Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2005 z dnia 22 grudnia 2004 r. w sprawie ochrony zwierząt podczas transportu i związanych z tym działań

1.  Niniejsze rozporządzenie stosuje się do transportu zwierząt kręgowych w obrębie Wspólnoty, jak również do przeprowadzanych przez właściwych urzędników specjalnych kontroli partii wjeżdżających na lub opuszczających obszar celny Wspólnoty.  

2.  Jedynie art. 3 i art. 27 stosują się do:  

a) transportu zwierząt dokonywanego przez rolników wykorzystujących pojazdy rolnicze lub należące do nich środki transportu, w przypadku gdy warunki geograficzne wymagają transportu niektórych typów zwierząt w celu sezonowego wypasu;  

b) transportu własnych zwierząt dokonywanego przez rolników za pomocą własnych środków transportu na odległość mniejszą niż 50 km od ich gospodarstwa.  

3. Niniejsze rozporządzenie nie ogranicza wprowadzenia bardziej restrykcyjnych środków krajowych, mających na celu poprawę dobrostanu zwierząt podczas transportu odbywającego się jedynie w obrębie terytorium Państwa Członkowskiego lub podczas transportu morskiego rozpoczynającego się na terytorium Państwa Członkowskiego.  

4.  Niniejsze rozporządzenie stosuje się bez uszczerbku dla weterynaryjnego prawodawstwa Wspólnoty.  

5.  Niniejsze rozporządzenie nie stosuje się do transportu zwierząt nie mającego związku z działalnością gospodarczą oraz do transportu zwierząt bezpośrednio do lub z gabinetów lub klinik weterynaryjnych, odbywającego się z polecenia lekarza weterynarii.

Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:

a) „zwierzęta” oznacza żywe zwierzęta kręgowe;

b) „punkty gromadzenia” oznacza miejsca takie jak gospodarstwa, punkty skupu i targowiska, gdzie zwierzęta domowe nieparzystokopytne lub gatunki domowego bydła, kóz, owiec lub świń pochodzące z różnych gospodarstw są łączone razem w celu stworzenia partii;

c) „osoba obsługująca” oznacza osobę bezpośrednio odpowiedzialną za dobrostan zwierząt, która towarzyszy im podczas przewozu;

d) „punkt kontroli granicznej” oznacza punkt kontroli granicznej zgodnie z definicją określoną w art. 3 pkt 38 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady;

e) „weterynaryjne prawodawstwo Wspólnoty” oznacza prawodawstwo wymienione w rozdziale I załącznika A do dyrektywy 90/425/EWG ( 2 ) oraz wszystkie przepisy wykonawcze, które się do niego odnoszą;

f) „właściwe organy” oznaczają właściwe organy zgodnie z definicją określoną w art. 3 pkt 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady;

g) „kontener” oznacza każdą klatkę, pudło, zbiornik lub inną sztywną strukturę stosowaną do transportu zwierząt, nie stanowiącą środka transportu;

h) „punkty kontroli” oznaczają punkty kontroli, o których mowa w rozporządzeniu (WE) nr 1255/97;

i) „punkt wyjścia” oznacza punkt wyjścia zgodnie z definicją określoną w art. 3 pkt 39 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady;

j) „przewóz” oznacza całą operację transportu z miejsca wyjazdu do miejsca przeznaczenia, w tym rozładowanie, umieszczanie w odpowiednich pomieszczeniach i załadowanie mające miejsce na pośrednich etapach przewozu;

k) „opiekun” oznacza osobę fizyczną lub prawną, z wyjątkiem przewoźnika, odpowiedzialną oraz obsługującą zwierzęta, w charakterze czasowym lub stałym;

l) „statek do transportu zwierząt” oznacza statek przeznaczony lub mający na celu przewóz zwierząt domowych nieparzystokopytnych lub domowego bydła, kóz, owiec lub świń, inny niż statek ro-ro oraz inny niż statek transportujący zwierzęta w ruchomych kontenerach;

m) „długotrwały przewóz” oznacza podróż, przekraczającą 8 godzin, rozpoczynającą się w chwili, gdy pierwsze zwierzę z partii przemieszcza się;

n) „środki transportu” są to pojazdy drogowe lub kolejowe, statki i samoloty stosowane do transportu zwierząt;

