Wyrok z dnia 2014-04-10 sygn. I SA/Go 93/14

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Alina Rzepecka Sędziowie Sędzia WSA Anna Juszczyk - Wiśniewska (spr.) Sędzia WSA Dariusz Skupień Protokolant Sekretarz sądowy Anna Szymczak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 kwietnia 2014 r. sprawy ze skargi Wojewódzkiego Ośrodka Ruchu Drogowego na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2011r. oraz stwierdzenia nadpłaty oddala skargę.

Uzasadnienie

Wojewódzki Ośrodek Ruchu Drogowego, reprezentowany przez radcę prawnego E.Ż.M. wniósł skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] stycznia 2014r. nr [...] utrzymującą w mocy decyzję Prezydenta Miasta z dnia [...] września 2013 r. nr [...] określającą skarżącemu wysokość zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2011 rok w kwocie 47.635 zł oraz odmawiającą stwierdzenia nadpłaty w wysokości 245 zł.

Zaskarżona decyzja została wydana na tle następującego stanu faktycznego sprawy.

Wnioskiem z dnia [...] grudnia 2012r. Wojewódzki Ośrodek Ruchu Drogowego wystąpił o stwierdzenie nadpłaty w podatku od nieruchomości za 2011 r. w wysokości 245 zł. Uzasadniając wniosek WORD wskazał, że jest wojewódzką samorządową osobą prawną i do jego statutowych zadań należy organizacja egzaminów państwowych sprawdzających kwalifikacje osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami oraz kierujących pojazdami. Ponadto może wykonywać inne zadania z zakresu bezpieczeństwa ruchu drogowego. WORD stwierdził również, że oprócz egzaminów państwowych na prawo jazdy prowadzi szkolenia dla osób posiadających różne kategorie prawa jazdy (na podstawie ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym) i został wpisany do wojewódzkiego rejestru instytucji szkoleniowych dla województwa (zgodnie z ustawą z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy). Dodatkowo WORD podniósł, że nie jest przedsiębiorcą w rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej - nie podlega wpisowi do rejestru przedsiębiorców, ani nie musi uzyskiwać zezwolenia w trybie przepisów tej ustawy na prowadzenie działalności. Nie prowadzi działalności gospodarczej, a wszystkie czynności, które wykonuje są ujęte w statucie.

Do wniosku dołączono korektę deklaracji na podatek za 2011 rok, w której do podstawy opodatkowania przyjęto powierzchnię jak dla gruntów pozostałych, a nie związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz wskazano powierzchnię części budynków jako budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, a część powierzchni jako budynków pozostałych.

Postanowieniem z dnia [...] lipca 2013 r. Nr [...] Prezydent Miasta wezwał WORD do przedłożenia umów dzierżawy, najmu zawieranych z innymi podmiotami na wynajem pomieszczeń w latach 2007-2011.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie skarżący przedstawił teczkę zawierającą 21 umów najmu.

Postanowieniem z dnia [...] stycznia 2013 r., nr [...] Prezydent Miasta wszczął z urzędu postępowanie w sprawie określenia WORD wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2011 r.

Następnie decyzją z dnia [...] września 2013 r. określił skarżącemu wysokość zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2011 rok w kwocie 47.635 zł oraz odmówił stwierdzenia nadpłaty w wysokości 245 zł.

W motywach uzasadnienia decyzji organ pierwszej instancji wskazał, że z zestawienia umów najmu pomieszczeń w budynku administracyno-szkoleniowym WORD wynika, że podatnik podpisał m.in. umowę najmu pomieszczeń z przeznaczeniem na sklep i magazyn, jak również umowę, której przedmiotem jest najem bufetu, z przeznaczeniem na działalność gospodarczą. Nadto zauważył, że z dołączonego do wniosku zaświadczenia wynika, że pod numerem OS 14F, na podstawie art. 39g ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, do rejestru przedsiębiorców prowadzących ośrodek szkolenia wpisany jest WORD.

