Wyrok z dnia 2014-05-14 sygn. II SA/Ke 295/14

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Beata Ziomek, Sędziowie Sędzia WSA Sylwester Miziołek (spr.), Sędzia WSA Dorota Pędziwilk-Moskal, Protokolant Marta Bieniek, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 14 maja 2014r. sprawy ze skargi P. J. na decyzję Wojewody z dnia [...] znak: [...] w przedmiocie wymeldowania z pobytu stałego I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję organu I instancji; II. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do chwili uprawomocnienia się wyroku; III. zasądza od Wojewody na rzecz P. J. kwotę 357 (trzysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] Wojewoda, po rozpoznaniu odwołania P. J., utrzymał w mocy decyzję Wójta Gminy z dnia [...] o odmowie wymeldowania I. J. z pobytu stałego w lokalu położonym przy ulicy [...].

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ odwoławczy wskazał, że z motywów decyzji organu I instancji wynika, iż I. J. wprawdzie opuściła miejsce pobytu stałego, ale nie uczyniła tego dobrowolnie, lecz na skutek nagannego zachowania męża.

Wojewoda wyjaśnił dalej, że przez opuszczenie dotychczasowego miejsca pobytu należy rozumieć takie opuszczenie, które jest dobrowolne i ma charakter trwały. Poprzez dobrowolność opuszczenia miejsca pobytu stałego należy rozumieć takie opuszczenie, o którym osoba zadecydowała sama, bez przymusu osób trzecich. O trwałości opuszczenia miejsca pobytu świadczy natomiast zamiar zainteresowanej osoby założenia w nowym miejscu ośrodka swoich spraw osobistych, rodzinnych i majątkowych oraz brak woli powrotu do miejsca swojego dotychczasowego zameldowania. Biorąc następnie pod uwagę obszerne zeznania samej I. J., jej dzieci A. i A. J., dotyczące okoliczności opuszczenia lokalu położonego w S. przy ulicy [...] trudno uznać, że opuszczenie tego miejsca nastąpiło w wyniku suwerennej, dobrowolnej decyzji I. J. Organ uznał też, że wyjaśnienia wskazanych osób znajdują bezpośrednie potwierdzenie w treści nakazu karnego Sądu Rejonowego z dnia 14 lipca 1999r. uznającego E. J. za winnego znęcania się psychicznego i fizycznego nad żoną Ireną i synem A. oraz pośrednie potwierdzenie w wyrokach zasądzających od E. J. alimenty na rzecz jego dzieci. Oceniając trwałość opuszczenia przez I. J. miejsca pobytu stałego organ II instancji zauważył, że podejmuje ona próby powrotu do miejsca stałego pobytu, co zostało odnotowane w Komisariacie Policji. Organ ustalił też, że I. J. zamierza dokonać takiej przebudowy domu, aby zapewnić sobie odrębne wejście do lokalu, co jest o tyle istotne, że u matki, u której zamieszkuje posiada tylko służebność lokalu.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach P. J. wniosła o uchylenie rozstrzygnięcia organu odwoławczego, a także decyzji z dnia 18 listopada 2011r, jak również przekazania sprawy organowi I instancji do ponownego rozpatrzenia. W tym zakresie skarżąca wskazała na naruszenie przepisów postępowania zawartych w art. 7, 8, 9, 10, 77 § 1 i 107 § 1 i 3 K.p.a. oraz naruszenie prawa materialnego, tj. art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych.