o) „systemy nawigacji” oznacza infrastrukturę opartą na satelitach, dostarczającą ogólnoświatowe, ciągłe, dokładne i gwarantowane pod względem czasu i miejsca usługi pozycjonowania lub technologię dostarczającą usługi uznawane za równoważne do celów niniejszego rozporządzenia;

p) „urzędowy lekarz weterynarii” oznacza urzędowego lekarza weterynarii zgodnie z definicją określoną w art. 3 pkt 32 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady;

q) „organizator” oznacza:

i) przewoźnika, który zleca co najmniej jednemu innemu przewoźnikowi część przewozu; lub

ii) osobę fizyczną lub prawną zawierającą umowę przewozu z więcej niż jednym przewoźnikiem; lub

iii) osobę, która podpisała sekcję 1 dziennika podróży zawartego w załączniku II;

r) „miejsce wyjazdu” oznacza miejsce, w którym zwierzę zostało po raz pierwszy załadowane na środek transportu, pod warunkiem, że przebywało ono w tym miejscu przynajmniej przez 48 godzin przed wyjazdem;

Punkty gromadzenia zwierząt, zatwierdzone zgodnie z weterynaryjnym prawodawstwem wspólnotowym, również mogą być uznane za miejsca wyjazdu pod warunkiem, że:

i) odległość pomiędzy pierwszym miejscem załadunku a miejscem gromadzenia jest mniejsza niż 100 km; lub

ii) zwierzętom dostarczono odpowiednią ściółkę, i jeśli to możliwe są niezwiązane i napojone co najmniej 6 godzin przed wyjazdem z punktu gromadzenia;

s) „miejsce przeznaczenia” oznacza miejsce, w którym przeprowadzany jest rozładunek zwierząt ze środka transportu i gdzie zwierzęta:

i) są umieszczane w odpowiednich pomieszczeniach przez co najmniej 48 godzin przed wyjazdem; lub

ii) poddawane są ubojowi;

t) „miejsce postoju lub transferu” oznacza miejsce, w którym podróż zostaje przerwana, nie będące miejscem przeznaczenia, w tym miejsce zmiany środka transportu związane z rozładunkiem lub bez rozładunku;

u) „zarejestrowane nieparzystokopytne” oznacza zwierzęta nieparzystokopytne, o których mowa w dyrektywie 90/426/EWG ( 3 );

v) „statek ro-ro” oznacza statek morski z urządzeniami umożliwiającymi pojazdom drogowym lub kolejowym wtaczanie i wytaczanie ze statku;

w) „transport” oznacza wszelkie przemieszczanie zwierząt odbywające się przy użyciu środka transportu, które obejmuje załadunek i wyładunek zwierząt, transfer i odpoczynek aż do chwili zakończenia wyładunku zwierząt w miejscu przeznaczenia;

x) „przewoźnik” oznacza osobę fizyczną lub prawną transportującą zwierzęta na własny rachunek lub na rachunek strony trzeciej;

y) „nieujarzmione nieparzystokopytne” oznacza nieparzystokopytne, które nie mogą zostać związane lub prowadzone na uwięzi bez spowodowania niepotrzebnego pobudzenia, bólu lub cierpienia;

z) „pojazd” oznacza środek transportu wyposażony w koła posiadający napęd lub holowany.

Nikt nie może przewozić zwierząt lub zlecać transportu zwierząt w sposób powodujący ich okaleczenie lub przyczyniający się do zadawanie im cierpienia.

Ponadto należy spełnić następujące warunki:

a) podjęto wcześniej wszystkie niezbędne czynności celem skrócenia do minimum długości trwania przewozu oraz zapewnienia potrzeb zwierząt podczas przewozu;

b) zwierzęta są zdolne do podróży;

c) środki transportu są przeznaczone, skonstruowane, utrzymywane oraz działają w sposób pozwalający zapobiec zranieniu i cierpieniu oraz w sposób zapewniający bezpieczeństwo zwierząt;

d) urządzenia do załadunku i wyładunku są odpowiednio zaprojektowane, skonstruowane, utrzymywane i obsługiwane tak, aby zapobiec zranieniu i cierpieniu zwierząt oraz w sposób zapewniający bezpieczeństwo zwierząt;

e) personel zajmująca się zwierzętami posiada odpowiednie wyszkolenie lub kompetencje wymagane w tym przypadku i wykonuje swoje obowiązki bez stosowania przemocy lub jakiejkolwiek metody powodującej niepotrzebny strach, zranienie lub cierpienie;

f) transport jest przeprowadzany bez opóźnień do miejsca przeznaczenia, natomiast warunki dobrostanu zwierząt są regularnie kontrolowane i utrzymywane na odpowiednim poziomie;

g) zwierzęta mają zapewnioną odpowiednią powierzchnię podłogi i wysokość, właściwe dla ich wielkości i zaplanowanego przewozu;

h) woda, karma i odpoczynek są zapewnione w odpowiednich odstępach czasu oraz odpowiadają ilościowo i jakościowo danemu gatunkowi i wielkości zwierząt.

