Art. 145. Stenogram
Kodeks postępowania karnego
§ 1. Jeżeli czynność procesową utrwala się za pomocą stenogramu, protokół można ograniczyć do zapisu najbardziej istotnych oświadczeń osób biorących w niej udział. Stenograf przekłada stenogram na pismo zwykłe, przy czym czyni wzmiankę, jakim posługiwał się systemem; pierwopis stenogramu oraz jego przekład stają się załącznikami do protokołu.
§ 2. Przepis art. 144 § 3 stosuje się odpowiednio.
Komentarz redakcyjny
Przepis reguluje utrwalanie czynności za pomocą stenogramu.
Stenogram to: szczegółowy, szybki zapis czynności określonym systemem znaków. W przypadku jego zastosowania, protokół można ograniczyć do zapisu najbardziej istotnych oświadczeń osób biorących w niej udział.
Przepis wymaga od stenografa (osoby wykonującej stenogram):
1) przełożenia stenogramu na pismo zwykłe, z jednoczesną wzmianką wyjaśniającą, jakim systemem znaków posługiwano się w zapisie;
2) dołączenia pierwopisu stenogramu do protokołu w formie załącznika.
Stenogram i jego przekład posiadają taką samą moc i wartość dowodową jak protokół.
Przepis nie określa, kto może być stenografem, odsyła do odpowiedniego stosowania art. 144 § 3 k.p.k.(do odbierania przysięgi od osoby, gdy nie jest pracownikiem organu prowadzącego postępowanie).
Stenografem może być:
- pracownik organu postępowania (sądu, prokuratury, policji czy innego organu ścigania);
- inna osoba.
Stenograf podlega wyłączeniu z tych samych powodów, co sędzia (art. 146 k.p.k.).
Odczytywanie przekładu stenogramu następuje na podstawie art. 393a k.p.k.