W uzasadnieniu skargi wskazano, że organy obu instancji wydały decyzje pomimo nie zebrania materiału dowodowego w sposób wyczerpujący. Analiza złożonych zeznań świadków wskazuje bowiem, że istnieją poważne sprzeczności pomiędzy tymi zeznaniami, dotyczące dobrowolnego bądź wymuszonego charakteru opuszczenia przedmiotowego lokalu przez I. J.. Dowodem, którego organ nie przeprowadził, a który w ocenie skarżącej jest niezbędny, były oględziny lokalu położonego w [...] celem ustalenia, czy I. J. pozostawiła w nim rzeczy osobiste. Organy obu instancji nie przesłuchały również P. J. będącej stroną postępowania, choć przeprowadzono ten dowód z udziałem uczestniczki, w oczywisty sposób zainteresowanej w przedstawieniu faktów takich, które będą dla niej korzystne. Skarżąca zakwestionowała także przyjęcie w niniejszej sprawie - w sposób bezkrytyczny - za wiarygodne zeznań I. J., A. J. i A. J. w obliczu całkowicie sprzecznych z nimi zeznań świadków E. J., S. G. i C. S. Zdaniem strony w niniejszej sprawie doszło także do naruszenia art. 107 § 1 i 3 K.p.a. - wobec sporządzenia uzasadnienia zakwestionowanych decyzji w sposób sprzeczny z tym przepisem. Organy nie odniosły się bowiem do zeznań tych świadków, którzy nie potwierdzili przyjętej przez organ linii rozstrzygnięcia. Ponadto P. J. podkreśliła, że I. J. i A. J. nie przybyły w październiku 2011r. na posesję przy ulicy [...] z zamiarem powrotu do tego miejsca zamieszkania, ale w celu wylegitymowania E. J. z posiadania aktu własności ziemi do tej nieruchomości. W ocenie skarżącej sprzeciw I. J. w sprawie wymeldowania ma ścisły związek z zamiarem uregulowania przez nią praw do przedmiotowego lokalu i spraw majątkowych pomiędzy małżonkami.

Uzasadniając zarzut naruszenia prawa materialnego skarżąca zauważyła, że opuszczenie lokalu wywołujące skutek w postaci wymeldowania powinno mieć charakter trwały i dobrowolny, co w sprawie miało miejsce, ponieważ o braku dobrowolności można mówić wtedy, gdy osoba do tego przymuszona podejmie kroki prawne w celu przywrócenia naruszonego posiadania. Tymczasem I. J. żadnych takich kroków nie podjęła, nie wnosząc w szczególności pozwu o przywrócenie posiadania do sądu powszechnego, w związku z czym nie można uznać, że została zmuszona do opuszczenia miejsca pobytu stałego przez agresywne zachowanie męża.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podtrzymując argumentację przedstawioną w pisemnych motywach zaskarżonej decyzji.

W piśmie z dnia 3 kwietnia 2012r. H. J. wniosła o dopuszczenie jej do udziału w postępowaniu sądowym w charakterze uczestnika wyjaśniając, że w dniu 12 stycznia 2012r. umową darowizny P. J. darowała H. J. własność nieruchomości gruntowej położonej w [...], na której znajduje się przedmiotowy lokal. W związku z tym jako właściciel budynku-lokalu, co do wymeldowania z którego toczy się postępowanie, wynik postępowania sądowego będzie dotyczył również jej interesu prawnego.

Na rozprawie w dniu 26 kwietnia 2012r. tut. Sąd dopuścił H. J. do udziału w sprawie w charakterze uczestnika.

Wyrokiem z dnia 29 czerwca 2011r. sygn. akt II SA/Ke 362/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach oddalił skargę P. J., wskazując w motywach rozstrzygnięcia, że zarzuty przedstawione przez skarżącą nie mogły być przedmiotem merytorycznej kontroli sądowej, gdyż skarga nie została wniesiona przez osobę uprawnioną w rozumieniu art. 50 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.), zwanej dalej ustawą P.p.s.a. W tym zakresie wskazano, że P. J., właścicielka nieruchomości położonej w [...] na której znajduje się lokal mieszkalny objęty jej wnioskiem o wymeldowanie I. J., darowała tę nieruchomość H. J. w dniu 12 stycznia 2012r. – a więc w dniu wydania zaskarżonej decyzji. W rezultacie z tym dniem P. J. utraciła interes prawny wymagany zgodnie z art. 50 § 1 ustawy P.p.s.a. do wniesienia skargi – na rzecz nabywcy tej nieruchomości, tj. H. J.

Wyrokiem z dnia 5 lutego 2014r. sygn. akt I OSK 2150/12 Naczelny Sąd Administracyjny, uwzględniając skargę kasacyjną P. J., uchylił ww. wyrok z dnia 30 kwietnia 2012r. i przekazał sprawę tut. Sądowi do ponownego rozpoznania. W motywach rozstrzygnięcia NSA podniósł, że prawo własności do lokalu oraz prawo do dysponowania lokalem są prawami zbywalnymi w drodze czynności prawnej.

