Wyrok z dnia 2014-06-11 sygn. II OSK 129/14

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Elżbieta Kremer Sędziowie sędzia NSA Małgorzata Masternak-Kubiak sędzia del. WSA Czesława Nowak-Kolczyńska /spr./ Protokolant asystent sędziego Iwona Rzucidło-Grochowska po rozpoznaniu w dniu 11 czerwca 2014 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej J. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 sierpnia 2013 r. sygn. akt VII SA/Wa 468/13 w sprawie ze skargi J. W. na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Warszawie z dnia [...] stycznia 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia lub zmiany decyzji ostatecznej o braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej uchyla zaskarżony wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie oraz stwierdza nieważność decyzji Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Warszawie z dnia [...] stycznia 2013 r. nr [...] oraz decyzji Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w m. st. Warszawie z dnia [...] listopada 2012 r. [...].

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, wyrokiem z dnia 28 sierpnia 2013 r., VII SA/Wa 468/13, oddalił skargę J. W. na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Warszawie z dnia [...] stycznia 2013 r. w przedmiocie odmowy uchylenia lub zmiany decyzji ostatecznej o braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej.

W uzasadnieniu wyroku, sąd pierwszej instancji stwierdził, iż decyzją z dnia [...] stycznia 2013 r., nr [...], Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w Warszawie utrzymał w mocy decyzję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w m. st. Warszawie z dnia [...] listopada 2012 r., znak [...], odmawiającą uchylenia lub zmiany, na podstawie art. 154 § 1 i 2 k.p.a., decyzji własnej z dnia [...] stycznia 2003 r., nr [...], o braku podstaw do rozpoznania u J. W. choroby zawodowej - uszkodzenia słuchu wywołanego działaniem hałasu.

Decyzją z dnia [...] stycznia 2003 r. Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w m. st. Warszawie, działając na podstawie art. 5 pkt 4a ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (t.j. Dz. U. z 1998 r., nr 90, poz. 575 ze zm.) nie stwierdził u J. W. choroby zawodowej: uszkodzenia słuchu wywołanego działaniem hałasu. Podstawę tego rozstrzygnięcia stanowiło orzeczenie lekarskie Instytutu Medycyny Pracy w Łodzi nr [...] o braku podstaw do rozpoznania choroby zawodowej.

W trybie odwoławczym decyzja ta została utrzymana w mocy decyzją Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Warszawie z dnia [...] lutego 2003 r. nr [...].

Postępowanie zakończone decyzją z dnia [...] lutego 2003 r. było przedmiotem weryfikacji sądowej, dokonanej przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, który prawomocnym wyrokiem z dnia 3 lutego 2004 r. w sprawie o sygn. akt I SA/Wa 527/03 oddalił skargę J W.

Następnie J. W. wniósł jednocześnie o wznowienie postępowania zakończonego powyższą ostateczną decyzją, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 i 5 k.p.a oraz o uchylenie, zmianę decyzji na podstawie art. 154 k.p.a., a także o stwierdzenie jej nieważności na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 i 7 k.p.a. Podstawę wniosku stanowiła pozyskana przez stronę dokumentacja medyczna Instytutu Medycyny Pracy w Łodzi z 2001 r., na podstawie której zostało wydane orzeczenie lekarskie nr [...].

W toku prowadzonego na podstawie art. 154 k.p.a. postępowania, Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w m.st. Warszawie wystąpił do Instytutu Medycyny Pracy w Łodzi o weryfikację wydanego orzeczenia lekarskiego nr [...]. W odpowiedzi, Instytut Medycyny Pracy w Łodzi stwierdził, że dokumenty przesłane jako załącznik do pisma były znane Instytutowi w dacie orzekania i nie dają podstaw do weryfikacji wskazanego orzeczenia. Wskutek powyższego, Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w m. st. Warszawie, wydał decyzję z dnia [...] listopada 2012 r. odmawiającą uchylenia lub zmiany decyzji własnej z dnia [...] stycznia 2003 r., nr [...].

Odwołanie wniósł J. W., opisując w jego treści dotychczasowy przebieg postępowania i podkreślając, że złożona przez niego dokumentacja medyczna stanowi wystarczającą podstawę do uwzględnienia jego wniosku.

Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w Warszawie decyzją z dnia [...] stycznia 2013 r. utrzymując zaskarżoną decyzję w mocy, wyjaśnił że przesłanki z art. 154 k.p.a. muszą być łącznie spełnione by doszło do zmiany lub uchylenia decyzji ostatecznej. Podkreślił, że przy wydawaniu decyzji w sprawach chorób zawodowych, organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej są związane przepisami szczegółowymi regulującymi zasady prowadzenia postępowania w zakresie rozpoznawania i stwierdzania chorób zawodowych. Przepisy te nie pozwalają na swobodne uznanie - spełnienie żądania strony i rozpoznania choroby zawodowej bez zastosowania procedur określonych w przepisach prawa. Dodano, że w myśl § 10 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. (Dz. U. nr 65, poz. 294 ze zm.), stanowiącego podstawę decyzji z dnia [...] stycznia 2003 r., inspektor sanitarny wydaje decyzję na podstawie orzeczenia lekarskiego w sprawie choroby zawodowej. Dlatego też, jeśli orzeczenia lekarskie stwierdzały brak podstaw do rozpoznania choroby zawodowej, to organ był związany tymi ustaleniami i nie mógł wydać, w oparciu o uznanie administracyjne, decyzji oczekiwanej przez zainteresowanego.

Skargę na powyższą decyzję złożył J. W., zarzucając kwestionowanej decyzji naruszenie:

- art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a., przez brak prawidłowej i wszechstronnej analizy materiału dowodowego, którego skutkiem było wadliwe ustalenie braku podstaw do uchylenia lub zmiany decyzji ostatecznej, stwierdzającej brak podstaw do rozpoznania choroby zawodowej;

- naruszenie art. 10 § 1 k.p.a., przez nie zapewnienie stronie czynnego udziału w każdym stadium postępowania.

Podnosząc powyższe zarzuty skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji wraz z poprzedzającą ją decyzją organu pierwszej instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania temuż organowi.

W odpowiedzi na skargę Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w Warszawie wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalając skargę, powołanym na wstępie wyrokiem wyjaśnił, że tryb weryfikacji decyzji ostatecznych, przewidziany art. 154 k.p.a., nie służy do ponownego merytorycznego rozpatrzenia sprawy, gdyż takie działanie organu oznaczałoby naruszenie zasady dwuinstancyjności postępowania, wynikającej z art. 16 k.p.a. i rozpoznanie sprawy niejako w trzeciej – kolejnej instancji. Natomiast istota postępowania prowadzonego na podstawie art. 154 k.p.a. sprowadza się do zbadania, czy w ustalonych okolicznościach faktycznych i prawnych za zmianą lub uchyleniem decyzji ostatecznej przemawia interes społeczny lub słuszny interes strony. Sąd podkreślił, że art. 154 k.p.a. może mieć zastosowanie tylko w odniesieniu do decyzji uznaniowych, a nie decyzji związanych, które zostały wydane na podstawie przepisów niedających organowi administracji żadnego “luzu decyzyjnego".

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku złożył J. W. zaskarżając go w całości i wnosząc o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie. Kwestionowanemu wyrokowi zarzucił, na podstawie art. 174 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153 poz. 1270 ze zm. - zwanej dalej w skrócie p.p.s.a.), naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c. p.p.s.a., poprzez jego niezastosowanie pomimo, że w sprawie występowały przesłanki do zmiany decyzji w trybie art. 154 k.p.a., gdyż za zmianą (uchyleniem) przemawia słuszny interes strony. W uzasadnieniu skarżący kasacyjnie wyjaśnił, że bezsporną okolicznością jest ocena narażenia zawodowego, która potwierdza wieloletnią pracę zawodową skarżącego w hałasie przekraczającym dopuszczalne normy. Ocena narażenia zawodowego, zgodnie z pkt. 15 załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z 18 listopada 1983 r. jest podstawą rozpoznania choroby zawodowej. Uszkodzenie słuchu wywołane działaniem hałasu określone jest w poz. 15 załącznika do rozporządzenia, który stanowi, że jednolite kryterium określające stopień upośledzenia słuchu, który upoważnia go do uznania za chorobę zawodową to obustronny odbiorczy ubytek słuchu o wielkości co najmniej 30 dB w uchu lepiej słyszącym. Zawodowe uszkodzenie słuchu rozpoznaje się w przypadkach stwierdzenia ubytku słuchu typu odbiorczego. W konsekwencji za uchyleniem lub zmianą decyzji przemawia słuszny interes strony na podstawie i w granicach prawa, ponieważ stwierdzony obustronny odbiorczy ubytek słuchu o wielkości 32 dB w obydwu uszach, zgodnie z cytowanym rozporządzeniem, upoważnia go do uznania za chorobę zawodową. Zatem skoro zgodnie z poz. 15 załącznika do rozporządzenia obustronny odbiorczy ubytek słuchu to typ uszkodzenia zawodowego słuchu, to przysługuje skarżącemu, na podstawie ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków i chorób zawodowych (Dz. U. z 2002 r., Nr 199, póz. 1673 ze zm.) renta.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w Warszawie wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie kosztów postępowania, podtrzymując dotychczas prezentowane stanowisko oraz podzielając argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Naczelny Sąd Administracyjny, zważył co następuje:

Skarga kasacyjna jest zasadna.

Naczelny Sąd Administracyjny oraz inne sądy administracyjne sprawują, w zakresie określonym w ustawie, kontrolę działalności administracji publicznej (art. 184 zd. 1 Konstytucji RP). Postanowienia ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi nadają treść konstytucyjnym ramom kontroli, o której mowa w art. 184 Konstytucji. W świetle art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej i bierze z urzędu pod rozwagę jedynie nieważność postępowania, której przesłanki określone są w § 2, ale nie miały miejsca w rozpoznawanej sprawie.

Zgodnie z treścią art. 174 p.p.s.a., kontrola kasacyjna dokonywana przez Naczelny Sąd Administracyjny obejmuje stosowanie prawa procesowego i materialnego. W rozpatrywanej sprawie autor skargi kasacyjnej powołując się na ten przepis zarzucił zaskarżonemu wyrokowi naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. przez jego niezastosowanie pomimo, że w sprawie występowały przesłanki do zmiany decyzji w trybie art. 154 k.p.a., gdyż za zmianą (uchyleniem) przemawiał słuszny interes strony.

Skarga kasacyjna, mimo iż powołuje się na naruszenie przez sąd I instancji przepisu art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a., to nie kwestionuje ustalonego w sprawie stanu faktycznego. Z naruszeniem przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, autor kasacji wiąże uchybienie normie z art. 154 k.p.a., która stanowiła w tej sprawie podstawę materialną rozstrzygnięcia, mimo że jest zamieszczona w kodeksie postępowania administracyjnego. Brak precyzji we wskazaniu podstawy zaskarżenia, wynikającej z art. 174 p.p.s.a., nie stanowił jednak przeszkody w możliwości zbadania przez Naczelny Sąd Administracyjny sformułowanych w skardze kasacyjnej zarzutów. Bowiem, przytoczenie podstaw kasacyjnych, rozumiane jako wskazanie przepisów, które - zdaniem wnoszącego skargę kasacyjną - zostały naruszone przez wojewódzki sąd administracyjny, nakłada na Naczelny Sąd Administracyjny, stosownie do art. 174 pkt 1 i 2 oraz art. 183 § 1 p.p.s.a., obowiązek odniesienia się do wszystkich zarzutów przytoczonych w podstawach kasacyjnych (vide: uchwała pełnego składu Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 października 2009 r., I OPS 10/09, LEX nr 524941).

Szerokie rozumienie podstaw kasacyjnych, nastawione na wyeliminowanie uchybień toczącego się postępowania, a nie na stuprocentowe uczynienie zadość względom formalnym, wpisuje się w realizację podstawowego zadania sądownictwa administracyjnego, a mianowicie ochronę praw jednostki przed zakusami ogólnie pojmowanego aparatu państwowego dążącego niekiedy do marginalizacji jej sytuacji prawnej (por. W. Piątek Zgodność z Konstytucją RP podstaw skargi kasacyjnej, [w:] Podstawy skargi kasacyjnej w postępowaniu sądowoadministracyjnym, zamieszczone w LEX).

Zawarte w skardze kasacyjnej uzasadnienie zarzutu naruszenia regulacji z art. 154 k.p.a. koncentrowało się na błędnej ocenie sądu I instancji co do zaistnienia przesłanki do zmiany (uchylenia) ostatecznej decyzji, wynikającej ze słusznego interesu strony, opartego na przepisach prawa. Podkreślić jednak należy, że związanie sądu kasacyjnego podstawami skargi kasacyjnej wynikające z art. 183 § 1 p.p.s.a. nie stoi na przeszkodzie, aby sąd ten uwzględnił wspomnianą skargę w ramach powołanej podstawy, ale z odmiennym uzasadnieniem. Granice skargi kasacyjnej w rozumieniu art. 183 § 1 p.p.s.a. zakreślają bowiem jej podstawy, a nie ich uzasadnienie (por. Bogusław Dauter, Bogusław Gruszczyński, Andrzej Kabat, Małgorzata Niezgódka-Medek: Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Komentarz, Zakamycze 2005, str. 460, teza 15 powołane w postanowieniu NSA z dnia 13 grudnia 2005 r., II FSK 774/05, LEX nr 187561).

