Art. 56a. Oskarżyciel posiłkowy, który nie włada językiem polskim

Komentarz redakcyjny

Z treści  art. 5 § 2 Ustawy z dnia 27 lipca 2001r. Prawo o ustroju sądów powszechnych ( Dz.U. z 2019r. poz. 52 ze zm.)  wynika, że osoba, która nie włada w wystarczającym stopniu językiem polskim, ma prawo do występowania przed sądem w znanym jej języku i bezpłatnego korzystania z pomocy tłumacza. Zgodnie z tym przepisem, ustanowienie tłumacza jest  uprawnieniem procesowym strony. Konkretyzacją tej zasady na gruncie prawa karnego procesowego w odnsieniu do oskarzyciela posiłkowego, jest art. 56a k.p.k. Przepis ten przyznaje oskarżycielowi posiłkowemu, który nie włada w wystarczającym stopniu j. polskim, prawo do doręczenia wraz z tłumaczeniem wszystkich zapadających w postępowaniu karnym orzeczeń, które są zaskarżalne lub kończą postępowanie.

Odstępstwem od wskazanej zasady jest możliwość, za zgodą oskarżyciela posiłkowego, poprzestania na ogłoszeniu przetłumaczonego orzeczenia, ale tylko kończącego postępowanie w sprawie, jeżeli nie podlega zaskarżeniu.

Obecny na rozprawie lub posiedzeniu tłumacz, ustnie przekłada na język ojczysty oskarżyciela posiłkowego orzeczenie. Sytuacja nie dotyczy orzeczeń podlegających zaskarżeniu. Okoliczność tę należy jednak odnotować w protokole.

Niewystarczające władanie językiem polskim może bowiem prowadzić do ograniczenia możliwości korzystania z praw w postępowaniu przed sądem, a więc w konsekwencji może prowadzić do naruszenia prawa strony do rzetelnego procesu sądowego (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 29 września 2009 r., V SA/Wa 697/09 ).

Przez zwrot „nie włada w wystarczającym stopniu językiem polskim” należy rozumieć osobę, która nie włada językiem polskim w stopniu niezbędnym do zabezpieczenia elementarnych gwarancji procesowych oskarżyciela posiłkowego (postanowienie SN z dnia 4 kwietnia 2012 r., III KK 133/11).

Nie znaleziono wyszukiwanego ciagu znaków. Spróbuj wpisać co innego.