W rezultacie w razie zbycia takiego prawa w toku postępowania administracyjnego na miejsce dotychczasowej strony wstępują jej następcy prawni w myśl art. 30 § 4 K.p.a. Powyższe nie wyłącza jednak obowiązku organu administracyjnego powiadomienia następcy prawnego o prowadzonym postępowaniu w myśl art. 61 § K.p.a. oraz obowiązku należytego i wyczerpującego informowania go o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie jego praw i obowiązków będących przedmiotem postępowania administracyjnego, obowiązku udzielania niezbędnych wyjaśnień i wskazówek w myśl art. 9 K.p.a., a także obowiązku zapewnienia mu czynnego udziału w każdym stadium postępowania, a przed wydaniem decyz0ji umożliwienia mu wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań w myśl art. 10 § 1 K.p.a. Pominięcie tych czynności może spowodować, że decyzja będzie obarczona wadą z art. 145 § 1 pkt 4 K.p.a. lub wadą z art. 156 § 1 pkt 4 K.p.a. Reasumując Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że Sąd I instancji nie ustalił, czy w dacie wydania zaskarżonej decyzji i dacie dokonania darowizny nie zaistniała inna podstawa materialnoprawna (w szczególności z art. 892 K.c.), uzasadniająca interes prawny skarżącej kasacyjnie do żądania przeprowadzenia kontroli prawnej wydanej decyzji w celu ochrony jej praw lub obowiązków.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012r. poz. 270 – t. j.), zwanej dalej ustawą P.p.s.a., zadaniem wojewódzkich sądów administracyjnych jest sprawowanie kontroli działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, obowiązującym w dniu ich wydania. Sąd nie jest przy tym związany zarzutami, wnioskami skargi, czy też powołaną w niej podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy P.p.s.a.), a kontrola legalności zaskarżonych orzeczeń administracyjnych sprawowana jest w granicach sprawy.

Na wstępie rozważań prawnych wskazać trzeba, że stosownie do przepisu art. 190 zdanie pierwsze ustawy P.p.s.a. sąd, któremu sprawa została przekazana, związany jest wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny. Z użytego określenia wynika, że wojewódzki sąd administracyjny nie jest związany oceną Naczelnego Sądu Administracyjnego co do stanu faktycznego sprawy, albowiem ocena ta nie jest wykładnią przepisów prawa. W pozostałym jednakże zakresie ocena wyrażona przez Naczelny Sąd Administracyjny wiąże sąd rozpoznający sprawę ponownie. Możliwość odstąpienia od zawartej w orzeczeniu wykładni prawa istnieje tylko wtedy gdy: a) stan faktyczny ustalony w wyniku ponownego rozpoznania sprawy uległ tak zasadniczej zmianie, że do nowo ustalonego stanu faktycznego nie mają zastosowania przepisy wyjaśnione przez Naczelny Sąd Administracyjny; b) po wydaniu orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego zmieni się stan prawny.

Odnosząc przedstawione wyżej rozważania do okoliczności rozpoznawanej sprawy wskazać trzeba na brak podstaw do stwierdzenia wystąpienia przesłanek umożliwiających odstąpienie przez tut. Sąd od oceny prawnej, wyrażonej w wyroku z dnia 5 lutego 2014r. o sygn. akt I OSK 2150/12. Tym samym dalsze rozważania na temat legalności zaskarżonej decyzji muszą być prowadzone w oparciu o stanowisko zawarte w uzasadnieniu powołanego orzeczenia.

W tym miejscu podkreślić należy, że w uzasadnieniu ww. wyroku Naczelny Sąd Administracyjny wskazał na brak ustalenia przez Sąd I instancji, czy w dacie wydania zaskarżonej decyzji i dacie dokonania darowizny nie zaistniała podstawa materialnoprawna uzasadniająca interes prawny P. J. do żądania przeprowadzenia kontroli decyzji Wojewody z dnia [...].

Mając na względzie powyższe, ponownie rozpoznając niniejszą sprawę, stwierdzić trzeba, że podstawą prawną, o jakiej mowa w powołanym orzeczeniu o sygn. akt I OSK 2150/12, jest art. 892 K.c. Zgodnie z tym przepisem, jeżeli rzecz darowana ma wady, darczyńca obowiązany jest do naprawienia szkody, którą wyrządził obdarowanemu przez to, że wiedząc o wadach nie zawiadomił go o nich

