Art. 95aa. Orzekanie
Kodeks postępowania karnego
§ 1. W sprawach wskazanych w art. 4 § 2–4 Kodeksu karnego orzeka na posiedzeniu sąd, który wydał wyrok w pierwszej instancji.
§ 2. Przy orzekaniu sąd bierze pod uwagę czyn objęty wyrokiem i przypisany sprawcy na podstawie ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę tego wyroku.
§ 3. Na postanowienie przysługuje zażalenie.
Komentarz redakcyjny
Przepis reguluje zasadę postępowania w sytuacji zmiany normy sankcjonującej po uprawomocnieniu się orzeczenia i określa właściwość sądu karnego. Odnosi się do trzech następujących sytuacji:
- obniżenia górnej granicy zagrożenia karą pozbawienia wolności poniżej kary orzeczonej (art. 4 § 2 k.k.);
- rezygnacji z możliwości wymierzenia kary pozbawienia wolności (art. 4 § 3 k.k);
- depenalizacji (art. 4 § 4 k.k.).
Właściwy do orzekania we wskazanym zakresie jest sąd, który w pierwszej instancji wydał orzeczenie. Skład sądu określa art. 30 § 1 k.p.k.
Sąd związany jest ustaleniami faktycznymi przyjętymi za podstawę tego wyroku oraz przypisaną sprawcy kwalifikacją prawną. Nie ma możliwości dokonania modyfikacji we wskazanym zakresie. Orzeka jedynie w zakresie kary.
Przekształcenie wyroku w zakresie wskazanym w art. 4 § 2–4 k.k. ma charakter postępowania rozpoznawczego, a nie wykonawczego.
W oparciu o omawiany przepis sąd może:
– obniżyć karę (art. 4 § 2 k.k.),
– zamienić karę (art. 4 § 3 k.k.),
- stwierdzić deklaratoryjnie zatarcie skazania (art. 4 § 4 k.k.).
W powyższym zakresie sąd wydaje decyzję w formie postanowienia, na które przysługuje zażalenie na zasadach ogólnych (art. 459 k.p.k i następne).