) z odstępstwami określonymi w rozporządzeniach wykonawczych (art. 14 ust. 7 i 8), a jednocześnie nie dotyczy sytuacji określonej w art. 14 ust. 6 ustawy. Materia ta nie może być regulowana w uchwale rady gminy wydanej na podstawie art. 12 ust. 2 tej ustawy, dotyczącego określania zasad usytuowania miejsc sprzedaży i podawania napojów alkoholowych. Treść i zakres zawartego w art. 12 ust. 2 ww. ustawy upoważnienia rady gminy do ustalania zasad usytuowania miejsc sprzedaży i podawania napojów alkoholowych wskazuje, że upoważnienie to dotyczy miejsc nie objętych zakazem sprzedaży, podawania i spożywania napojów alkoholowych. Uchwała rady gminy wydana na podstawie tego upoważnienia nie może więc wskazywać obiektów, na terenie których nie może być usytuowany punkt sprzedaży i podawania napojów alkoholowych, gdyż wkroczyłaby w ten sposób w zagadnienia zakazów, o których mowa w art. 14 tej ustawy. Nadto jakiekolwiek modyfikacje, w tym zawężenie ustawowego katalogu miejsc chronionych mogłyby rodzić, wśród adresatów aktu prawa miejscowego, wątpliwości co do ewentualnego "wyłączenia" stosowania na terenie gminy zakazów ustawowych – niewymienionych w uchwale rady gminy. W wyroku z dnia 14 października 1999 r. sygn. akt II SA/Wr 1179/98 Naczelny Sąd Administracyjny stanął na stanowisku, iż: "uchwała rady gminy nie może regulować jeszcze raz tego, co jest już zawarte w obowiązującej ustawie. Taka uchwała, jako istotnie naruszająca prawo, jest nieważna. Trzeba bowiem liczyć się z tym, że powtórzony przepis będzie interpretowany w kontekście uchwały, w której go powtórzono, co może prowadzić do całkowitej lub częściowej zmiany intencji prawodawcy" (OSS 2000/1/17). Z kolei w wyroku z dnia 21 grudnia 1993 r. w sprawie SA/Wr 1739/93 NSA podkreślił, że: "Przeniesienie do uchwały rady gminy w sprawie ustalenia liczby punktów sprzedaży napojów alkoholowych i zasad usytuowania miejsc sprzedaży napojów alkoholowych przepisów ustawowych o warunkach wydawania zezwoleń na sprzedaż napojów alkoholowych, cofania i wygasania tych zezwoleń oraz zakazów sprzedaży, podawania i spożywania napojów alkoholowych w określonych miejscach i nadanie tym przepisom charakteru bezpośredniej regulacji rady gminy wykracza poza zakres delegacji do stanowienia przepisu gminnego wykonawczego, przewidzianej w art. 12 ust. 1 i 2 ustawy z 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi i uzasadnia stwierdzenie jej nieważności przez organ nadzoru (opubl. OwSS 1995/4/142).

Równie zasadne są wywody strony skarżącej co do podjęcia pozostałych objętych skargą norm zaskarżonej uchwały z przekroczeniem upoważnienia zawartego w art. 12 ust. 2 powołanej wyżej ustawy oraz objęcia uchwałą rady gminy materii będącej przedmiotem regulacji w odrębnych przepisach prawa powszechnie obowiązującego hierarchicznie wyższej rangi. Ocena ta odnosi się do zapisów § 3 ust. 1, 2, 3 i 4 dotyczących wymogów sanitarno-higienicznych, budowlanych punktów sprzedaży napojów alkoholowych. Takie powtórzenie regulacji ustawowej bądź jej modyfikacje i uzupełnienie przez przepisy gminne jest, także niezgodne z zasadami legislacji (wyrok NSA z 20 sierpnia 1996 r. sygn. akt SA/Wr 2761/95). Zważyć przyjdzie, iż uchwalenie przez Radę Miejską uregulowań w powyższym zakresie nie znajduje podstawy prawnej w przedmiotowej delegacji ustawowej, ani też w innych powszechnie obowiązujących przepisach prawa. Zarówno ustawa z dnia 26 października 1982 roku o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, a w szczególności art. 12 tejże ustawy ani też przepisy określające warunki sanitarno-epidemiologiczne punktów handlowych czy też prawa budowlanego, nie zawierają upoważnienia organu stanowiącego gminy do określania warunków sprzedaży i podawania napojów alkoholowych, a co uczyniono w § 3 zaskarżonej uchwały.

W tym stanie rzeczy Sąd, działając na podstawie z art. 147 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, stwierdził nieważność przedmiotowej uchwały Rady Miejskiej w zaskarżonej części tj.: § 2 i § 3 ust. 1, 2, 3 i 4. Na podstawie art. 152 P.p.s.a Sąd określił, iż zaskarżona uchwała, we wskazanej wyżej części, nie podlega wykonaniu do uprawomocnienia się wyroku.