Organ pierwszej instancji wyjaśnił, że w oparciu o art. 117 ustawy Prawo o ruchu drogowym, podstawowym zadaniem WORD jest organizowanie egzaminów państwowych sprawdzających kwalifikacje osób ubiegających się uprawnienia do kierowania pojazdami oraz kierujących pojazdami. WORD poza podstawową działalnością może wykonywać uboczną działalność związaną z bezpieczeństwem ruchu drogowego, jak również inną działalność, z tym, że uzyskane w ten sposób środki muszą być przeznaczone na działalność związaną z egzaminowaniem lub bezpieczeństwem ruchu drogowego.

Prezydent Miasta wskazał, że WORD organizuje kursy dokształcające kierowców wykonujących transport drogowy, kursy dokształcające dla kierowców przewożących towary niebezpieczne, organizuje szkolenia dla kandydatów na instruktorów nauki jazdy i instruktorów nauki jazdy, prowadzi także szkolenia w zakresie kierowania ruchem drogowym. Zatem, w ocenie organu pierwszej instancji WORD działa na rynku gospodarczym jako jeden z konkurencyjnych ośrodków szkolenia kierowców. Wobec powyższego prowadzona przez WORD działalność gospodarcza mieści się zarówno w definicji określonej w przepisach ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, jak i stworzonej na jej podstawie przez ustawodawcę definicji, mającej zastosowanie na gruncie ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.

Od powyższej decyzji WORD wniósł odwołanie zarzucając jej naruszenie art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 ze zm. – powoływanej dalej jako "u.p.o.l.") przez przyjęcie przez organ pierwszej instancji, że WORD jest podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą innym niż przedsiębiorca i jako taki powinien płacić podatki w wyższych stawkach w związku z samym posiadaniem nieruchomości, jako taki powinien też opłacać podatek od nieruchomości zakwalifikowanych przez organ jako związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Decyzją z dnia [...] stycznia 2014 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji. Uzasadniając decyzję organ odwoławczy wskazał, że w całości podziela stanowisko organu pierwszej instancji. Organ drugiej instancji powołał treść art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. i wskazał, że z literalnego brzmienia tego przepisu jednoznacznie wynika, że o tym, czy dana nieruchomość jest związana z prowadzeniem działalności gospodarczej, decyduje tylko i wyłącznie kryterium posiadania. Jest to jednocześnie kryterium o charakterze podmiotowym. W ocenie Kolegium jeżeli dana nieruchomość znajduje się w posiadaniu jednego z podmiotów, które w wyczerpujący sposób zostały wyliczone przez ustawodawcę (przedsiębiorca lub inny niż przedsiębiorca podmiot prowadzący działalność gospodarczą), to już z tego tylko tytułu stanowi ona nieruchomość (grunt, budynek, budowlę) związaną z prowadzeniem działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy u.p.o.l.

Kolegium wskazało, że jeżeli dany podmiot posiada status przedsiębiorcy lub też, pomimo braku takiego statusu, prowadzi działalność gospodarczą, to każdy znajdujący się w jego posiadaniu grunt, budynek i budowla będą związane z prowadzeniem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 1 a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. Kolegium podkreśliło, że nie kwestionuje, że WORD nie jest przedsiębiorcą. Jednakże w ocenie Kolegium nie budzi wątpliwości, że WORD, pomimo braku posiadania statusu przedsiębiorcy, prowadził działalność gospodarczą (wynajem pomieszczeń, prowadzenie kursów i szkoleń).

Organ odwoławczy stwierdził, że dla przyjęcia, iż "nie-przedsiębiorca" jest podmiotem o którym mowa w art. 1 a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l., wystarczające jest ustalenie, że prowadzi działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Natomiast to, w jakim rozmiarze jest ona prowadzona, pozostaje bez znaczenia.

