Wyrok z dnia 2014-06-26 sygn. II GSK 414/13

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Korycińska Sędzia NSA Zofia Borowicz Sędzia NSA Gabriela Jyż (spr.) Protokolant Paweł Gorajewski po rozpoznaniu w dniu 26 czerwca 2014 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Rady Gminy W. G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w G. z dnia 8 października 2012 r. sygn. akt III SA/Gl 1003/12 w sprawie ze skargi Wojewody Śląskiego na uchwałę Rady Gminy W. G. z dnia [...] grudnia 2011 r. nr [...] w przedmiocie programu profilaktyki i rozwiązywania problemów alkoholowych oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w G. wyrokiem z dnia 8 października 2012 r., w sprawie ze skargi Wojewody Śląskiego na uchwałę Rady Gminy W. G. z dnia [...] grudnia 2011 r. w przedmiocie programu profilaktyki i rozwiązywania problemów alkoholowych, stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały oraz stwierdził, że uchwała nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się wyroku.

Stan sprawy przyjęty przez Sąd I instancji przedstawiał się następująco:

Rada gminy W. G. w dniu [...] grudnia 2011 r. podjęła uchwałę nr [...] w sprawie przyjęcia gminnego Programu Profilaktyki i Rozwiązywania Problemów Alkoholowych oraz Przeciwdziałania Narkomanii na rok 2012.

Wojewoda Śląski, jako organ nadzoru, skargą zakwestionował legalność uchwały podnosząc, że wydana ona została z naruszeniem art. 19 ust. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn. Dz. U. z 2001 r., Nr 142, poz. 1591 ze zm., dalej: ustawa o samorządzie gminnym). W ocenie organu nadzorczego obrady XI sesji Rady Gminy W. G. w dni [...] grudnia 2011 r. prowadzone były przez osobę nieuprawnioną co spowodowało wadliwości podjętej na tej sesji uchwały. Organ wskazał, że przewodnicząca rady Z. B., która wyznaczyła wiceprzewodniczących J. Cz. do zwołania sesji rady i J. K. do prowadzenia posiedzenia, nie była uprawniona do podejmowania czynności przewodniczącego rady gminy w związku z czym nie mogła wyznaczyć wiceprzewodniczącego do wykonywania zadań przewodniczącego rady gminy. Stan taki był konsekwencją postanowienia Sądu Rejonowego w Ż. z dnia 21 grudnia 2011 r. (sygn. akt II Kp 592/11), którym zastosowano wobec Z. B. środek zapobiegawczy w postaci nakazu powstrzymywania się od działalności społeczne w charakterze Przewodniczącego Rady Gminy W. G.. Postanowienie to utraciło moc w dniu 11 stycznia 2012 r. Organ nadzoru zarzucił uchwale naruszenie prawa materialnego, które w jego ocenie polegało na tym, że uchwalony Program nie zawierał jakichkolwiek postanowień w zakresie wskazania jednostki realizującej ten program pomimo, że art. 10 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 124, dalej: ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii) obligował radę gminy do jej wskazania. Uchwała naruszała również art. 41 ust. 5 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (tekst jedn. Dz. U. z 2007 r., Nr 70, poz. 473 ze zm., dalej: ustawa o przeciwdziałaniu alkoholizmowi), nakazujący radzie określenie zasad wynagradzania członków gminnej Komisji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych. Rada gminy ustaliła w programie zryczałtowane wynagrodzenie dla członków tej komisji, za udział w posiedzeniach w związku z wypełnianiem ustawowo określonych zadań. Nie zawarła natomiast zasad, na podstawie których członkowie Komisji otrzymują wynagrodzenie - czy wynagrodzenie będzie wypłacane miesięcznie, czy za udział w jednym posiedzeniu, czy w przypadku nieobecności na posiedzeniu będzie potrącane wynagrodzenie. Organ wskazał, że zadanie, polegające na prowadzeniu profilaktycznej działalności informacyjnej, edukacyjnej i szkoleniowej w zakresie rozwiązywania problemów alkoholowych i przeciwdziałaniu narkomanii oraz zadanie polegające na wspomaganiu działalności instytucji, organizacji pozarządowych i osób fizycznych, służących rozwiązywaniu problemów alkoholowych i przeciwdziałaniu narkomanii realizowane poprzez pokrycie kosztów przejazdu dzieci na wakacje, wspieranie lokalnych tradycji kulturowych oraz zwiększenie bezpieczeństwa w miejscach publicznych, w tym stworzenie monitoringu wizyjnego na terenie Gminy Węgierska Górka wykraczały poza zakres zadań związanych wyłącznie z profilaktyką i rozwiązywaniem problemów alkoholowych i są równoznaczne z wykorzystaniem środków pochodzących z opłat za zezwolenia na sprzedaż alkoholu na cele inne, niż wyłącznie na walkę z problemami alkoholowymi lub przeciwdziałaniem narkomanii. Zdaniem organu nadzoru, zaplanowanie przez Radę Gminy zadania polegającego na współdziałaniu Gminy W. G. z Gminą B.-B. w zakresie przeciwdziałania alkoholizmowi w odniesieniu do osób z terenu Gminy W. G., doprowadzonych do Ośrodka Przeciwdziałania Problemom Alkoholowym w B.-B. nie stanowił realizacji gminnego programu profilaktyki. Organ zwrócił uwagę na okoliczność, że wobec funkcjonowania w obrocie prawnym dwóch odrębnych ustaw, ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi oraz ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, gminne programy obejmujące zadania wynikające z tych ustaw powinny być podejmowane odrębnymi uchwałami lub w przypadku jednej uchwały odrębnymi załącznikami.