1.  Do transportu zwierząt uprawnione są jedynie osoby posiadające w środku transportu dokumenty określające:

a) pochodzenie zwierząt i ich właściciela;  

b) miejsce wyjazdu;  

c) datę i czas wyjazdu;  

d) przewidziane miejsce przeznaczenia;   e) przewidywany czas trwania przewozu.  

2. Przewoźnik udostępnia dokumentację określoną w ust. 1 właściwej władzy na jej żądanie.

1. Żadna osoba nie może zawrzeć umowy przewozu lub umowy o podwykonawstwo na przewóz zwierząt z wyjątkiem autoryzowanych przewoźników zgodnie z art. 10 ust. 1 lub art. 11 ust. 1.

2.  Przewoźnicy wyznaczają osobę fizyczną odpowiedzialną za transport i zapewniającą, aby w każdej chwili można było uzyskać informacje związane z planowaniem, wykonaniem i zakończeniem etapu przewozu, za którą są odpowiedzialni. 3.   

Organizatorzy zapewniają, aby podczas każdego przewozu:

a) dobrostan zwierząt nie był zmniejszony przez niewystarczającą koordynację różnych etapów przewozu oraz aby uwzględnione zostały warunki meteorologiczne przewozu; oraz

b) osoba fizyczna była odpowiedzialna za dostarczanie w każdej chwili właściwej władzy informacji o organizacji, wykonaniu i zakończeniu przewozu.

4.  W przypadku długich przewozów pomiędzy Państwami Członkowskimi i państwami trzecimi domowych gatunków nieparzystokopytnych innych niż zarejestrowane nieparzystokopytne, bydła, owiec, kóz i świń, przewoźnicy organizatorzy stosują przepisy dotyczące dzienników podróży zamieszczone w załączniku II.

1.   Przewoźnikiem może być jedynie osoba, która otrzyma zezwolenie wydane przez właściwe władze zgodnie z art. 10 ust. 1 lub w przypadku długotrwałych przewozów, zgodnie z art. 11 ust. 1. Podczas transportu zwierząt kopia zezwolenia powinna być dostępna dla właściwych władz.

2.    Przewoźnicy, powiadomią właściwe władze o wszelkich zmianach w odniesieniu do informacji i dokumentów, o których mowa w art. 10 ust. 1 lub w przypadku przewozów, w art. 11 ust. 1, w terminie nie dłuższym niż 15 dni roboczych od chwili zajścia zmian.

3.    Przewoźnicy transportują zwierzęta zgodnie z przepisami technicznymi zawartymi w załączniku I.

4.    Przewoźnicy powierzają obsługę zwierząt personelowi przeszkolonemu w zakresie odpowiednich przepisów załącznika I i II.

5.   Do prowadzenia pojazdu lub obsługi pojazdu transportującego domowe nieparzystokopytne lub gatunki domowego bydła, owiec, kóz lub świń lub drób, uprawnione są jedynie osoby posiadające licencję zgodnie z art. 17 ust. 2. Podczas transportu zwierząt licencja powinna być dostępna dla właściwych władz.

6.   Przewoźnicy zapewniają obecność osoby obsługującej dla każdej partii zwierząt z wyjątkiem sytuacji, kiedy:

a) zwierzęta są transportowane w zabezpieczonych, odpowiednio wentylowanych kontenerach, zawierających w razie potrzeby wystarczającą ilość karmy i wody w niewywracalnych pojemnikach, w przypadku przewozu trwającego dwa razy dłużej od przewidywanego czasu;

b) kierowca pełni funkcję osoby obsługującej.

7.    Ust. 1, 2, 4 i 5 nie stosują się do osób transportujących zwierzęta na maksymalną odległość 65 km, liczoną od miejsca wyjazdu do miejsca przeznaczenia.

