Art. 380. Stosowanie przepisów do niepoczytalnego
Kodeks postępowania karnego
Przepisy dotyczące oskarżonego stosuje się odpowiednio do osoby, której prokurator zarzuca popełnienie czynu zabronionego w stanie niepoczytalności i wnosi o umorzenie postępowania oraz o zastosowanie wobec niej środków zabezpieczających.
Komentarz redakcyjny
Przepis dotyczy sytuacji, gdy prokurator składa do sądu wniosek o umorzenie postępowania i zastosowanie środka zabezpieczającego w trybie art. 324 k.p.k. i sprawa została skierowana do rozpoznania na rozprawę.
W stosunku do osoby, której dotyczy wniosek, należy stosować odpowiednio przepisy o oskarżonym. W postępowaniu sądowym osoba ta nie ma statusu oskarżonego, gdyż nie wypełnia definicji oskarżonego z art. 71 § 2 k.p.k. Na podstawie art. 354 pkt 2 k.p.k. należy przyjąć, że w przypadku rozpoznania przez sąd wniosku na rozprawie, osoba objęta wnioskiem jest podejrzanym, do którego odpowiednie zastosowanie mają przepisy o oskarżonym.
Właściwy do rozpoznania wniosku jest sąd zgodnie z właściwością rzeczową, a więc odpowiednio rejonowy lub okręgowy (art. 24 § 1 i art. 25 § 1k.p.k.), który orzeka na rozprawie w składzie jednoosobowym (art. 28 § 1k.p.k.) albo wyjątkowo w składzie trzech sędziów bądź jednego sędziego i dwóch ławników (art. 28 § 3k.p.k.).
Ponieważ osoba niepoczytalna nie popełnia przestępstwa, nie stosuje się w tym przypadku rozszerzonych składów ławniczych właściwych w sprawach o zbrodnie (art. 28 § 2 i 4).
Po rozpoznaniu wniosku na rozprawie sąd orzeka w formie postanowienia, na które przysługuje zażalenie na zasadach określonych w art. 460 k.p.k..