Uwzględniając skargę Sąd I instancji wskazał w pierwszej kolejności, że zarzut umocowania wiceprzewodniczącego rady do zwołania sesji rady i przewodniczenia jej obradom był niezasadny. Sąd I instancji wskazał, że postanowienie Sądu Rejonowego w Ż. z 21 grudnia 2011 r. nakazujące Z. B. powstrzymanie się od wykonywania działalności społecznej polegającej na pełnieniu funkcji Przewodniczącego Rady Gminy W. G. zostało uchylone przez Sąd Okręgowy w B. – B., który stwierdził, iż nakaz sformułowany został w sposób wadliwy i nie mógł być zgodnie z prawem zastosowany, albowiem funkcja przewodniczącego rady gminy jest działalnością samorządową a nie społeczną.

Za niezasadny Sąd I instancji uznał zarzut dotyczący naruszenia z art. 41 ust. 5 ustawy, odnoszący się od ustalenia zasad wynagrodzenia członków gminnej Komisji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych. Sądu wskazał, że żaden przepis nie określa stopnia szczegółowości zapisów, jakie powinny określać zasady ustalania tego wynagrodzenia. Zapis: "Udział w posiedzeniach Gminnej Komisji ds. Profilaktyki i Rozwiązywania Problemów Alkoholowych z związku z wypełnianiem ustawowo określonych zadań, przysługuje wynagrodzenie w wysokości: 1. Przewodniczący lub zastępca -250 zł, 2. Pozostali członkowie – 150 zł." pozwalał w ocenie Sądu I instancji na ustalenie, że wynagrodzenie jest ryczałtowe, przysługuje za udział w posiedzeniu i jego wysokość jest zróżnicowana w zależności od funkcji, jaką w Komisji pełni dana osoba.

Za zasadne Sąd I instancji uznał natomiast zarzut naruszenia art. 10 ust. 4 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii zgodnie, z którym do elementów przedmiotowo istotnych, jakie powinien zawierać program przeciwdziałania narkomanii zalicza się wskazanie przez radę gminy jednostki realizującej program. Uchwalony przez Radę Gminy W. G. program nie zawiera żadnych postanowień w tym zakresie. Sąd nie podzielił przy tym wyjaśnień Rady, że jednostką taką jest wójt gminy działający przy pomocy urzędu gminy. Wskazał, że skoro w ustawie o przeciwdziałaniu narkomanii zamieszczono stosowne odrębne postanowienie to celem jego wprowadzenia była konieczności wyznaczenia przez Radę konkretnej jednostki, a nie organu gminy. Sąd I Instancji podzielił stanowisko organu dotyczące przeznaczenia środków uzyskanych z opłat za zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych na cele nie związane z realizacją gminnego programu profilaktyki i rozwiązywania problemów alkoholowych oraz gminnych programów, o których mowa w art. 10 ust.2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