8.    Przewoźnicy udostępniają świadectwo zatwierdzenia, jak określono w art. 18 ust. 2 lub art. 19 ust. 2, właściwym władzom kraju, do którego przewożone są zwierzęta.

9.    Przewoźnicy domowych nieparzystokopytnych, z wyjątkiem zarejestrowanych nieparzystokopytnych oraz gatunków domowego bydła, owiec, kóz i świń, w długotrwałych przewozach stosują system nawigacji, o którym mowa w załączniku I, rozdział VI, ust. 4.2, od 1 stycznia 2007 r. do środków transportu drogowego po raz pierwszy wprowadzonych do użytku, natomiast od 1 stycznia 2009 r. do wszystkich środków transportu drogowego. Przechowują oni dane uzyskane przez ten system nawigacji przez co najmniej 3 lata i udostępniają je na wniosek właściwych władz, w szczególności jeżeli przeprowadzane są kontrole, o których mowa w art. 15 ust. 4. Środki wykonawcze dotyczące tego ustępu mogą zostać przyjęte zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 31 ust. 2.

1.   Długotrwały transport drogowy zwierząt dozwolony jest jedynie po wcześniejszej kontroli środków transportu oraz wydaniu świadectwa zatwierdzenia zgodnie z art. 18 ust. 1.

2.    Transport zwierząt drogą morską, na odległość większą niż 10 mil morskich, domowych nieparzystokopytnych oraz gatunków domowego bydła, owiec, kóz i świń z portu Wspólnoty dozwolony jest jedynie po wcześniejszej kontroli statku do przewozu zwierząt oraz ywdaniu świadectwa zatwierdzenia zgodnie z art. 19 ust. 1.

3.   Przepisy ust. 1 i 2 stosują się do kontenerów używanych do długotrwałego transportu domowych nieparzystokopytnych oraz gatunków domowego bydła, owiec, kóz i świń drogą lądową lub/i morską.

1.   Długotrwały transport drogowy zwierząt dozwolony jest jedynie po wcześniejszej kontroli środków transportu oraz wydaniu świadectwa zatwierdzenia zgodnie z art. 18 ust. 1.

2.    Transport zwierząt drogą morską, na odległość większą niż 10 mil morskich, domowych nieparzystokopytnych oraz gatunków domowego bydła, owiec, kóz i świń z portu Wspólnoty dozwolony jest jedynie po wcześniejszej kontroli statku do przewozu zwierząt oraz ywdaniu świadectwa zatwierdzenia zgodnie z art. 19 ust. 1.

3.    Przepisy ust. 1 i 2 stosują się do kontenerów używanych do długotrwałego transportu domowych nieparzystokopytnych oraz gatunków domowego bydła, owiec, kóz i świń drogą lądową lub/i morską.

1.   Opiekunowie zwierząt w miejscu wyjazdu, transferu lub w miejscu przeznaczenia zapewniają, aby spełnione zostały reguły techniczne ustanowione w rozdziale I i III sekcja 1 załącznik I w odniesieniu do transportowanych zwierząt.

2.    Opiekunowie sprawdzają wszystkie zwierzęta przybywające na miejsce tranzytu lub na miejsce przeznaczenia i określają czy ich przewóz był długotrwały. W przypadku długotrwałych przewozów domowych nieparzystokopytnych oraz gatunków domowego bydła, owiec, kóz i świń, opiekunowie przestrzegają przepisów dotyczących dziennika podróży ustanowionych w załączniku II.

1.    Operatorzy punktów gromadzenia zapewniają, aby zwierzęta były traktowane zgodnie z regułami technicznymi ustanowionymi w rozdziale I i III sekcja 1 załącznik I. 2.   

Ponadto operatorzy punktów gromadzenia, uznanych w ramach weterynaryjnego prawodawstwa Wspólnoty:

a) zapewniają obsługę zwierząt jedynie przez personel, który przeszedł szkolenia dotyczące odpowiednich reguł technicznych ustanowionych w załączniku I;

b) regularnie informują osoby znajdujące się w punktach gromadzenia o ich obowiązkach i zobowiązaniach w ramach niniejszego rozporządzenia oraz sankcjach wynikających z ich niewykonania;

c) udostępniają dla osób dopuszczonych do punktu gromadzenia informacji dotyczących właściwych władz, które powiadamiana jest o wszelkich możliwych naruszeniach wymogów niniejszego rozporządzenia;

d) w przypadku naruszenia niniejszego rozporządzenia przez jakąkolwiek osobę obecną w punkcie gromadzenia i bez uszczerbku dla działań podejmowanych przez właściwe władze, operatorzy podejmą niezbędne środki w celu usunięcia stwierdzonej niezgodności oraz celem zapobieżenia jej ponownemu wystąpieniu;

e) przyjmują, monitorują i realizują niezbędne przepisy wewnętrzne, aby zagwarantować przestrzeganie przepisów zawartych w lit. a)–d).