W myśl art. 154 k.p.a. decyzja ostateczna, na mocy której żadna ze stron nie nabyła prawa, może być w każdym czasie uchylona lub zmieniona przez organ administracji publicznej, który ją wydał, jeżeli przemawia za tym interes społeczny lub słuszny interes strony (§ 1). W przypadkach określonych w § 1 właściwy organ wydaje decyzję w sprawie uchylenia lub zmiany dotychczasowej decyzji (§ 2). Z brzmienia tego artykułu wynika jednoznacznie, że jego zastosowanie jest dopuszczalne w odniesieniu do decyzji ostatecznych, co jednocześnie warunkuje właściwość organu uprawnionego do procedowania na podstawie tego przepisu. Regulacja ta przewiduje bowiem, że właściwym do przeprowadzenia postępowania nadzwyczajnego jest organ administracji publicznej, który wydał decyzję ostateczną. Stosownie do treści art. 16 zdanie pierwsze k.p.a. decyzje, od których nie służy odwołanie w administracyjnym toku instancji lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, są ostateczne. Będzie to zatem decyzja, od której nie wniesiono odwołania lub wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, decyzja wydana po rozpatrzeniu odwołania, jak i decyzja utrzymana w mocy po rozpatrzeniu wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy (zob. B. Adamiak [w:] B. Adamiak, J. Borkowski, Komentarz do kodeksu postępowania administracyjnego, Warszawa 2011, s. 595).

Zgodnie z dyspozycją art. 19 k.p.a. organy administracji winne są z urzędu przestrzegać swej właściwości. Wypływający z tego przepisu obowiązek spoczywający na organie administracji w zakresie badania swej właściwości rozumiany jest nie tylko jako konieczność podjęcia odpowiednich czynności przed wszczęciem postępowania, ale rozciąga się także (a może przede wszystkim) na fazę prowadzenia postępowania, na każdym jego etapie. Przestrzeganie przepisów o właściwości jest jednym z podstawowych obowiązków procesowych nałożonych na organy administracji. Świadczy o tym fakt, iż zignorowanie przepisów o właściwości rodzi doniosłe skutki prawne w postaci konieczności stwierdzenia nieważności aktu wydanego z ich naruszeniem (art. 156 § 1 pkt 1 k. p. a.). Ustawodawca zdecydował bowiem, iż orzeczenie wydane przez niewłaściwy w sprawie organ jest dotknięte tak istotną wadą, że nie może ostać się w obrocie, bez względu na trafność rozstrzygnięcia. Podglądy orzecznictwa są zgodne, iż przepisy regulujące właściwość organów administracji mają charakter bezwzględnie obowiązujący. Naruszenie każdego rodzaju właściwości przez organ administracji przy wydawaniu decyzji administracyjnej powoduje jej nieważność (por. wyrok NSA z dnia 22 czerwca 2012 r., II OSK 898/12, LEX nr 1398207 i powołane tam wyroki NSA z: 7 października 1982 r., II SA 1119/82, ONSA 1982, Nr 2, poz. 95; 12 lipca 1994 r., II SA 781/93, OSP 1995, z. 1, poz. 25; 29 listopada 1999 r., V SA 955/99, LEX nr 49943; 17 stycznia 2002 r., I SA 1477/00, LEX nr 81665 oraz wyrok SN z 29 maja 1991 r., III ARN 17/91, PiP 1992, z. 3, s. 108).

W rozpatrywanej sprawie od decyzji Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w m. st. Warszawie z dnia [...] stycznia 2003 r. złożone zostało odwołanie i decyzją z dnia [...] lutego 2003 r. Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w Warszawie utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy. Właściwym więc do rozpoznania sprawy niniejszej, w pierwszej instancji był Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w Warszawie, gdyż to decyzja organu odwoławczego z dnia z dnia [...] lutego 2003 r. nr [...] ostatecznie ukształtowała treść stosunku administracyjnoprawnego (zob. postanowienie NSA z 5 marca 2013 r., II OSK 244/13, LEX nr 1305548).