Nie mieściło się, w ocenie Sądu, w zakresie zadań związanych z profilaktyką i rozwiązywaniem problemów alkoholowych określonych w art. 41 ust. 1 pkt 3 tej ustawy przypisane przez Radę Gminy dostosowanie świetlic opiekuńczo wychowawczych, świetlic klubów sportowych, świetlic klubów AA do prowadzenia zajęć (modernizacja, wyposażenie, zakup materiałów programowych, strojów regionalnych, opału instrumentów muzycznych, materiałów biurowych). Również zadania z zakresu wspierania tradycji kulturowych lub pokrycia kosztów dojazdu na wakacje nie stanowi wspomagania działalności instytucji służących rozwiązywaniu problemów alkoholowych. W odniesieniu do zadania polegające na utworzeniu systemu monitoringu Sąd wskazał, że nie ma ono bezpośredniego wpływu na profilaktykę i rozwiązywanie problemów alkoholowych, a raczej na profilaktykę przestępczości, która nie mieści się w katalogu zadań określonych ustawami o wychowaniu w trzeźwości i o przeciwdziałaniu narkomanii. Wykraczają one poza zakres zadań związanych wyłącznie z profilaktyką i rozwiązywaniem problemów alkoholowych i skutkują wykorzystaniem środków pochodzących z opłat za zezwolenia na sprzedaż alkoholu na cele inne, niż wyłącznie na rozwiązywanie problemów alkoholowych lub przeciwdziałanie narkomanii. Sąd I instancji stwierdził, także, że nie było możliwym zawarcie przez Gminę W. G. porozumienia z Miastem B.-B. w zakresie przeciwdziałania alkoholizmowi w odniesieniu do osób z terenu Gminy W. G. doprowadzonych do Ośrodka Przeciwdziałania Problemom Alkoholowym. Przepis art. 39 ustawy o wychowaniu w trzeźwości umożliwia tworzenie i prowadzenie izb wytrzeźwień w miastach liczących ponad 50.000 mieszkańców. Zgodnie z art. 74 ust. 1 i 2 ustawy o samorządzie gminnym, gminy mogą zawrzeć porozumienie w sprawie powierzenia jednej z nich określonych przez nie zadań publicznych w tym dotyczących prowadzenia izb wytrzeźwień. Gmina W. G. takiej izby nie mogła otworzyć z racji ilości mieszkańców, wobec czego nie mogła takiego zadania powierzyć w drodze porozumienia z gminą B. – B..

Skargą kasacyjną Gmina W. G. zaskarżyła wyrok Sądu I instancji w całości zarzucając mu naruszenie prawa materialnego:

1. art. 147 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270, dalej: p.p.s.a.) w zw. z art. 91 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym oraz art. 10 ust. 4 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii poprzez ich niewłaściwe zastosowanie;

2. art. 147 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 91 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym oraz art. 4 1 ust. 1 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi poprzez ich błędną wykładnię.

Podnosząc te zarzuty skarżąca kasacyjnie wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Wojewoda Śląski wniósł o jej oddalenie jako bezzasadnej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie, ponieważ nie ma usprawiedliwionych podstaw.

Zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod rozwagę jedynie nieważność postępowania. Oznacza to związanie NSA zarzutami i wnioskami skargi kasacyjnej, które mogą dotyczyć wyłącznie ocenianego wyroku Sądu I instancji, a nie postępowania administracyjnego i wydanych w nim rozstrzygnięć.

Natomiast stosownie do treści art. 176 p.p.s.a. skarga kasacyjna powinna czynić zadość wymaganiom określonym dla pisma w postępowaniu sądowym oraz zawierać oznaczenie zaskarżonego orzeczenia ze wskazaniem, czy jest ono zaskarżone w całości czy w części, przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie, wniosek o uchylenie lub zmianę orzeczenia z oznaczeniem zakresu żądanego uchylenia lub zmiany.

Przepis art. 174 p.p.s.a stanowi z kolei, iż skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: a) naruszenia prawa materialnego poprzez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie (art. 174 pkt 1 p.p.s.a.) lub b) naruszenia przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć wpływ na wynik sprawy (art. 174 pkt 2 p.p.s.a.). W świetle cytowanych przepisów do autora skargi kasacyjnej należy wskazanie konkretnych przepisów prawa materialnego lub przepisów procesowych, które w jego ocenie naruszył Sąd I instancji i precyzyjne wyjaśnienie na czym polegało ich niewłaściwe zastosowanie lub błędna interpretacja - w stosunku do prawa materialnego, bądź wykazanie istotnego wpływu naruszenia prawa procesowego na rozstrzygnięcie sprawy przez Sąd I instancji – w odniesieniu do przepisów postępowania. A zatem Naczelny Sąd Administracyjny, z uwagi na ograniczenia wynikające ze wskazanych regulacji prawnych, nie może we własnym zakresie konkretyzować zarzutów skargi kasacyjnej, ani uściślać bądź w inny sposób ich korygować.