w czasie właściwym. Przepisu tego nie stosuje się, gdy obdarowany mógł z łatwością wadę zauważyć (zdanie drugie cyt. regulacji). Kierując się treścią art. 892 K.c. uznać trzeba, że uchylanie się od obowiązku wymeldowania się z cudzego lokalu może stanowić naruszenie praw osoby, która ma tytuł prawny do lokalu, a w przypadku jego zbycia odpowiada za wady prawne. Dodatkowo podkreślenia wymaga, że jak wynika z akt administracyjnych, obdarowana H. J. nie uczestniczyła w postępowaniu administracyjnym, nie była stosownie pouczana, nie doręczono jej zaskarżonej decyzji i nie mieszka w przedmiotowym lokalu. W rezultacie podstawa prawna z art. 892 K.c. uzasadnia interes prawny darczyńcy – P. J. jako legitymację do wniesienia skargi na decyzję w przedmiocie odmowy wymeldowania I. J. z pobytu stałego w lokalu położonego w [...]. Czynność ta jest bowiem niewątpliwie związana z ochroną praw i obowiązków P. J., jakie mogą powstać przy jej odpowiedzialności z tytułu wad prawnych nieruchomości położonej w [...], stanowiącej przedmiot darowizny na rzecz H. J.

Konsekwencją powyższych konstatacji jest dopuszczalność przeprowadzenia przez tut. Sąd kontroli legalności zaskarżonej decyzji – która wykazała, że rozstrzygnięcie to, podobnie jak decyzja organu I instancji, zostało wydane z naruszeniem przepisów postępowania – to jest art. 7, 77 § 1, 80 oraz 107 § 3 K.p.a. –

w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Zgodnie z art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz. U. z 2006r. nr 139, poz. 993 ze zm.), zwanej dalej ustawą, ewidencja ludności polega na rejestracji danych o miejscu pobytu osób, o urodzeniach, dotyczących obowiązku wojskowego, zmianach stanu cywilnego, obywatelstwa, imion i nazwisk oraz o zgonach. Z kolei stosownie do art. 15 ust. 2 tej ustawy organ gminy wydaje na wniosek strony lub z urzędu decyzję w sprawie wymeldowania osoby, która opuściła miejsce pobytu stałego lub czasowego trwającego ponad 3 miesiące i nie dopełniła obowiązku wymeldowania się. Takie brzmienie cytowanego przepisu oznacza, że warunkiem wymeldowania z miejsca pobytu stałego jest opuszczenie lokalu. Zgodnie z poglądem przyjętym w ugruntowanym orzecznictwie sądów administracyjnych opuszczenie miejsca stałego pobytu, jako niezbędna przesłanka wymeldowania, określona w art. 15 ust. 2 cyt. ustawy, winno być rozumiane jako zaniechanie posiadania lokalu będącego dotychczasowym miejscem stałego pobytu oraz dobrowolne wyprowadzenie się do innego mieszkania. Stwierdzić zatem należy, iż wymeldowanie jest potwierdzeniem określonego faktu, zaś wskazane w art. 15 ust. 2 cyt. ustawy przesłanki umożliwiają sprecyzowanie stanu faktycznego, którego efektem ma być stwierdzenie, czy dana osoba opuściła lokal mieszkalny. Dlatego też, skoro wymeldowanie jest wyłącznie aktem rejestracji danych dotyczących ustania pobytu określonej osoby w dotychczasowym miejscu, to – analogicznie jak przy zameldowaniu – źródłem powinności dokonania tej czynności przez organ administracji jest sam fakt opuszczenia dotychczasowego miejsca pobytu przez osobę podlegającą wymeldowaniu. Z kolei o opuszczeniu stałego miejsca zamieszkania można mówić tylko wówczas, gdy jest ono dobrowolne i ma charakter trwały (por. wyrok NSA w Warszawie z dnia 23 kwietnia 2001r., sygn. akt: V SA 3169/00, LEX nr 50123). W tym miejscu należy także przytoczyć wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 7 listopada 2013r., sygn. akt II SA/Rz 779/13, LEX nr 1411060, zgodnie z którym nieskorzystanie ze środków prawnych przez osobę opuszczającą lokal z powodu zachowania jego właściciela, zmierzających do przywrócenia stanu poprzedniego (naruszenie posiadania) przed załatwieniem wniosku o wymeldowanie w trybie art. 15 ust. 2 ustawy bez wątpienia powoduje, że brak jest podstaw prawnych do utrzymania "fikcji meldunkowej". Skoro bowiem osoba zameldowana na pobyt stały została usunięta z lokalu nawet wbrew jej woli, ale nie podejmuje żadnych środków umożliwiających jej powrót do tego lokalu, a jednocześnie w innym lokalu faktycznie mieszka i koncentruje w nim swoje sprawy życiowe, to w takiej sytuacji odmowa wymeldowania oznaczałaby w rzeczywistości utrzymywanie fikcji, podważającej tym samym sens i wiarygodność ewidencji ludności, co nie jest stanem pożądanym. Nadto długotrwała sytuacja, w której osoba zameldowana na pobyt stały w danym lokalu rzeczywiście w nim nie mieszka, przebywając w tym czasie w innym lokalu, nie wykazuje zamiaru przewidzianego w art. 6 ust. 1 ustawy, uzasadnia przyjęcie wniosku, że opuszczenie lokalu cechuje trwałość i w konsekwencji powinno prowadzić do wydania decyzji o wymeldowaniu.

