Art. 183^3a. Metody zmierzające do polubownego rozwiązania sporu

Komentarz redakcyjny

Opracowany przy wykorzystaniu narzędzia ChatGPT (OpenAI)

Art. 183[3a] k.p.c. stanowi, że:

Mediator prowadzi mediację, wykorzystując różne metody zmierzające do polubownego rozwiązania sporu, w tym poprzez wspieranie stron w formułowaniu przez nie propozycji ugodowych, lub na zgodny wniosek stron może wskazać sposoby rozwiązania sporu, które nie są dla stron wiążące.

Przepis ten ma charakter programowy i funkcjonalny – wyznacza ramy działania mediatora oraz wskazuje, że może on:

• stosować elastyczne metody mediacyjne (facylitacja, koncyliacja, ewaluacja),

• wspierać strony w tworzeniu propozycji ugodowych, bez ich narzucania,

• na zgodny wniosek stron – zaproponować konkretne sposoby rozwiązania sporu, które jednak nie mają mocy wiążącej.

Elastyczność metody mediacyjnej

Mediator ma prawo posługiwać się dowolnymi technikami, zgodnymi z etyką i przepisami prawa, np.:

• zadawanie pytań otwartych,

• prowadzenie sesji indywidualnych,

• parafrazowanie i podsumowywanie stanowisk,

• prezentowanie tzw. „opcji rozwiązania” (jeśli strony wyrażą zgodę).

Dzięki temu przepisowi, mediator może dopasować styl działania do rodzaju konfliktu: inaczej prowadzi się mediację cywilną (facylitacyjną), inaczej gospodarczą (często z elementami ewaluacji).

Rola mediatora a autonomia stron

Mediator:

• nie podejmuje decyzji za strony,

• nie narzuca ugody,

• może zaproponować rozwiązania tylko za zgodą obu stron,

• jego sugestie nie są wiążące – strony mogą je zaakceptować, zmodyfikować lub odrzucić.

Ten model jest zgodny z zasadą dobrowolności mediacji i jej partycypacyjnego charakteru.

Praktyczne problemy i uwagi

1. Mediator zbyt aktywny – przekroczenie roli facylitatora
   → Może pojawić się zarzut „wymuszenia” ugody lub stronniczości. Dlatego mediator musi jasno informować, że przedstawiane propozycje są niewiążące i wynikają ze zgodnego wniosku stron.

2. Brak zgody stron na sugestie mediatora
   → Mediator nie może samodzielnie proponować konkretnych rozwiązań, jeśli nie uzyska zgody obu stron (nawet wstępnej). W przeciwnym razie narusza zasadę neutralności.

3. Mediacja z nierównowagą stron (np. konsument–przedsiębiorca)
   → Mediator powinien uważać, by nie faworyzować strony silniejszej – szczególnie przy formułowaniu propozycji ugodowych.

4. Zatarcie granicy między mediatorem a doradcą prawnym
   

Dostęp do pełnej treści jest płatny. Przejdź do premium

Nie znaleziono wyszukiwanego ciagu znaków. Spróbuj wpisać co innego.