W analizowanej skardze kasacyjnej sformułowana dwa zarzutu naruszenia prawa materialnego art. 147 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 91 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym oraz art. 10 ust. 4 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii poprzez ich niewłaściwe zastosowanie (pkt 1 petitum skargi kasacyjnej) oraz art. 147 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 91 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym oraz art. 4 1 ust. 1 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi poprzez ich błędną wykładnię (pkt 2 petitum skargi kasacyjnej). Odnosząc się do zarzutu pierwszego Naczelny Sąd Administracyjny go nie podzielił. Art. 147 § 1 p.p.s.a. stanowi, że: "Sąd uwzględniając skargę na uchwalę lub akt, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 5 i 6, stwierdza nieważność tej uchwały lub aktu w całości lub w części, albo stwierdza, że zostały wydane z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie ich nieważności. Natomiast art. 91 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym: "Uchwala lub zarządzenie organu gminy sprzeczne z prawem są nieważne. O nieważności uchwały lub zarządzenia w całości lub w części orzeka organ nadzoru w terminie nie dłuższym niż 30 dni od dnia doręczenia uchwały lub zarządzenia, w trybie określonym w art. 90." Stosownie do treści art. 10 ust. 4 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii: "Gminny Program jest realizowany przez jednostkę wskazana w tym programie." Rację ma Sąd I instancji podkreślając, iż art. 10 ust. 4 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii do elementów przedmiotowo istotnych, jakie winien zawierać gminny program przeciwdziałania narkomanii, zalicza wskazanie przez radę gminy jednostki realizującej program. "Uchwalony przez Radę Gminy W. G. program nie zawiera żadnych postanowień w tym zakresie, zatem - w ocenie Sądu – zasadny jest zarzut organu nadzoru co do niezgodności uchwały w tym zakresie z prawem. Nie mogło być uwzględnione wyjaśnienie Rady Gminy, że taką jednostką jest wójt gminy działający przy pomocy urzędu gminy, albowiem to jemu rada powierzyła wykonanie uchwały. Przekonanie to opiera Sąd na fakcie, że obligatoryjnym elementem każdej uchwały jest wskazanie komu zostaje ona powierzona do wykonania. Podmiotem takim jest wójt, burmistrz albo prezydent miasta z uwagi na fakt, że to on jest organem wykonawczym jednostki samorządu terytorialnego. Skoro ustawodawca zamieścił w ustawie o przeciwdziałaniu narkomanii stosowne odrębne postanowienie oznacza to, że miał na względzie wprowadzenie konieczności wyznaczenia przez Radę konkretnej jednostki, a nie organu gminy." (s. 8-9 uzasadnienia zaskarżonego wyroku WSA). W konsekwencji ten zarzut naruszenia prawa materialnego nie jest zasadny. Sąd I instancji prawidłowo ocenił, iż organ nadzoru – właściwie zastosował w tej kwestii wskazane wyżej przepisy prawa materialnego, a w konsekwencji Sąd I instancji prawidłowo zastosował art. 147 § 1 p.p.s.a.