1.   Właściwe władze wydają przewoźnikom zezwolenie, pod warunkiem że:

a) osoby ubiegające się znajdują się, lub w przypadku osób ubiegających się i znajdujących się w państwach trzecich, są reprezentowane w Państwie Członkowskim, w którym ubiegają się o zezwolenie;

b) osoby ubiegające się wykazały, że dysponują wystarczającą liczbą właściwego personelu, wyposażenia i procedur operacyjnych umożliwiających im przestrzeganie niniejszego rozporządzenia, w tym w odpowiednim przypadku zasad dobrej praktyki;

c) osoby ubiegające się lub ich przedstawiciele nie figurują w rejestrze skazanych za poważne naruszenia prawodawstwa wspólnotowego oraz/lub ustawodawstwa krajowego dotyczącego ochrony zwierząt w ciągu trzech lat poprzedzających złożenie wniosku. Przepis ten nie ma zastosowania w sytuacji, gdy składający wniosek zapewnił właściwe władze, że podjęte zostały wszystkie środki celem uniknięcia dalszych naruszeń.

2.    Właściwe władze wydają zezwolenia określone w ust. 1, zgodnie ze wzorem przedstawionym w rozdziale I załącznika III. Tego rodzaju zezwolenie będzie ważne maksymalnie pięć lat od daty wystawienia i nie będzie obowiązywało w przypadku długotrwałego przewozu.

1. Właściwe władze wydają przewoźnikom zezwolenia na długotrwały transport, pod warunkiem że:   a) spełnią oni przepisy art. 10 ust. 1;   b) osoby ubiegające się złożą następujące dokumenty:

i) ważne licencje kierowców i osób obsługujących, jak określono w art. 17 ust. 2 w odniesieniu do wszystkich kierowców i osób obsługujących podczas długotrwałego przewozu;

ii) ważne świadectwa zatwierdzenia, jak określono w art. 18 ust. 2 w odniesieniu do wszystkich środków transportu używanych podczas długotrwałego przewozu;

iii) zawierające szczegółowe informacje dotyczące procedur umożliwiających przewoźnikowi śledzenie i rejestrowanie ruchu pojazdów drogowych, za które odpowiadają oraz procedur kontaktowania się z poszczególnymi kierowcami w każdej chwili podczas długotrwałego przewozu;

iv) plan kryzysowy w nagłych przypadkach.

2.   Do celów ust. 1 lit. b) ppkt iii) przewoźnicy transportujący w ramach długotrwałego przewozu domowe nieparzystokopytne inne niż zarejestrowane nieparzystokopytne, gatunki domowego bydła, owiec, kóz i świń wykazują stosowanie systemu nawigacji określonego w art. 6 ust. 9:

a) w przypadku środków transportu drogowego po raz pierwszy wprowadzonych do użytku, od 1 stycznia 2007 r.;

b) w przypadku wszystkich środków transportu drogowego, od 1 stycznia 2009 r.

3.    Właściwe władze wydają zezwolenia zgodnie ze wzorem przedstawionym w rozdziale II załącznika III. Tego rodzaju zezwolenie jest ważne maksymalnie pięć lat od daty wystawienia i jest ważne podczas wszystkich przewozów, w tym długotrwałych.

Zgodnie z art. 10 lub art. 11 przewoźnicy składają wniosek o zezwolenie wyłącznie do jednej władzy i wyłącznie w jednym Państwie Członkowskim.

1.   Właściwe władze mogą ograniczyć zakres zezwolenia określonego w art. 10 ust. 1 lub zezwolenia na długotrwały przewóz określonego w art. 11 ust. 1 w zależności od kryteriów, które mogą zostać poddane kontroli podczas transportu.  