Powyższą decyzję WORD zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego zarzucając jej naruszenie:

1. przepisów ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, w szczególności art. 1a ust. 1 pkt 3, przez przyjęcie za podstawę rozstrzygnięcia, że:

- Wojewódzki Ośrodek Ruchu Drogowego jest podmiotem prowadzącym działalność

gospodarczą innym niż przedsiębiorca,

- jako taki powinien płacić podatki w wyższych stawkach w związku z samym posiadaniem wszystkich nieruchomości, także tych zajmowanych na działalność ustawową i statutową na mocy ustawy;

- jako taki winien opłacać podatek od nieruchomości zakwalifikowanych przez organ

jako związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą od całości posiadanych

gruntów, budynków i budowli;

- na chwilę obecną, jeżeli te same przedmioty opodatkowania wykorzystywane są przez WORD zarówno do działalności gospodarczej, jak i działalności w zakresie zadań publicznych to powinny być opodatkowane najwyższymi stawkami podatku od nieruchomości,

- Ośrodek nie może być uznany jako organ władzy publicznej, przez co nie nastąpiło naruszenie przepisów prawa mające wpływ na wynik sprawy;

2. naruszenie przepisów prawa procesowego tj. art. 107 § 3 k.p.a. poprzez odstąpienie od odniesienia się w treści uzasadnienia do części twierdzeń skarżącego, które to uchybienia zasadom sporządzania uzasadnienia miały istotny wpływ na wynik sprawy.

Skarżący wniósł o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji Prezydenta Miasta z dnia [...] września 2013 r. oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi WORD wskazał, że jako wojewódzka samorządowa osoba prawna w zakresie w jakim realizuje zadania nałożone odrębnymi przepisami prawa zachowując się jak organ władzy publicznej, tj. organizując: egzaminy państwowe sprawdzające kwalifikacje osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami oraz kierujących pojazdami, szkolenia dla kandydatów na egzaminatorów, szkolenia dla osób naruszających przepisy ruchu drogowego, szkolenia kierowania ruchem drogowym, nie jest ani przedsiębiorcą, ani też innym podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą w rozumieniu art. 1a pkt 3 u.p.o.l.

Skarżący powołał tezę wyroku NSA z dnia 26 września 2008 r., sygn. akt II FSK 789/07 wskazując, że jeżeli strona nie jest ani przedsiębiorcą, ani innym podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą, o jakim mowa w art. 1 ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. to tym samym posiadane przez nią nieruchomości (grunt oraz znajdujące się na nim budowle) jako nie związane z prowadzeniem działalności gospodarczej powinny być opodatkowane jako tzw. pozostałe.

W ocenie skarżącego podatek winien być określony w kwocie 19.404 zł, zaś nadpłata stwierdzona do zwrotu to kwota 245 zł.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga okazała się niezasadna i jako taka nie zasługiwała na uwzględnienie.

Zgodnie z regulacją art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości między innymi poprzez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym zasadą jest, że kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Stosownie zaś do regulacji art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm. – powoływanej dalej jako "P.p.s.a.") Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Przedmiotem kontroli Sądu w niniejszej sprawie była decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] stycznia 2014 r. utrzymująca w mocy decyzję Prezydenta Miasta z dnia [...] września 2013 r. określającą skarżącemu wysokość zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2011 rok w kwocie 47.635 zł oraz odmawiającą stwierdzenia nadpłaty w wysokości 245 zł.

Spór między stronami niniejszego postępowania dotyczy stawki podatku od nieruchomości, którą skarżący winien zastosować do posiadanych nieruchomości.

W ocenie organu z uwagi na okoliczność, że WORD, w 2011 r. był podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą innym niż przedsiębiorca, posiadane przez niego nieruchomości, niezależnie od tego na jaką działalność były wykorzystywane, były związane z prowadzeniem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l.

Z kolei w ocenie skarżącego stawką podatku od nieruchomości, związaną z prowadzoną działalnością gospodarczą winny być jedynie budynki wydzierżawione innym podmiotom zaś budynki wykorzystywane do działalności statutowej zaliczyć należy do kategorii pozostałych, podobnie też budynki wykorzystywane na działalność statutową.