Zarzut drugi naruszenia prawa materialnego, tj. art. 147 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 91 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym oraz art. 4 1 ust. 1 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi poprzez ich błędną wykładnię nie znalazł także aprobaty składu orzekającego Naczelnego Sądu Administracyjnego. Zasadnie Sąd I instancji uznał, iż wskazane w załączniku do przedmiotowej uchwały RG W. G. w pkt III ppkt 4 oraz w pkt IV ppkt 3,4 i 5 zadania naruszają przepisy ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, w zakresie możliwości wykorzystywania dochodów z opłat za zezwolenie na sprzedaż napojów alkoholowych wydane na podstawie art. 111, art. 18 lub art.181 tej ustawy. Należy zgodzić się ze stanowiskiem Sądu I instancji, iż zasadny jest zaś zarzut organu nadzoru – wojewody - przeznaczenia środków uzyskanych z opłat za zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych na cele nie związane z realizacją gminnego programu profilaktyki i rozwiązywania problemów alkoholowych oraz gminnych programów, o których mowa w art. 10 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Art.41 ust.1 ustawy o wychowaniu w trzeźwości zawiera otwarty katalog zadań związanych z profilaktyką i rozwiązywaniem problemów alkoholowych. Do działania określonego w art. 41 ust. 1 pkt 3 ustawy obejmującego: "prowadzenie profilaktycznej działalności informacyjnej i edukacyjnej w zakresie rozwiązywania problemów alkoholowych i przeciwdziałania narkomanii, w szczególności dla dzieci i młodzieży, w tym prowadzenie pozalekcyjnych zajęć sportowych, a także działań na rzecz dożywiania dzieci uczestniczących w pozalekcyjnych programach opiekuńczo-wychowawczych i socjoterapeutycznych", Rada Gminy W. G. przypisała: "Dostosowanie świetlic opiekuńczo-wychowawczych, świetlic klubów sportowych, świetlic klubów AA do prowadzenia zajęć (modernizacja, wyposażenie, zakup materiałów programowych, strojów regionalnych, opału instrumentów muzycznych, materiałów biurowych)". Naczelny Sąd Administracyjny podziela zdanie Sądu I instancji, iż nie mieści się to w określonym w ustawie zakresie zadań. Analogicznie Sąd I instancji ocenił zadania polegające na pokryciu kosztów przejazdu dzieci na wakacje, wspieraniu lokalnych tradycji kulturowych i działalność na rzecz przeciwdziałania zjawiskom nietrzeźwości oraz zapobieganiu i przeciwdziałaniu rozpowszechnianiu narkotyków wśród dzieci i młodzieży, zwiększenie bezpieczeństwa w miejscach publicznych, w tym stworzenie monitoringu wizyjnego na terenie Gminy W. G. (ppkt 3,4 i 5 pkt IV Gminnego Programu), których realizację Rada Gminy przewidziała w ramach zadania "wspomaganie działalności instytucji, organizacji pozarządowych i osób fizycznych, służących rozwiązywaniu problemów alkoholowych i przeciwdziałaniu narkomanii", określonego w ustawie o wychowaniu w trzeźwości w art. 41 ust.1 pkt 5. Rację ma Sąd I instancji, iż: "Wspieranie tradycji kulturowych czy pokrycie kosztów dojazdu na wakacje nie stanowi wspomagania działalności instytucji służących rozwiązywaniu problemów alkoholowych. Również utworzenie systemu monitoringu wydaje się, iż może korzystnie wpłynąć na wzrost bezpieczeństwa w gminie, ale nie ma bezpośredniego wpływu na profilaktykę i rozwiązywanie problemów alkoholowych, a raczej na profilaktykę przestępczości, która – jakkolwiek ważna i potrzebna – to jednak nie mieści się w katalogu zadań określonych ustawami o wychowaniu w trzeźwości i o przeciwdziałaniu narkomanii. Działania takie wykraczają poza zakres zadań związanych wyłącznie z profilaktyką i rozwiązywaniem problemów alkoholowych i skutkują wykorzystaniem środków pochodzących z opłat za zezwolenia na sprzedaż alkoholu na cele inne, niż wyłącznie na rozwiązywanie problemów alkoholowych lub przeciwdziałanie narkomanii. Wskazuje to na naruszenie postanowień ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi i skutkuje koniecznością uwzględnienia skargi w tym zakresie." (s. 9-10 uzasadnienia zaskarżonego wyroku WSA).

Naczelny Sąd Administracyjny podzielił także pogląd Sądu I instancji w kwestii niedopuszczalności powierzenia Gminie B.-B. zadań w zakresie przeciwdziałania alkoholizmowi w odniesieniu do osób z terenu Gminy W. G., doprowadzonych do Ośrodka Przeciwdziałania Problemom Alkoholowym w B.-B. w drodze porozumienia (pkt I ppkt 1 lit. b załącznika do przedmiotowej uchwały RG W. G.). Jak słusznie zauważył organ nadzoru, co zasadnie zaakceptował Sąd I instancji, z art. 39 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi jasno wynika, iż organy samorządu terytorialnego w miastach liczących ponad 50.000 mieszkańców i organy powiatu mogą organizować i prowadzić izby wytrzeźwień. Zadanie organizowania i prowadzenia izb wytrzeźwień jest zadaniem o charakterze fakultatywnym i dotyczy tylko powiatów i miast spełniających ten wymóg. Do pozostałych jednostek samorządu terytorialnego przepis ten nie ma zastosowania. Zgodnie z treścią art. 74 ust. 1 i ust.2 ustawy o samorządzie gminnym, gminy mogą zawierać porozumienia międzygminne w sprawie powierzenia jednej z nich określonych przez nie zadań publicznych, zaś gmina wykonująca zadania publiczne objęte porozumieniem przejmuje prawa i obowiązki pozostałych gmin, związane z powierzonymi jej zadaniami, a gminy te mają obowiązek udziału w kosztach realizacji powierzonego zadania. Istotą porozumienia jest zatem przejęcie przez jedną z gmin obowiązku wykonywania zadań publicznych ciążącego na innych gminach bądź gminie. Skoro zatem Gmina W. G. nie może utworzyć izby wytrzeźwień z racji ilości mieszkańców, to nie może także zgodnie z prawem przekazać w drodze porozumienia Gminie B.-B. prowadzącej izbę wytrzeźwień, zadania które na niej, zgodnie z wolą ustawodawcy, nie ciąży.

Mając na względzie wskazane wyżej okoliczności Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, w oparciu o art. 184 p.p.s.a., jak w sentencji wyroku.