2.   Właściwe władze wydają zezwolenie określone w art. 10 ust. 1 lub zezwolenie na długotrwały przewóz określone w art. 11 ust. 1 z numerem niepowtarzalnym w danym Państwie Członkowskim. Zezwolenie sporządzone jest w językach urzędowych Państwa Członkowskiego oraz w języku angielskim, jeśli przewoźnik prowadzi działalność w innym Państwie Członkowskim.  

3.   Właściwe władze prowadzą rejestr zezwoleń określonych w art. 10 ust. 1 lub art. 11 ust. 1 w sposób umożliwiający właściwym władzom szybką identyfikację przewoźnika, w szczególności w przypadku gdy nie spełnia on wymagań niniejszego rozporządzenia.  

4.   Właściwe władze prowadzą rejestr zezwoleń określonych w art. 11 ust. 1 w postaci elektronicznej bazy danych. Nazwa przewoźnika i numer zezwolenia jest ogólnodostępny podczas okresu ważności zezwolenia. Zgodnie z regułami wspólnotowymi oraz/lub krajowymi dotyczącymi ochrony danych osobowych, e prawo dostępu do pozostałych danych dotyczące zezwolenia udzielane jest przez Państwo Członkowskie. Baza danych zawiera również decyzje wydane zgodnie z art. 26 ust. 4 lit. c) oraz art. 26 ust. 6.

1.   W szkoleniach będą mogli uczestniczyć personel przewoźników oraz punktów gromadzeń do celów art. 6 ust. 4 oraz art. 9 ust. 2 lit. a).  

2.   Licencje dla kierowców i osób obsługujących pojazdy drogowe przewożące domowe nieparzystokopytne lub gatunki domowego bydła, owiec, kóz lub świń lub drób, o których mowa w art. 6 ust. 5, są wydawane zgodnie z załącznikiem IV. Licencja jest sporządzona w językach urzędowych Państwa Członkowskiego, w którym wydawane jest zaświadczenie oraz w języku angielskim, jeśli kierowca lub osoba obsługująca pracuje w innym Państwie Członkowskim. Licencja zostanie wydana przez właściwe władze lub organ wyznaczony do tego celu przez Państwo Członkowskie zgodnie ze wzorem znajdującym się w rozdziale III załącznika III. Licencja powinna dotyczyć jedynie wyszczególnionych gatunków lub grup gatunków.

1.  Właściwe władze lub organy wyznaczone przez Państwo Członkowskie wydają świadectwo zatwierdzenia środka transportu drogowego wykorzystywanego do długotrwałego transportu pod warunkiem, że środek transportu:  

a) nie jest przedmiotem innego wniosku o zatwierdzenie i nie posiada świadectwa zatwierdzenia wydanego przez inne władze tego samego lub innego Państwa Członkowskiego;  

b) został poddany kontroli przez właściwe władze lub organ wyznaczony przez Państwo Członkowskie i spełnia wymagania zawarte w rozdziałach II i VI załącznika I w stosunku do zaprojektowania, konstrukcji i utrzymania środków transportu przeznaczonych do długotrwałych przewozów.  

2. Właściwe władze lub organ wyznaczony przez Państwo Członkowskie wydaje każde zaświadczenie z niepowtarzalnym w danym Państwie Członkowskim numerem oraz zgodnie ze wzorem zawartym w rozdziale IV załącznika III. Licencja zostanie sporządzona w językach urzędowych Państwa Członkowskiego, w którym wydano zaświadczenie oraz w języku angielskim. Zaświadczenie ważne jest maksymalnie przez okres pięciu lat od chwili wydania oraz będzie przestaje być ważne w przypadku modyfikacji lub przebudowy środka transportu w sposób wpływający na dobrostan zwierząt.  

3. Właściwe władze rejestrują świadectwa zatwierdzenia środków transportu drogowego do długotrwałego przewozu w elektronicznej bazie danych, w sposób umożliwiający szybką identyfikację przez właściwe władze wszystkich Państw Członkowskich, w szczególności w przypadku gdy nie spełnione są wymagania niniejszego rozporządzenia.  

4.  Państwa Członkowskie mogą odstąpić od stosowania przepisów niniejszego artykułu oraz przepisów rozdziału V ust. 1.4. lit. b) oraz rozdziału VI załącznika I w odniesieniu do środków transportu drogowego, w przypadku przewozu nie przekraczającego 12 godzin, w celu dotarcia do miejsca przeznaczenia.