Wobec powyższego uznać należy, iż zarówno decyzja Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarny w Warszawie oraz poprzedzająca ją decyzja Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w m. st. Warszawie wydane zostały z naruszeniem przepisów o właściwości wynikającej z przepisu ustawy, a więc dotknięte są wadą nieważności (art. 156 § 1 pkt 1 k.p.a.).

Tym samym, zasadny okazał się zarzut skargi kasacyjnej dotyczący naruszenia przepisu art. 154 k.p.a., który był podstawą prawną zaskarżonego wyroku, a określał uprawnienia do kształtowania sytuacji materialnoprawnej określonych podmiotów administracji publicznej. Kompetencja sądu administracyjnego sprowadza się natomiast do oceny legalności działania organu administracji publicznej na płaszczyźnie tak materialnoprawnej i procesowej jak i ustrojowej. Przy czym, w doktrynie wskazuje się, że kognicję organu administracji publicznej określa norma prawa materialnego, wskazująca na fakty istotne z punktu widzenia dyspozycji normy materialnoprawnej (B. Adamiak w: B. Adamiak, J. Borkowski "Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz" C.H. Beck 2011 s. 345). Sąd pierwszej instancji badając legalność zaskarżonego aktu, błędnie ocenił uprawnienie określonych organów do orzekania w tej sprawie, czego konsekwencją było zaakceptowanie rozstrzygnięcia wydanego z naruszeniem przepisów o właściwości (art. 156 § 1 pkt 1 k.p.a.). W tej sytuacji, wskazanie w podstawie kasacyjnej naruszenia przepisu art. 154 k.p.a. wprost określającego właściwość organu w sprawie, okazało się wystarczające do podważenia orzeczenia sądu pierwszej instancji.

Mając na względzie powyższe, Naczelny Sąd Administracyjny przyjął za możliwe wydanie orzeczenia reformatoryjnego, w oparciu o stan faktyczny przyjęty w zaskarżonym wyroku. Nie stwierdził bowiem naruszeń przepisów postępowania, które mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a jedynie naruszenie prawa materialnego. Zgodnie bowiem z art. 188 p.p.s.a., jeżeli nie ma naruszeń przepisów postępowania, które mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a zachodzi jedynie naruszenie prawa materialnego, Naczelny Sąd Administracyjny może uchylić zaskarżone orzeczenie i rozpoznać skargę. W tym przypadku sąd orzeka na podstawie stanu faktycznego przyjętego w zaskarżonym wyroku. Przepis ten udziela sądowi odwoławczemu możliwości wydania orzeczenia reformatoryjnego. Nie dochodzi zatem do przekazania sprawy do ponownego rozpoznania przez WSA (zob. Borkowski G. Glosa do uchwały NSA z dnia 26 października 2009 r., I OPS 10/09, LEX nr 524941).

Chociaż w sprawie niniejszej, żądanie zawarte w skardze kasacyjnej ograniczało się do wniosku o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnymi w Warszawie do ponownego rozpoznania, nie było przeszkody do uchylenia tego wyroku i rozpoznania skargi. Albowiem wyrażona w art. 183 § 1 p.p.s.a. zasada związania Naczelnego Sądu Administracyjnego granicami skargi kasacyjnej nie obejmuje, związania tego Sądu wnioskami skargi kasacyjnej co do sposobu wzruszenia zaskarżonego wyroku (wyrok NSA z dnia 19 maja 2005 r., OSK 1514/04, LEX nr 166673).

W judykaturze wskazuje się, iż orzeczenie reformatoryjne, powinno być wydawane zawsze, gdy istnieją ku temu przesłanki wskazane w art. 188 p.p.s.a. i przemawiają za tym względy ekonomiki procesowej, to jest wówczas, gdy w wyroku WSA w istocie wyłącznie powielono by ocenę prawną wyrażoną w wyroku NSA (Wrzesińska-Nowacka Aleksandra, komentarz praktyczny, Skarga kasacyjna - rodzaje rozstrzygnięć NSA, zamieszczony w LEX).

Naczelny Sąd Administracyjny uznając za usprawiedliwiony zarzut naruszenia art. 154 k.p.a. oraz kierując się zasadą ekonomiki postępowania, uchylił zaskarżony wyrok i rozpoznał skargę, orzekając jak w sentencji wyroku, na podstawie art. 188 i art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a. w zw. z art. 156 § 1 pkt 1 k.p.a.