W ocenie Sądu stanowisko skarżącego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z regulacją art. 3 ust. 1 pkt.1 u.p.o.l. podatnikami podatku od nieruchomości są osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki organizacyjne, w tym spółki nieposiadające osobowości prawnej, będące właścicielami nieruchomości lub obiektów budowlanych.

Stosownie do treści art.4 ust. 1 pkt 1 u.p.o.l. podstawę opodatkowania stanowi:

1) dla gruntów - powierzchnia;

2) dla budynków lub ich części - powierzchnia użytkowa;

3) dla budowli lub ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 4-6 - wartość, o której mowa w przepisach o podatkach dochodowych, ustalona na dzień 1 stycznia roku podatkowego, stanowiąca podstawę obliczania amortyzacji w tym roku, niepomniejszona o odpisy amortyzacyjne, a w przypadku budowli całkowicie zamortyzowanych - ich wartość z dnia 1 stycznia roku, w którym dokonano ostatniego odpisu amortyzacyjnego.

Zaś w art. 5 u.p.o.l. wskazano wysokość maksymalnych stawek podatku do nieruchomości.

Stosownie do treści art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. zawierającego słowniczek pojęć dla niniejszej ustawy poprzez grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej należy rozumieć grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z wyjątkiem budynków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi budynkami, a także gruntów, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b, chyba że przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych.

Zgodnie ze wskazaną w tym przepisie definicją wszystkie budynki, budowle i grunty będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z dwoma wyjątkami, są związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, chyba że przedmiot opodatkowania nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych.

Poprzez "inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą" należy rozumieć podmiot prowadzący działalność gospodarczą, który nie ma wpisu w Krajowym Rejestrze Sądowym lub Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. Formalnie więc nie jest to przedsiębiorca ale prowadzi działalność gospodarczą, co skutkuje tym, że na gruncie u.p.o.l. ma status innego niż przedsiębiorca podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą. Budynki, budowle i grunty takiego podmiotu są traktowane identycznie jak przedsiębiorcy. Są to zatem nieruchomości związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, a przez to podlegają opodatkowaniu najwyższymi stawkami. Ze wskazanej w tym przepisie definicji wynika bowiem, że sam fakt posiadania przez przedsiębiorcę (lub inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą) skutkuje tym, że budynek, budowla, grunt są związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Zatem różnego rodzaju obiekty niewykorzystywane w danym momencie lub gdzie prowadzona jest innego rodzaju działalność niż gospodarcza należy uznać za związane z działalnością gospodarczą (por. L.Etel, Komentarz do art. 1a ustawy o podatku do nieruchomości, Lex 2012).

Zgodnie z regulacją art. 1a ust. 1 pkt 4 u.p.o.l. przez działalność gospodarczą należy rozumieć działalność, o której mowa w przepisach Prawa działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2. Zatem pojęcie działalności gospodarczej dla potrzeb podatku od nieruchomości, pokrywa się co do zasady z pojęciem działalności gospodarczej określonym w ramach przepisów Prawa działalności gospodarczej, przy uwzględnieniu wyraźnie wskazanych przez ustawodawcę wyłączeń.

Stosownie do treści art. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły.