Ze względu na powyższe za opuszczenie danego lokalu należy uznać fizyczne w nim nieprzebywanie połączone z zamiarem jego opuszczenia, przy jednoczesnym zerwaniu wszelkich związków z dotychczasowym lokalem i założeniem w nowym miejscu ośrodka swoich osobistych i majątkowych interesów.

Podkreślenia wymaga, że powyższe okoliczności powinny być starannie i szczegółowo sprawdzone przez organy orzekające w niniejszej sprawie. Zgodnie bowiem z zasadą prawdy obiektywnej, wyrażoną w art. 7 K.p.a., organy administracji publicznej w toku postępowania stoją na straży praworządności i podejmują wszelkie czynności niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli. Cytowana regulacja ustanawia dla organów obowiązek ustalenia stanu faktycznego zgodnie ze stanem rzeczywistym. Natomiast zabezpieczeniem realizacji opisanej powyżej zasady jest szereg przepisów o postępowaniu dowodowym, spośród których zasadnicze znaczenie ma art. 77 § 1 K.p.a., który nakłada na organy powinność zebrania i rozpatrzenia w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego. Dopiero bowiem na podstawie całokształtu materiału dowodowego organ administracji publicznej ocenia, czy dana okoliczność została udowodniona (art. 80 K.p.a.).

W tym miejscu należy podnieść, że organy obu instancji nie wyjaśniły jednoznacznie i przekonująco, czy I. J. opuściła w sposób trwały i dobrowolny lokal mieszkalny przy [...] – która to przesłanka jest niezbędna do orzeczenia w przedmiocie odmowy jej wymeldowania. W rezultacie wydane w tym przedmiocie decyzje administracyjne są przedwczesne. W tym zakresie nie sposób uznać za wystarczające ustaleń organów dotyczących:

1. przymusowego opuszczenia w 2003r. dotychczasowego miejsca pobytu stałego przez I. J. – o czym ma świadczyć nakaz karny Sądu Rejonowego z dnia 14 lipca 1999r. uznający E. J. za winnego znęcania się psychicznego i fizycznego nad żoną Ireną i synem A. oraz wyroki zasądzające od E. J. alimenty na rzecz jego dzieci;

2. planów I. J. do dokonania takiej przebudowy domu, aby zapewnić sobie odrębne wejście do lokalu;

3. podejmowanych przez I. J. prób powrotu do miejsca stałego pobytu, odnotowanych jednokrotnie w Komisariacie Policji.