1.  Właściwe władze lub organ wyznaczony przez Państwo Członkowskie wydaje na wniosek, świadectwo zatwierdzenia statku do transportu zwierząt pod warunkiem, że statek:

a) jest obsługiwany w Państwie Członkowskim, w którym złożono wniosek;  

b) nie jest przedmiotem wniosku o zatwierdzenie i nie posiada świadectwa zatwierdzenia wydanego przez właściwe władze tego samego lub innego Państwa Członkowskiego;  

c) został poddany kontroli przez właściwe władze lub organ wyznaczony przez Państwo Członkowskie i spełnia wymagania zawarte w sekcji 1 rozdział VI załącznika I w stosunku do konstrukcji i wyposażenia statków przeznaczonych do transportu zwierząt.  

2.   Właściwe władze lub organ wyznaczony przez Państwo Członkowskie wydaje każde świadectwo z niepowtarzalnym w danym Państwie Członkowskim numerem. Świadectwo jest sporządzone w językach urzędowych Państwa Członkowskiego, w którym wydano świadectwo oraz w języku angielskim. Świadectwo jest ważne maksymalnie przez okres pięciu lat od chwili wydania oraz przestaje być ważne w przypadku modyfikacji lub przebudowy środka transportu w sposób wpływający na dobrostan zwierząt.  

3.  Właściwe władze rejestrują świadectwa zatwierdzenia statków przeznaczonych do transportu zwierząt w sposób umożliwiający szybką identyfikację przez właściwe władze, w szczególności, w przypadku gdy nie są spełnione wymagania niniejszego rozporządzenia.   4. Właściwe władze rejestrują świadectwa zatwierdzenia statków przeznaczonych do transportu zwierząt w elektronicznej bazie danych w sposób umożliwiający szybką identyfikację przez właściwe władze, w szczególności w przypadku gdy nie są spełnione wymagania niniejszego rozporządzenia.

1.   Właściwe władze kontrolują statki do transportu zwierząt przed każdym załadowaniem zwierząt w celu sprawdzenia w szczególności czy:  

a) statek do transportu zwierząt jest zbudowany i wyposażony dla danej liczby i rodzaju transportowanych zwierząt;  

b) przedziały dla zwierząt są w dobrym stanie;  

c) wyposażenie opisane w rozdziale IV załącznika I jest w dobrym stanie.  

2.   Właściwe władze kontrolują następujące punkty przed i podczas każdego załadowania/rozładowania statków do transportu zwierząt celem zapewnienia aby:  

a) zwierzęta były zdolne do kontynuacji podróży;  

b) operacje ładowania/rozładowania były przeprowadzane zgodnie z rozdziałem III załącznika I;  

c) rozwiązania dotyczące wody i karmy były zgodne z sekcją 2 rozdziału IV załącznika I.

1.  Właściwe władze podejmują niezbędne środki, aby zapobiec lub ograniczyć do minimum wszelkie opóźnienia podczas transportu lub cierpienia zwierząt, w przypadku gdy nieprzewidziane okoliczności utrudniają stosowanie niniejszego rozporządzenia. Właściwe władze zapewniają szczególne środki w odniesieniu do miejsc transferu, punktów wyjścia lub punktów kontroli granicznej pozwalające na traktowanie transportu zwierząt w sposób priorytetowy.

Państwa Członkowskie określają zasady nakładania kar, stosowane w przypadku naruszenia przepisów niniejszego rozporządzenia i podejmują wszystkie niezbędne środki w celu zapewnienia ich wdrożenia. Stosowane kary muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające. Państwa Członkowskie poinformują Komisję o tych przepisach, jak również o przepisach dotyczących stosowania art. 26 najpóźniej do 5 lipca 2006 r. oraz bezzwłocznie poinformują o wszelkich zmianach, które ich dotyczą.

2.   Państwa członkowskie każdego roku do dnia 31 sierpnia przedkładają Komisji sprawozdanie roczne za poprzedni rok z inspekcji przeprowadzonych przez właściwy organ w celu zweryfikowania zgodności z wymaganiami niniejszego rozporządzenia. Sprawozdaniu towarzyszy analiza głównych stwierdzonych nieprawidłowości oraz plan działania mający na celu zaradzenie im.

Państwa Członkowskie wspierają rozwój zasad dobrej praktyki, które obejmują wskazówki zgodności z niniejszym rozporządzeniem, a w szczególności z art. 10 ust. 1. Tego rodzaju zasady zostaną określone na szczeblu krajowym, pomiędzy kilkoma Państwami Członkowskimi lub na poziomie Wspólnoty. Zachęca się do upowszechniania i stosowania zasad dobrej praktyki krajowych i wspólnotowych.