Głównym celem statutowym działalności skarżącego jest organizacja egzaminów państwowych sprawdzających kwalifikacje osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami oraz kierującymi pojazdami. Jednakże oprócz egzaminów państwowych na prawo jazdy skarżący organizuje kursy dokształcające kierowców wykonujących transport drogowy, kursy dokształcające dla kierowców przewożących towary niebezpieczne, organizuje szkolenia dla kandydatów na instruktorów nauki jazdy i instruktorów nauki jazdy, prowadzi szkolenia w zakresie kierowania ruchem drogowym. Ta działalność stanowi o prowadzeniu przez skarżącego również działalności ośrodka szkoleniowego. Zgodnie z treścią art. 39g ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r., Nr 125, poz. 874 z późn. zm.) działalność gospodarcza w zakresie prowadzenia ośrodka szkolenia stanowi działalność regulowaną w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2014r. o swobodzie gospodarczej i wymaga uzyskania wpisu do rejestru przedsiębiorców prowadzących ośrodek szkolenia. Ze znajdującego się w aktach administracyjnych niniejszej sprawy zaświadczenia Wojewody z dnia [...] września 2009 r. wynika, że WORD wpisany jest pod nr OS 14 F, na podstawie art. 39g ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r., Nr 125, poz. 874 z późn. zm.) do rejestru przedsiębiorców prowadzących szkolenia.

W ocenie Sądu okoliczność prowadzenia działalności gospodarczej na podstawie przepisów ustawy Prawo o ruchu drogowym, w żadnym przypadku nie wyłącza możliwości stwierdzenia, że wykonywana na tej podstawie przez WORD działalność spełniała także definicję działalności gospodarczej zawartą w innych ustawach, w tym w ustawie o swobodzie działalności gospodarczej oraz w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych. Tym bardziej, że ustawa Prawo o ruchu drogowym posługując się pojęciem działalności gospodarczej, nie wprowadza odrębnej definicji tego pojęcia (por. wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 13 czerwca 2013 r. sygn. akt I SA/Bd 279/13 dostępny w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych na stronie internetowej cbois.nsa.gov.pl).

Zatem w ocenie Sądu skoro WORD wykonuje czynności mieszczące się w pojęciu działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Ponadto skarżący wykonuje inne czynności mieszczące się w tym pojęciu tj. najem powierzchni użytkowych, co potwierdzają przedłożone przez skarżącego umowy najmu pomieszczeń w budynku administracyjno-szkoleniowym jak również sam skarżący obliczając wysokość podatku od nieruchomości objętych ww. umowami, to wszystkie posiadane przez niego nieruchomości winny być opodatkowane jako nieruchomości związane z prowadzeniem działalności gospodarczej zgodnie bowiem z definicją art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. decydujące znaczenie dla zastosowania określonej stawki podatku ma kryterium posiadania nieruchomości przez podmiot wykonujący działalność gospodarczą a nie ich faktyczne wykorzystywanie.

Wobec powyższego pomimo tego, że zgodnie z regulacją art. 116 ustawy Prawo o ruchu drogowym WORD jest samorządową wojewódzką osobą prawną, może być uznany, dla potrzeb podatku od nieruchomości za podmiot prowadzący działalność gospodarczą. Tym samym zgodnie z definicją ustawową zawartą w art. 1 a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu skarżącego związane są z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Przeprowadzona w niniejszej sprawie kontrola zaskarżonej decyzji w zakresie podniesionych w skardze zarzutów oraz przesłanek wziętych przez Sąd pod uwagę z urzędu wykazała, że decyzja ta jest zgodna z prawem, nie narusza bowiem ani przepisów materialnoprawnych, ani też przepisów postępowania w stopniu istotnym mającym wpływ na wynik sprawy. W rozpoznawanej sprawie organy obu instancji dokonały prawidłowej wykładni art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. Prawidłowo też określiły wysokość zobowiązania w podatku od nieruchomości odmawiając jednocześnie stwierdzenia nadpłaty. Sąd nie dopatrzył się również naruszenia art. 210 § 1 Ordynacji podatkowej, który w swej treści odpowiada wskazanemu przez skarżącego art. 107 § 3 K.p.a. W ocenie Sądu uzasadnienie Kolegium jest spójne i zawiera wszystkie niezbędne elementy. Organ powołał treść przepisów na podstawie których wydał rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie. Dokonał też ich prawidłowej wykładni wyjaśniając stronie dlaczego w taki, a nie inny sposób posiadane przez nią nieruchomości winny być opodatkowane.

Z tych też względów Sąd, na podstawie art. 151 P.p.s.a, skargę oddalił.