Art. 41a. Wniosek ponowny o wyłączenie oparty na tych samych podstawach faktycznych
Kodeks postępowania karnego
Wniosek o wyłączenie sędziego oparty na tych samych podstawach faktycznych co wniosek wcześniej rozpoznany pozostawia się bez rozpoznania; przepisu art. 42 § 3 nie stosuje się.
Komentarz redakcyjny
Przepis art. 41a k.p.k. wskazuje podstawę pozostawienia wniosku o wyłączenie sędziego bez rozpoznania z uwagi na to, że wniosek oparty jest na tych samych podstawach faktycznych, co rozpoznany wcześniej.
Warunkiem zastosowania przepisu jest wcześniejsze rozpoznanie wniosku o wyłączenie sędziego, które było oparte na tych samych podstawach faktycznych i poprzedni wniosek nie został uwzględniony. Znaczenie ma tylko tożsamość przedmiotowa wniosku. Wynika to z użytego w przepisie określenia „tych samych”, a nie na „takich samych” podstawach faktycznych.
Pozostawienie wniosku bez rozpoznania oznacza to, że wniosek nie podlega merytorycznemu rozpoznaniu.
Na gruncie przepisu art. 41 § 2 Sąd Najwyższy w postanowieniu z 21.07.2011 r., I KZP 6/11, wyraził pogląd, że brak wskazania formy decyzji procesowej może uzasadniać odwołanie się do treści art. 93 § 2 k.p.k. Zgodnie z wyrażoną zasadą, gdy ustawa nie wymaga wydania postanowienia, prezes sądu, przewodniczący wydziału, przewodniczący składu orzekającego albo upoważniony sędzia wydają zarządzenia. Stosując ten przepis, należałoby uznać, że organem uprawnionym do pozostawienia bez rozpoznania wniosku o wyłączenie sędziego jest prezes sądu, co oznacza, że taka decyzja zapada w formie zarządzenia. Jednakże odwołując się do innych przepisów Kodeksu postępowania karnego odnoszących się do rozstrzygania o „pozostawieniu bez rozpoznania” (np. art. 430 § 1, art. 432, 531 czy 547 § 1 k.p.k.), Sąd Najwyższy we wskazanym orzeczeniu stwierdził , że ustawodawca wymienia w nich „sąd” jako organ wydający taką decyzję albo wskazuje, że taka decyzja zapada w formie postanowienia. Zatem omawiany wniosek rozpoznaje sąd, który na podstawie art. 41a k.p.k. wydaje postanowienie o pozostawieniu wniosku bez rozpoznania. Decyzja powinna zawierać uzasadnienie (art. 94 § 1 pkt 5 k.p.k. ).
Na postanowienie nie przysługuje zażalenie. Może być natomiast przedmiotem zarzutu odwoławczego (art. 447 § 4 k.p.k.).