Odnosząc się do powyższej argumentacji wskazać należy na długi, 14 – letni odstęp czasu, jaki minął od daty wydania ww. nakazu karnego do opuszczenia przez I. J. dotychczas zajmowanego lokalu – co może nasuwać wątpliwości co do związku przyczynowo-skutkowego między tymi dwoma faktami, zwłaszcza w sytuacji, gdy brak jest drugiego (późniejszego) wyroku skazującego E. J. za to samo przestępstwo. Co się zaś tyczy wyroków zasądzających od E. J. alimenty na rzecz jego dzieci, to orzeczenia te w żadnej mierze nie przesądzają o dobrowolnym – bądź nie – opuszczeniu ww. lokalu przez I. J. To samo należy odnieść do planów inwestycyjnych I. J. wobec przedmiotowego budynku – zwłaszcza w sytuacji, gdy osoba ta nie jest jej właścicielem działki, na jakiej obiekt ten jest położony. Odnosząc się do powoływanych przez organy podejmowanych przez I. J. prób powrotu do miejsca stałego pobytu ponownie wskazać trzeba, że w orzecznictwie sądów administracyjnych za równoznaczną z opuszczeniem lokalu w rozumieniu powołanego wyżej przepisu uznaje się sytuację, w której osoba dotychczas zameldowana – usunięta z lokalu i do niego nie dopuszczona – nie skorzystała we właściwym czasie z przysługujących jej środków prawnych umożliwiających powrót do mieszkania (por. wyrok NSA w Warszawie z dnia 12 kwietnia 2001r., sygn. akt V SA 3078/00, LEX nr 78937). W tym miejscu podkreślić trzeba, że w aktach sprawy brak jest wyjaśnień I. J. o tym, aby wnosiła powództwo cywilne o przywrócenie naruszonego posiadania. Natomiast udokumentowana w aktach sprawy przez Policję (k. 35) bezskuteczna próba wejścia przez I. J. do domu przy [...] w październiku 2011r. dotyczyła – jak wynika z jej wyjaśnień (k. 25) – pozostawionych przezeń w tym miejscu rzeczy jej i pełnoletnich już dzieci. Natomiast z zeznań świadków S. G., E. J. i C. S. (k. 17 – 19) wynika, że rzeczy te I. J. zebrała ze sobą podczas wyprowadzki, a ponadto E. J. i C. S. zeznali, że przez osiem lat nie podejmowała żadnych prób powrotu do domu, zaś jej wyprowadzka miała charakter dobrowolny. Pomimo powyższego organy obu instancji w żaden sposób nie uzasadniły powodów, z jakich odmawiają wiarygodności zeznaniom ww. osób, opierając się jedynie na zeznaniach A. i A. J. oraz wyjaśnieniach I. J. (k. 22 – 26). W rezultacie przyjąć należy, że w niniejszej sprawie doszło także do naruszenia art. 107 § 3 K.p.a., zgodnie z którym uzasadnienie faktyczne decyzji powinno w szczególności zawierać wskazanie przyczyn, z powodu których organ określonym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej.

Niezależnie od powyższego wskazać trzeba, że organy nie zadały sobie trudu uzyskania wyjaśnień od P. J. – pomimo że była obecna podczas odbierania zeznań od S. G., E. J. i C. S. Tymczasem osoba ta, będąca uprzednio właścicielką przedmiotowej nieruchomości i członkiem rodziny J.ch, niewątpliwie mogła wnieść dodatkowe informacje w niniejszej sprawie. Wątpliwości Sądu budzi także brak przeprowadzenia oględzin lokalu, które mogłyby potwierdzić wersję I. J. o pozostawionych tam rzeczach.

Ze względu na powyższe, zdaniem Sądu, w niniejszej sprawie nie zostały dostatecznie wyjaśnione wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, a w konsekwencji poczynione przez organy ustalenia nie dają dostatecznych podstaw do orzeczenia o odmowie wymeldowania I. J. z pobytu stałego w lokalu położonym w [...].

Końcowo, odnosząc się podnoszonych w toku postępowania administracyjnego twierdzeń I. J. o tym, że teściowa wprowadziła ją w błąd, nie przepisując nań działki, na której wybudowała dom (k. 24), wskazać trzeba, że kwestie majątkowych rozliczeń byłych małżonków nie mogą mieć wpływu na rozstrzygnięcie w sprawie o wymeldowanie. Rolą organu administracji publicznej w takim postępowaniu jest bowiem ustalenie, czy doszło do opuszczenia danego lokalu i czy ma ono charakter trwały oraz dobrowolny (por. wyrok WSA w Białymstoku z dnia 9 września 2010r., sygn. akt II SA/Bk 404/10, LEX nr 752300).

Orzekając ponownie organy, mając na względzie poczynione wyżej uwagi, przeprowadzą zgodnie z wymogami procedury administracyjnej określonymi w art. 7 i 77 § 1 K.p.a. postępowanie w sprawie i wydadzą stosowne rozstrzygnięcie, eliminując tym samym dotychczasowe naruszenia prawa. W szczególności zostanie ustalona w sposób niebudzący wątpliwości okoliczność opuszczenia przez I. J. spornego lokalu – w sposób dobrowolny i trwały. Ponadto w ponownie prowadzonym postępowaniu zostanie zabezpieczony czynny udział H. J., która w dniu 12 stycznia 2012r. została nowym właścicielem nieruchomości gruntowej, położonej pod ww. adresem.

W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c w zw. z art. 135 ustawy P.p.s.a. orzekł jak w pkt I wyroku.

Orzeczenie zawarte w pkt II wyroku uzasadnia art. 152 ustawy P.p.s.a.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 200 w zw. z art. 205 § 2 ustawy P.p.s.a. w pkt III wyroku.