Art. 248. Natychmiastowe zwolnienie po ustaniu przyczyny zatrzymania
Kodeks postępowania karnego
§ 1. Zatrzymanego należy natychmiast zwolnić, gdy ustanie przyczyna zatrzymania, a także jeżeli w ciągu 48 godzin od chwili zatrzymania przez uprawniony organ nie zostanie on przekazany do dyspozycji sądu wraz z wnioskiem o zastosowanie tymczasowego aresztowania; należy go także zwolnić na polecenie sądu lub prokuratora.
§ 2. Zatrzymanego należy zwolnić, jeżeli w ciągu 24 godzin od przekazania go do dyspozycji sądu nie doręczono mu postanowienia o zastosowaniu wobec niego tymczasowego aresztowania albo nie ogłoszono mu tego postanowienia na posiedzeniu przeprowadzonym w sposób określony w art. 250 § 3b. Przepis art. 136 § 1 stosuje się odpowiednio, w tym również w przypadku, gdy odbiór tego postanowienia przez zatrzymanego nie jest możliwy.
§ 3. Ponowne zatrzymanie osoby podejrzanej na podstawie tych samych faktów i dowodów jest niedopuszczalne.
Komentarz redakcyjny
Zatrzymanego należy natychmiast zwolnić, gdy ustanie przyczyna zatrzymania oraz jeżeli w ciągu 48 godzin od chwili zatrzymania przez uprawniony organ nie zostanie przekazany do dyspozycji sądu wraz z wnioskiem o zastosowanie tymczasowego aresztowania (art. 248 § 1 k.p.k.) albo z wnioskiem o rozpoznanie sprawy w postępowaniu przyspieszonym (art. 517b § 1 k.p.k.).
Czas zatrzymania należy liczyć od momentu faktycznego pozbawienia wolności, choćby poinformowanie o zatrzymaniu nastąpiło później i zatrzymanego nie umieszczono w pomieszczeniu przeznaczonym dla osób zatrzymanych.
Ponowne zatrzymanie osoby podejrzanej na podstawie tych samych faktów i dowodów jest niedopuszczalne (art. 248 § 3 k.p.k).
Czas zatrzymania może być wydłużony o 24 godziny w przypadku skierowania przez prokuratora wniosku do sądu o zastosowanie tymczasowego aresztowania (art. 248 § 2 k.p.k.). Jeżeli upłynie okres 24 godzin i w tym czasie nie zostanie podejrzanemu doręczone postanowienie o tymczasowym aresztowaniu albo nie ogłoszono mu tego postanowienia na posiedzeniu przeprowadzonym w sposób określony w art. 250 § 3b k.p.k., to zatrzymanego należy niezwłocznie zwolnić.
Wcześniejsze zwolnienie zatrzymanego następuje w wypadku, gdy ustała przyczyna zatrzymania. Nie powinno trwać dłużej, niż jest to w danym wypadku konieczne albo gdy o zwolnieniu postanowił sąd lub prokurator.
Zatrzymanie podlega zaliczeniu na poczet orzeczonej kary (art. 63 § 1 k.k.) także w sytuacji, gdy zatrzymanie nie przerodziło się następnie w tymczasowe aresztowanie (uchwała SN z 19.07.1995 r., I KZP 24/95). Na poczet orzeczonej kary zgodnie z art. 63 § 1 k.k. zalicza się okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, a nie tylko okres tymczasowego aresztowania.
Osobie, która została niewątpliwie niesłusznie zatrzymana, służy od Skarbu Państwa odszkodowanie za poniesioną szkodę i zadośćuczynienie za doznaną krzywdę (art. 552 § 4 k.p.k ). Przetrzymywanie zatrzamanego bez przyczyny i podstawy jest nielegalne, a więc niewątpliwie niesłuszne.
Sądem właściwym do rozpoznania żądania o odszkodowanie jest sąd okręgowy, w którego okręgu nastąpiło