1.   Zmiany w załącznikach do niniejszego rozporządzenia wprowadza Rada, która działając większością kwalifikowaną, na wniosek Komisji, ze szczególnym uwzględnieniem dostosowania do postępu technologicznego i naukowego, z wyjątkiem rozdziału IV, rozdziału VI ust. 3.1 załącznika I, sekcje 1–5 załącznika II, III, IV, V i VI, które mogą zostać zmienione zgodnie z procedurą określoną w art. 31 ust. 2.

2.    Wszelkie niezbędne szczegółowe przepisy wykonawcze dotyczące niniejszego rozporządzenia mogą zostać przyjęte zgodnie z procedurą określoną w art. 31 ust. 2.

3.    Zaświadczenia i inne dokumenty przewidziane w weterynaryjnym prawodawstwie wspólnotowym w odniesieniu do zwierząt mogą zostać uzupełnione zgodnie z procedurą określoną w art. 31 ust. 2 w celu uwzględnienia wymogów niniejszego rozporządzenia.

4.    Obowiązek posiadania licencji określonej w art. 6 ust. 5 może zostać rozszerzony na kierowców lub osoby obsługujące inne zwierzęta domowe, zgodnie z procedurami określonymi w art. 31 ust. 2.

5.    Odstępstwa od przepisów ust. 2 lit. e) rozdziału I załącznika I mogą zostać przyjęte przez Komisję w przypadku wyjątkowych rynkowych środków wspierających, związanych z ograniczeniami przemieszczania się w sytuacji zastosowania weterynaryjnych środków kontroli chorób. Komitet, o którym mowa w art. 31 zostanie poinformowany o wszystkich przyjętych środkach.

6.    Odstępstwa dotyczące wymagań dla długotrwałych przewozów, uwzględniające oddalenie niektórych regionów od głównego obszaru Wspólnoty, mogą zostać przyjęte zgodnie z procedurą z art. 31 ust. 2.

7.    W drodze odstępstwa od niniejszego rozporządzenia, Państwa Członkowskie mogą kontynuować stosowanie przepisów ustawodawstwa krajowego w odniesieniu do transportu zwierząt z regionów peryferyjnych, zwierząt pochodzących lub przybywających do tych regionów. Komisja zostanie poinformowana o tym fakcie.

8.    Podczas przyjmowania szczegółowych przepisów dotyczących gatunków nie wymienionych bezpośrednio w załącznikach, Państwo Członkowskie może ustanowić lub utrzymać dodatkowe krajowe reguły w zakresie transportu zwierząt tego gatunku.

1. Komisję wspiera Stały Komitet ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt, ustanowiony rozporządzeniem (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady.   2.  W przypadku odniesień do niniejszego ustępu, stosuje się art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE. Okres określony w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE ustala się na trzy miesiące.   3. Komitet przyjmie swój regulamin wewnętrzny.

W ciągu czterech lat od daty określonej w art. 37 akapit drugi, Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie dotyczące wpływu niniejszego rozporządzenia na dobrostan zwierząt podczas transportu oraz na handlowy przepływ zwierząt w obrębie rozszerzonej Wspólnoty.

Sprawozdzanie uwzględnia w szczególności dowody naukowe dotyczące potrzeb związanych z dobrostanem zwierząt oraz sprawozdanie dotyczące wprowadzenia w życie systemu nawigacji, określonego w załączniku I, rozdział VI, ustęp 4.3, jak również społeczno-gospodarczego oddziaływania niniejszego rozporządzenia, w tym aspektów regionalnych.

Niniejszemu sprawozdaniu mogą towarzyszyć, w razie potrzeby, stosowne propozycje ustawodawcze dotyczące długoterminowych przewozów, w szczególności czasu przewozu, okresów odpoczynku i wielkość powierzchni ładownej.

Dyrektywę 91/628/EWG oraz rozporządzenie (WE) nr 411/98 uchyla się 5 stycznia 2007 r. Odniesienia do uchylonej dyrektywy i rozporządzenia są rozumiane jako odniesienia do niniejszego rozporządzenia.

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od 5 stycznia 2007 r.

Jednakże, art. 6 ust. 5 stosuje się od 5 stycznia 2008 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.